Hoe de Katjangs op de kostschool van Buikie kwamen

[p. 55]

Zevende hoofdstuk

Tom zat alleen op zijn kamertje.

De Kachelpijp had persoonlijk hem naar boven gebracht, de deur met een sleutel stevig afgesloten en was daarop triomfantelijk weer naar beneden gegaan, waar Agatha hem wachtte.

‘Ziezo, die zit velig en wel opgeborgen!’ zei hij. Daarop had hij het snippertje papier, dat de vorige avond zijn woede zo zeer had opgewekt en dat hij heel secuur in zijn portemonnaie had weggestopt, te voorschijn gehaald en het nog eens over gelezen.

‘De Kachelpijpen - zo noemen ze hier in de stad mijnheer en mevrouw Van Drunen allemaal - zijn de twee zuurste mensen op de hele wereld!’

Nijdig vouwde hij het papiertje weer op, stopte het opnieuw netjes achter 'n paar kwartjes, keek eens naar het plafond en bromde:

‘Dat jonge mens zal voorlopig wel niet meer zulke briefjes schrijven. Hij komt vóór vijf uur zijn kamer niet af, hoor, Agaath!’

Agaath knikte toestemmend, want zij was het volkomen met haar man eens, dat op zo'n misdrijf een voorbeeldige straf paste.

Tom zat bij het raam en keek naar buiten.

Het was een prachtige herfstmiddag! Op de toren speelde het carillon kwart vóór twee.

Over 'n kwartier zou de match beginnen, dan zou zijn elftal spelen tegen Vitesse en hij moest hier zitten, helemaal alleen, opgesloten als 'n boef!

Het bloed steeg Tom naar het hoofd.

Wat had hij eigenlijk gedaan? Nou ja, hij had gelachen, dat is waar, maar dat was ook alles geweest! Want dat andere, dat was niet iets waarvoor hij straf had verdiend! Hij had toch het recht om zijn vader en moeder te schrijven, wat hij wilde! Dat had hij bij de tantes Moorman, bij wie hij vroeger gewoond had, ook altijd mogen doen! Die hadden nooit gevraagd hun brieven te

[p. 56]

lezen! En wie ontfutselde een jongen op zo'n valse manier een brief? Tom trilde van verontwaardiging, toen hij er weer aan dacht. Hij voelde dat nog altijd als 'n gemene streek en heel zijn gemoed kwam er tegen in opstand, toen hij bedacht, dat hij daarvoor straf had gekregen. 'n Straf die hij niet verdiend had. Dat zou zijn vader ook zeggen, als hij het wist. Daarvan was Tom overtuigd.

Tom huilde niet gauw, maar de tranen sprongen hem toch in de ogen, toen hij daar zo zat en over alles nadacht. Doch het waren tranen van woede en spijt.

Nou waren de jongens op het A.F.C.-veld, Eddy Loomans, Keesje Brummer, Huib Delfors, en hij zat hier opgesloten met dat prachtige weer. Hij had zo naar deze middag verlangd en nu? Daar op de tafel lag een papier. Dat had de Kachelpijp er neergelegd voor de drie honderd regels, die hij nog altijd schrijven moest. De Kachelpijp kon lang wachten, voordat hij daar mee begon.

Op eens vloog het door Tom's hoofd: Als ik toch eens uit kon knijpen! Wat 'n bak zou dat zijn! Het fijnst zou hij het nog vinden tegenover de Kachelpijp! Maar hoe moest hij buiten komen? Ze hadden hem secuur genoeg opgesloten.

Hij liep naar het raam en keek naar beneden. Als hij het eens probeerde door zich langs de muur te laten zakken! Hij schoof het raam op en inspecteerde de omtrek. Beneden zijn kamer was het platje van de keuken. Tom schatte de hoogte..... drie en halve meter misschien! Dat zou toch geen heksentoer zijn om daarop te springen! Maar dan was hij er nog niet. Dan moest hij zich van het platje in de tuin laten vallen! Dan de keuken in, de gang door en dan..... ja, dan zou hij - als niemand hem tegenhield - op straat kunnen komen.

Het was 'n hele waag! Zou hij naar buiten klimmen en zich durven laten vallen?

Hij zag het elftal in gedachten op het A.F.C.-veld, hij stelde zich de vreugde en de verrassing voor van de makkers, als hij in eens onverwachts verscheen! Toen had hij zijn besluit genomen... hij zou het wagen!

Tom schoof het raam zo wijd open, als maar mogelijk was; voorzichtig kroop hij er onder door en liet zich naar buiten zakken. Daar hing hij boven het keukenplatje!

Even keek hij naar beneden..... hij duizelde. Het was toch een grotere hoogte dan hij had gedacht!

Een ogenblik weifelde hij nog; toen hield hij zijn adem in en liet hij zijn handen los.

[p. 57]

Boem!

Met een vervaarlijke smak was Tom op het platje terecht gekomen.

‘Wat is dat?’ riep Pietje in de keuken, hevig verschrikt en zij liet een groentepan, die zij juist in haar handen had, op de grond vallen.

Bevend over haar hele lijf stond Pietje naar boven te kijken! Wat zou er nou gebeuren? Wat was daar in hemelsnaam op haar dak komen vallen?

Toen zag Pietje opeens twee voeten bungelen vlak voor haar keukenraam.

‘Help! Help! 'n Vent!’ gilde Pietje en zij holde schreeuwend de gang in. Tom dacht niet anders dan dat alles verloren was! Want hij begreep heel goed, dat de heer en mevrouw Van Drunen op dat vervaarlijk geschreeuw te hulp zouden komen! Maar hij kon niet meer terug; hij liet zich vallen en stond nu in de tuin vóór de keuken.

Zou hij het nog wagen, zou hij..... Het was al te laat; hij hoorde duidelijk de stem van de Kachelpijp in de gang.

‘Pietje, wat is er? Wat gebeurt er?’

‘'n Vent, meneer, 'n vent!’ huilde Pietje.

‘'n Man?.... Och, je bent niet goed snik!’ antwoordde de heer Van Drunen.

‘Nee, meheer, zo waar ik leef, 'n vent! Boven op het plat!’ snikte Pietje, blijkbaar geheel van streek.

‘Je zal hebben gedroomd!’ was het nijdige antwoord.

‘Als ik hem toch gezien heb, met m'n eigen ogen. Z'n benen hingen voor het raam!’

[p. 58]

‘Och wat, verbeelding, allemaal verbeelding!,’ hoorde Tom de Kachelpijp duidelijk antwoorden.

‘Nou, ik ga niet meer alleen naar de keuken! Voor geen geld!’

‘Jij bent 'n heldin!’

‘Dan mot u zelven maar gaan kijken!’

‘Dat zal ik ook,’ klonk het heel manmoedig. En de Kachelpijp liet er minachtend op volgen: ‘Die vrouwen ook!’

Tom begreep, dat hij geen ogenblik meer te verliezen had. Hij opende vlug het kolenhok naast de keuken en schoot naar binnen. Toen sloot hij de deur achter zich dicht en stond - over heel zijn lichaam trillend - in het donker pal tegen de muur gedrukt.

‘Nou, waar is ie nou, je man?’

Tom hoorde het duidelijk: de Kachelpijp stond vlak voor het kolenhok.

‘Dan is ie al vort, meneer!’ antwoordde Pietje. ‘Maar ik heb z'n voeten gezien net zo goed as ik u nou met m'n eigen ogen voor me zie!’

‘Ja, dat zal wel waar wezen!’ klonk minachtend het antwoord.

De heer Van Drunen liep nijdig de tuin in en keek naar boven.

‘Wel verdraaid!..... Het raam boven is open!’

‘Ziet u nou wel?’ riep Pietje triomfantelijk.

Toen schreeuwde de heer Van Drunen:

‘Tom! Tom! Waar zit je?’

Tom beefde als een riet.

‘Tom! Tom! Waar ben je?’

Het was: nu of nooit voor Tom!

Toen nam hij het besluit; hij gooide de deur van het kolenhok open, rolde bijna de keuken binnen, holde de gang in.

‘Hier, kwajongen, hier!’ schreeuwde de Kachelpijp hem achterna.

Tom hoorde hem nauwelijks meer; hij was al bij de voordeur.

Daar stond midden op de trap mevrouw Van Drunen!

‘Wil je wel eens gauw terugkomen, Tom, dadelijk!’

Tom had de deur al opengegooid; hij was op straat! Nog even keek hij om! Toen zette hij het op een lopen! Hij rende zo hard hij rennen kon!

Tom had maar één gedachte: Naar A.F.C.!

De heer Van Drunen stond als aan de grond genageld.

‘Zo'n rekel! Zo'n aap van een jongen!’ zei hij giftig.

‘Nou, meheer, had ik het nou niet goed gezien?’ vroeg Pietje niet zonder trots.

‘Zo'n rekel!’

[p. 59]

De heer Van Drunen wist in zijn verontwaardiging blijkbaar geen ander woord te bedenken.

‘Wat 'n gehaaide, hè?’ Er klonk duidelijk bewondering in Pietje's stem. Op eens begon zij te giechelen en zei: ‘Die is gevlogen!’

De heer Van Drunen keek haar vernietigend aan.

‘Daar zou ik nog om lachen ook!’

‘Ik kan d'er toch niet om huilen!’ verdedigde Pietje zich.

De heer Van Drunen liep haar verontwaardigd voorbij. In de keukendeur stond Agatha.

‘Hij is er van door, Joris!’ zei ze en haar gezicht drukte de grootste ontsteltenis uit.

‘Ja, dat hoef je me niet meer te vertellen! Dat weet ik zelf ook wel!’ nijdigde de heer Van Drunen.

‘Wat ga je nou doen?’ vroeg mevrouw. ‘Hem achterna?’

‘Ja, dat geeft wat!’ was het barse antwoord.

‘We moeten maar wachten, tot ie terug komt.’ En hij herhaalde nog eens: ‘Zo'n aap van een jongen!’

En mevrouw verkondigde als haar mening, dat er van zo'n slechte jongen nooit iets terecht zou komen!

Toen schreed Joris de huiskamer binnen, gevolgd door zijn egade en tegenover elkander gezeten, bij de tafel, beraadslaagden zij, wat zij moesten doen, als Tom Reedijk terug kwam.