Oude en nieuwe liedjes
(1864)–F.A. Snellaert–
Auteursrechtvrij
[pagina 33]
| |
 stond, toen d'ambachtsman geen be-del-zak moest dra-gen en ie - der-
een be-staen en nooddruft vond. Her-in-nert gy u nog die zael-ge
ston - den en blaekt uw borst van toorn en weêrwraek niet? O! zegt het
luid, rampzael-ge va - ge - bon-den, het geev'uw hart ver-po-zing in't ver-
driet. O! zegt het luid, rampzael-ge va-ge - bon - den, het geev' uw
hart ver-po-zing in 't ver-driet.
| |
[pagina 34]
| |
2.
‘Herinnert ge u, vóor dat de vreemdelingen
Zich plaetsten aen het hooge staetsbewind,
Hoe vreedzaem elk, in huiselyke kringen,
Het eerlyk brood bezorgde aen vrouw en kind?
Hoe vrolyk men op onzer vaedren gronden
Het leven sleet by gullen kout en lied?
O! zegt het luid, rampzaelge vagebonden,
Het geve uw hart verpozing in 't verdriet.’
3.
‘Herinnert ge u hoe hier de vryheid bloeide?
Herhaelt het weêr hoe thans de handel kwynt,
Hoe men ons regt en nyverheid besnoeide,
Hoe 't volksbestaen allengs geheel verdwynt;
En hoe de Wael, van stad tot stad gezonden,
In vreemde spraek ons omdryft en gebiedt;
O! zegt het luid, rampzaelge vagebonden,
Het geve uw hart verpozing in 't verdriet.’
4.
‘Zy weten het, wat ons aen d'armoê kluistert;
Zy zien ons meer en meer te gronde gaen:
Ach! geen die eens naer onze bede luistert,
Zy willen zelfs de volkstael niet verstaen.
De vlasteelt krygt nog daeglyks dieper wonden;
Geen strael van hoop vertoont zich in 't verschiet;
O! zegt het luid, rampzaelge vagebonden,
‘Het geve uw hart verpozing in 't verdriet.
5.
‘Gevloekt, gevloekt tot in de nageslachten,
Wie ooit gedwee voor 's vreemdlings wenken buigt!
Uit zucht naer goud zichzelven kan verachten,
En mede 't bloed uit 's landaerds aedren zuigt.
Hy zy gehaet, gevloekt door duizend monden;
Zyn lyk ruste op der oudren erfgrond niet.
Herhaelt dien vloek, rampzaelge vagebonden,
Het geve uw hart verpozing in 't verdriet.’
6.
Zoo zong een troep half naekte bedelaren,
Met knods en mes verscholen in het loof.
Daer schoot de maen heur glanzen door de blaêren,
Zy trokken op, beraden tot den roof.
Wat of zy al uit honger eens bestonden,
O! reken, Heer, hun deze feiten niet!
Myn harte bloedt om 't lot dier vagebonden,
En 't vaderland deelt mede in hun verdriet.
1840. Th. Van Ryswyck. |
|
