Alpestre

(1986)–Hedwig Speliers– rechtenstatus



[pagina 5]
De erotiek zal sacraal zijn, of zij zal niet zijn. Een systematiek van de liefde verdient die naam alleen in zoverre deze de verbinding tussen het fysieke verlangen van een bepaald lichaam en het metafysische verlangen om aan elke bepaling te ontkomen aantoont, en - al was het maar in een flits - de verloren Eenheid herstelt. Een grote liefde is vóór alles het zich bewust worden van een fundamentele nostalgie (letterlijk: ziekte-van-de-terugkeer) die zij met alle macht tracht te bevredigen. Hoe men zich dat ook denken mag, dat onderstelt een sterke seksualiteit die drijfkracht bezit, die in staat is verbindingen te leggen, saam te voegen en over te brengen - dat onderstelt: de demonische eros. het paar, Suzanne Lilar
[pagina 7]
Aan Anna-Salomé

[pagina 9]
[Alpestre] Ja te zeggen tegen Jozua, de zon terzij en het lichaam monoliet van spraak naar lied, levende betrokken bij het verlokkende van de barokke beeldentaal: schrift, geschrevene geschreven met de nagels in het bloed - terwijl ik in haar lichaam daal. Archeologisch mijn bestemming zoek.
[pagina 10]
Ruisen uit je romaanse mond, kers en kleur kleinschalig in vervorming van verklanking: geboorte van een taal waarin bestaan staat afgegrond, en klinkers zo over de vlakte rolden. Vlakte, het ons vertrouwdste alfabed. Wij - gehurkt in holten van stiltes. In afstanden gevouwen uit vormen.
[pagina 11]
Die mijn observabele bent, de honderd jaar voorbij van ik ontdek je en volkomen naakt mijn lichaam verlangensvol benaderd. De populieren ratelen al en onze tuin ademt zwaar tussen de takken, takelage van gebladerte in handzame gebaren. Voor wie uit schaduwen herboren wordt arend, die androgyn in de hemelen stort.
[pagina 12]
Jij mijn cel en kern en wentelende ik jouw elektronenwolk - mijn en dijn blijft in de versmelting ons geheim: je bronzen dijen splijtend, de sappen overstijgen mij als ik je naaktheid zie. Het wilde en gewilde overdrijven van onze lijven in dit heilig tweegevecht. Zolang blijft zon op de einder recht.
[pagina 13]
Ik heb je ontmoet toen je in mij kleiner werd, je traagheid in mijn lichaam ingelijst - in je nog te vormen orbitalen, ontstaan en ontbinden van ons beider moedertalen. En hoe wij duizelende decamerone de banden van het vlees toehalen, eerst voldaan als op nachtelijke schalen zon zijn glans verlangzamend ziet dalen.
[pagina 14]
Jij bent mijn feit, glanzende want ingelijst geschiedenis - de geur, het rillend blad, de boom weldra daarin de droom zijn takken plooit: uit het blankste kleed van bloesems beluisteren van verwante woorden in klankverwantschap met de keel; kennis kuis van feiten en van dingen - halsomtrek, verhelderd door herinneringen.
[pagina 15]
Alpestre, edel gif - uit kruiden kruipt de almacht van de man. Nog drupt de zon zijn protuberansen, de dingen staande in zijn helder licht polijsten de gedachten aan de dag. Ligt zij niet met de verblijven van haar gelaagde lichaam onder aan hem vast. De tederste, de vreemdsoortigste last.
[pagina 16]
Glanzend op de tong, ons is de zoetste vrucht te zuur - dan, als deze kamer rembrandt om verlichaamde ovalen. Ik die je adem staak wijl jij vervaagt en de aarde draait. De slinger van Foucault verwijst ernaar, hij wordt in ons volmaakt. Buiten staan op hun assen de essen zich aan 's waters avonddauw te lessen.
[pagina 17]
In jou vind ik het karakter der dingen - de steen op de streepjeslijn, serafijne cirkel van reukseringen, bruine stemmen van stammen: paradijselijke paradigma's uit de tuin van toen het jongetje zijn grijze schortje droeg. Jij het antwoord in den vleze op wat het vroeg maar later eerst van mond tot mond vervuld. Beminnen binnen het duizendjarige geduld.
[pagina 18]
Bundels van licht, zo ben ik omgebogen door jouw zwaartekracht: dan als nacht in dag en dag in nacht weer samenvloeit, je rubensiaanse lichaam mijn lichaam schroeit en de uren eindeloos scharnieren. In hart en nieren nader ik tot ik in je ben, je ken van binnenuit - jij, lichamelijke sonde waarin ik zweef en sterf één stonde.
[pagina 19]
Spiegelbeeld weerspiegeld in spiegels parallel kom ik tot je herkomst: de tijd is van geen tel en ruimte nemen je lichamen niet in, begin en eindpunt dat je bent. Een door vele zalen weerkaatsend kwarts van edele metalen, een welgevallig vloeien uit en in. Omgetoverd als je bent tot onscherp raster ontsnap je, maar eens ontsnapt verras je.
[pagina 20]
Liggende elkanders lichaam te vertalen in kanalen van het superluminale - nog voor mijn vlees jouw vlees beroert, gebeurt de sprong en ben ik jouw aspect: voorbij de melkweg in jouw smeltweg uitgestrekt berust ik in jouw rust en hijg in alle talen. Wie buiten ons bestaat, staat binnen palissaden. Vermag de kern van onze mythe niet te raden.
[pagina 21]
Aforismen als van Hegel komen voor als sinistere grappen - jij, mijn staat en mijn hinterland. In de lussen van je twee eindeloze armen mij te verwarmen, mijzelf op te wachten in je zachte nachten. Ik ken de betovering van je honing en van je honingwoorden de betoverende vorm. Ik hou je vast, vierhandig. Jij, mijn norm.
[pagina 22]
Het kalme, verborgen symbool van onze verwantschap - los van de ijdele symmetrie zijn wij in dit verborgene één geworden. Twee bloesems op één stam, gezamenlijk de letter van het laatst te zeggen woord. Wij verhuizen van de een in de ander geruisloos. Bereidend het preparaat om alles uit te bannen wat ons haat.
[pagina 23]
Het hart het hart die kleine onbegrensde bol loopt langzaam met je lichaam vol - jij, embleem. Ik kan geen vuur verzinnen dat vuriger brandt als dit van binnen in beminnen, landschap dat zich doorzond laat winnen op water en later, woestenij waarop de vreemdeling in het verhaal zichzelf ontmoet, van zich ontdoet.
[pagina 24]
Als laat de latuw op onze borden bloeit staan aan de ronding onzer beider monden de glazen in hun gouden schuim sacraal en glanzen in de kuise kopers der trompetten Händels klanken: vuurwerk in dit uurwerk van gestolde tijd, en talmend in elkander, de beide bogen van wenkbrauwen boven geloken ogen.
[pagina 25]
Liefde - brandend in dit looddragende kristal, Bachs Brandenburgs heelal, daarin wij als een god en een godin leven herbeleven van zijn prilst begin. Tussen hout verweven en geheveld uit het oude goud van vele eeuwen reiken wij de geringde hand, de kelk van het bestaan gevuld tot aan de rand.
[pagina 26]
Bellen van goud vormende in dit vocht een ketting die ons bindt, verbindt - terwijl in het vibrerend licht van zijn violen Vivaldi zingt, de priester in zijn rosse pracht. Kracht van decennia, en zij in mij weer kind. Laat de avond vallen, maar niet te vlug. Wij, gelijkgelijnden. Oeverloze brug.
[pagina 27]
Jij in mijn lichaam en mijn landschap leeft ongerept en mathematisch als concept: dan, als het horen van vogels in de hoogste bomen gelijkt op het concert uit onze dromen, en door elkaar benomen wij in en uit elkanders raakkern komen. De splinters van het water in groot getal veranderend tot duurzaam taalkristal.
[pagina 28]
In het spectrum van wit licht ben jij door mij bijgedicht - monarchvlinders schitterend uit de geschonken ring, mij de vazal van dit verhaal is de eerste van de eerste kus beloofd. Krans van je hoofd, uit glas alle glans gelicht wat nodig was.
[pagina 29]
Eens ik je vind in het veld der entropen word ik een wild wit dier dat verslindt - verhalen uit sintels en signalen opgebouwd, ben jij mijn sterke kracht die kernen samen houdt, mijn zelf in je lichaam openvouwt. Strak aan elkaar gebonden elkaar gevonden. Jij, die ik uitvinden moet en moet herdopen met alle kleuren uit de rijkste kaleidoscopen.
[pagina 30]
Wie ben je dat je bent omdat ik je zie, je staat voor mij en op het blanke blad dat door mij beschreven wordt, energie en massa samen en syntaxis voor mijn zin: gebeuren lineair geboren door een pen. Zo beweegt onder zijn vogels uitverkoren de boom, gescheiden van zijn voorgeschiedenis. Een blad dat al beweegt nog voor het is.
[pagina 31]
Die voor één keer je Mongoolse keizer ben en een paleis voor rond je lichaam droom - uit je lippen distilleer je mij het lied, een hemelvaart van vogels uit de boom bezingt de kern ervan, het wegengelende van de woorden verwolkend tot legende. Later, in vlakte en vallei verloren ode voor blindgeworden, verblinde rapsoden.
[pagina 32]
In het verlengde van je vreemde accenten kom ik op jouw hoogte, ik voeg te zamen om je blinde lichamelijkheid te beamen. O! je spreken langzaam luchtledigt mij, ik die gaandeweg je oogomtrek ontdek ik die verzeil in je lenden, continenten onbekende, en je stem om in je te verdwalen. Verlangzaamd zie ik mij in jou verschralen.
[pagina 33]
Bezing de oorsprong van de geschapen dingen, aldus een stem in mijn droom: herinneringen verplaatsen mijn lichaam naar het noorden, tussen zand en keiplateaus en woorden de een al heuvelachtiger dan de ander. Ik, die van lichaam in landschap verander. Zij, die naast mij ligt, krijtwit gekust en zeezacht oppervlak in opalen rust.
[pagina 34]
Verbale objekten, zuiver en onafhankelijk als een zwaard of als een zilveren ring - in een nimbus van bloesems word ik je ooggetuige, betekenissen velerlei trekken traaggewolkt aan je voorbij. In mijn mond sta ik je op te wachten tot de dingen schitteren uit zichzelf. Metalen edele, waarin je beeld weerklinkt.
[pagina 35]
Verbeelding is gestorven, zo groeien des winters de meloenen op de plaats waar zij worden opgeborgen. O dubbel zinnig territorium waar één ding vele dingen is: aanwezigheid, gemis, en jij bij mij en toch herinnering - schaduwtak, en om de stam de stem van welke vogel ook weggevlakt.
[pagina 36]
Ik was een jongen, een meisje, een struik, een vogel daarna en een sprakeloze vis die opspringt uit de zee. Weldra ben ik de vlinder die op de Etna sterft, doch onder al deze gestalten sterf ik slechts voor haar. Ongezien aan zoveel onzin te ontkomen, ontkom ik niet aan haar begin - trilling, overwintering, gewin.
[pagina 37]
In oorden van subtiele orde ingegaan, jij mijn chaos - mijn tendensen tot bestaan: het landschap dat mij leeft is misverstand, bevrijd van alle dingen als ik ben nu ik je ken en in dit kennen sterf en weer verander, verlaat ik lichamen, ben ik de ander in de ander die ik was. Voetafdruk van gras, genezen van de wereldwijde wonde die ik was.
[pagina 38]
Slechts de dood, dat heftig voor het oog onzichtbaar infrarood kan ons beletten de pad uit onze korf te zetten - woonst een wonde, door geen hand te betten. Dan als ik de vraag word die op zijn antwoord slaat. Het is al laat zegt mij haar mond, leg om mijn tong laaiende de lus van je avondafscheidskus.
[pagina 39]
Terwijl in strelingen van zwarte lichamen ik de nodige energie heb toegevoegd - een kantelen, spontaan, van ledematen in koelte van lakens; restanten warmte opgeweld in het geweld dat wij beamen. Later is alles weggeëbd van beide kanten, het nog nauwelijks elkander raken van michelangelohanden, het winterslapen.
[pagina 40]
Binnen de duizend jaar dat ik bemin ben ik gehalveerd in jou en jij in mij: subatomair beminnen, begin van eeuwen over woestijngrond uitgerolde geeuwen van luie leeuwen, uiteindelijk sfinx. Alle ringen waarin wij zijn getekend worden uit tijd en ruimte wegberekend. Wij, een continu in elkander breken.
[pagina 41]
Geringe constellatie van dingen: aarde, Weerkaatsingen in edelstenen ringen; de kandelaar nu nachtjuweel, met warmte onderandere en de sporen spaarzaam uitgespaard van spieren spannend om de mond, waar onder rivieren van stilte en hun traag verval - dat àl palmt in, van slaap naar sterfbegin. De ongewenste dood van de vertrapte spin.
[pagina 42]
Zinrijke bagatellen - kleinere woorden rond de kachel, het voorvallen vertellen over het droomverwante. Zo tussen de bomen stroomt het bloed van het gekwetste, wij bloedverwant: de gestorven vader in dit noodweb weeft, de moeder dwalend in haar nachtkleed. Besef dat leeft. Haar hand van asse reikt, doch beeft.
[pagina 43]
In de engte van Lujàn bestaan nog skeletten van glyptodonten, maar er hebben nooit glyptodonten bestaan. Alleen jij, bekendste der bekenden bestaat in mij; de zoetzure augurken van de tijd bederven je lichaam niet want ik heb je gebalsemd met een lied van de toekomst tegen de komst van verdriet.
[pagina 44]
Eén van de vogels, op zoek naar de koning en het paleis dat achter zeven zeeën ligt, zal ik dààr niet in de schaduw van je schaduw je lichaam vinden? de vlinderhoutgevlochten troon waarop je zit soms als het zonlicht zijn zenit vindt? Waarom je bent verworden tot verte, vertekend in bloedend kleed. Invalshoek van listige verzinsels. Leed.
[pagina 45]
Vroeg of laat stoten wij op een dood punt als we praten - zo zwijgen wij onze woorden naar elkander toe, onder wolken van zwijgen liggen uitgehijgd onze lichamen dit zwijgen te beamen. Een vroege vogel, een vallend blad, het stromend water van de dood. Ook dàt. Wij weten het vóór wij alles wisten. Land, betreden voor elk van ons het land betreden had.
[pagina 46]
Nu je mijn poort geopend op paradoxen, zoek ik het zachte zijlied van de dood. Schouders belaadt hij met het goud van de verwijdering, het zo langzame klimmen op de hoogste tak ervan. Er bewegen nog bladeren in bolero van wind en waaien, de allerlaatste. Weldra zijn onze lichamen verplaatste.

[Alpestre]