|
| |
| |
| |
Operacy van’t Extractum Catholicum.
DAt nu alle zieke menschen
Vry nae haer gezondheid wenschen,
Ziende hier d’oprechte Gom
Van ‘t Extract Catholikom.
Schort het buiten, schort het binnen,
Schort het aen ontstelde zinnen,
Schort het aen verstramde le’en;
Quellen u de taye fluimen;
Deze compost doetze ruimen,
Steeckt u het ontsteke bloed;
Hier is dat het koelen doed.
Is het Bilis, flaef, oft’ ater;
Is het ’t groen, of ’t zwarte Water,
Is het d’een of d’ander gal,
Dit Extract geneest het al.
Iae (daer in hem veel verwond’ren)
Zelfs de zwarte Hypochond’ren.
Vluchten uit haer drouve stee,
’t Heugt my als den dag van huiden,
Dat ick heb een schaer van Luiden
Weer zien werden wel gemoed,
Door een Drachma van dit goed.
Luiden, diemen lange iaeren,
Had zien dullen, had zien baren,
Had zien schennen kruis en kas,
End’ al watter Heiligs was;
| |
| |
Luiden, die den Bijbel schaerden;
Luiden, die Goods hoge waerde
(Die de zond’ en zondaer haet)
Weten al ’t bedreve quaed.
Luiden, die van Goods genade
Zeiden; dat hy om te braden
Inde vlam van ’t helsche diep
’t Merendeel der menschen schiep.
Luiden noch, die blasphemeerden;
Dat Heer Iesus despereerde,
En de pijn der Hellen lee
Eer hy ons de dood verstree.
Luiden, die haer plompe tanden
Scharpten op de offeranden
Van des Heeren vleesch en bloed,
Met een al te bitt’ren roed.
Luiden, die het Christen Wapen,
Hoogsten Roem van Godes knapen,
Daer de Hel mee is vertre’en,
Hackten, kapten, smackten, sne’en.
Luiden, die tot ysegrimmen,
Beulen, beesten, schouwen, schimmen,
Maekten d’alderbeste schaer
Rustend’ onder Goods Autaer.
Luiden, diemen met roo handen,
’t Overschot, die diere panden,
Die den Hemel heeft geteld,
Zag schoffieren met geweld.
Luiden, zegg’ ik noch voor’t lesten,
Die met kankren, die met pesten,
Lasterden de eerste Stoel.
’t Zwarte witt’, en ’t witte zwarten,
| |
| |
Die moedwillens bleven gaen
Dese, en meer dier geliken
Heb ik van het hart zien striken,
Al wat datter lagh gepakt
Van onboens, deur dit Extract,
Och! het dee deur Godes graty
Straks soo grooten operaty
Dat d’obstructy, dat den band
Haer solveerde t’allen kand.
’t Wrocht van boven ’t wrocht van ond’ren,
Groot geweld van Hypochond’ren,
Wierden d’arme menschen quijt.
Doch gemengt met geele gallen
Die hen dullen, die hen mallen,
Die hen zinnen, oogen, le’en,
Wylen zoo ontstellen de’en.
Nu als mannen? noch een Dosis:
Want ter wijl d’ humeur zoo boos is.
Moet z’ u eens verdubbeldt sijn,
Sprak die wijze medicijn.
En hier weer gebraekt als vooren;
Brokken gals, zoo groot als dooren.
’t Grondsop was het blaut fenijn,
Van Heer Ian, en broer Martijn.
Och God loff! daer is het leste,
Nu sijn all’ de vuile nesten;
Nu is immers al ’t Cicuit,
Van Noion ter keelen uit.
Iaet, och jaet. men kondt ook merken
Straks aen woorden, end’ aen werken,
Aen het oordeel, aen ’t gezigt,
Dat de ziekte was gezwigt.
| |
[pagina XVIII]
[p. XVIII] | |
Straks zoo zagmer onderscheiden
Tusschen geesten, tusschen weiden;
Tusschen Kerk, en Synagoog,
Die tot nooch toe hen bedroog.
Hier kwam weder d’eerste kennis,
Met berou van all’ de schennis
Tegen Christus heilig Kruis,
Wit was weerom als voor henen;
Zwarten, die te witten schenen
In gezigten zoo verwaert,
Waren weer als vooren zwaert.
God’ gedankt, die zulke Drogen
Had geschapen tot gerijff
Vanden kranken Man of Wijff.
Als de doling was, gegundt
Had om een zoo kleinen munt,
Datter dan voort aen geen luiden
Sijn van gist’ren, sijn van huiden,
Die voor een zoo zoeten rust,
Noch tot quijnen zijn belust.
Zonderling naer dien ze mogen
Met een Drachma deser Drogen,
Zoo gemack’lik worden quijt
End’ op dat noch Mans noch Wijven
Hier van onbekend’ en blijven,
Ziet zoo staet hier d’eelste waer
Doet provisy goede vrinden
Die de rust eens zoukt te vinden.
| |
| |
Die eens weten wild waer dat
Leit des waerheids eige schat.
Prouft het eerst vrij met een kleintje
Iae al waert maer schier een greintje
Van gewichte vijff of ses
Op een puntje van een mes.
En ghy sult met Godes segen
Zeggen: zeker dats te degen
Och gepresen sy de winkel
Die voor Eelman, die voor Kinkel,
Die voor alderley geslagt
Zulken pot te voorschijn bragt!
’t Moet wel een expert Apteker
Wesen, die zoo starken beker
Mengde met zoo lieven zoet.
Nu wy kunnent hem niet lonen,
Dat dan God en Hemel kronen
‘t Welverdiende hoofd des Mans
Mette groenste Lauwer Krans.
I. Cassianus
|
|
Auteursrechtvrij