De gedichten van den Schoolmeester

[p. 151]

Bespiegelingen.

[p. 153]

Proeve van dichterlijke waarnemingen.

't Is een onwederlegbre waarheid.
T.J. Kerkhoven.

Een onwederlegbre waarheid

Is het, dat, by middagklaarheid,

De avond zelden duister spreidt;

Daar-en-tegen biedt het duister

Ons zeer zelden zonneluister;

Dit is zelfs een duidelijkheid.

Zoo kan men, op den dag van morgen,
Niet meer voor dien van gistren zorgen,

En ook niet fluiten als men eet;

[p. 154]

 

En, waar geen bel is, ook niet bellen;

 

En in persoon geen brief bestellen,

 

Als men 't adres des briefs niet weet.

 

 

 

Zoo ziet men zelden ijzer drijven,

 

Of in koud water gloeiend blijven,

 

En evenmin een veldkonijn

 

Een hokkeling naar binnen slikken;

 

Of 't beestjen (zal 't niet daadlijk stikken)

 

Moet grooter dan een koebeest zijn.

 

 

 

Zoo kan men haast voor zeker zeggen,

 

Dat, wie zelf eieren kan leggen,

 

Geen haan of kippen heeft van doen;

 

Tenzij zijn kiesche dischgenooten

 

Zijn huisbak onbeleefd verstooten

 

En 't ei verkiezen van het hoen.

 

 

 

Zoo ziet men eer een zwerm van muggen,

 

Dan kemels met gebulte ruggen

 

In zwermen vliegen om de kaars:

 

Zoo worden, aan den rand der slooten,

 

[p. 155]

 

De reigers, met hun lange pooten,

 

Zeer zelden opgeslokt door baars.

 

 

 

Zoo is de zevende verdieping

 

Vrij van verzakking en van zwieping,

 

Als men maar één verdieping heeft:

 

Zoo zal een eerlijk man zijn kiezen

 

Nooit op zijn derde jaar verliezen,

 

Als hy maar dertien weken leeft.

 

 

 

Zoo zou ik byna durven zweren,

 

Dat kinders in de lange kleêren

 

Meest korter zijn dan hun japon:

 

 

Zoo slaat men aan een rieten hengel

 

Veeleer een worm aan dan een Engel;

 

Gesteld, dat m' Englen krijgen kon.

[p. 156]

 

Zoo schenkt men zelden worst uit kruiken,

 

Of witten wijn uit palingfuiken,

 

Of rooden uit een leêge flesch:

 

Zoo snuift men zelden uit zijn schoenen,

 

 

En snijdt geen messen met kapoenen,

 

Maar meest kapoenen met een mes.

 

 

 

Zoo ziet men aan de onzichtbre transen

 

Geen morgen-avond-weêrschijn glansen,

 

Geen regenachtig ijsgareel:

 

Zoo zal de toon der boschkoralen

 

Geen brieschend strijdros achterhalen

 

By 't schel geluid van Philomeel.

 

 

 

Laat vrij de hel dan zinloos woeden,

 

De hemel in de pekelvloeden

 

Zich storten van der Alpen kruin;

 

Ons lacht de gouden zonneregen

 

In 't druivenat der perzik tegen

 

En voert, langs ongenaakbre wegen,

[p. 157]

 

Ons naar 't gewest van smart en zegen.

 

Naar 't ontoegankelijk ‘Woestduin.’