Oude ende nieuwe geestelyke liedekens, op de heylige dagen van het geheele jaer
(1724)–Johannes Stichter–
AuteursrechtvrijStemme: Weest Nimphje gegroet.
CArthuysers Bruyn, waer toe in een thuyn,
Besloten u, van soo hoogen gebergt,
Dit 's uw natuer al te seer getergt,
De middel-maet, hout seeker staet,
Een mensch is tog een geselschap dier,
Dus laet u Kluys, en komt wed'rom hier.
Neen Jonker, u praten, Al luyt het vry soet,
En doet mij niet laten, Mijn schuldige bloet,
Ik loop uyt de menschen, vol arg en list,
En leef in de Bosschen met Sint Jan Baptist.
Een vreemde saek!, dat gy van de spraek,
Die u door de schepping Gods is verleent,
Uw tong ont-
| |
[pagina 40]
| |
hout, en uw lippen speent?
Hier in tog leyt, het onderscheyt:
Door welk dat schier den red'lijken aert,
Wert van het spraekloose dier gespaert.
De tong (dit's de reden), Door al te veel praets,
Kan d' oorsaek ligt smeden, Van al te veel quaets.
End' ik die hier over soo menigmaels viel,
Bewaer ik mijn mont, soo bewaer ik mijn ziel.
Maer 't valt te zwaer, den rugge met hayr,
Te kleeden, daer ons den Heer soo beleeft,
Sijn wol en webbe gegeven heeft,
Waer toe uw' le'en, dan so scharp doorsneen?
End' hoe sal een die sig selfs misdoet,
Een ander oyt kunnen wesen goet?
Ik straffe mijn leden, en maektze tot slaef,
Op dat ik de reden, Behouden sou gaef,
Het vorder bevragen, te Ninive gaet,
Wat dat hen de hayre kle'en hebben gebaet.
Waer toe den Disch, segt nog eens, met vis,
Soo mager bereyt, en waer u bet,
Somtijts wat vleesch, na gemeene wet,
Het visschen staeg, verslijmt u de maeg,
Waerom dan het leven soo geavontuert,
Dat altijd loopt, niets te lang en duert.
De Tafel Baptistae, Soo groot by den Heer,
Die noyt nog een vischte, Beschaemt my te zeer:
En beter sey Paulo, de maeg wat geleen,
Dan of ons de gaefheyt der zielen verdween.
Is't dan van noo, soo scharp en soo snoo,
Te leven als gy voor yegelijk een,
Om den Hemel te mogen treen?
Die waer te streng, dit pad waer te eng.
End' als men al in een Klooster wou gaen,
Hoe sou de Werelt dan blijven staen,
Daer is gebeden, Het water dat valt,
Te seer na beneden, Hoe datmen't bewaelt:
Het Geestelijk leven wort niet dan geraen;
Maer ik koos het sekerste voor de waen.
| |
[pagina 41]
| |
Ende op dat gy, moogt weten wat my,
Beweegde, om door de pijnelijke baen,
Van mijn, Cathuysserschen Cel te gaen?
Het was 't gevaer, 't welk my van een baer,
Eens grooten Doctoors, met schrik'lijke smart,
Geboesemt was in 't benaude hart.
Eens Doctoors, dewelke, Dat binnen Parys,
Van yder, van elk, Gevoert had de prijs,
Van wijsheyt, van deugden, van alle de rest,
Tot datmen hem soude begraven voor 't lest.
Een droevig ent, ik wasser present,
Terwijl datmen de Vigilien song,
En 't lichaem als uyt een slaep ontsprong,
En met een groot, gewoel van de noot,
Het hooft weynig opgebeurt uyt de baer,
Riep aen 't Gemeente, 't welk daer de te gaer,
Stont vermenigvuldigt, Van meester en knegt:
Og ick ben beschuldigt, Voor Godes geregt;
En dat tot drie keeren, tot God hem gebood,
Het vonnis te melden van d' eeuwige doot.
Hier mee terstont, 't onzalige pont,
Begraven, helaes! in 't Eedele Graf,
My wel met redenen oorsaek gaf,
Te nemen merk, op alle mijn werk,
Om door een volmaekter werk te gaen,
Als ick tot dier tijd toe hadde gedaen:
Hier over soo vlugte, Ik na de Woestijn,
Om daer te versugten, De boosheden mijn,
En met dit bescheyt so voleynt ick mijn Liet,
En wilt gy 't niet volgen, besmaelt het dan niet.
|
|