Nis en nimbus

[p. 52]

Lodewijk van Frankrijk.

Voor Louis en Magda.

Die in een donker en rampspoedig jaar
Op Muzelman en Moor zijn zwaard verloor
En keerde als bedelaar, -
Verlaat vandaag weer zijn pilaar
En troont een dag in 't middenkoor
Op een versierd altaar.....

Het vrome volk, dat hem aanschouwt,
Weet hem geen gunst te vragen;
Zijn naam is koninklijk en oud
En als een kroon te dragen,
Zijn scepter van verstorven goud,
Zijn mantel is beslagen -
En niets is hij dan geurig hout
Waarin de wormen knagen.

Zijn roem is bijna uitgewischt,
De Turken zijn bezworen!
Vanavond weer, door vrome list,
Raakt hij onder den toren.....
Hoe zou zoo'n oude militairist
Een vreê-zat nageslacht bekoren,
Veel eeuwen te vroeg voor den Antichrist
En te laat voor een Kruistocht geboren?!