Oude ende nieuwe geestelyke liedekens, op de heylige dagen van het geheele jaer
(1724)–Johannes Stichter–
AuteursrechtvrijStemme: Reyn Maegdeken met eere u.
DEn Heyligen Andreas,
Sinte Peters Broer,
Die was ook een die mee was,
Fluks gereet aen 't roer,
Als onsen Heere sprack,
Wilt om te visschen varen,
Hy deed' Godts wille strak,
En stierde in de baren.
Daer na spreekt hem den Heere,
Met zijn Broeder aen,
Nu wilt u sinne keere,
Om met mijn te gaen,
Gy sult niet visschen meer,
Veel vissen na u wenschen,
Maer gy sult vissen eer,
De zielen van de Menschen.
Hy heeft het Net gelaten,
Volgt den Heere voort,
| |
[pagina 53]
| |
Langs wegen ende straten,
Hoorde na zijn woort,
Heeft soo in hoon en smaet,
Gedaen veel duysent schreeden,
Veel nijdtgheyt, en haet,
Om 's Heeren naem geleden.
Als Godt was op-gevaren,
Sont hy zijnen Geest,
Aen die vergadert waren,
Door anxste bevreest;
Doen is voort Andreas,
Om Godes woort te preken,
Na dat de scheyding was,
In Schijtien geweken.
Als meed' in Cappadoocen,
en in Tracien,
Hy leert in Ethiophen
Ook in Galaten, Bythinien,
Sogdiaen,
In Salen en Egipten,
Vermaent daer de Albaen,
En leerde wel de Grieken.
Dus heeft hy lang gezworven,
door 't Lant gints en weer,
Tot dat hy is gestorven,
Aen 't Kruys voor den Heer,
Al in de Stadt Patras,
Een Burgermeester woonde,
Met name Egeas,
Andreas hem vertoonde.
Andreas hem bestrafte,
Van afgodery,
Egeas hem beschafte,
Door de beulen bly,
Veel slagen voor zijn doot,
Om hem alsoo te plagen,
Andreas in den noot,
Verdroeg om Godt de slagen.
Een Kruys zy voor hem bragten,
Als hy dat aensiet,
Verheugen zijn gedagten,
Had gants geen verdriet,
Sy hebben aengetast,
Sijn voeten en zijn handen,
Aen 't Kruys gebonden vast,
Met koorden ende banden.
Is soo aen 't Kruys gestorven,
Wel twee dagen lang,
Gods Rijk heeft hy verworven,
Het viel hem heel bang,
Wy bidden Sint Andries,
Neemt weg dat ons mag schaden,
Bid voor ons ziel verlies,
Aen God om zijn genaden.
|
|