|
| |
| |
| |
Klagt over den ontydigen dood van mynen neef, den eerwaerdigen, zeer geleerden en godvruchtigen heer, Pieter Bierumer, in zyn eerwaerdig leven, zeer geliefden leeraer onder de remonstranten te Rotterdam.
Wat nare noodkreet? welk een' aek'lig rouwgerucht?
Wat jamm'rend lykmisbaer vervult de ruime lucht?
Hoe zit de Kerkbruid, die in heil'ge feestsieraden
Voorlang hier praelde, thans in treurige gewaden?
Zy zucht, zy steent, zy schreit en stamelt dus bedeest:
‘De vrome BIERUMER.... myn Herder.... is geweest’.
Help God! hoe treft die slag, dat onheil zoo vol smarte,
Den droeven Remonstrant alom te diep in 't harte!
| |
| |
Ontzinkt, ontzinkt die Zon, dat voorwerp onzer hoop,
Ons dus te ontydig in haer' luisterryken loop?
ô Zware slag, voor 's Mans bedrukte Weduwvrouwe,
Schier niet te troosten in dien deerniswaerden rouwe!
ô Korte vreuchd voor Haer! o dood'lyk Trouwbesluit!
In vyfpaer maenden tyds, tot Weeûw van Maegd en Bruid
En Vrouw en Moeder, ach! wien zou dat leet niet raken?
ô Onbestandigheid der ondermaensche zaken!
ô Onuitsprekelyk verlies, inzonderheid,
Voor 't Kroost, dat 's Vaders dood niet dan te vroeg beschreid!
ô Onherstelb're schaê voor Kristus Vreêgemeente!
Myn hart bezwykt, daer thans dat flonk'rend Puikgesteente,
Die dierb're Hoofdbag, uit de gloriryke Kroon
Van Kristus Heilvriendin, in 't stof zinkt by de doôn.
Ach! waerde BIERUMER! waert Ge ons noch bygebleven!
Noch lang was uwe Deuchd, uw recht godvruchtig Leven,
Uw Wandel, nooit genoeg geroemt naer hun waerdy',
Voor elk ten gids' geweest in 's weerelds woesteny',
Uw Heilleer had noch lang Gods volk hier kunnen stichten,
Uw kost'lyk Levenslicht de Vredekerk verlichten,
| |
| |
Uw gadelooze Trouw en gulle Vriend'lykheid
Heur' liefelyken geur in 't vriend'lyk hart verspreid,
Uw ned'rige Ommegang en ernstig Onderwyzen
Het heilbegerig hart, met keur van Hemelspyzen,
Verkwikken, sterken, en den Kranken in hunn' noôn
Naer boven voeren, door uw troosttaal, voor Gods Troon,
Uw Mededeelzaemheid en onbekrompen handen
Met Gifte op Gift verfrischt der armen ingewanden,
Ja! lang waert Ge ons geweest in wandel, woord, en werk,
Een Voorbeeld van de Deuchd, een Pyler voor Gods Kerk.
Dan ach! die Deuchd, die Trouw, die Hemelwaerde Gaven,
't Word al, helaes! met U op eenen dag begraven!
Wy zien 't met droefheid; dan noch tranen, noch geween,
Geen jamm'ren helpen ons, al 't kermen, al 't gesteen,
't Is alles vruchteloos, de Dood hoort naer geen reden,
Naer geene klachten, naer geen zuchten of gebeden;
De wreede Dood rukt U te ontydig van ons af,
En voert, op 't onverwachts, U naer het duister graf,
Ondanks de zoete hoop, waermeê we ons telkens vleiden,
Op uw behoudenniss', schoon Ge om van hier te scheiden
| |
| |
Volkomen vaerdig waert, geheel in God' getroost,
Daer niets U aers'len deed dan Kerk en Gade en Kroost,
Doch 't paste een' Kristen niet Gods wil te wederstreven,
Des koos uw Ziel in 't eind' voor 't aerdsche 't Hemels Leven:
Uw Deuchd bekoorde 't oog der hoogste Majesteit,
Des schonk Zy U de Kroon der zalige Eeuwigheid;
Och mochten wy met U en alle Hemellingen,
Op de eindelooze Feest, het Hallelujah zingen!
Maer zacht.... waer ben ik? welk een heillicht, ryk van glanss',
Vertoont zich voor myn oog aen 's Hemels breeden transs'?
Daer breekt, daer breekt de lucht: wien zie 'k ten zegewagen
In grootsche zegeprael van de Eng'len heen gedragen?
Zyt Gy 't? ô zael'ge Ziel! zy spreekt: koomt, luistren wy.
‘Godvruchtigen! ai treurrt, ai treurt niet meer om my,
God doet my hier om hoog een beter Leven smaken,
Hier kan myn geest te recht zich eindeloos vermaken
In 't altoosdurenden en volzalige genot
Des Hemelschen Monarchs: myn Heiland en myn God
Doen me, uit genaê de Kroon der Eeuwigheid ontfangen,
Den vromen aen het eind der loopbane opgehangen;
| |
| |
Hebbe ik U achttien jaer door leer' en daên gesticht,
Onthoud die lessen in uw harten, doet uw plicht;
Ik ben U voorgegaen, ik heb myn' stryd volstreden;
Ei matigt dan uw' rouw, wenscht my niet meer beneden;
Het Euangelielicht schynt, door Gods gunst, noch klaer,
In Kristus Vredekerk op uwen kandelaer,
De Heilzon doet den roem en luister noch vergrooten
Van myn, weleer by u, eerwaerdige Amptgenooten,
Die nevens my op aerd voor Jezus heilleer streên,
En 't spoor u leerden van uw' Heiland na te treên;
Draegt achting voor hun' leer, en laet hun treffend preken
In u de liefde en lust tot God en Godsdienst kweeken:
En Gy, myn dierb're Gade en teerbeminnend Kroost!
Weleer, naest God en Kerk, myn ware Vreuchd en Troost!
De Algoedheid zy uw Man, uw Vriend, uw Heul, uw Rader
En Helper in den nood, 't verlaten Kroost een Vader,
Ik weet uw boezemsmart, 'k zie, dat uw teederheid
Een' zilten tranenvloed, om myn verscheien, schreit,
Maer droogt uw tranen af, ziet door het licht der reden,
En gunt myn ziel 't genot der zael'ge Heerlykheden,
| |
| |
Zoo worde uw zuiv're Deuchd te recht in 't eind beloond,
En Ge allen nevens my met eeuwige Eer' bekroond’.
Hier zwygt die zael'ge Ziel, zoo ryk, zoo vol vermogen,
Terwyl een dikke wolk Haer wegvoert uit onze oogen.
Bedroefde Kristenschaer! ai matig uw verdriet,
Misgun de zachte Rust uw' dierb'ren Leeraer niet,
Maer tracht veeleer zyn Deuchd en zyn godvruchtig Leven,
In al uw' wandel hier, kloekmoedig na te streven;
Hou altoos zyne Leer in uw gedachteniss'.
Dan! wie boet uw verlies, dat naeuw'lyks boetbaer is?
De milde Aertsgoedheid zend haer' zegen uit den hoogen
En schenke, ô Vreêgemeente! uit gunstig mededoogen,
Een' and'ren Leeraer u, in Deuchden even ryk
En in Geleerdheid, aen uw' BIERUMER, gelyk,
Zoo streeft ge eerlang dien hoek, dien barren hoek, te boven,
Zoo moet gy 't Albestier in al zyn werken loven.
|
|
Auteursrechtvrij