|
| |
| |
| |
Voorreden.
Gy, die uw' leeslust niet aan kluchten,
Maar steeds aan nutte stoffen wyd,
Wy offeren aan u de vruchten,
Geteeld in onzen tussentyd;
Een' reeks van vyfmaal tien gedichten
Op veelerleie maat en trant,
Met tafereelen, om te stichten,
Verrykt door vander Vinnes hand,
Geschikt naar inhoud van de zaaken,
In ider maatgezang vermeld,
Om des te beter 't wit te raaken,
Dat zich de geest had voorgesteld.
Ontvang ze in gunstig welbehaagen,
Of 't hert daar eenig nut in vond.
Doch zo misschien uw' ziel mogt vraagen
Naar onderrichting, uit wat grond
Deez' Zinnebeelden zyn gereezen,
Wy zeggen u, tot klaar bescheid,
Uit denken, hooren, zien, en leezen;
Het zy de geest in eenzaamheid
Ging weiden in bespiegelingen
Van 't geen geschied, of kan geschiên,
En in zo veel' veranderingen
Zich menig voorwerp aan zag biên;
Het zy we ons in gezelschap vonden,
Daar redenen, vol kracht en zoet,
Ons dikmaal stof verleenen konden
Tot onderhouding van 't gemoed;
't Zy onder 't wandelen voor de oogen
Een beeld verscheen, dat hert en zin
| |
| |
Hield in beschouwing opgetoogen,
En wierp ons zaad van leering in;
Het zy we, om kennis te vergad'ren,
Zomwyl met nuttig onderzoek
Ons bezig hielden in 't doorblad'ren
Van 't een of 't ander deftig boek.
Dus lieten we ons niet slechts bepaalen
In 't blo[e]mperk van ons eigen hof;
Maar, even als de byen daalen
In veele beemden, ryk van stof,
Zo graafden we op verscheiden' gronden,
En plukten met bedaarde keur
De bloemen, die ons lieflykst stonden,
En allerschoonst van verw en geur.
Indien gy verder wenst te weeten,
Met welk een inzicht ons gemoed
In deeze arbeid was bezeten,
Het kent geen ander wit, dan goed.
By 't zoet der dichtkunst, niet te ontvouwen,
Is zyn' beooging anders geen,
Dan eerst zich zelven op te bouwen
In weetenschap en goede zeên;
Daarna ook anderen te strekken
Tot nut en voordeel, om het hert
Van al 't vergangbaar af te trekken,
En 't zondenkwaad, de bron van smert,
Op dat het, van dien last ontheven,
Gestaâg verkeeren mogt by God,
En vlytig langs de paden streeven,
Die leiden naar het hoogste lot.
Dat zult gy overal zien straalen;
Het zy wy 's waerelds idelheid,
En 't wis verderf voor de oogen maalen,
Aan haar' beminnaars toegeleid;
| |
| |
't Zy we, om de ziele te bekooren,
Haar brengen 't schoon en zoet der deugd
Naar ons vermogen klaar te vooren,
Met haar gevolg van eer en vreugd;
't Zy we op bezondere gebreken,
Of deugdepligten stille staan;
Het zy wy 't hert, byna bezweeken
Door rampen, die het zwaar belaân,
Of van mismoedigheid aan 't treuren,
Die 't anders licht geheel verwon,
Door troostreên zoeken op te beuren,
Geschept uit Gods genadebron.
Met lust naar zulk een wit bevangen,
Was minst de zorg, om met sieraân
Van woordenpraal ons werk te omhangen,
Waar door het oor slechts word voldaan;
Maar om de waarheid van de dingen
In haare waarde voor 't gezicht
Te brengen, dat ze in 't hert mogt dringen,
En ider noopen tot zyn' pligt.
O! was dit einde in alle deelen
Zo wel bereikt, als voorgeleid,
Zo zoude onze arbeid vruchten teelen
Van overdierb're nuttigheid
Hoe na ons werk dit wit kan raaken,
Hoe verr' het van dit oogmerk wykt,
Dat vonnis staat u op te maaken,
Wanneer gy 't aan den proefsteen strykt
Van 't Heilig Woord, dat, zonder vlekken,
En enkel waarheid, geest, en licht,
De bron en regel moet verstrekken
Van alles wat men spreekt of dicht.
Alleen, alleen breng in 't doorloopen
Van deeze bladen stadig aan
| |
| |
Een' ziele toe, voor waarheid open,
En recht met heilzucht aangedaan.
En of gy meer dan eens in 't leezen
Gelyke stof verhandeld vond,
O! laat het u geen hinder weezen,
Zo ze anders rust op rechten grond.
Genoeg word nimmer spraak gehouden
Van eenig stuk, dat nimmermeer
Genoeg geleerd word, was by de ouden
Een' wisse zinspreuk, die weleer
By Jezus Kruisgezant kon gelden,
Wanneer het hem niet lastig viel
Dezelve dingen weêr te melden
Tot nut voor ider Christenziel.
En die zich op rechtschapen' wyze
Van graagen honger voelt gepord,
Is welvernoegd, schoon de eigen' spyze
Hem meer dan eens gebooden word.
Zo ondertussen onze reden
Een eenig hert beweegen mogt,
Om af te zien van de idelheden,
En nevens ons met rechten tocht,
In sterk verlangen, vuurig hoopen,
Op de effen' baan van Gods gebod
Te zaamen hand aan hand te loopen
Naar 't onverderflyk heilsgenot,
Dan zou de geest zyn wit beraaken,
En vrucht van zynen arbeid smaaken.
Adr. Spinniker
|
|
Auteursrechtvrij