|
| |
| |
| |
V. Handelinghe. V. Uytkomst.
Florisel leght op een Koets te slapen.
NV leyd den Held en slaept, o Heere der Heyr-scharen!
Wilt hem van alle quaet ghenadighlijck bewaren,
En stuert alsoo het hart van onse Koningin,
Dat sy haer oude wraeck, vergeet door d'oude min,
Nu dan ick mach gaen treen in haer verweende Zalen,
En haer om Florisel te sien hier buyten halen.
Darayde met Sidonia en Lardenie uyt.
Hier heb ick d' eerste beed volkomentlijck volbracht,
En Florisel sijn Hooft in u gheweld ghebracht,
Soo dat hem rechtevoort de alderswackste Vrouwe
Seer lichtelijck het hoofd van 't lichaem af kan houwen.
Nu most ghy oock mijn beed volvoeren, o mijn Vrouw,
Soo veer ghy woud dat ick mijn Eed betrachten souw,
Dat is, dat ghy dit swaerd sult nemen uyt mijn handen,
(Hoewel het my voorwaer is geen gheringhe schande)
En 't alderschoonste hoofd dat oyt Natura gaf,
Sult met u eygen hand van 't Lichaem houwen af.
Dan sal ick u terstont oock van u Hoofd berooven,
Volvoerende het geen ghy my u deed belooven;
Maer soo ghy dat gheraeckt te weygheren aen mijn,
Wil ick van mijn beloft oock stracx ontslagen zijn.
Helaes! wat sal ick doen? hoe worsteld d'oude minne
Nu met de wreede wraeck in mijn verwarde sinnen!
Nochtans nu moetet zijn. Kom, geeft my tfelle swaerd.
Sy dreyght te slaen, maer kan niet.
O weeckhartighe Vrouw, waer voor zijt ghy vervaerd?
O liefde! hoogheyd! eer! wat middel sal ick vinden,
Om u nu met de wraeck, als vrienden te verbinden?
O wreede Florisel! hoe pynighd uwe min,
Verselschapt met de wraeck, een Ionghe Koningin!
Ick had van harten graegh dijn leven dijn benomen,
Maer door de liefde kan ick tot de wraeck niet komen.
O dubb'le mart'lery! o onendeloose pijn,
Hoe mooght ghy in een Vrouw soo langh begraven zijn!
| |
| |
O Florisel, hoe soet leght ghy en rust u leden!
En denckt in 't minste niet op dese bitterheden,
Helaes Darayde! ach! waer toe hebt ghy 't ghebracht!
Het langh ghewenste hoofd heb ick nu in mijn macht,
Dus hebt ghy u beloft volvoerd in alder eeren,
Ach! kond ick wederom volvoeren u begheeren!
Maer 't is niet moghelijck, want al mijn kracht beswijckt,
En alle wreedheyd uyt mijn flaeuwe boesem wijckt,
Nu ick het soet ghesicht van Floriselles wesen
Aenschouwe dat my brenght in honderd duysend vresen.
Wel dan ghy soete wraeck, die my nu brenghd in nood,
Ghy sult een oorsaeck weer zijn van mijn wisse dood,
De dood, de soete dood, is my op 't hooghst van noden:
Mijn Ziel beveel ick dan d'onsterffelijcke Goden,
Mijn doode rif het graf, en de beschermingh van
Mijn dochter gheef ick u, als die 't volvoeren kan,
En Florisel de sorgh van haer aen een te houwen,
Die haer na mijne dood met groote pracht magh trouwen:
Het welck ick na zijn dood te doen wel had begheerd,
En nu ist vande Go'on gantsch anders omghekeerd.
Wel dan gheluckigh swaerd, die al mijn druck sult enden,
Wilt u van Florisel in mijnen boesem wenden.
Ach wilt u gramschap doch niet al te veel toe geven.
Ick kan niet, noch begheer, noch wil niet langher leven.
Wat wilt ghy van u selfs dan selven zijn de Beul?
Ia, als ick sterven kan, het doet ghelijcke veul:
Ontneemt my 't swaerd doch niet, of ick sal u vervloecken.
Ghy moet u eyghen dood, o Koningin niet soecken.
O ramp! wat sien ick hier, hier speeld men om mijn hoofd,
En dat belet Darayd' om dat sy 't heeft beloofd.
Ha schoone Koningin! springh-ader van mijn klachten,
Mijn leven of myn dood is nu in uwe machten.
Darayde let het niet, gheeft haer het felle swaerd,
Dat tot mijn onder-gangh den Hemel heeft bewaerd,
Hoe kan ick doch mijn dood (dewijl ick eens moet sterven)
Van aenghenamer hand als van de u verwerven?
Wtmuntende Princes, volvoerd nu eens de wraeck
Daer ghy na hebt ghetracht, de langh-ghewenste saeck.
Hier leyd u Florisel op sijne knien gheboghen,
Hier leyd u grootste vriend, en vyand voor u ooghen,
Hier leyd de GriecxschePrins, beneemt hem nu het hoofd:
Daer al de wijde Wer'ld dus langh heeft om-ghesloofd.
| |
| |
Of soo u schoonheyds glans en u goed-aerdigheden
V wraeck betomen niet de breydel vande reden.
Soo bid ick u Princes, ootmoedigh om ghenaed,
En dat ghy my doch wilt vergheven mijn misdaed,
Ick heb u veel misdaen, dat sal ick lyden moeten,
Het welck ick met mijn dood bereyd ben weer te boeten.
Wat wilt ghy van mijn meer? want watter is gheschied
Kan ick niet weer ontdoen, noch al de Wereld niet.
O overbrave Vrouw, laet doch de bracke tranen,
Die ick hier stort, u tot barmhertigheyd vermanen.
Siet doch mijn lyden aen, en helpt mijn uyt de nood,
Ach gund my een van tween, het leven of de dood.
Brenghd mijn stracx om den hals, of wilt het my vergheven,
En laet mijn nu voortaen in vred' en ruste leven.
Komt (segh ick) daer is 't swaerd, kom neemt het weder op,
En druckt het met u hand dwers door u dienaers krop,
Nu tast het vrijelijck aen, ick sal my daer na voeghen,
Op dat ghy doch u wraeck ten vollen mooght gvernoeghen,
Of soo ghy selver niet die wreedheyd aen kont sien,
Soo knijpt u ooghen toe, en laet het dan gheschien.
Wat toeft ghy Koningin? waer heen wilt ghy u wenden?
Kom, helpt my uyt de rouw, of wilt myn leven enden:
Want dat ick langher sou dus leven in de pijn,
Dat kan, o Koningin, dat kan niet mog'lijck zijn.
Ick bid u Koningin, laet mijn de gonst ontfanghen,
Vergheeft de misdaed, dien hy heeft aen u beganghen,
Dewijl hy schuld bekend, Me-Vrouw wat wilt ghy meer?
O soete Koningin, ick bid u alsoo seer,
Wat isser met de wraeck of wreedheyd doch te winnen?
Ich bid u laet het na, en steld het uyt u sinnen.
Om u Daraydes wil, u doch beweghen laet,
En wijl hy het versoeckt, soo gund hem doch ghenaed.
O schoone wilt ghy my die groote gonst verlienen,
Ick sal uyt grond mijns harts u al mijn leven dienen.
O Go'on waer sal ick heen? ist niet een vreemde saeck?
De liefde die verwind de wreedheyd van de wraeck,
O Forisel! het schijnd dat u de Goden draghen
De grootste gunste toe in alle u aenslaghen,
Die maken mijn ghemoed, dat wreed was, tam en soet,
Soo dat ick u misdaed door dwangh vergheven moet.
Dus ryst nu vander aerd, want alle u misdaden
Zijn u vergheven uyt een gonstighe ghenade,
Lardenie gaet heen, en seght mijn Dochter an,
Dat sy magh komen sien haerVader, en mijn Man.
| |
| |
O alder Werelds Roem, Fonteyne van mijn rusten,
Nu is mijn hart verheughd met honderd duysend lusten.
Al leefd ick duysend jaer, de tijd die sou voor mijn
Te kort zijn om aen u danckbaer ghenoegh te zijn.
Dat Tantalus verlost wierd uyt syn Martlarijen,
Hy sou hem in syn luck niet meer als ick verblijen.
O spyse van myn Ziel! uytmuntende cieraet,
My dunckt dat door die vreughd mijn Ziel ten Hemel gaet.
Diana uyt.
Daer komt u Dochter aen. Siet kind het eerst u leven
V Vader, dien ick heb syn misdaed gantsch vergeven.
O Vader wellekom, ick ben van harten bly,
Dat ghy noch levendigh hier eenmael komt by my.
O soete Dochterken volmaeckt in alle deelen,
't Schijnd de ghelucken meer en meer in mijn verveelen:
V Moeder is versoend, wiens vriendschap ende gonst
Ick niet te krygen wist met al des Werelds konst.
En ick sie u mijn lief, myn dochter voor mijn ooghen,
De schoonste die oyt Vrouw op aerd sou baren moghen.
De Hemel zy ghelooft dat alles is verkeert
Tot sulcken goeden end, als ick wel had begheert.
Nu dan Sidonia, beroemde Koninginne,
Ick denck wel dat u noch niet heel is uyt de sinne,
Dat ghy die ghene hebt u Dochter toe beloofd,
Die u van Florisel sou brenghen hier het Hoofd;
Nu dan Sidonia, ick sou ghewis vertrouwen,
Dat ghy voor alle dingh u woord sult willen houwen,
Ick breng u nu syn Hoofd, bemerckt of ick 't niet doe,
Dies komt my oock met recht en reen u Dochter toe:
En op dat ghy al 'tsaem (ghelijck als uyt het dromen)
In 't klaer en 't helder licht, volkomentlijck mooght komen,
Soo segh ick u dan toe, siet my te deghen an,
Hier staet in 't Vrouwen kleed een jonghen Edelman,
Een wel-gheboren Prins, Agesilan by namen,
En wat mijn stam betreft, hoef ick myn niet te schamen,
Falanges is mijn Vaer, en Alastraxere
De stercke Koningin, die soo veel wonders de,
Dat is mijn eyghen Moer. En door de Schilderijen
Van u Diane quam ick alder-eerst in lijen.
Ick brande vande vlam, de vlam steegh in mijn hart,
En koockten in mijn borst, met dulbeloose smart;
Dies heb ick yligh met Arlanges mijnen Neve,
De Prins van Spaengien op de reyse myn begheven.
| |
| |
Wy quamen herwaerts aen in Vrouwelijck ghewaet,
Om datmen hier in 't Slot gheen Mans persoonen laet:
Hoe eerelijck heb ik hier met de min ghestreden,
Wat heb ick al verdriet en pijn daerom gheleden,
Ick gingh vast quynen, ja ick stierf schier daer ick gingh,
Soo dat mijn leven aen een zijden draetjen hingh.
Want laes, ick dorst mijn nood aen mijn Goddin niet klaghen
Maer moest het heymelijck hier in mijn hart verdraghen.
Bedenckt eens Koningin, als ghy dit al door-siet,
Of ick u Dochter dan ben waerdigh, ofte niet,
Treed eens in u ghemoed, en vraeghd aen u ghepeysen,
Wat ick al heb ghedaen op soo verscheyden reysen
Tot uwer beyder dienst, dienstwilligh sonder end.
Falanges vander Star mijn Vader, ick bekend,
Is d' oorsaeck wel gheweest van al u bitterheden;
Maer ick, sijn Zoon, ben weer een oorsaeck van u vrede.
Het schijnd voorwaer een droom, zijt ghy een Edel-man?
Falanges eyghen Zoon, den Prins Agesilan?
En staet hier als een Vrouw, wat kan de min al doen!
Agesilan zyt ghy 't? wie sou doch dat vermoen?
V Vader waend dat ghy al langhe zijt verloren:
O Heer! nu word mijn vreughd weer op een nieuw gheboren!
En dat Arlanges hem oock by sijn Vader waeght,
Die hem niet eens erkend, maer houd hem voor een Maeghd!
O Prins Agesilan hoe hebt ghy ons bedroghen,
Dat ghy ons als een Vrouw ghespeeld hebt voor de ooghen!
Mijn tongh beklemd van schaemd, ick smelt bekans van rouw,
Om dat een Man by ons verkeerd heeft als een Vrouw.
Wtmuntende Princes laet u dat niet verdrieten,
Want ick kon u ghesicht doch anders niet ghenieten,
En leven sonder dat, Goddin dat kon niet zijn,
Derhalven hiel ick mijn staegh in een Vrouwen schijn.
Dus in een Vrouwen schijn, wel dat komt seker aerdigh,
Agesilan ghy zijt mijn Dochters liefd wel waerdigh,
Soo om u hooghe stam, u schoonheyd, kloeck verstand,
Als om u daden die soo ruchtbaer sijn door 't Land.
Dus soo mijn Dochter u ghesinnighd is te trouwen,
(Doch met haer Vaders wil) soo mooght ghy haer behouwen.
Wat segt ghy schoon Princes?
Ick hou mijn daer in stil,
En voegh in alle dingh mijn na mijn Ouders wil.
So treckt dan yligh uyt u Vrouwelijcke kleden,
Want dat ghy haer dus trouwd, dats teghen alle reden.
in.
Dewijl het alles dus gheluckt is na mijn sin
| |
| |
Wil ick in alder yl dit aen mijn Vader schrijven,
En tot haer komste toe by u mijn Engel blijven,
Op dat sy al te saem hier komen op de Feest
Om met ons blijdschap te vervrolijcken haer Gheest.
Wat ghy doet in die saeck daer ben ick met te vreden.
Ick danck u seer mijn Son vol alle loflijckheden.
Komt laet ons binnen gaen, de maeltijd staet ghereet,
Op datmen door de vreughd de rouwe wat vergheet.
| |
Vertooninghen.
De Keyser &c. Florarban, Garaye, Cleophile, worden van Florisel, Sidonia, Darayde, Diane, Lardenie tot Guinday wellekom gheheten.
I.
De Griecxsche Princen, door dees onverwachte vrede,
En kennis van Darayd vervuld met vrolijckheden,
Versoecken Hoffelijch te Guinday met haer stoet
De Koningin, die haer weer groote eer aendoet.
Daer Agesilan met Diane troud, in 't bywesen van hun allen.
II.
Hier word Agesilan met d'Edele Diane
Tot vreughd van yeder een met groote pracht ghetroud,
En krijghd alsoo den loon voor al zijn droeve tranen,
Daer hy om haren 't wil sich vaeck had me bedoud.
Arlanges troud de Koninginne Cleophile.
III.
Hier troud Arlanges met de groote Koninginne
Cleofile dien hy soo langh heeft na ghegaen,
Dies word met vreughd ghelescht de brand van sijne minne.
O Vrijers mocht het u oock allegaer soo gaen.
I. Starter.
Gonst baerd Nijd.
EYNDE.
|
|
Auteursrechtvrij