Een nieuw sangh-boeck, iuhoudende eenighe psalmen

[p. 397]

Raedt teghen de vrese des Doodts.

Stemme: Van den 91. Psalm.

DOor het geloove siet den mensch
Dat hy sal moeten sterven, ⁺
Sal hy al na sijn 's herten wensch
't Gevenste leven erven,
Het leven dat so heerlijck sy,
Soo vreuchdich en onendich,
Dat al ons vreughd' wel lijckt daer by
Rampsaligh en ellendigh.

Hoe sietmen dan noch voor de doot

Den Mensch soo vreeslijck vresen,
Sou't wel door schrick van pijn of noot
Of voor sijn rechter wesen?
Of is hy aen de Werelt vast?

+ Heb. 11, 13,

[p. 398]

 

Daer op dat hy wil bouwen,

 

En daerom niet op 't hemels past,

 

Of Godt niet derf betrouwen.

 

Wie dat de Doot door't lyen schroomt

 

Sijn schromen kan niet helpen:

 

Maer sal als syn gherucht maer koomt,

 

Te meer syn hert bestelpen.

 

Wie 't lyen dat hy lyen moet,

 

⁺Kan met ghedult af-lyen,

 

Sal hem in't lyen hoe verwoet,

 

Noch selfs in't eynd' verblyen.

 

Hebt gy u bootschap wel gedaen

 

Die u Godt heeft bevolen,

 

Gaet dan gherust maer op hem aen

 

Want soo ghy vreest, 't is dolen,

 

⁺Ghebreeckter yets, en ist u leet,

 

V rechter wil vergheven,

 

Maer wie syn wet met voeten treet

 

Mach voor syn straf wel beven.

+ Heb. 12, 11.

+ Pro, 20, 13,

[p. 399]

 

Zijt ghy met 's werelts liefd' besmet, ⁺

 

Soo siet wel uyt u oghen,

 

Die daer op syn betrouwen set:

 

Die wert van haer bedroghen, ⁺

 

Vertrout u Godt u trouste Heer

 

Wilt eyghen wil bedelven, ⁺

 

Ten schort aen hem doch nimmermeer,

 

Schort het niet aen u selven.

 

Waer Gode door't geloof in't hert

 

Sijn woningh heeft ghenomen,

 

Daer jancktmen nae de doot met smert

 

Wanneer dat hy sal komen,

 

Gheen dingh en baert hem meerder pijn

 

Dan dat hy dus moet swerven,

 

En Godes vriendelijck aenschijn, ⁺

 

Soo langhe noch moet derven.

 

Of isser yets dat hem verweckt,

+ 1 Ioh. 2, 15,

+ Luc. 12, 20,

+ Ierem. 2, 2
Esai, 5, 4,

+ Psa.42, 2

[p. 400]

 

⁺Om hier noch wat te wonen,

 

Dat's liefd' die tot syn naesten streckt

 

Of voor syn Godt te tonen,

 

Een recht op recht hart'lijck weeklach,

 

Van syn bedreven sonden,

 

En dan mocht tot sijn laeste dagh,

 

Onstraff'lijck syn bevonden.

P. I.

+ phil. 1, 23