Gulde-jaers feest-daghen of den schat der geestelycke lof-sangen gemaeckt op elcken feest dagh van 't geheele Iaer
(1635)–Joannes Stalpaert van der Wiele–
Auteursrechtvrij
[pagina 780]
| |
 | |
[pagina 781]
| |
EElsten der Polacken!
Aen wat milde tacken
Wies soo snellen vrucht,
Van een soo grooten tucht?
't Is nau tijd geleden,
Dat gh'uw' ziel versteedde
Uut het aerdsche hof.
En sie nochtans uw' jeughd,
Alree begroeydt met sulcken deughd;
Als of sy langh verjaerdt,
Veel wasdoms had vergaert.
Gelooft zy Godes hand
Van een soo jonghen milden plant.
Stanislaus jaren
My te recht vervaren,
Die soo kort gheleeft,
Zoo veel gevorderd heeft.
Och! waer is gebleven
Mijn verlenghde leven,
By de deughden van
Zoo onbejaerden man?
Helaes! de jonghe blom,
Beschaemt mijn traghen ouderdom.
Maer IESU gundt uw' knecht,
Te vorderen sijn weght,
Voort-aen van desen dagh,
Gelijck als Stanislaus plagh.
IESUS wel beminden,
Teghens danck van vrinden,
Aenghenomen had
Den raed van 't enghe pad.
Daerom dat sijn vader,
Moeder, en te gader
Sijn geheele huys,
Hem vielen tot een kruys.
Maer hy, des niet te min,
| |
[pagina 782]
| |
Sprack met een wel gemoede sin:
Scha baet, als IESUS my
Slechts tot een vader zy:
En d' alder reynste maeghd,
Haer voor mijn eyghen moeder draeghd.
Soo dat hy derhalven,
Om de smart te salven
Van sijn vader straf,
Den naem van vader gaf
IESU den Behoeder:
En de Maeghd, van Moeder.
Met een liefde teer,
Van over en van weer.
Och! seyd' hy, lieve maets!
Laus Deo semper, wat al baets,
Doet my de kleyne spijt
Van 't menschelijck verwijt?
Nu ick voor d' aerdsche min
Een soo verheven maeghtschap vin.
Hier by quamen suchten,
Hier by quamen vruchten,
Die den Hemel son,
En 't hart niet vatten kon.
Jonghman! dese waerde
Is te groot voor d'aerde.
Is te heet van vyer.
U leven moet van hier.
Den Martelaer Laurens,
Die dese maent, u wel na wensch,
Geluckt is tot Patroon,
Beroept u op de kroon
Van uw' Vrou moeder lief,
Als met een wel expressen brief.
Och! die door genade
Godes, hier moght braden,
Riep hy! met Laurens,
Zoo lieven jonghen mensch?
| |
[pagina 783]
| |
'k Wil te sijnder eeren,
Huyden wat ontbeeren;
Op dat hy my weer
Een dropjen gunst vereer.
En hier mee, een voor een,
Een Refter met geboghe leen,
De Vaderen te voet
Gevallen, uyt ootmoed
Wat broods om Gods wil bad,
Van d'aerde, t'eeten met de kat.
Ja om meer te kreucken
D'hooghmoed, na de keucken
Zich begeven, tot
Des schommel-kocks gebod.
Maer, helaes! hier quamen
Hem de vyeren pramen
Van Laurens soo seer,
Dat hy daer viel ter neer.
Nu Stanisla! wel aen.
Bereydt u hart nu om te bra'en,
Dit is de minne vlam,
Daer uw' Patroon door quam
Te branden inde ziel,
Tot dat hy vanden rooster viel.
Dit sal oock versenghen,
End' eer langh, doen brenghen
Uw' bereyden geest,
Op u Vrou moeders feest.
Want siet, daeghs te voren,
Zuldy op haer sporen,
Door de blauwe lucht,
Vertrecken met de vlucht.
Maer als uw' groene jeughd,
In uw's Vaders volle vreughd
Met lief nu is gegaen:
Zoo'n laet niet by te staen
| |
[pagina 784]
| |
Ons al te samen met
Uw moeders aengenaem gebed.
|
|
