Gulde-jaers feest-daghen of den schat der geestelycke lof-sangen gemaeckt op elcken feest dagh van 't geheele Iaer
(1635)–Joannes Stalpaert van der Wiele–
Auteursrechtvrij
[pagina 80]
| |
VErlost ons van den boosen
Verlosser IESU Christ.
Die menigmael den loosen
Vangt in sijn eygen list,
Daer van ghy uwen Tempel
| |
[pagina 81]
| |
Gaeft in voorleden tijd,
Een loffelijck exempel
Door I'annes Calabyt.
Den vyand quam hem stellen
Sijn klooster tot een cruys,
En dreef hem uyt ter Cellen
Weer na sijns Vaders huys,
Maer 't was des Heeren segen
Dat hy een wapen von,
Daer hy den schalcken degen
Des duyvels mee verwon.
Hy wisselde sijn kleeren
Van purper en van zy,
De dragt van groote Heeren,
In een gelapte py,
En hier me ging hy treden
Na't vaderlijck Palleys,
Een vond, die God hem dede
Bedencken op de reys.
Den bedelaer quam strijcken
Voor sijn Vrou moeders deur,
Maer, leyder, hy most wijcken,
hem viel niet meer te beur
Als een onnoosel hutje,
End' om de liefde Gods,
By wijlen een cleyn lutje
Daer toe vervallen broods.
Hy sag met oogen teder
Sijn Ouders, sonder end,
Passeren gins en weder,
En hiel hem onbekend,
Ter spijt van sijn vyanden;
Die hy door dese vond
Dee knarsen op de tanden
En schuymen om de mond.
Geniet uw's Vaders minne,
Sprack hy, nu snode siel,
| |
[pagina 82]
| |
Beminster van uw' sinnen,
Omdrayster van uw'hiel,
Voldoet nu u verlangen.
Maer tracht door Godes gunst
De hel veel eer te vangen
In haer beraemde kunst.
Ioannes ghy sult erven
Eer langh het eeuwigh licht,
Dus schickt noch voor u sterven
Dat ghy den Tempel sticht,
En doet uw' ouders vatten
Op't lesten wie ghy zijt,
Want met verborge schatten
En deed men noyt profijt.
heb ick dan soo veel dagen
Mijn Soon, mijns levens stut,
Sien armoe sitten dragen
In een soo snoden hut!
Waer waren dan mijn oogen,
Waer was mijn moeders hert,
Als ick het mede dogen
Af keerde van sijn smert?
Dus jammerde de moeder
Vast over't heyligh lijck,
Als IESUS den behoeder
De siel naer 't hoogste rijck
Dee voeren uytter hutten,
Door Eng'len die hy sand,
Om eeuwigh te gaen nutten
De weelden van sijn land.
De goede ouders keerden
Haer wooningh in een Kerck,
Daer d'armen in logeerden,
Met sonderlingh bemerck,
Tot op den dagh van heden,
Dat d'afgetrocke mam,
Den helschen hond verstreden
Heeft op sijn eygen dam.
|
|
