De A.F.C.-ers

[p. 29]

Derde hoofdstuk
De Mussen

Wel een half uur lang zaten Eddy, Tony en Kees daar met hun drieën om de tafel. Kees had misschien wel tien keer gevraagd:

‘Wat nou?’

En even veel malen had Eddy de vraag herhaald met een:

‘Ja, wat moeten we nou doen?’

Maar veel verder kwamen ze niet.

Erg vindingrijk waren zij geen van drieën, totdat eindelijk Tony met een voorstel kwam.

‘Laten we naar de Mussen gaan!’ zei hij.

‘Da's 'n idee!’ riep Kees, vrolijk opspringend en hij zette zijn pet al op om weg te gaan.

Eddy alleen bleef zitten; hij keek heel verlegen en zei:

‘Ja, ik weet niet of ik wel mag!’

‘Heeft je vader dan gezegd, dat je niet mocht voetballen?’ vroeg Kees.

‘Nee, dat niet, alleen maar, dat ik niet naar A.F.C. mocht!’

‘Nou, daar heb je 't, dan kun je toch mee naar de Mussen?’ riepen Kees en Tony bijna tegelijk.

Ja, daar kon Eddy niets tegen inbrengen. Zijn vader had met geen woord van de ‘Mussen’ gerept. Dit zou trouwens heel bezwaarlijk gegaan zijn, want de heer Lomans wist niet eens dat er Mussen bestonden, evenmin, als hij iets wist van het bestaan der Zwaluwen, der Meeuwen en al die andere kleine verenigingen, waarin gevoetbald werd. Eddy voelde dan ook wel, dat zijn redenering niet geheel zuiver was, maar op dit ogenblik was de oplossing, die Kees en Tony hem aan de hand deden zó welkom, dat hij onmiddellijk toegaf en riep:

‘Wel ja, dan had vader 't maar moeten zeggen!’

Toen ging Eddy naar zijn kast, haalde zijn voetbalschoenen

[p. 30]

te voorschijn, stopte ze - ‘omdat je het toch nooit kon weten!’ - onder zijn jasje en zei: ‘Vooruit maar!’

Een minuut later waren de drie vrienden al op weg naar de ‘Mussen’. De Mussen waren enige jongens van verschillende scholen, die geen lid van A.F.C. of Vitesse waren en daarom onder elkander een club hadden opgericht, welke geregeld Woensdags- en Zaterdagsmiddags in het Oranje-Park speelde. De Mussen hadden herhaaldelijk op het A.F.C.-veld tegen het zevende of het achtste gematcht en de jongens kenden elkaar dus uitstekend.

Bij het Wilton-Plein ontmoetten ze Piet Flier en Hein van Drumpt.

‘Zijn jullie niet op A.F.C.?’ vroeg Eddy verwonderd.

‘Nee, we mochten niet... om 't rapport!’ antwoordde Hein.

Eddy begon te begrijpen, dat hij zijn vader grof onrecht had aangedaan.

‘Nou, dan kunnen ze 't achtste wel opdoeken!’ zei Kees. Nu ze met z'n vijven waren, kreeg hij vrede met zijn straf.

De heren Flier en Van Drumpt senior bleken al evenmin als de andere vaders aan de Mussen gedacht te hebben en Hein en Piet waren dan ook dadelijk genegen, mee naar het Oranje-Park te gaan.

De vijf A.F.C.-ers werden op het Mussen-veld met gejuich ontvangen, want in de Vogel-club had de kritieke rapport-dag eveneens de nodige slachtoffers gemaakt, zodat zij zeer incompleet waren. Maar nu, met Eddy en zijn vrinden, kon een fijn partijtje worden gespeeld, en de Rode en Jansen, de twee hoofdmannen van de ‘Mussen’, begonnen dan ook dadelijk met twee nieuwe elftallen te kiezen.

Het was voor Eddy een niet geringe verrassing, toen de Rode hem als eerste man voor zijn team uitkoos. Eddy wist wel, dat hij bij de jongens als 'n goed speler bekend stond, maar dat hij door de captain van een andere club zou worden uitverkoren boven de andere A.F.C.-ers en zelfs boven alle Mussen had hij toch niet verwacht. Maar voor geen geld van de wereld zou hij zijn innerlijke vreugde en voldoening aan de makkers hebben laten merken. Met een onverschillig gezicht ging hij dus op een der banken van het Park zitten en begon

[p. 31]

hij zijn gewone schoenen uit- en zijn voetbaltrappers aan te trekken.

Naast hem zat Kees, evenals Eddy druk bezig zijn veters los te rijgen. Kees was nooit jaloers op zijn kameraden; hij wist trouwens veel te goed, dat ze hem met zijn logge, dikke lichaam nooit anders in een elftal konden gebruiken dan als keeper, welke functie hij dan ook geregeld met het meeste vuur op elke match waarnam.

‘Zeg, Ed,’ fluisterde Kees, ‘toch reuzenfijn zeg, dat de Rode jou het eerste nam!’

‘Och ja, wel aardig!’ antwoordde Eddy, maar de glans in zijn ogen bewees voldoende, dat het hem minder onverschillig liet, dan hij wilde laten blijken.

Eddy schoof zijn schoenen onder de bank, trok zijn jasje uit, gooide het over de leuning en trapte de bal die juist voor zijn voeten rolde, met een vaart naar de Rode toe. Toen holde hij het veld op en had meteen al de narigheid van die dag - de drie viertjes van de Fluit incluis - vergeten.

Het partijtje begon. Eddy was links binnen en hij speelde met een fanatisme als nooit te voren. Nu hun captain hem het eerst had gekozen, wilde hij ook aan de Mussen laten zien wat hij kon.

Maar Piet en Hein, die bij Jansen's elftal waren ingedeeld, speelden met niet minder vuur. Piet en Hein hadden beiden geducht het land, in het publiek door de Rode achter Eddy te zijn gesteld. Volgens Piet en Hein waren er geen betere voetballers dan zij zelf. Had Piet bij de jongens niet de naam van ‘het kanon’ gekregen om zijn reuzenkeien en liep Hein - die van wege zijn lengte ‘de Haak’ werd genoemd - met zijn lange benen niet twee maal zo hard als Eddy Lomans? Maar de Rode wist heel goed, dat Piet niet lopen en drijven kon en dat Hein, als hij voor de goal stond, geregeld tien Meter naast of vijf Meter te hoog schoot, terwijl je op Eddy altijd aan kon, omdat hij met begrip speelde, hard kon lopen en zuiver schoot.

Na vijf minuten spelen had Eddy al de eerste goal gemaakt en een kwartier later volgde nummer twee, die door de Rode

[p. 32]

- uit een voorzet van Eddy - onhoudbaar werd ingetrapt. Jansen's elftal werkte als paarden; Hein rende als 'n bezetene, maar trapte telkens mijlen naast als hij voor Kees stond, terwijl Piet nooit zo ver kwam en daarom maar op grote afstand misschoot.

Toen zij een half uur hadden gespeeld, was de stand al 4 - 0 en Jansen's mannetjes begonnen te begrijpen, dat zij lelijk ingemaakt zouden worden, tot zij plotseling een prachtkans kregen.

Kees had al 'n kwartier niets te doen gehad; hij stond zich gruwelijk in het doel te vervelen en had reeds 'n paar keer met begerige ogen naar Blommers - bijgenaamd ‘de Neut’ - gekeken, die met zijn ijskarretje achter zijn goal stond. Kees had 'n vreselijk droge mond. Zou hij even?... De Neut stond daar zo verleidelijk dichtbij. Als ie 'n ogenblik tijd had... Ah, daar had je 't al! Corner aan de andere kant! Nou kon hij het wagen. Kees op 'n holletje naar de Neut.

‘Geef me gauw 'n portie van 'n stuiver!’

De Neut smeerde het heerlijke roze vocht met zijn houten lepel in een glaasje, gaf er een wafeltje bij.

‘Hè! hè!’ zei Kees smakkend, ‘dat smaakt, Neut!’

Kees lepelde, liet het ijs op zijn tong smelten. Hij wou er zo lang mogelijk van genieten. Kees was in de zevende hemel, dacht aan geen bal en geen goal.

‘Kees! Kees! Kees! Pas op, Kees! Pas op, Kees!’ klonk het plotseling als een wild krijgsgeschreeuw over het veld.

Kees zag op, liet van schrik zijn nog half gevuld glaasje vallen. Daar was Hein vlak voor het doel! Kees vloog - het wafeltje nog in zijn hand - naar zijn goalpalen terug. Te laat! Van Drumpt zwaaide zijn lange rechterbeen de lucht in en op hetzelfde ogenblik vloog de bal langs het doel vlak tegen de linker wang van de Neut aan en lag de Haak languit voor de goal op zijn rug.

Kees stond als 'n zoutpilaar.

‘Wie loopt er nou uit z'n doel, als ie keepen moet?’ hoorde hij de Rode verontwaardigd roepen.

‘Dat is ook 'n keeper van lik me vestje!’ schreeuwde een Mus.

[p. 33]

Kees vloog naar z'n goalpalen terug... (Blz. 32)

[p. 34]

‘Die moeten wij lenen bij 'n match!’ lachte 'n ander.

‘Keessie, je stond off-side!’ schreeuwde een derde.

Kees had gloeiend het land; daar ging zijn reputatie als A.F.C.-keeper naar de haaien.

‘Nog 'n geluk dat ie niet zit!’ hoorde hij Eddy roepen.

‘Hij zit wel!’ riep de scheidsrechter, maar hij bedoelde nu de Haak en niet de bal.

Hein lag erg pijnlijk te kreunen en trok allerlelijkste gezichten, terwijl hij met zijn rechterhand al maar over zijn stuitje wreef. Toen Kees zijn vrind ‘de Haak’ zo hoorde steunen, dacht hij niet meer aan het modderfiguur dat hij geslagen had en hij vroeg belangstellend:

‘Heb je je bezeerd, Hein?’

‘Oooh, oooh, verdorie! oooh, oooh, verdorie! Ik ben gevallen op m'n... oh, oh...,’ - en hij wees naar de pijnlijke plek.

De scheidsrechter floot ‘stoppen’ voor het ongeval en Hein was dadelijk door beide elftallen omringd.

‘Als ie z'n stuitje maar niet gebroken heeft!’ zei er een niet erg bemoedigend.

‘Of z'n dijbeen!’ zei een ander.

‘Wat scheelt hem?’ vroeg de keeper van de overkant, die er ook bij kwam staan.

‘'k Weet niet, knie gebroken geloof ik!’ antwoordde een kleine Mus.

Toen wilden ze de Haak allen op eens tegelijk helpen en hem optillen, maar Hein had er genoeg van en krabbelde alleen op.

‘Ik kan wel weer meetrappen!’ kreunde hij. Hij wilde doorspelen, al viel hij er dan half bij neer. Kees en Eddy klopten de A.F.C.-er op de schouder; op dat ogenblik voelden zij zich onder de vreemde Mussen weer clubgenoten.

De scheidsrechter floot om weer te laten beginnen, maar het was niet nodig, want naast het ijskarretje van de Neut lag de bal, geheel in elkaar geschrompeld.

‘Je hebt hem lek getrapt!’ zei Jansen tot Hein, maar de Rode, die bezig was de binnenbal er uit te halen, zag al gauw, dat het nog veel erger was.

[p. 35]

‘Hij is helemaal kapoet!’ zuchtte hij.

Goeie raad was duur. Er uitscheiden, na nog maar een half uur te hebben gespeeld, dat vonden allen even jammer; Jansen's partij hoopte na rust - als zij met de wind mee zou spelen - het verlies te kunnen inhalen, terwijl het elftal van de Rode met zijn voorsprong van 4 goals vast op de overwinning rekende.

Toen kreeg Kees een lumineus idee.

‘Laten we d'r 'n varkensblaas instoppen!’ stelde hij voor.

De Rode en Jansen meenden, dat je daar niet mee spelen kon, maar Kees beweerde, dat het wel degelijk ging en hij het wel meer had gedaan.

‘Nou vooruit dan maar met 'n varkensblaas!’ lachte Eddy en het hele stel - met uitzondering van Hein, die liever bleef om nog wat over zijn stuitje te wrijven, - ging op weg om bij Van Daveren, de slager, dit nieuwste soort binnenbal in te slaan.

De heer Van Daveren wist niet, hoe hij 't had, toen hij 22 jongens - in truien en met voetbalschoenen - voor zijn slagerij zag verschijnen.

‘Wat mot dat? Wat mot dat?’ vroeg de varkensslager 'n beetje wantrouwend en, toen de bende naar binnen wilde dringen, ging hij voor de deur staan en riep driftig:

‘Niet allemaal tegelijk asjeblieft! 't Is hier geen bioscoop!’

Nu Van Daveren nijdig werd, kregen de jongens pas schik in het geval; de Mussen begonnen te biggen, zodat Kees met 'n vaart tegen de dikke varkensslager aanbonsde.

‘'n V - V - varkens - b - b - blaas!’ stotterde Kees, die door het lachen bijna niet praten kon.

‘Wil je opduvelen, bliksemse jongen?’ riep de slager en gaf daarbij Kees zo'n stomp tegen zijn schouder, dat hij even hard de winkel uitvloog als hij er ingevallen was.

‘Hè baas!’ riep de bende in koor, ‘toe nou baas, 'n varkensblaassie, asjeblieft, asjeblie-ie-ieft!’

‘Schiet uit, kwajongens!’ schreeuwde de slager en hij gooide de deur voor hun neus dicht.

‘Baas, baas, is dat nou 'n manier om fatsoenlijke klanten te behandelen?’ riep Kees, met zijn neus bijna tegen de ruiten.

[p. 36]

Dat werd de heer Van Daveren toch 'n beetje te kras:

‘Wel, verdorie!’ schreeuwde hij en tegelijk smeet hij met een ruk de deur weer open.

De jongens waren al uit elkaar gestoven, maar Kees keerde zich nog eens om, nam heel beleefd zijn pet af en vroeg met een staal-gezicht:

‘Heb je je bedacht, baas? Kunnen we nog 'n blaasje krijgen?’

‘Loop naar de maan!’ schreeuwde de heer Van Daveren en smeet opnieuw zijn deur dicht.

‘Afgesproken, dan geen varkensblaas!’ lachte Kees en hij holde weg.

Maar de jeugdige Brummer dacht er niet aan om het zo gauw op te geven; hij wist wel een ander adres.

‘Wacht jullie maar in 't Oranje-Park!’ zei hij, ‘ik kom dadelijk terug met 'n puike, nieuwe binnenbal.’

Even later stond Kees met zijn twee trawanten Tony en Eddy bij de slager Van Dijk. Van Dijk bediende de familie Brummer en was dadelijk genegen Kees 'n pracht-exemplaar van 'n varkensblaas mee te geven. Als ze dan maar even wonen wachten, dan zou de knecht er een voor hen halen.

‘Best!’ zei Kees, maar opeens kreeg hij een idee.

‘Mag ik even telefoneren?’ vroeg hij.

‘Ga je gang, jongeheer!’

Kees zocht in het telefoonboek: Van Daveren... no. 1023.

Toen belde hij op:

‘Hallo, hallo... met nummer 1023, ja, 1023?’

Eddy en Tony begrepen het niet dadelijk en Eddy vroeg:

‘Met wie moet jij telefoneren?’

Kees antwoordde niet; hij knipoogde alleen maar, nam de hoorn voor het oor en begon heel beleefd:

‘Hallo! hallo! spreek ik met Van Daveren? U spreekt met Hummes, ja, met mijnheer Hummes, Wilhelminastraat 64. Zoudt u dadelijk even iemand bij me willen sturen met 'n varkensblaasje van 5 cent? Ja, ja, 'n varkensblaasje. Hè, wat zegt u... Stik?... Nee, 'n varkensblaassie! Niet? Nou, 't spijt me mijnheer, dag mijnheer!’

Toen gierde hij het uit en belde af.

[p. 37]

‘Knap als hij me hier te pakken krijgt!’ lachte Kees.

Van Dijk, die het telefonisch gesprek niet heel goed begrepen had, schudde van plezier toen hij hoorde hoe Kees zijn concurrent te pakken had genomen. Maar hij zat er toch wel 'n beetje mee in, want hij begreep heel goed, dat Van Daveren bij hem zou informeren, wie hem daar zoëven had opgebeld.

‘Jij bent 'n mooie!’ zei hij grinnikend, ‘wie moet ik nou zeggen, dat met hem gesproken heeft?’

‘Van der Hummes!’ gichelde Kees.

‘Ja wel, je hebt mooi praten!’ zei de slager.

‘Nou, zeg dan maar, dat ie de naam niet goed verstaan heeft, dat het Brummer was. Van der Hummes - Brummer, 't is bijna het zelfde door de telefoon. Ik mag toch gerust een varkensblaasje bij hem kopen? Omdat hij zo onbeleefd was ons de deur uit te gooien, zijn we bij u gekomen, zegt u maar!’

‘Jij bent 'n gare!’ lachte Van Dijk. ‘Nou, asjeblieft, daar heb je je varkensblaas!’

Met het cadeautje van de heer Van Dijk gingen de vrienden naar het Oranje-Park terug. Toen de jongens hoorden van Kees' telefoontje, rolden ze bijna op de grond van plezier en er was op dat ogenblik geen enkele Mus, die A.F.C. niet haar keeper van het achtste benijdde. Kees had zijn figuur van doelverdediger schitterend gered.

Zijn nieuw model binnenbal viel echter niet mee. Het kostte hem heel wat moeite om de varkensblaas in de buitenbal te krijgen en toen ze d'er eenmaal inzat, leek het instrument op alles, behalve op een voetbal.

‘Da's 'n bal met effect!’ zei Eddy, toen hij het langwerpige ding zag.

‘Het lijkt wel 'n ei!’ gichelde Kees.

‘Wacht maar, ik zal hem wel in z'n fatsoen krijgen!’

Toen zette hij hem - als wijlen Columbus - met de punt op de grond en zei:

‘Vooruit Hein, ga jij d'r nou maar opzitten, da's goed voor je stuitje.’

Maar omdat Hein daar nog te stijf voor was, nam Kees de taak zelf over.

[p. 38]

‘Zie zo,’ zei hij, ‘daar zit de kip op haar ei. Als er nou maar geen varken uitkomt!’

‘Vooruit Kees, schiet op, 't zal nou wel uitgebroed zijn!’ riep Eddy, die verlangde om weer te gaan trappen.

‘Ik overhaast mij niks!’ lachte Kees. ‘Er komt al beweging in!’

Heel voorzichtig stond hij op en keek achter zich om het resultaat van de ‘zitting’ op te nemen.

‘Kip, kip, kip, alweer 'n ei! alweer 'n ei!’ zong Kees, toen hij bemerkte, dat de bal nu geheel de vorm van een Zeppelin had aangenomen.

De Mussen hadden dolle pret om de vermakelijke dikke keeper, maar zij begonnen te begrijpen, dat er van spelen voorlopig niets meer zou komen.

‘Kom Kees, waar blijf je nou met je varkensblaas?’ hoonden zij hem. ‘Ik dacht, dat je d'er zo puik mee trappen kon.’

‘Dat kun je anders ook!’ riep Kees, die zich 'n beetje voor zijn uitvinding begon te generen, ‘maar deze blaas is niet goed!’

Hij wreef over de bal, hij sloeg er op, hij blies er zelfs tegen, het hielp allemaal niets, het ding wou geen ronde vorm aannemen; toen gaf Kees in zijn nijdigheid er een venijnige trap op en... waratje, die trap deed het hem: de bal was rond.

‘Zie je wel, wat heb ik je gezegd?’ riep Kees triomfantelijk uit, toen hij het onverwachte resultaat van zijn schop waarnam. ‘Prachtbal! Op A.F.C. heb je niet beter!’

Kees' lof was wel wat overdreven, want de bal hobbelde en bobbelde nog lelijk en als hij over de grond rolde, dan kreeg je 't idee, of 'n buitelaar telkens kopje over duikelde. Maar je kon er mee trappen en dat was de hoofdzaak.

De scheidsrechter floot voor ‘doorspelen’ en Kees kreeg een hoeraatje voor zijn uitvinding.

‘Jawel,’ riep hij, 'n beetje overmoedig door zijn succes, tegen Piet en Hein, ‘als jullie nou maar zorgt, dat ik hem ook eens in m'n handen krijg, anders ga ik weer ijs eten!’

Toen ging Kees weer in zijn goal staan en het partijtje werd voortgezet, alsof er niets gebeurd was.