Oude ende nieuwe geestelyke liedekens, op de heylige dagen van het geheele jaer
(1724)–Johannes Stichter–
AuteursrechtvrijStemme: Edel Artisten koen.
VElkoopers allegaer,
Hebje geen lust te koopen,
Een vagt, met huyt, met haer?
Komt dog wat aengeloopen,
Maar hoe? 'k verschrik van binnen,
't Is menschen-vel te teer,
Dat Barthol'meus uyt minnen,
Geeft aen zijn Godt, zijn Heer.
Astiages verwoet,
Om dat den vrient des Heeren,
Het Koninklijk gemoet,
Tot Christum hadd' doen keeren,
Deed' hem zijn huyt af-villen,
En dat van hoofd' tot hiel,
Maer Barthelt dogt vast stille,
Al nieuw-vel, voor mijn ziel.
Maer vrient segt eens hoe kond,
Gy in u le'en gedueren,
Soo veelderhande wond,
Den tijt van soo veel ueren,
Gestroopt, gekerft, gesneden,
Ontmuyst, ontaert, ontseent,
Van boven tot beneden,
Tot aen het naekt gebeent.
Het was mijns Meesters kruys,
't Was d' euwigheit van dagen,
De vrugt van Godes huys,
Die mijn de pijn deed' dragen:
Het waren d' helsche vueren,
Die my deden ten dank,
Dit altemael besueren:
Want eeuwig duert te lank.
Nu Velle-vulders hoort,
Onkuysch' en gulsige menschen,
Die gaern u ziel vermoort,
Om maer te vullen u pensen,
Kastijd vel, vleesch, laet snijden,
't Lichaem met matigheyt,
Op dat u niet benijde,
Christus zijn eeuwigheit.
| |
[pagina 32]
| |
En gy, die tot op huyd',
In sonden neer blijft leggen,
Schut dog 't oud' vel eens uyt,
Ag, laet u dog geseggen,
Want anders 't sal eens wesen,
Als 't vel sal zijn ontbloot,
De ziele dan met vresen,
Zijn eeuwig levend' dood.
Apostel bloedig, root,
Krijgt ons naer u exempel,
Van 't oude vel ontbloot,
Een plaets in Godes Tempel,
Op dat wy daer te gader,
Door Barthol'meus zijn bloet,
Eens en altoos maer naerder,
Sien mogen 't hoogste goet.
|
|