|
| |
Oogen van buiten;
Geen oogen van binnen.
SPiegelglaesjes, tusschen 't brein,
Net geplaetst, om aen te schouwen,
En, met zinnenhulp, te ontvouwen,
Ieder voorwerp, groot, of klein.
Kleenste schier, van al myn leden,
Wonder groot, doch in begrip,
Als bevattende, in een stip,
Al de groote onmeetlykheden,
Die, in lucht en 't opperzwerk,
Met hare ongelyke gieren,
In haer juiste kringen zwieren,
Als een Godlyk meesterwerk;
| |
| |
Wilt gy dus den Schepper roemen,
Met in die verborgenheên,
Door uw stralen, in te trêen,
'k Wil dit ook wel pryslyk noemen.
De Almagt kan, door hare kracht,
Ook de zinnen wel verrukken,
Door het zien der wonderstukken,
Uit een niet, hervoort gebragt.
Maer, myn ziel, die, langs die trappen,
U zoo ruim, en hoog vermeet,
En u zelve meest vergeet,
In 't bezien der eigenschappen;
Keer uwe oogen, voor een' tyd,
Keer uw stralen eens naer binnen,
En beraed u, met uw zinnen;
Weet gy zelf wel, wie gy zyt?
Kent ge u zelve wel te degen,
Daer 't zoo vol geheimenis,
Zoo verborgen, duister is,
In zoo veel verdraeide wegen?
Denkt gy, dat ge, by den taft,
't Heimelyke spoor zult vinden,
Daer gy dwaelt, gelyk de blinden,
Die aen 't uiterlyk blyft hangen,
En niet denkt, wat, voor zyn' voet,
Hem, op 't onverzienst, ontmoet,
En dus, daedlyk, word gevangen,
| |
| |
In het warnet van zyn lust,
Uitgespreid, door schyn en logen,
Daer zyn kracht en zyn vermogen,
Word verbrooken, of gesust?
Daer de nyd en afgunst, veilig
Zich, met 's naesten schade, voed,
En, met dolle driften, woed,
In gedaente van een' heilig.
Daer zich de eigeliefde vleit,
In haer toomelooze zeden,
Als gericht, naer 't spoor der reden,
Dat haer, op den dwaelweg, leid.
Daer de baetzucht, altyd vierig,
Geen gevaer, of nood, ontziet,
In eens andersmans verdriet,
Altyd ten behoeve gierig.
Daer de waen, en ydelheid
Plaets neemt, op den hoogen zetel,
En den naesten, gansch vermetel,
Trotsch verkleent, in onbescheid.
Eindlyk, daer hy, vol gebreken,
Met een balk in 't oog, verblind,
Straks een kleene splinter vind,
In des naesten oogen steken.
Wel dan, zyt gy zoo gereed,
Om den misstand, om de vlekken,
In uws naesten oog, te ontdekken,
En te spotten in zyn leed?
| |
| |
Wil uw stralen dan gewennen,
Om naer binnen in te zien,
Daer, den misstand te bespiên,
En u zelf te leeren kennen.
't Is eene kleene weereld toch
Van verwarring, daer de schimmen,
Met verkeerde glanssen, glimmen,
Daer het verziende oog, de dingen,
En zyn' eigen grond versmaed,
Om by andren in te dringen,
Door en door, in alle hoeken,
Tot beschimping, te onderzoeken,
Wat gebrek daer schuilen mag.
Wel dan, oogen, zyt gy wakker,
Vlytig, werksaem, laet en vroeg,
Hier is voor u werks genoeg,
Wiedt eerst uw' bedurven akker.
Dat kan voor uw werk bestaen,
En kunt gy daer vrugten kweeken,
En die zuivren van gebreken,
Dan kunt gy ras verder gaen.
Dan zal u geen kracht weêrhouen,
Om, in 't zuivre hemelslicht,
Met een rein en klaer gezicht,
Zelfs den Schepper te beschouwen.
|
|
Auteursrechtvrij