Verzamelde gedichten. Deel 1

[p. 178]

Colloque sentimental

Door het verlaten park, verstijfd, bevroren,
Volgden straks twee gestalten oude sporen.

Hun lippen zijn machtloos, hun oogen gebroken,
Nauwelijks worden hun woorden gesproken.

In het verlaten park, verstijfd, bevroren,
Roepen twee schimmen op 't verleên verloren.

- Herdenk je onze vroegere verrukking?
- Waarom nog denken over die mislukking?

- Klopt je hart sneller bij mijn naam alleen?
Zie je mijn ziel in droom nog altijd? - Neen.

- O lieve tijd van vreugden onuitspreeklijk!
Was onze zoen niet een verbond? - Wat weet ik!

- Wat stond de hemel blauw; de hoop, hoe hoog!
- Hoop die verteerd naar 't zwarte zwerk vervloog.

Zoo door de holle halmen doolde 't paar,
En alleen de nacht werd hun gesprek gewaar.

(Verlaine)