Oude en nieuwe liedjes

[p. 112]

104. - Kermislied.

Andante.
f Tsa! gentsche sna-ken, wilt 't wer-ken sta-ken, wilt u ver - ma-ken, als 't
Gent-schen past. Voelt gy nog jeug-de, verwerpt geen vreugde; de vreugd is

deugde by wer-kens last. Nog eens dan ver - danst en ver - zon-gen 't ver -

driet: ge krygt toch van da - ge de vreug-de voor niet.

2.

Wie zou niet zingen,

Van vreugde springen?

't Zyn vreemde dingen

Die wy bestaen:

Noch kost noch kleeren!

Maer groote heeren,

Die ons verleeren

Regtuit te gaen.

Nog eens dan verdanst en verzongen 't verdriet:
Ge krygt toch van dage de vreugde voor niet.

3.

Wie durft nog vragen

In deze dagen

Naer 's Vlamings plagen,

By zoo veel schoon?

Het hof komt kyken

Of wy bezwyken,

En 't ziet ons pryken

Als aerdsche goôn.

Nog eens dan verdanst en verzongen 't verdriet:
Ge krygt toch van dage de vreugde voor niet.

[p. 113]

 

4.

 

Wie kan ons hindren,

 

Ons goed vermindren,

 

Wy zyn toch kindren

 

Van 't arrem land?

 

Is 't al vervlogen

 

Naer 't land der kolen,

 

Nog heerscht de logen

 

Op 't dorre zand.

 

Nog eens dan verdanst en verzongen 't verdriet:

 

Gy krygt toch van dage de vreugde voor niet.

 

 

 

5.

 

Wordt Vlaendren arrem,

 

De dood heeft 'n arrem,

 

Die drukt ons warrem

 

Zacht als een lief.

 

Wist gy te leven,

 

Gy weet te sneven,

 

Zonder te beven,

 

Tot vreemd gerief.

 

Nog eens dan verdanst en verzongen 't verdriet:

 

Gy krygt toch van dage de vreugde voor niet.

 

 

 

6.

 

Nog eens dan zwieren,

 

Langs straten tieren,

 

Gebrast als dieren,

 

En dan vaerwel!

 

Gy moogt dan trekken

 

Waer vreemd noch gekken

 

U zullen wekken:

 

Daer ligt gy wel!

 

En ligt gy ontslagen van 't aerdsche verdriet,

 

Dan zingt u de zanger een liedje voor niet.

1849.

F.A. Snellaert.