Gulde-jaers feest-daghen of den schat der geestelycke lof-sangen gemaeckt op elcken feest dagh van 't geheele Iaer
(1635)–Joannes Stalpaert van der Wiele–
Auteursrechtvrij
[pagina 442]
| |
[pagina 443]
| |
O Musa! die't gebergt bewoont van 't hoog Sion,
Verwinster van't Pernas, vooghdess' van't Helicon,
Laet nu uw' snaren klincken,
En singht ons hoe den Heer, na luyd sijn eyghen woord,
Gereyckt heeft aen Ioan, te Romen voor de Poort,
Sijn beker om te drincken.
't Was als Domitiaen den Keyser inde stad
Neronis roode swaerd weer uytgetrocken had
Op d'arme Nazarenen,
Dat Zebedeus Soon, en IESUS liefste kinde,
Uyt sonderlinge gunst, seer innighlijck bemint,
Te Romen is verschenen.
Ghevanckelijck ghevoert van d'Ephesijnsche strand,
Om daer voor Christus naem// of met het vyer verbrant,
Of sekerlijck gesoden
In Oly end' in Teer te werden, soo 't Placcaet
Van d'helsche raserny te samen met den raed
Van Caesar had geboden.
De Ketel stondt bereyt. En d'alderbesten man,
Van hert en wesen bly, is dit den beker dan
Die my dus heeft doen schencken
Mijns meesters liefste wil. O! welkom moetse zijn!
En hy ooc diese geeft, gedanckt, dat hem om mijn
Noch heeft belieft te dencken.
't Is sestich jaer gelee, dat my dit wierd belooft,
't Is reden dat de le'en sich stellen om haer hoofd
Ten lieven danck te volgen.
O aengenaeme kroes! naer u ist dat ick dorst,
| |
[pagina 444]
| |
'k En blijf niet eer vernoegt voor dat mijn droge borst
Uw' smouten heeft verswolgen.
Uw' zoom heeft toch gheraeckt de lippen van mijn Heer;
O overgroote gunst, o ongemeten' eer!
Geen meerder op de aerde!
En hoe en sou dan my niet wesen lief en waerd
Het leste-kop dat my mijn meester heeft gespaert
Met blijschap te aenvaerden.
Komt uytverkoren vat, komt langh-gedorste Kelck!
Uw' smout is niet dan wijn, uw' gom is niet dan melck!
Doch zijt ghy my van ponden
Te wightigh, om u op te beuren na mijn sin,
Soo opend dan uw' krop, en swelght my selver in
Tot in uw' diepste gronden.
Wanneer ghy my weerom maer aen den gheenen gheeft
Die my uw' vocht gemengt, end' eerst ghedroncken heeft.
O Heer in dijnen handen
Beveel ick mijnen geest. End' hier mee werd den man
Gheschoven inde kuyp, gesoncken inde pan,
Te sieden en te branden.
Domitiaen! Tyran, houdt op, schaemt, schudt en beeft!
Hoe datmen 't vat ghegloeyt, hoe seer men 't rondom heeft
Door vlammen opgheheven,
Hoe dat de lucht besmoockt van peck is en van herst,
Hoe dat den ketel koockt, hoe dat den Oly berst,
Ioannes blijft in 't leven.
Hy heeft verlooren niet een hayre van sijn huyt,
| |
[pagina 445]
| |
Ghelijck m'hem daer in sonck, soo komt hy weer daer uyt,
Ja gaver als te voren.
Den Oly had ontsig, de vlammen hadden vrees,
Te smooren 't minne-vier, te quetsen 't Maegdevlees
Van Christus uytverkoren.
Gaet, gaet te goeder uer, Ioannes, daer de schaemt
Van Caesar u na stiert, van Romen u na praemt.
Want onder de metalen
Van Pathmos, sal den Heer door gunst van Prophecy
U geven de schriftoor, om 't uyterste gety
Der Kercken te vertalen.
Tot dat ghy weer gekeert t'Ephesen (na de roe)
Des Keysers) inde deughd ten alder-laetsten toe
Sult bloeyen als een Lely,
Ja tot de diere prijs van d'ongemete Croon,
Noch winne het cieraet, noch voegen sult den loon
Van 't leste Evangely.
O! 's Heeren besten vrient Ioannes, na de welck
De naem my is gegunt, laet my op Christus Kelck
Verlieven u exempel,
Op dat ick reyn van vleesch, van deugden kloeck en sterck,
Met u ten lesten toe magh komen 't eynde werck,
In Gods verheven Tempel.
|
|
