|
| |
| |
[pagina XLVII]
[p. XLVII] | |
Antwoord-brief
Geschreven aen den Eerwaerdigen, Godtsaligen ende hoogh-geleerden Heere, Johannes Vollenhovius, Getrouwe Leeraer des H. Euangeliums te Zwoll; op het oversenden syner loflike Lof-gedichten over het Lant-leven ende het uytgeven der Gesangen des Autheurs.
DAt nu voortaen de bitse Nijdt
Haer eygen herte knaegh' van spijt,
En hare tanden wette vinnigh:
Haer helsche pijlen scherpe vry,
En woede tegen my uytsinnigh.
Nu spalk' een wrevel-siek Momist
Of ongenadigh trots Sophist
Wijt op syn laster-suchtig bakhuis,
En scheld', en schend', en straff', en blaff',
Syn keel zy als een open graf,
Syn hert zy aller listen pakhuis.
Al wat de kunst van last ren kan,
Legg' t' saem op mijn Gedichten an,
Om die van alle glans t' ontluysi'ren;
Vermits het alles swyght en swicht
Op Vollenhoves Lof-gedicht,
Dat d' alderfelste tongh kan kluyst'ren.
Gy groote Vollenhoov', wiens naem
Door wijsheit en oprechtheit t' saem,
En wat vereyscht eens Bisschops leven,
Tot aen het drift der wolken dryft,
Sendt my een Dicht, dat dicht beklyft,
En my veel lust en moet kan geven.
Gy, door wiens roem de Kerk van Zwol
Al langh in glans en eere zwol,
En op wiens stem sy staet besweken,
En dankt met vreugt den Opper-Heer
Om sulk een Leeraer en syn leer,
Gy wilt voor mijn Gedichten spreken.
Gy die met een verheven toon
De Kruis-Triumph van Godes Soon
Soo soet en beerlik hebt gesongen,
Dat elk, die Christi name noemt,
Kloekmoedigh in syn kruice roemt,
En voelt syn hert en ziel ontsprongen;
Hebt gy in mijn Gedicht vermaek?
Schept gy daer uyt soo soete smaek,
Als uw Gedichten my getuygen?
O ja: vermits gy nimmer veynst,
Noch yemant oyt te vleyen peynst,
Moet al, wat anders denkt, sich buygen.
Vw Lof-dicht vloeyt soo yv'rig voort,
Dat yeder spreuke, regel, woort,
En alles toont, hoe 't opgebobbelt
Is uyt uws herten diepste gront.
O deugt! ô vreugt! als hert en mont
Te samen soo van soetheit drobbelt!
Gy hebt myn werk, terwyl 't noch vers
En vochtig komt van 's drukkers pers,
Met gunstig oordeel dus gemeten,
En toont daer van een kort begrijp.
Ia, eer de vrucht te recht was rijp,
Hebt gy belust daer van gegeten.
De dert'le werelt, trots en prat,
Van heyl'ge Dichten wars en sat,
Sal 't licht'lik met haer voeten schoppen,
En achten 't al te slecht en klein
Het gheen uw heogh-verlichte brein
Acht weerdig om in 't hert te kroppen.
| |
[pagina XLVIII]
[p. XLVIII] | |
Indien mijn stijl eenvoudig zy,
En weet, dat in Godts heyl'ge Boeken
Geen woordenpronk, maer 's Geestes kracht
Is op het aldermeest geacht,
En Iesus eenvoudt is te soeken.
Vwloflik Dicht-werk geeft het mijn'
Een wond're glans, een held're schijn:
Als yemant seght, 't is niet besonders,
Dreunt gy der krachtig tegen aen,
Gy doet de Nijdt ter aerden slaen,
Iohannes, ô gy soon des donders.
Gy dringht met uwen yver door,
Vw stem heeft klem in yeders oor.
Niet slechts moet tuygen van uw gaven
De wijt-beroemde predik-stoel,
Maer, dat men 't overal gevoel',
Vw Sangh-toon aen de sterren draven.
Die uwe woorden wel beseft,
Verneemt, hoe alles 't herte treft,
En gaet door mergh en door gebeente,
Gy slaet s' op diepste, na uw sin,
Als nag'len en als prikk'len in,
O wijse meester der gemeente.
Hoe maek' ik 't doch, ô Vollenhoov',
Dat ik uw lof ten vollen loov'?
Hoe sal ik u mijn hert best uyten,
Dat ongeveynsd'lik haekt en jankt,
Hoe gy te recht meugt zijn bedankt?
'k Wil 't seggē, maer elk woort moet stuyten.
Al vuld' ik met een langen swier
Van dienst'ge woorden veel papier,
Mijn hert is duysentmael meer dankbaer.
Mijn swakke pen moet stille staen,
Mijn reden heeft te haest gedaen,
Maer mijn bewogen hert blijft gankbaer.
Ey, neemt voor uwe kunst mijn gunst,
Mijn hert, dat met een heete brunst
Tot uwe gaven wert getogen,
Om daer door meer te zijn geleert;
En, ben ik al uw lof niet weert,
'k Sal, om 't meer weert te worden, pogen.
Is immer eens Propheten geest
Met Sangh of Spel verwekt geweest,
Wanneer hy sich bevondt wat swakker,
Gy speelt voor my nu een gesank,
Hetwelk my al mijn leven lank
In mijnen dienst sal maken wakker.
Gy kroont niet slechts mijn Boek met eer,
Maer moedigt my ook meer en meer,
Dat ik mijn lippen niet bedwinge,
Maer steeds het een of 't ander Dicht,
Hetwelk op 't meest vermaekt en sticht,
Met nieuwe toonen vrolik singe.
Ik sal met all' ootmoedigheyt
Mijn Godt voor syne goedigheyt,
En niet my selven, eere geven.
'k Sal, door u opgewekt, den Heer
Met vreese dienen dies te meer,
En in hem zijn verheugt met beven.
Ik sal Godt loven t' aller stondt;
Syn lof sal steeds zijn in mijn mont.
Mijn ziel sal in den Heer haer roemen;
't Sal hooren syn sachtmoedig volk,
En zijn verblydt. O Hemelsch tolk,
Dit sult gy uw vergelding noemen.
De lust mijns levens op het landt,
Ontrent des Berkels groene kant,
Daer met haer vloed mijn Dichten vloeyen,
Daer ik in eensaemheit mijn tijt
Met vrucht en vreught soo veylig slyt',
Begint door uw Gedicht te groeyen.
Gy maekt, dat ik de groote Steên
(Die 'k onlangs hebb' wat veel betreên,
Ais 't my met druk mijn druk-pers perste)
Veel minder dan te voren acht';
My dunkt, hy rust heel soet en sacht,
Die s' is en blyven kan op 't verr'ste.
Dat nu een werelts troetel-kint,
Die 't aerdsch' alleen versint en mint,
Dat nu een ledig straten-slyper
Mijn eensaem leven, wat hy mach,
Bespott', en in syn vuyst belach',
Vw oordeel en verstant is rijper.
Gy proeft, hoe soet zy d'eensaemheyt
Voor die steeds wel syn tijt aen leyt,
En noyt begeert te wesen ledig;
Hoe sich begeven moet in 't still'
| |
| |
Al die yet vruchtbaers werken wil,
Om onbelet te zijn en vredig.
Wat lust en rust is 't eensaem zijn
Voor die met Godt gemeensaem zijn,
En die na beter dingen haken
Dan daer de werelt soo om woelt,
Die nimmermeer en heeft gevoelt
Wat wy in onse stilheit smaken!
Gy weet, hoe, 't gheen delosse Ieugt
Houdt voor haer aldermeeste vreugt,
Niet is dan ware vreugts beletsel;
En dat de werelt, daer se pronkt,
En op 't bekoorlikst lacht en lonkt,
Haer heeft bestreken met blankketsel.
Heer Vollenhoov', uw soet Gedicht
Heeft my van mijn geluk bericht.
'k Acht nu een Konink-rijk mijn vryheit;
En, schoon de werelt gryust, en praet
Dat sonder vreugt mijn jeugt vergaet,
Ik wacht van Godt mijn lot met blyheit.
Mijn boek-vertrek, soo klein beset,
Wert door uw Dicht mijn Kabinet,
Verciert met d'eedelste juweelen,
Die oyt aenvatten mocht een hant,
Daer immermeer een kloek verstant
Syn oogen op mocht laten spelen.
De oogen-leên der dageraet,
Eer s' in haer volle glans op gaet,
Zijn eer voor mijn door-lucht'ge venst'ren,
En flikk'ren met haer schemer-licht,
Dan daer de mueren hoogh en dicht
Niet laten doorgaen hare glenst'ren.
De Son loopt als een vrolik helt,
Maer straelt veel eer door 't open velt,
Dan door besloten ledekanten;
Op dat die schoone Bruydegom
Vyt syn' op mijne kamer kom,
En gout uytgiet' aen allen kanten.
Als ik my nu vermeyen ga,
My roepen alle schepsels na,
Dat Vollenhovius gelijk heeft,
Wanneer syn Dicht hier tuygen doet,
Hoe dat een vry en bly gemoet
Veel meerder als een Koninks Rijk heeft.
De Meymaent is nublijd', en lacht,
En toont sich in haer meeste pracht,
Opdat s' uw Eer-dicht eer' en love:
Sy roept; heeft yemant roosen-hoên
Of yet vermaekliks nu van doen,
Plukt d' eelste geur uyt Vollen hove.
Ga'k door het kooren-velt alleen
Of langs den Berkel-oever treên,
Of sitt' daer onder 't groen verborgen,
Soo denk' ik reys op reys aen u,
En word hoelangs hoe meerder schuw
Van 't Stadtsch gewoel vol moeyt en sorgen.
Wanneer de Son in 't Westen daelt,
En voor mijn oogh van verre praelt,
En korts daer naer het alles stil is,
Behalven d'helle nachtegad,
Ontfangh' ik eerst het soetst onthael,
Dat na mijns herten wensch en wil is.
O vryheit, die ik dan geniet'!
O blyheit, als ik dan uytgiet'
Mijn hert voer hem die 't kent alleene!
Dan is 't, ô waer Propheet, dan is 't,
Dat eerst de werelt moet als mist
Wech stuyven (als gy seght) met eene.
Laet heyl'ge Dicht- en Sang-lust my
Aldus voortaen maer blyven by,
En Iesus eer my uyt doen gabmen.
Die groote Konink Israëls
Vondt tegen soo veel swter gequels
Niet soeter doch als heyl'ge psalmen.
Ey, soo sal ik my bergen hier
T' Eybergen best op mijn manier;
Vw Dichten zijn de zege-standers,
Waer op Eybergen roemt soo bly,
En seght; deed' yemant eer aen my,
't Is Vollenhoov', of niemant anders.
Aen syn Eerw. gesonden uyt Eybergen, den 27sten van Meymaent. Anno 1661.
Naem-versett;
HEER, SUS LUST MY U WILL. |
|
Auteursrechtvrij