Gulde-jaers feest-daghen of den schat der geestelycke lof-sangen gemaeckt op elcken feest dagh van 't geheele Iaer
(1635)–Joannes Stalpaert van der Wiele–
AuteursrechtvrijStem: Een Ionckvrou die mijn hart doorwond
WAt is den mensch, of menschen Soon,Ga naar margenoot+
O Heer! dat gh'op hem acht?
Ja selfs uw' Engelen geboon,Ga naar margenoot+
Hebt over hem de wacht?
| |
[pagina 252]
| |
Als of waer van beter lot,
Of goelijcker van form,
Van binnen als een dreckigh rot,
Van buyten als een worm.
Maer dit's de liefde die ghy hebt,Ga naar margenoot+
Heer, t'onswaert soo beleeft,
Dat ghy de sielen, die ghy schept,
Aen elck een Engel geeft.
On die te leyen een te hoen,
Van d'eerste kindsheyd af,
In wester heyl hen is van doen
Tot in het leste graf.
Ja selfs tot voor uw' strengh gerecht;
En van daer totter stee,
(Na dat den goed' of quaden knecht
Verdiendt) van rust, of wee.
Maer van de dees' behoed my, Heer!
Na geene haeckt mijn siel.
Dus doedtse door Uw' Engel weer
Op beuren of s' oyt viel.
Ghy hebt hem toch van my belast:
Vernieuwt weer u bevel.
Op dat ick niet en werd verrast
Van wereld, vleesch, of hel.
Wanneer my goed, of quaed bekoort,
Soo gundt sdat sijn vermaen,
Mijn sucht ter deugden drijve voort,
En d' ondeugd doe weerstaen.
Dat hy by nacht, dat hy by daegh,
Dat hy tot alder tijd,
Toch sorgh voor mijnder sielen draegh.
End' als het vleesch yet lijd,
Van sieckt, van sucht, van stock, van roe,
Van vyand, mensch of beest:
Dat hy met my ellende, doe
Den oorbaer van mijn geest.
Voor al dat hy mijn hart verweck
| |
[pagina 253]
| |
Tot liefde van 't gemeen.
Tot caritaet mijn handen treck,
Mijn lippen tot gebeen.
En navenant tot alle deugd.
Op dat hem mijn behoef,
Als and're Eng'len maken vreugd,
Te recht niet en bedroef.
Haer ampt is toch, wy weten 't wel,
U t' off'ren alle daed
By ons gepleegt, op uw' bevelGa naar margenoot+
Of op uw' lieven raed.
Het waer dan wel een groote schand,Ga naar margenoot+
En schade t' alder stond;
Dat ick hem met een yd'le hand
Van hier naer boven sond?
Of seker wel tot minder eer,
Met handen vol misdaen.
Ach! dit geschiede nimmermeer,
Mijn trouwen Gardiaen!
Blijft my dan slechts uw' bystand bien
Voor daen noch als voor heen,
End' ick sal weer uw' hand voorsien
Met deugden en gebeen.
|
|