Gulde-jaers feest-daghen of den schat der geestelycke lof-sangen gemaeckt op elcken feest dagh van 't geheele Iaer
(1635)–Joannes Stalpaert van der Wiele–
Auteursrechtvrij
[pagina 811]
| |
Van de Vroede-vrouwen,
Als haer, na 't sware
Verdriet van 't baren
D'arbeydt was behouwen.
Voorwaer een schoon exempel,
Aen Aalet wel geluckt;
En waerdigh om gedruckt
Te werden met een stempel
In 't vrouwelijck geslaght,
Wanneer het vruchten wacht.
O wat voor jeughden!
O wat voor deughden
Waren 't die d'eerwaerde
Des vrome Moeders,
Tot haer Behoeders
Lof, en glory baerde?
Bernardus was den derden:
De reste navenant
Van tucht en van verstand.
Tot dat de Moeder werde
Van vruchten, inder tijd,
Tot seven toe verblijdt,
Verblijdt met reden:
Die sulcke seden
In het kraem-bed toonde,
Dat Goods genade
Met veel weldaden
Haren arbeyd kroonde.
Vrou Aaleth! wilt niet vresen!
Den Heer sal met u doen
Naer u gesien vysioen.
Want uw' geboort' sal wesen
Een wacht-hond van Goods huys,
Een minnaer van sijn Cruys.
Die t'sijnder tijden
D'ondeughd bestrijden
Sal met woord' en wercken:
| |
[pagina 812]
| |
Ja door mee-waerde
Een sout der aerde,
End' een licht der Kercken.
Een woord gingh niet verloren,
't Geschiede meer noch min,
Ten eynde van begin.
Des hem Bernardus hooren
En voelen liet wanneer
Men raeckte Godes eer.
Hy vast', hy lickte,
Hy streeld', hy schrickte,
Na verscheyde stonden.
Ey goe Bernarde!
Wilt noch volharden
Dus met ons te honden.
Te honden, wil ick segghen,
Door strelingh, en gebaf,
Door smekingh, en bestraf,
Wanneer wy laten leggen
De paden immermeer
Van uw' beschreven leer.
Leer, daer noch 't leven
Is in gebleven
Van uw' groote liefde.
Krijght ons de vrede,
Nu door gebeden,
Die ghy wijlen briefde.
|
|