Mengeldichten

[p. 86]

Den bedroogen verraeder.

'T geviel (op eenen tyd wanneer,
M'op 't strengste zag de wet volvoeren,
Voór hen die tegen 's keyzers eer
Het minste woórd maer durfden roeren):
Dat eenen gast ter herberg kwam,
Daer hy, met wyde en breede kaeken,
Vol valschheyd 's keyzers eer benam,
Doór laster op hem uyt te braeken,
Om d'een' of d'ander' onder all'
De geén' die daer ten huyze waren,
Te krygen in zyn net of val;
Maer is er kwaelyk meê gevaeren;
Want ieder wist dat dien kalant
By niemand had een goed vertrouwen,
Vermits hy was tienstuyvers kwant,
Die meer is dan een dief te schouwen:
Na dat hy lang, met veél lawyd,
Had op den keyzer blyven zwetsen;
Riep eenen: ‘'k weét wat schelm gy zyt,
Zwyg stil, of gy krygt aenstonds kletsen.’
Hier op, begon den heelen boel,
Hem zoo met stok als vuyst te dreygen;
Zy riepen: ‘schurk! houd uwen smoel,
Gy moet van onzen keyzer zwygen:
Wy eeren hem en zyn gebied;
Wy kennen hem voór onzen vader,
En u voór eenen deugeniet:
Wech! maek u rasch van hier, verraeder:’

[p. 87]

 

Dan seffens greépen zy den guyt,

 

(Want 't waren alle rouwe gasten):

 

En dorschten dapper op zyn' huyd,

 

'T geén aen dien snoodaerd heel wel pasten:

 

Of schoon hy om genade bad,

 

'T medoogen was by hen vergeéten,

 

Wyl niemand deêrnis met hem had;

 

Hy wierd het deurgat uytgesmeéten:

 

Daer lag hy grauw en blauw geslaên;

 

Wyl ieder een naer d'oorzaek vraegde,

 

En als het volk dit had verstaen,

 

Dan was er geen die hem beklaegde.

 

 

 

Dus is, ten allen tyd, 't verraed

 

Gelyk een pest, van elk gehaet.