Gulde-jaers feest-daghen of den schat der geestelycke lof-sangen gemaeckt op elcken feest dagh van 't geheele Iaer
(1635)–Joannes Stalpaert van der Wiele–
Auteursrechtvrij
[pagina 896]
| |
[pagina 897]
| |
EUstachius, die t'sijnder tijden
Een Iob van 't nieuwe Testament
Geweest is, door verduldigh lijden:
Bracht huyden sijn verdriet ten end.
Sijn naem was Placidus te voren,
En had in 't oorlogh veel beschicks;
Tot dat hy in een Herten-hooren,
Eens blincken sagh een Crucifix.
Dit was 't begin van sijn bekeeringh:
En van sijn lijden niet te min.
Des hy van rijckdom, en vereeringh,
Van huys, van hof, en van gesin,
Ten lieven danck ontbloot gingh dwalen;
Met wijf en kind'ren vol van rou,
Tot dat hem 't avontuer onthalen
Sijn Soontjes oock quam met sijn vrou.
De dese werde hem ontgrepen
Op Zee; doch bleef ongeschoffiert.
De kind'ren sagh hy bey verslepen
In 't water zijnde, van 't gediert.
Eustachi! peynst nu om 't exempel
| |
[pagina 898]
| |
Van Iob: En past dat ghy vervult
De lijdsaemheyd van d'ouden Tempel,
Met meerder seghen van geduld.
O waerdigh les! o kloecke streken!
Van een die eerst sijn school begind.
Den man op eenen dagh versteken
Van goed, van bloed, van wijf, van kind,
Gingh dolen achter vreemde landen.
Maer lijdsaem als een lijdsaem Lam:
Tot dat hy weer van Godes handen,
Sijn kind'ren, en sijn wijf bequam.
Trajaen den Keyser, deed' hem soecken,
En stelllen over 't Roomsche veld.
Met last om inde Noordsche hoecken,
Te dwinghen het Barbaers geweld.
Hy deed 't oock, na voorgaende sporen
Van sijn geluck. En kreegh hier weer
Tien dubbeld, wes hy had verloren
Van geld, van goed, van lof, van eer.
Sijn huysvrou oock, met bey sijn Soonen:
De liefste panden van 't gewin.
Om mee te deylen inde kroonen,
Daer Romen hem mee haelden in.
Maer dees' en mochten niet vernoeghen
Het hart van d'aldervroomsten man:
Des Godes hand daer by liet voeghen
Een kroningh noch, van rijcker span.
Want soo den held hem niet besmetten
En wou met d'offeranden, die
Het Raed-huys, na de Roomsche wetten,
D'Afgoden, met geboghen knie,
Op-off'ren dee; liet hem verwijsen
Den Keyser, tot de wreedste straf;
Die doch aen hem veel rijcker prijsen,
Als d'overwonnen vyand gaf.
Men deed hem werpen dan te gader
Met Theopistis sijn gemael.
| |
[pagina 899]
| |
De Soonen beyd' oock, met den Vader,
(Wie sou niet schricken in 't verhael?)
Tot aes van d'alderwreedste dieren.
Maer dese, recht of sy haer aerd
Veranderd hadden, quamen vyeren
De vrinden Goods, met muyl, en staert.
Schaemt u Tyran! en word bewoghen
Door 't wild gediert. Maer neen ghy toch,
Uw' roode ziel heeft ingesoghen
Al wreeder nat, als Tig'ren soch.
Gaet heen dan, en doet weerom gloeyen,
Met Phalris, een metale stier:
Daer in de menschen moghen loeyen
Als ossen, uyt het kop're vyer.
't Gebeurde soo: drie gantsche daghen,
Sloot hy hen in't metale beest.
Daer over wy, na Goods behaghen,
Noch vyeren dese blijde feest.
Den Heer vernieude 't oude wonder
Van Babel weer: Een hayrtjen oock
En werde niet van elck bysonder
Versenght in een soo langhen smoock.
Men vond haer wanghen legghen blosen,
In 't middel van 't gegloeyde kruys.
Niet anders als bedoude Roosen.
Maer IESUS had de zielen t'huys.
Eustachi! duldigh! leert ons dulden
Door uw' exemp'len en gebeen:
Tot dat den Heer eens doe vergulden
Al wat hier rou en quastigh scheen.
|
|
