|
| |
| |
| |
Het hondert en xlviij. Liedt,
Een klachte der bedruckter zielen tot Godt, over de benautheyt, Armoede deser werelt, met den Troost der selver, elcke reden van twee versen.
O ghy Nymphe hoogh vermaert.
O Mijn alderliefste Heer!
Ick legh mijn handen te saem,
En met droefheyt val ick neer,
Want mijn hert // is vol smert
Door het kruys dat op my dringht;
Doch ick weet // u secreet
Sonder reden niet ghehinght:
Nochtans 't Fondament is my onbekent,
Ben ick niet van u bemint
| |
| |
Ghelijck een ander Mensch?
Ooch! ick meynd' ick was u kindt:
Veel hebben't hier nae wensch,
En ick moet // vleys en bloedt
Waghen om de sobere kost,
En daer toe // werd ick moet
Van veel strijden onverlost:
Och denck ic somtijts // sal ick nimmer quyt
Och! mijn arme Leden teer,
Somtijdts als ghy struyckelt neer,
Maer ghedenck // wat gheschenck,
Datter in u herte besiet,
Als ick weer // nae begheer
Met u spreeck, als met mijn Lief;
Siet van desen pandt // en ghevoelt niemandt,
Door een aerdsche verstande.
| |
| |
Denckt of ick u gaf den keur,
Dat ghy nae 's herten lust
Hier mocht bloeyen in den fleur,
Met veel ghemack en rust:
In des Werelts vuyle min,
Soo dat ghy // los en vry
In mijn kruys had wedersin,
En mijn soete spraeck // waer u geen vermaeck:
'k Verstae wel wat ghy seydt:
Daer en gheldet gheen rijckdom,
Gheenen schat // sonder dat
Mach vermaecken ons ghemoet,
Het verscheel // is te veel
Tusschen die // en't eeuwigh goedt:
Maer en sonder niet // even veel gheniet
| |
| |
My dunckt als het recht soud' gaen
Menigh, die de smalle baen
Hier niet en valt soo swaer,
Moet ick dan // soo voor an,
Altijdt in dese spitse staen,
En ick sie // dees' en die,
Datse oock al binnen gaen:
Waerom moet ick meer // lijden, lieve Heer?
Ghy en weet niet wat ghy bidt,
Och laet u zijn gheseydt,
Niemandt komt in mijn besit,
Dan door de lijdtsaemheyt
Vwen schijn maeckt u pijn,
Want die ghy // siet als vry
Hebben dickwils veel ghequel:
| |
| |
Noyt heeft 's wereldts weeld // in een hert ghespeelt,
Daer in rust mijn beeldt.
Hemelsch vreucht, en aerdtsch jolijt
Isser somtijdts voor een tijdt
Mijnen vrient // die my dient
Heeft ter werelt altijdt druck,
Tijd'lijck goet en voorspoet
Dat en acht hy gheen gheluck:
Maer der Sielen vreugt // is alleen deught:
Het waer noch een kleyn bescheet,
Dat ick voor my selven leedt,
Maer't oordeel // van soo veel
Erghert hem in mijnen staet,
| |
| |
Dencken al // 't is te mal
Dat dit volck soo henen gaet;
Als dan voorwaer // dit ghedencke naer,
Maer want ghy de wijsheyt syt,
In u handen, t' aller tijdt,
Maeckt ghy mijn Siele stil
Siet den ringh // aller dingh,
Op het naust is u bekent,
Tot een troost in mijn ellendt:
Soo ghy by my blijft // en mijn Siel gherijft,
Beveelt my maer de saeck,
Schoon of yemandt u verdoemt,
Ghy hebt my tot een baeck:
Denckt hoe ick // door den schick
| |
| |
Van mijn Vader was in ly,
'k Vondt niemandt // diens verstant
Was gheheel op mijner sy:
Elck gaf my de schult // maer mijn groot ghedult
Is hier yemandt in armoed',
Ick haddes noch veel meer,
In het vleys leed ick ten bloed',
Men schaemde mijner seer,
Hingh ick aen des Cruyce stam:
En mijn mondt // sonder sond
Hiel ick stil ghelijck den lam:
Och! dit deed de minn' // op dat ghy gewin
' Is my wel een grooten troost,
Maer mijn sinnen west, en oost,
| |
| |
En hier door // mis ick't spoor,
Want het leyd my van de wegh,
Alst natuer // hier valt suer,
Ey eylaes! 't is al // voor haer niet met al,
't Brenght haer niet dan gal.
't Waer goe ding, dat elck de liefd
Soo droegh in syn ghemoedt,
dat hy in der noodt gheriefd'
My met syn tijd'lijck goet
Denck ic dick // maer dien ick schick
Brenght my dan niet hart-ghequel,
Het is best // dat ick vest,
Want als ghy maer spreeckt // en de ziel onsteeckt,
Gheen dingh my ontbreeckt.
Leght u selven dit niet toe
| |
| |
Maeckt u sinnen niet soo moe,
Neemt uwen lust // in mijn rust;
Rust u ziel in mijnen schoot,
't Proevens vyer // leert u hier,
Wat vermach de liefde groot?
In het kruys men voelt // dat geen stroom en spoelt,
Die haer brandt verkoeld.
Minnen al gaet het quaet al wel
Dat schijnt zijn om't gheluck:
Maer te minnen in ghequel,
Hier door ist // dat het mist
Menigh minnaer, door mijn wil,
Als hy vind // dat hy mindt,
Soo is hy gherust en stil:
Wat den mensche aencleeft,
|
|
Auteursrechtvrij