Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 227]

Aan Lethe-oever

Zij hurkten in het glibbrig grauw struweel
Van de uiterwaard der wereld, 't Ie deel
Commedia Divina onder de' arm,
De beste Baedeker door 't aardgedarm
Welke is verschenen sinds de Moyen-Age.
En dat was ook hun eenigste bagage,
Afgezien van de luttele obolen,
Waarvan de gangbaarheid was aanbevolen
Als niet spookachtiger dan die des roebels.
Het muntstuk in de klamme hand geklemd,
De hoop op hellevuur niet hoog gestemd:
Bestond de hel? De overzij leek troebel,
Geen spoor van vuurpoel of roodgloeiend rooster,
Hun in 't cachot van 't inquisitie-klooster,
Nog op 't schavot met zekerheid voorspeld
(Het had meer dan de martling hen gekweld).
De Lethe leek een langzaam gloeiend meer,
Moe door den druk der zatte atmosfeer,
En de overkant een zwartbasalten kam
Met scherpe kanten: nergens vuur of vlam...

Toen zagen ze een gedaante die verrees
Uit oevermist en zwarte zeilen heesch;
Een plompe boot voer af en lag eerst scheef
En diep in 't drab, maar raakte toch op dreef,

[p. 228]

 

Met trage vaart boegseerend naar het veer

 

Waaraan zij zaten. Lichter dan een veer

 

Voelden ze ineens hun aardsch omhulsel worden

 

En wisten zich daaraan in andre orde

 

Van leven minder.