Mengeldichten

[p. 22]

Aen mynheer N. en jouffrouw N. in hunne nieuwe wooning.

Heéft liefde, erkentenis myn aendagt ooyt bewoógen,

Zoo blykt zy heden met een lachend aengezigt,

Doór vergenoeging opgetoógen,

Om aen dit huysgezin, uyt waere vriendschaps pligt,

Een kenschets van myn hert te toonen,

Daer voórspoed en geluk dit deugdryk Paer bekroonen,

En iever blykt en wys beleyd,

En welvaert stroomt uyt werkzaemheyd.

Beleéfdheyd die ons nood aen hunne dischgeregten

Verdient een dankbaer hert voór zulk een heusch onthael;

Wy zien ons thans met statieplegten

Verwelkomt in deéz' nieuw en trotsch versierde zael

En met veél minzaemheyd bejegnen;

God will' dit eerlyk Paer in al zyn handel zegnen,

Zoo word een deftig nageslacht

Uyt zulken braeven stam verwagt.

Zoo bloeyt dit houwelyk nu zespaer volle jaeren,

Zoo gloórt dien zegen in dit deftig huysgezin,

En tusschen Neêrlands rampgevaeren

Brengt neêrings gulle hand hun ryke schatten in.

Wy kennen hunne opregte treéden,

Hunne eerlyk' handelwys en onbesprokne zeden,

Hunne inborst die in liefde gloeyt

Tot Hem doórwien hun handel bloeyt.

Wy zien twee telgen die hun oog en hert behaegen,

Van 't een en 't ander slach uyt hunnen echt gebaerd,

[p. 23]

 

Wie kan den Hemel meerder vraegen?

 

Het lacht hun alles toe op deéze ellendige aerd,

 

Daer ieder zugt in vryheyds boeyen,

 

Wyl d'hel den Godsdienst poogt ten wortel uyt te roeyen,

 

Den Godsdienst, sterflings beste pand,

 

Den zuyl van staet en volk en land.

 

Dien Godsdienst waerin zy hun teere opvoedelingen

 

Op 't pad geleyden dat de Roomsche Kerk hun wyst,

 

Dat hen verrykt met zegeningen;

 

Alwaer den Christen steéds des Scheppers goedheyd pryst,

 

En zy - voór 't heyl aen hun geschonken

 

Ontwaeren dankbaerheyd, en liefde in 't hert ontvonken,

 

En loóven stadig hunnen God

 

Voór 't weldaed van hun aerdsch genot.

 

Het Vaderland was in de rampen niet gedompeld,

 

Had ieder huysgezin ook zulk' hoedanigheên,

 

'T zag Kerk en Staet niet overrompeld,

 

Maer elk was zeer gerust en met zyn lot te vreên.

 

Daer deugd en liefde samen leéven,

 

Word God en evenmensch alle eer en recht gegeéven;

 

Zoo neémt gy, deugdzaem huysgezin,

 

All' herten van uw vrienden in.

 

Thans stygt onz' vreugde stem doór de opperlocht gewelven,

 

Daer zy de algoedheyd voór uw heyl en welvaert smeekt,

 

Dat hy den ramp in 't graf zou delven,

 

Opdat hy nooyt uw huys met doodschen angst verbleekt;

 

Dus zal den nyd van smert verkwynen,

 

Wanneer uw voórspoeds zon uw wooning blyft beschynen,

 

Daer zy u koestert met haer gloed

 

Verteêrt den nyd zyn eygen bloed.

 

Geluk en zegen blyft hun treéden vergezellen!

 

Dan groeyt hun nakroost op, beschaduwd van den Heer;

 

Geen knaeging zal hunn' herten kwellen,

[p. 24]

 

Zoo lang bewandeld word den weg van deugd en eer:

 

Dien wensch uyt ik met deéze vrienden,

 

Die vol vernoeging zich ter Feestgeregt bevinden,

 

Daer blydschap om uw welvaert juygt,

 

En thans u dankgevoel betuygt.