Passi, Paesch, en Pinxter gezangen
(1720)–Johannes Stichter–
AuteursrechtvrijNevens de vyfthien mysterien van het Roosen-kransje mitsgaders stichtelijke wereltsche liedekens
Stemme: als ’t begint.Sal ik u aenschijn schoon,
Nog langer moeten derven?
Neen Moeder ’t is nu al volbragt,
Ik ben verresen uyt het Graft,
En sal nu niet meer sterven.
Ach! wie is nu soo sterk,
Die ons den zwaren Serk,
Sal wentelen van de deuren?
Komt treed maer toe tot aen het Graf,
Den zwaren Steen die leyd daer af,
Wat vervreemt zal ons gebeuren?
‘k Sie aen de regterhant,
een Hemelsche gesant,
Met witte kleederen blicken,
Vrouwtjens bevoot, en droef van geest,
Komt nader by mijn onbevreest,
En wilt u niet verschricken.
Den luyster zijns gezigts,
Is als den schrik des ligts,
Van helle blicxems straelen,
Den schrik is voor het vuyl gespuys,
Die Jesus sloegen aen het Kruys,
En op zijn Godtheyt smaelen.
Gy die nu uwen Heer,
Hier soekt uyt liefde teer,
Moet voor geen Engel vreesen,
Den Heer die pijnlijk was gekruyst,
Is blijdelijk van hier verhuyst,
En van der doodt verresen.
| |
[pagina 27]
| |
Maekt dese blijde maer,
d’Apostelen openbaer,
Met Petro die bedroeft zijn:
Komt laet ons treden op het pad,
En haestig loopen naer de stadt,
Daer mag niet lang vertoeft zijn.
O! Jesu Meester soet,
Ik bid met tranen vloet,
Mijn zonden wilt vergeven,
Ach! Petrus die nu droevig zijt,
Weest vrolijk, en met ons verblijt,
Den Heer die is in ’t leven.
Ach! my ellendig mensch,
Met wat een hert en wensch,
Wou ik met hem ter doodt gaen,
Petro ik zag u open hert:
Maer gy most blijven buyten smert,
En ick alleen in noot staen.
Fy, dat een vuyle Maert,
My maekte soo vervaert,
Dat ik u af-viel Heere,
Petro dat was alzoo verzien,
Gy moest u eygen smaetheyt sien,
Om andere wel te leeren.
|
|