De spin Sebastiaan

[p. 11]

Reus Borremans wilde ook trouwen

Vlak bij het stadje Tidderadeel, aan de voet van een berg, woonde een reus. Hij was 30 meter lang, dat is groot, zelfs voor een reus en hij zag er angstaanjagend uit. Maar dat leek erger dan het was, want deze reus, Borremans heette hij, was braaf en vriendelijk en deed nooit iemand kwaad.

Eenmaal per week bracht hij een bezoek aan het stadje Tidderadeel. Van tevoren blies hij dan op een fluitje, dat wil zeggen, voor hem was het een fluitje maar voor alle mensen klonk het als het geluid van duizend stoomketels. Al het verkeer stond dan stil op straat, iedereen riep: O, grutjes, daar komt Borremans, laten we gauw wegwezen, alle auto's schoten zijstraatjes in en alle melkkarretjes werden aan de kant van de weg gezet, want Borremans had zulke grote voeten dat je vreeslijk moest oppassen er niet onder te komen.

Op zekere dag trouwde de zoon van de burgemeester met de dochter van de notaris. Er was groot feest in Tidderadeel en wekenlang hadden de mensen erover gepraat of het ook nodig was om Borremans bij het feest uit te nodigen. Zouden we dat wel doen, zei de burgemeester, we kunnen hem niet een glaasje wijn aanbieden, het zou wel meer dan een heel vat moeten zijn en met een hap eet hij een hele koe op. Zo'n gast bij ons feest kost schatten! Kom nou, burgemeester, zeiden de wethouders, laten we nou die Borremans een stuk of wat gebraden koeien voorzetten en een paar vaten wijn, dan kan hij op het plattedak van het stadhuis gaan zitten met zijn voeten op de markt.

[p. 12]

En zo gebeurde het ook. Borremans zat daar op het stadhuis; op de markt stonden tien gebraden koeien voor hem klaar en 10 vaten wijn en tussen zijn voeten schreed het bruidspaar het stadhuis binnen. Daar werden ze getrouwd en onder gejuich van de menigte kwamen ze de stadhuisdeuren weer uit.

Tjonges, wat regent het hard, zei de bruidegom. Welnee, zei de bruid, kijk eens de zon schijnt. Maar inderdaad, de hoge hoed van de bruigom was kletsnat en het water stroomde over zijn jas. Maar een paar bruidsmeisjes, die ook doornat werden, keken naar boven en zeiden: Borremans huilt! En warempel, die grote zware reus zat daar boven op het stadhuis te huilen, te huilen, het water stroomde met regenbakken tegelijk naar beneden. De burgemeester schreeuwde

[p. 13]

door een luidspreker naar boven: Wat scheelt er aan, meneer Borremans?

Ik wil ook trouwen, schreeuwde Borremans naar beneden en zijn stem klonk als het gedonder van het onweer, alleen veel verdrietiger, ja bijna zielig.

Dat was me wat! De reus Borremans wilde ook trouwen, nu hij gezien had, hoe leuk zo'n bruiloft was. Maar waar zou er een vrouw voor hem te vinden zijn? Borremans riep nu weer naar beneden: Weten jullie niet een aardig vrouwtje voor mij? Heel Tidderadeel stond verschrikt stil en keek naar boven. Natuurlijk ze begrepen het best, dat Borremans ook wel eens bruiloft wilde vieren maar nee, in heel de stad was er geen reuzin. 't Waren daar allemaal gewone meisjes en de allerlangste was 1 meter tachtig, en dat was nog veel te klein voor zo'n enorme reus. Gelukkig kreeg er iemand een idee en schreeuwde naar boven: Meneer Borremans, zet u eens een advertentie in de Tidderadeelse Courant! Dat was een goede inval. Het grote gezicht van de grote Borremans klaarde helemaal op. Dat zou hij doen! De tranenvloed hield op, hij vierde vrolijk feest tussen de Tidderadelenaren en at in een paar happen zijn 10 koeien op en dronk zo eventjes van slok slok zijn wijn. En de volgende avond verscheen in de Tidderadeelse Courant de volgende advertentie:

Beschaafde reus, 30 meter, zoekt kennismaking met dito reuzin, flink postuur.
Brieven met foto's enz.

Een paar dagen later werden er aan het bureau van de Tidderadeelse Courant een paar enorme brieven afgeleverd, zo groot, dat de postbode er geen raad mee wist en elke brief op een aparte vrachtauto werd afgeleverd. Alles bij elkaar kwamen er vier van die reuzen-

[p. 14]

brieven en in een paar auto's werd deze correspondentie aan het huis van de reus afgeleverd.

De reus Borremans maakte direct de brieven open en bekeek eerst de portretjes van de reuzinnen.

Er was er eentje uit China. Zij had scheve ogen en Borremans legde de brief op zij, want hij hield niet van scheve ogen. De volgende brief kwam uit Lapland, van een Lapse reuzin, die een berenmuts op had, waar zeker wel vijftig beren voor waren gevild. Ook deze brief werd terzijde gelegd. Dan was er nog een uit Afrika, een portret van een pikzwarte reuzendame, en teleurgesteld legde Borremans ook haar weg.

Maar de laatste, och, wat was dat een lief reuzinnetje! Ze was 27 meter lang, schreef ze en ze woonde in Binkeradeel, dat was maar 500 km van Tidderadeel af.

Borremans werd direct verliefd op de aardige krulletjes van dit reuzenmeisje. Hij ging meteen op weg naar Binkeradeel met stappen van 100 meter en dezelfde avond nog kwam hij verloofd terug met de reuzin Klarina aan zijn arm.

Heel Tidderadeel had de vlaggen uitgestoken en juichte het jonge paar toe. En de volgende dag werd een grote bruiloft gevierd aan de voet van de berg. De bruid zorgde voor een feestmaaltijd. Zij had een taart gebakken, een ronde taart, waar wel vijftig mensen omheen konden zitten en waar zij zomaar stukjes van mochten afhappen. Er stond een glas uit de kast van Borremans, vol met wijn, maar het glas was zo groot, dat alle Tidderadelenaren er bekers mee konden vullen. Dan waren er stukken gebraden vlees, zo groot als kippenhokken en een stuk noga, zo groot als een auto, iedereen probeerde er van te bijten, maar er bleven zoveel gebitten in vast zitten dat dit stuk noga verder verboden werd.

Het werd een groot feest. De bruid zag er snoezig

[p. 15]

uit met een witte sluier en witte schoenen zo groot als zeilschepen. En de bruidegom had een hoed op zo groot als een fabrieksschoorsteen.

Er werd tot laat in de nacht gedanst en gezongen en gedronken en het bruidspaar was erg, erg gelukkig.

En dat bleven ze ook vele jaren lang. Toen er kinderen kwamen, waren dat reuzenkinderen, die veel kattekwaad uithaalden. En misschien komt er nog wel eens een verhaaltje over die reuzen-kinderen, want dat was me een stel!