Weeën in de nacht

Ervaringen van een vroedvrouw

[p. 119]

59 Drukke dienst op zondag

Het is een drukke dienst. 's Avonds belt Evelyn met pijn in haar buik en een beetje bloedverlies. Ze is pas acht weken zwanger en is terecht bang voor een miskraam. Door de telefoon neem ik de diverse scenario's met haar door en beloof dat ik de volgende morgen direct een afspraak voor een echoscopie voor haar zal maken. Dat geeft zekerheid over de oorzaak van het bloedverlies. Het moeilijkste van bloedverlies is de vreselijke onzekerheid over wat er precies aan de hand is. Afwachten is dan heel moeilijk. In de eerste vier maanden van de zwangerschap betekent bloedverlies in vijftig procent van de gevallen een dreigende miskraam. Evelyn belooft me terug te bellen als het bloedverlies heviger wordt of wanneer de pijn verergert.

De rest van de nacht is mij geen slaap gegund. Ik lig net vijf minuten in bed of de pieper gaat weer! Hij snerpt door alles heen. Een andere collega vraagt of ik met spoed kan helpen omdat er twee bevallingen tegelijkertijd zijn. Het regent bevallingen in Amsterdam en alle verloskundigen zijn in rep en roer. Ik schrijf het adres op en sjees door de nacht naar Dorothee. Ondanks dat ik haar nog nooit heb gezien, klikt het meteen. Ze zegt tussen de weeën door: ‘Al was er een drol binnengekomen, als die me maar komt helpen!’ De weeën komen al om de minuut en ze voelt al een beetje persdrang. Haar oudste dochtertje ligt in de kamer op de bank vast in slaap, alsof ze aanvoelt dat ze nu maar beter niet moet storen. Het valt Dorothee mee dat ze al zo snel mag meepersen. Haar eerste bevalling had meer dan twintig uur geduurd.

[p. 120]

Dan, na tien minuten, wordt de baby heel vlot geboren. Wéér een mooi meisje! Dorothee en haar man hebben nog geen naam gekozen. Ze wilden eerst hun kindje eens goed bekijken en dan pas beslissen. De placenta en de vliezen worden snel geboren en twee uur later lig ik alweer in mijn bed. Maar weer niet voor lang, want na slechts een halfuur klinkt de pieper alweer door onze slaapkamer, mét een spoedcode! Joke belt. Haar vliezen zijn gebroken en ze wil graag dat ik langskom omdat ze zich onzeker voelt over de weeën. Het is haar derde kind en ze twijfelt hoever ze is. De bevalling van haar tweede kind was heel erg snel gegaan en nu is ze bang dat ze de weeën niet op tijd herkent. Als ik aankom, heeft ze vijf centimeter ontsluiting en de weeën zijn niet bijzonder sterk. Ze ziet deze keer als een berg tegen de bevalling op. Haar buurvrouw heeft een derde kindje met een hazenlip gekregen. Joke kan bijna niet geloven dat hun derde kind wéér gezond zal zijn. Ik heb het idee dat ze daarom onbewust de weeën een beetje tegenhoudt. Daarom vraag ik haar om even onder de hete douche te gaan staan. Dit heeft onmiddellijk resultaat. Haar lichaam ontspant zich en de sterker wordende weeën nemen haar op sleeptouw, of ze wil of niet. Daarna raakt de bevalling in een stroomversnelling. De laatste centimeters vliegen open en na twee lange persweeën is Saartje geboren. Kerngezond! Dan is het inmiddels vier uur 's nachts. Als ik thuiskom, zie ik over de grachtenpanden de eerste lichtstrepen van een nieuwe dag. Hoe moet ik in hemelsnaam in slaap komen na deze twee prachtige bevallingen? Wat een nacht! Ik schenk voor mezelf een feestelijk glas wijn in, waarna mijn oog op een brief valt die naast mijn computer ligt. Deze is gericht aan mijn vriendin Agaath, oud-directeur van de Kweekschool voor Vroedvrouwen in Amsterdam én vroedvrouw bij mijn eigen bevallingen. Zij wilde deze brief aan mij laten lezen.