Poëzy

[p. 208]

De Heiland alleen behoud den zondaer.

DIe Noordstar van myn heil blinkt door, in groote kracht,

En heldert voor my op de duistre nevelkringen,
Die myn benaeuwde ziel, van allen kant, omringen,

Nu raekt de kiel weêr vlot, en 't roer weêr in myn magt.

'k Zal nu voorzichtig zyn, en houden naeuwer wacht,

Dat my, op deze zee, geen buien weêr bespringen,
Die my weêr, op den grond en scherpe rotsen, dringen,

Die 'k, op myn reden stout, te dwaeslyk had veracht.

De trouwe liefde zal den sterken kabel hechten

Aen 't anker van myn hoop, gegrond in 't vast Geloof.

Zoo blyf ik voor 't gedruis der hartstogtstormen doof;

Tot dat Gods geest voor my den hollen vloed zal slechten,

En wyzen my een baek, die uit dees woeste zee,

Ons eens doen landen zal, aen 's Hemels blyde reê.