Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 421]

Sjantoeng Promontorium

Het laatste voorgebergt' verheft zich,
De flanken naakt, de toppen besneeuwd,
Bewoond noch begroeid; een vogelzwerm schreeuwt
Plotseling opwolkend schel en heftig.

Misschien sinds eeuwen 't eerst gerucht;
Over de nooit ontdooide kilte
Heerscht, hangend in de starre lucht,
Een wolkenschaar in volle stilte.

Over het gele oppervlak
Groeien uit ijsschuim grauwe schollen.
De zee zal tot den einder stollen;
Het schip vaart in een krimpend wak.

Onder de schotsen achter de bergen
Worden de golven traag en grijs.
Het schip kreunt op de lange reis
Naar een leege eindlooze verte.