|
| |
| |
| |
SINTE NORBERTUS, Bishop van Maegdenburgh, ende Fondateur van Premonstraten.
VI. Iunij.
| |
Stem: Piacer gioia é diletto, pag. 504.
DE Premonstreytschen Vader,
Die Antwerpen, d'oude baen,
Van Wilbrordus eerst ontfaen,
Met hand en mond te gader,
Weder heeft van nieus geleert;
Als s'haer ganslijck was verkeert,
Werd heen te recht ge-eert.
Singht, orghelt, blaest en snaert,
Want den Heyligh is 't wel waerd.
Binnen Santen, Cleefsche Stad.
Maer, helaes! van 't rechte pad
Des heyls, by na verloren;
Door een leven rou en grof,
In des Roomschen Keysers Hof.
Die hem dee segghen, schier
Heer! wat wildy dat ick doe?
Laet uw' pompeuse draghten,
Met bekeeringh uws gemoeds;
Gaet wollen en barrevoets.
Kleed u met scharpe vachten.
End' het voordere bescheyd
Wachtvan my te Premonstreyt.
Mijn God bereydt, bereydt
| |
| |
Is t'uwen dienst mijn hart!
Het zy tot deughd, of smart
Om mijn snoodheyd te vergoen.
Gaet, gaet ter goeder uren!
Augustijn geeft u den eed;
En de Maegd het witte kleed.
Als een boomgaerd, die de hand
Godes selver heeft gheplant.
Let slechts tot vaster stand,
Op't Kerckelijck cieraet,
Sonder dese boudt m'op sand.
Man Gods! laet Premonstraten
Weynigh tijds, en wilt u spoen
Aen de Scheld, wat deughs te doen.
Antwerpen dreygt te laten,
Door Tanclinus loose praet,
Wilibrordus heyligh zaed.
Komt dan haer nood te baet.
Komt, komt, sy lijdt geweld;
Haer schapen zijn gestelt
Sonder harder, sonder roe.
Tanclinus d'argsten Ketter
Die noch oyt den aerdboom droegh,
Steldt sich daer, na 't wel gevoegh
Des duyvels, een verpletter
Van Autaer, van Sacrament,
En van wes 't geloof erkendt.
De kuysheyd werd geschendt
Ja, als een deughsaem werck,
Onteerdt het Bruylofs-bed,
Door sijn nieu-gepreeckte wet.
| |
| |
Men cierde en men koockte;
De by-een-komst', dagh aen dagh,
Was in't middel van't ghelagh.
Men at, men dronck, men smoockte,
Was de Klock van 't nieuwe les.
De rest deed't scharpe Mes.
Daer mee hy gingh bewaerdt,
Versekert met een staert,
Tot meerder hooghmoed, van
Meer als drie mael duysend man.
Maer recht gelijck de nevel,
's Morgens, uyt de dicke lucht,
Voor het licht der Sonnen vlucht:
Soo saghmen 't vallend evel,
Van het Kettersche geweld,
Wijcken voor den vromen held.
Met uw' begraefde strand.
Maer danckt naest Godes hand
Met de bystand van Michiel.
En ghy oock waerden Pater,
Die van hart en monde sterck,
Hebt volwrocht dit groote werck.
Van uw' reyn-gemaeckte vloed,
Met de winst van 't hooghste goed.
Maer neemt den Bisschops-hoed
Van Maegdenburch, te pand,
Van waer gvhy onse schuld
Door gebeen versoenen sult.
Maer of ons weer op rijsen
Moght een anderen Tanclijn,
Soo wilt ons beschermer zijn.
Want, na de stonden wijsen,
| |
| |
Dreygt ons weer uyt d'eyge streeck
Een ghelijcke Winter-beeck.
God weer ons, 't geen ick spreeck,
Door sijn voorsichtigheyd.
Des tijds, eens moght geschien,
Laet het u gebed verdien.
|
|
Auteursrechtvrij