Logo DBNL
Uitvindingen der liefde Godts (1763)

Uitvindingen der liefde Godts

(1763)–Henricus Schynckele–rechtenstatus Auteursrechtvrij

Vorige Volgende


illustratie

 
Geeft aen Godts Liefde uw hert, ô mensch!
 
'T zal u geluk zyn: doet haer wensch.

IX. Voorstellinge

De Liefde Godts vraegt den mensch syn herte.

Zou het wel moogelyk zyn dat den Schepper iets begeerde van syne schepzels?.... Zoude Godt eenig deel van my konnen vraegen?.... Hy, aen wie den Propheet zegt: a Gy zyt mynen Godt: want gy hebt myne goederen niet van noode.....

Neen, waerlyk Godt heeft-ze niet van noode.... Hy is de Volheit van alle schatten..... Hy kan niets buiten zig vinden, 't geen Hy in zig op het aldervolmaekste niet bezit..... Zoude den Al konnen gedient zyn met iets te ontfangen van den niet?.... Ja, ziele! iets is'er in my, 't geen den Albezittende Godt begeert...... Hy haekt'er na: en Hy verzoekt'et op het aldervriendelykste!..... a Mynen zoon, zegt Hy, geeft my uw hert.... Met wat minnelyker woorden, kan iemand van een ander iets afsmeeken, 't geen hy op het alderernstigste begeert?... Maer, wat heeft Godt beweegt, om zo eene ootmoedige beede te doen aen zo een nietig schepzel?..... Wat konde Hem anders beweegen, als de Liefde?... Deeze wilde heerschen over den mensch; maer heerschen zonder bedwank..... Sy zoekt wel onze giften, maer Sy wilt, dat-ze geoffert worden uit keus van den vryen wil... Daerom werkt Sy uit, dan den alderhoogsten Godt, Godt van Majesteit! schynt gelyk zig te verneederen, en op eene menschelyke wyze gesprooken, dat Hy my gelyk streelt, dat ik Hem myn herte geeve.... Mynen

zoon! zegt Hy, die ik het leeven hebbe gegeeven..... Die ik een eeuwig erfdeel hebbe bereed. ... Mynen zoon! die ik met open armen hebbe ontfangen, en den kus van vrede hebbe gegeeven, als gy van uw zondig leeven tot my keerde.... Die ik met eene altydduurende Liefde hebbe bemint, en altyd zal beminnen..... Mynen zoon! die ik deelagtig wensche te maeken van de oneindelyke Goederen, die ik bezitte; mynen zoon! alderliefsten zoon! geeft my uw hert; stelt'et in myne handen, en levert'et my over.... Ach! wie kan zo liefelyke woorden wederstaen?.... Ach, Heer! alderzoetsten Heer! had ik duizende herten; sy waeren alle duizende voor U?.. Ik wenschte, dat ik ten minsten het hert van eenen Seraphin hadde, om 'et U te vereeren... Maer, eilaes! ik hebbe maer een ondankbaer, een wantrouwig, een wederspannig hert!... Gy weet dit, ô Godt! doorziender der herten! en Gy vraegt dit hert!... Ach! dat'et ten minsten was, gelyk ik het van U hebbe gekreegen, wanneer Gy my na uw beeld, en gelykenisse hebt gevormt; het zou U geen walg, en afkeer konnen veroorzaeken..... Dog 't is zedert geworden een kuil der leeuwen,

daer gramschap, en vraeke hebben ingewoont..... 'T is geworden gelyk aen dat a laeken, 't geen Petrus zag in de ontgeestinge, a waer in waeren allerhande beesten, en kruipende dieren der aerde, zo is myn herte geweest.... Nu nog; wat al verkeerde gedachten koomend'er uit?... En Gy, mynen Godt! Gy, die een spiegel zyt zonder vlekke, vraegt dit vervaerlyk herte, dit herte vol van grouwel, en boosheit.... Ach! waer ik niet den aldervermetensten, dat ik'et U durfde geeven?..... Neen, ziele, gy zult niet ligtveerdig zyn... Den Almagtigen vraeg'et u; en Hy vreag'et uit liefde..... Door d'Almoogentheit kan Hy het zuiveren...... De Liefde, die het Hem doet vraegen, zal wel de middel aenwyzen, om het te reinigen, en weerdig te maeken, om het aen Godt op-te-dragen..... Wel aen, mynen Godt! mynen almoogenden! mynen beminden Godt! ontfangt myn hert, en neemt'et dog aen tot inder eeuwigheit...... Maer, vat ik ook wel wat Godt van my vraegt, als Hy myn hert eischt? Het hert is de Bron-ader der liefde, en het center der genegentheden... Godt dan syn herte geeven, is syne liefde, en genegentheden vol-

komentlyk aen Godt opgeeven... 'T is zo: dit is de voornaemste reeden, waerom de Liefde Godts heeft gewilt, dat den Heer my zou gebiedende zeggen: a Gy zult den Heer uwen Godt beminnen uit geheel uw herte..... 'T was eene nieuwe Uitvindinge van de Liefde Godts.... Tot wie liefde is, tot die is het hert..... Op dat Godt dan over myn herte zoude zegenpraelen, is my door liefde het gebod van liefde opgeleit.... Ja zeker, de Liefde heeft Godt gepraemt: want anders had'et nooit geschied, dat Godt my het gebod der liefde zoude opgelegt hebben..... Hoe, zoude Godt willen bemint worden van het schepzel, en van een schepzel, 't welk zo onweerdig is, ja zo dikmaels den Schepper moordadiglyk heeft aengetast?..... Zou ik wel aen een aerdworm gebieden, dat het my zoude beminnen?.... b Eva bekende aen Godt, dat het serpent haer hadde bedrogen.... Sy hoorde dat het serpent hierom vervloekt wiert..... Dat'et altyd langs d'aerde moeste kruipen, en dat'et geen ander spyze mogte genieten als d'aerde... Nu waer't dat, na al dit, Eva zig keerde na het gruuwelyk serpent, en met een

vriendelyk gelaed gebood, dat het serpent haer zoude beminnen, en beminnen uit geheel het herte..... Wat zoud gy, zulks hoorende, zeggen?...... Wat verbaestheit zou uwe ziele onstellen?.... Zoud gy het gelooven?.... Ach, ziele! nog meer is het te verwonderen, dat Godt u gebied, dat gy Hem bemint..... Zo veel als 't in u was, hebt gy Godt bedrogen.... Hoe meenigmael hebt gy Godt bedrogen.... Hoe meenigmael hebt gy Hem toegezeit, dat gy Hem getrouwig zoud zyn...... Dat gy u zoud wagten van in die, of in die zonde vrywilliglyk te vallen..... Maer hoe luttel hebt gy dit onderhouden?..... Nu nog: gy kruipt langs de aerde; en gy vervult u met aerdsche vuiligheden; gy, die geschapen zyt van de Liefde Godts, om hemelsch te zyn; en niets te beoogen, dan het geen opzigt heeft op Godt... Gy zyt dan niet min arg, als het serpent, dat Eva verleide... Aen zo een boos serpent gebied God, dat'et Hem beminne..... Ach! zou Godt zo een wonder gebod konnen geeven; ten waer de Liefde Godts het Hem voorhiel, en Hem hier toe verwilligde?... Ja, ziele! 't is Godts Liefde, die dat gebod heeft uitgevonden.... Die Liefde was niet te vrede met my uit den niet te trekken;

met my zo lang te bewaeren.... Maer, gelyk Sy wenschte, dat ik myn herte aen Godt zou opdraegen, zo wilde zy ook, dat ik een zoude zyn met haeren Beminden... Daerom perst Sy (laet toe beminden leezer, dat ik zo spreeke) perst Sy uit van de Goedheit Godts, dat'er my het gebod van Godt te beminnen word opgeleit.... Wat had de Liefde Godts hier-in voor?... Dat Godt, en ik, maer een herte, eene ziele zouden hebben; dat ik met Godt, als met eenen boezem-vriend zou handelen; dat ik nu niet leeve, maer dat Godt in my leeve.... Ach! hebbe ik wel ooit ondervonden, wat eene zuivere, en eenvoudige Liefde al uitwerkt in de beminde?.... Van dusdanige Liefde alleen is 't, dat ik spreeke: want vleeschelyke liefde is zottigheit, haet, en uitzinnigheit.... a Jonathas beminde David; en Jonathas heeft David met syne kleederen begiftigt... De Liefde Godts wensche, dat ik my, en al wat ik hadde, aen Godt zou opdragen, en Hem hier mede begiftigen.... Sy wiste, dat zulks een uitwerkzel was van eene hertelyke Liefde..... Sy maekt dan, dat Godt my gebiede, dat ik Hem beminne...

Sy hoopt hier door, dat ik met Godt zal zyn, als eenen Jonathas met synen David... En waerom zou Sy dit van my niet hôpen?.. Zo verr' heeft Sy Godt gebragt, dat Hy van my uit ganscher herte wilt bemint zyn... Sy heeft dan uitgewerkt, dat Godt groote liefde tot my drage..... Want wie zoekt van een ander uit alle de kragten der ziele bemint te zyn, die zelfs niet eene groote liefde tot den anderen gevoelt?.... Maer is 't dat God my grootelyks bemint, ik ben zeker, dat Hy my om Hem groote zaeken zal doen, meenigvuldige gratien, weldaeden, versterkingen... Hier door zal ik konnen beantwoorden aen syne Liefde, en beantwoordende, zal ik met Godt worden, als David met Jonathas... Ja, Heere! dat ik zo worde... De Liefde heeft U zo verr' gebragt, dat Gy my oplegt, dat ik, ik snooden zondaer! U, mynen Godt! mynen Al! zoude beminnen... En dit gebied Gy my to myn groot geluk, tot myn eer, tot myne zaligheit.... Wat gaet'er U af, mynen Godt! Of Gy van my bemint zyt, of niet?... Om myn geluk alleen is het, dat uwe Liefde dit gebod heeft uigevonden.... 'T is, en 't zal ook om uwe Liefde zyn, dat ik dit gebod zal beminnen,

en zo lange als ik leeve, in 't werk zal tragten te leggen. Ik beginne van dage met voor, en ter eere van uw Liefde te slagten alle bezondere vriendschap, genegentheit, gebruik, van 't geen op geender wyze tot U, mynen Godt! gestiert worde.... Nog eens, en duizendmael doe ik U eene offerhande van alle de genegentheden, en begeerten van myn hert... Neen, mynen Godt! dit hert mag niet verdeelt zyn.... Gy hebt het geheel gegeeven; ik moet het geheel wedergeeven.... Gy vraegt'et zonder verdeelinge; ik moet'et zonder verdeelinge geeven..... De zinnelyke voldoeninge mag voortaen het voorworp niet meer zyn van myn doen, en laeten Godt zal, en wil ik beoogen; en zo zal Godt, a den Godt van myn herte zyn... En hoe lang moet ik hier in volherden? Hoe lang? Tot'er dood toe... De Liefde Godts vraegt myn herte niet ter leeninge... Hier af zoud'er wedergeevinge gedaen moeten zyn... 'T is een zuiver gifte, die ik van myn herte aen Godt hebbe gedaen... Ik kan, ik mag, ik wil het niet herroepen... Myn hert dan, is voor alle de dagen van myn leeven weg-gegeeven: en 't behoort voor altyd toe aen Godt.....

Myne genegentheden, myne begeerten moeten niet alleen voor Godt zyn, als ik zoetigheit gevoele in het gebed... Als my geschied, 't geen ik wenschte... Wat flauwhertigen zoud alsdan voor Godt niet zyn? ... Ik moet ook myn herte geeven aen Godt in verlaetentheit, in duisternisse des verstands, in weemoedigheit des herten; in onbestandige benauwtheden, die my zomwylen overkoomen, of ik haet, of liefde weerdig ben..... Dit alles moet ik aenneemen van Godt: en dan zal Godt hier in myn herte hebben, als ik met Heli zal zeggen: a Godt is den Heer; dat Hy met my doe, 't geen goed schynt in syne oogen.


Vorige Volgende