|
| |
| |
| |
De dochter van Jefta aen haren vader.
'k HEb nu twee maenden lang met zuchten, weenen, klagen,
In treurige eenzaeinheid, weemoedig, doorgebragt,
Om uw geloften dus, ten offer, op te dragen,
Waer voor gy Israël verloste uit Ammons magt.
Myn Vader! hoor nog eens uw teêre dochter zuchten,
't Is 't laetste, dat zy zal op uw gemoed bestaen.
Ik zal, of wil geenszins het offervuur ontvlugten;
ô Neen, ik zal den slag, gewillig, ondergaen.
'k Zal toonen, dat ik ben uit Jeftaes bloed gesproten,
Die, voor Gods volk, zoo trouw, zyn leven heeft gewaegd.
Myn voorbeeld zal uw' lof, uw' heldenroem, vergrooten,
Wanneer uw kind, zoo kloek, zich in de straf gedraegt.
Vergun my eenmael slechts, dat ik by u koom' weenen,
En toonen moog' myn hart, gelyk het waerlyk is.
'k Heb, door myn vrolykheid, u wel verheugd, voorhenen;
Verdraeg dan, voor het laetst, ook myne droeffenis.
De reden kan de klagt van eene Maegt, verschoonen,
Die zich had toegereed, om, met een heusch onthael,
Haer ongeveinsde vreugd, haer' Vader, te betoonen,
Die t'huis keert, uit den stryd, in volle zegeprael:
En midden in die vreugd, die haer scheen best te passen,
Omdat haer 's Vaders huis, in eere, werd hersteld,
Zoo plotsling zich, helaes! van droefheid voelt verrassen,
Van droefheid, die haer treft met doodelyk geweld.
| |
| |
Myn klagt zal, weet ik wel, myns Vaders hart doorsnyden,
Als hy zyn Dochter hoort bejammeren haer' staet.
Maer, lieve Vader, 'k ben uw kind. Uw medelyden
Vertroost my, schoon ik weet, dat u myn droefheid schaed.
Niet, dat ik zoek te ontvlien het sterflot, my beschoren,
Voor de algemeene vreugd' in Israëls behoud.
Maer zulk een' donderslag, zoo onverhoeds, te hooren,
Versaegt myn teêre ziel, en maakt myn hart benouwd.
Hoor dan myn klagt nog eens, den weêrgalm dezer bergen,
Waer ik geen' troost, dan dien van kranke maegden, vind.
't Zal 't laetst zyn, dat ik uw verdrietigheid zal vergen:
Ei, weiger deze beê niet aen uw eenig kind.
Gy zult daer na niet meer, van myne zwakheid, klagen,
En, Jeftaes Dochter zal getroost zyn, in haer lot,
Als zy bereid zal zyn, alleen, den vloek te dragen,
Van Israël verdiend, door 't smaden van hunn' God.
Och! Vader, och! hoe duur moet ge uw' triomf betalen,
Daer Ammons magt, door u, ligt op het veld vertreên!
Gansch Juda juicht van vreugd', waer 't u ziet zegepralen,
En gy, al de oorzaek van die vreugde, klaegt alleen.
Gy ringt, volmoeds, ten stryd, om Ammon te bevechten,
Uw Godvrugt deed u, eerst, aen God beloften doen,
Van, zoo gy winnaer wierdt, een outer op te rechten,
En 't eerst, dat u ontmoet, op te offren, tot een zoen.
Ik, hier van onbewust, ging, met myn maegdereien,
Gevolgd door 't heilgejuich, van al de Burgerschap,
Myn' Vader te gemoed, met trommlen en schalmeien,
Bazuinen, luit en fluit, en vrolyk handgeklap.
| |
| |
Hoe luttel dacht ge toen, wat u stond te gebeuren!
Dat uw gelofte eerlang u zoo bedroeven zou?
Hoe weinig dacht ik ook, dat ik hierom zou treuren,
En, dat myn kinderplicht zou oorzaek zyn van rouw!
'k Werd in myn' geest bedwelmd, van zinnen opgetogen,
Wanneer ik, die, zoo bly, u te gemoed kwam treên!
Van schrik u zag gekromd, uw hoofd en hals gebogen,
Als een', die winnaer min, dan overwonnen, scheen.
Hoe scheurde my het hart, als uit de borst gewrongen,
Daer 'k u, van weedom, zag verscheuren 't opperkleed,
Als een', die door den rouw, tot wanhoop, word gedrongen!
En, als men uw misbaer aen myne komste weet,
Hoe beefden al myn leên! Toen ging het op een kermen:
‘Myn Dochter, gy hebt al myne eer en vreugd beroerd!
‘Och! hemel, is 'er dan voor Jefta geen erbermen?
‘ô Wreede kinderpligt, die u zoo haest hier voert!
‘Myn mond, voorbarig, stout in onbedagt vertrouwen,
‘Heeft 't eerst, dat my ontmoet, den Heere toegewyd.
‘En dat, och! dat zyt gy. Wat pligt kan my weerhou'en,
‘Schoon liefde, schoon natuur, en alles voor u stryd?
'k Herhael dit niet, om u, myn' Vader, te bedroeven,
Ik weet, hoe teeder gy altoos my hebt bemind.
Myn klagen zal uw ziel beknellen, als met schroeven,
Om zulk een' offerdienst van uw geliefde kind.
Maer kan een teêre maegd, in 't midden van 's Lands weelde,
Waer van haers Vaders huis het grootste deel geniet,
Daer zelfs de zegeprael haer jonge zinnen streelde,
In rust zyn, als zy zich plots verwezen ziet?
| |
| |
Elk roemt, elk pryst den held, die Israël verloste,
Uit Ammons slaverny, die agtien jaren lang,
Dit volk heeft uitgeput, en zoo veel zielen koste,
Daer alles werd gedreigd, met wissen ondergang.
Elk juicht in Gilead, men hoort niets meer verbreien,
Dan Jeftaes edlen naem, dan Jeftaes strydbren moed,
Die Ammons wrevel heeft van Israël gescheien,
En die Gods volk, in rust en eer, herleven doet.
In de algemeene vreugd, door Jeftaes deugd, gewonnen,
Vind Jefta nu alleen zyn smerten en verderf.
In de eerste zegeprael, met zoo veel roems, begonnen,
Vernielt hy, buiten schuld, zyn huis en eenig erf.
De weergalm van 's Lands vreugd verspreid zich langs de straten,
De Maegden gaen ten rei, in Jeftaes lofgezang;
Maer Jeftaes Dochter treurt, en zit alleen verlaten,
Die, in dit feestgety, moest hebben 't grootst' belang.
Juich, volk van Gilead; uw droef heid is gesleten.
Zing, dat uw vreugdezang de waereld overklink';
Doe Jefta dus zyn smert, zoo 't mooglyk is, vergeten;
Maek, dat zyn heldenroem, gelyk de dagtoorts, blink'.
Juich, Ammon, Ammon, juich, gy zyt wel dier gewroken,
Uw vyand, die u thans, zoo bitter, treuren doet,
Verliest zyn eenig kind, en treurt, als een verbroken
Van harte, daer zyn naem gestikt word in zyn bloed!
Was my, zoo onverhoeds, de slag niet opgekomen,
'k Had voor een kleene zaek gerekend 't geen ik ly'.
Myn vreugd vergroot myn smert, myn Vader doet my schromen,
Door zyne jammerklagt, alleen gestort om my.
| |
| |
Ach! Vader, laet ik toch, myn zwakheid, u bekennen!
Ik ben uw eenig kind, een maegd, zoo jong, zoo teêr.
'k Verpyn my wel om u, en moeder, af te wennen;
Maer 't zoet gedenken aen uw' liefde keert steeds weêr.
Schoon ik hier eenzaem treur, in afgelege plaetsen,
My dunkt, dat ik de vreugd, van alle kanten, hoor.
De bergen schynen zelfs, den galm, te rug te kaetsen,
En Israëls gejuich klinkt my, gestaeg, in 't oor.
De maegden, die my hier meewariglyk verzellen,
En van wier troost ik heul en bystand had verwacht,
Doen, door haer schreien, slechts myn oog in tranen zwellen,
Zy doen myn teederheid slechts groeien, door haer klagt.
Ach! kost ik, wie ik was, vergeten! kost ik denken,
Hoe zeer ik Gode ben, voor 't Vaderland, verpligt!
Ach! wist ik, dat myn ramp myn' Vader niet zou krenken!
Myn zwaer benepen hart wierd grootelyks verligt.
Een Jongkvrouw, boven al wat jeugdig is, verheven,
Die, in der maegdenrei, plag altoos voortegaen,
Als zy zich ziet beroofd van glans, van eer, en leven,
Kan van 't geheugen zich, zoo daedlyk, niet ontslaen.
Gy, in uw Dochter eerst gezegend en geprezen,
Had van haer vrolykheid u alles goeds beloofd.
Ach! Vader, kan uw kind wel ongevoelig wezen,
Wanneer het u en zich van alles ziet beroofd?
Zelf toen, wanneer gy werdt uit 's Vaders huis verstooten;
Om uwer broedren magt, vertrokt uit Gilead,
En, met uw helden hielpt, uw eigen staet vergroten,
Werd ik al, als een spruit van vorstlyke eer, geschat.
| |
| |
Hoe ver is nu de hoop, och! al de hoop geweken,
Die in myn hart ontsproot, daer 'k u zag ingehaeld,
Hoogstatig, als een' Vorst, die Isrels smaed zou wreken,
En zetten Ammon al zyn euveldaên betaeld!
Hoe dikwyls heb ik toen gedagt, dat Jeftaes erven,
Aen eenig vorstlyk huis, door myne trouw, gepaerd,
Wel mochten op zich zien all' Jacobs eer versterven,
Dewyl gansch Israël, door hem, dus was bewaerd.
Ach! Vader, zoo 't myn mond u rondlyk mag belyden,
'k Heb meenigmael gehoopt, uit ydele agterdocht,
Dat eens die groote Vorst, die Isrel zal bevryden
Van alle dienstbaerheid, uit my verryzen mocht'.
Myns Vaders Godvrucht doet myn' wensch en zucht verloopen;
Myn teêre maegdebloem zal vruchteloos vergaen,
En Vader, na myn' dood, dus leven, buiten hopen
Van, door een' erfgenaem, zyn huis re zien bestaen.
Dit land, voor lang beloofd, aen Abrâm en zyn' erven,
Gedrukt, door Ammons jok, 't geen onverdraegbaer is,
Heeft Jefta nu gered, en daer door moest hy derven
De liefelykste vrucht van die beloftenis.
Gods woord luid, dat het zaed van Abraham, verheven
In magt, als 't zand der zee, zal worden uitgebreid;
En gy, gy ziet uw' stam versterven by uw leven!
Uw eenig kind, voor u, ten offer heen geleid!
Ach! had het God' beliefd, my, van myn kindsche jaren,
Te heiligen, tot zulk een' dienst, en 't hoog gebod
Daer van, aen u by tyds, myn Vader, te openbaren.
Gy had my opgevoed, als uitgehuwd aen God.
| |
| |
Nu ben ik opgekweekt, gelyk een kind van minne,
Met Maegdereien, en speelnoodjes aen myn zy,
Ik ben in Gilead verheven, als Vorstinne,
Als moest uw naem en stam vereeuwigd zyn in my.
Ontfang myn laetste groet, myn vader, als een teeken
Van myn gehoorzaam hart, getroost in 't ongeval.
Maer 't eeuwige vaer wel, dat ik u toe moet spreken,
Valt zwarer voor myn hart, dan 't offer vallen zal.
Vaer wel, nogthans: want, och! het moet toch eenmael wezen:
Vergeet, in Isrels vreugd, het lot van uw geslacht?
Vaer wel: vaer eeuwig wel: myn kermen doet my vrezen,
Dat ik het offer mocht bezoedlen, door myn klagt?
Myn Vader, gun my slechts voor 't laest' een woord te spreken.
Voor my, 'k heb uitgeweend, en ben myn lot getroost.
Ei, laet ik Vader nu verbidden, door myn smeeken,
Dat hy Gods eere stell' voor 't missen van zyn kroost.
'k Voel nu myn hart gesterkt, om 't offer aen te voeren,
Vergeef my myn geklag. Nu volg ik Gods bevel.
Vaer wel. Ik schroom myn' geest, door zwakheid, weer te ontroeren.
Eens Vaders teêre naem ontsteld een maegd. Vaer wel.
My dunkt, myn ziel word reeds ten hemel opgetogen,
Terwyl ik Israël van Ammon zie ontzet.
Men zal uw' naem altoos, in Gilead, verhoogen;
Nu, om een' maegdenloon, Gods vyand word verplet.
Ei, drael nu langer niet. Wil u ten outer spoeien.
'k Ga, zonder kreunen, nu, ten slag, gewillig heen.
Ik voel myn hart, ontlast door 't klagen, zelfs nu gloeien
Van yver tot Gods wil, zoo lang, zoo zwaer bestreên.
| |
| |
Een' enklen, zwakken, wensch moet ik nog openbaren,
In hope, dat ik God' des niet mishagen zal:
Dat myner Maegdenrei, slechts eenmael alle jaren,
Den barren grond betreê van dit angstvallig dal,
En daer myn koud gebeente uit teederheid beweene,
Slechts voor een korte poos. Zie daer, myn laetst bestel
Vaer wel, myn Vader, 'k stap vol moeds naer 't outer hene.
Nu, draeg u als een held. Vaer wel, vaer eeuwig wel.
|
|
Auteursrechtvrij