Een schrift-geleerde aan het Woord. Deel 1

[p. 140]

3. Israëls valse roem door de Heere beschaamd^1.

Tekst: Amos 9:7, 8a. ‘Zijt gijlieden Mij niet als kinderen der Moren, o kinderen Israëls? spreekt de Heere. Heb ik Israël niet opgevoerd uit Egypteland en de Filistijnen uit Kaftor en de Syriërs uit Kir? Zie, de ogen des Heeren Heeren zijn tegen dit zondig koninkrijk.’

Lezen: Amos 9:1-10.
Zingen: Ps. 89:18; Ps. 77:9, 11; Ps. 77:5; Ps. 105:23, 24.

Gods regering in de geschiedenis van mensen en volken, wat is dat, gemeente? Is dat een stuk van wetenschap, of is het een artikel van geloof?

Sommige mensen zeggen, dat zij langs den weg van hun wetenschap in staat zijn, aan te tonen, dat God in de geschiedenis werkt. Er zijn, zo zeggen ze, in de geschiedenis der wereld van die mijlpalen, waarbij ieder stil moet staan, of hij wil of niet. Er zijn merkwaardige gebeurtenissen, grootse daden van verlossing of schrikkelijke oordelen van God, die dadelijk opvallen. Zulke knooppunten in de geschiedenis zijn zó opmerkelijk en spreken zó duidelijke taal, dat ieder, die het ziet, dadelijk komt tot de slotsom: dit is Gods vinger. Men kan dat wetenschappelijk bewijzen, naar ze menen; want ze zien daarin niet een vraag van geloof, maar van waarneming. Men kan de geschiedenis niet verklaren of vanzelf komt de belijdenis over de lippen: dit is

1. Predikatie, verschenen in de serie Menigerlei Genade, 16e jrg. nr. 22(26-9-1926). Verzamelde Werken, Afdeling I, Preken, Deel I, Goes 1957, pag. 420-437.

[p. 141]

Gods vinger. Soms is Gods ‘vinger’ zó scherp afgetekend tegen den wand van de zalen, waar vorsten en wereldgroten de geschiedenis maken, dat ook de niet-gelovige moet erkennen: dit is de vinger Gods.^2.

Het zou ongetwijfeld een verlokkend uitzicht zijn, tenminste zo op het eerste gezicht, als dit zo was. Stel u voor, dat wij tot iedereen konden zeggen: Gods werk in de geschiedenis is daar en daar duidelijk te zien; en als gij het niet ziet, dan ontbreekt het u niet zozeer aan geloof als wel aan eerlijke wetenschap. O, zuchten wij soms, als dàt eens waar was! Hoe zouden we dan de anderen, en ook vaak ons eigen wankelend geloof, sterken kunnen, ja, overtuigen, dat hier, en dat daar Gods vinger is in de geschiedenis. Ja, beken het maar eerlijk: wij zeggen zo gretig en zo graag: dit is de vinger Gods. Het zijn vaak onze mooiste ogenblikken, als we dat woord over de lippen kunnen krijgen.

En toch, gemeente: het is zó niet. Dat God in de geschiedenis optreedt en er niet alleen is, maar ook laat weten, dat Hij er is, dat is voor ons een onomstotelijke waarheid. Alleen maar: het is een waarheid van het geloof en niet van enige wetenschap. Wij wandelen nu eenmaal ‘door geloof en niet door aanschouwing’^3., en die wandeling wordt bij de grote mijlpalen in de geschiedenis, en bij Gods vervaarlijke daden van verlossing en van oordeel niet afgebroken, maar eenvoudig voortgezet. Zeker, het geloof heeft dan ook weer zijn eigen kijk op de geschiedenis; en als ik eenmaal geloof, dat God ook in de historie werkt en regeert, dan krijg ik ook wel mijn eigen, gelovige beschrijving der geschiedenis. Maar ik moet mij er toch altijd goed van doordringen, dat ik dit alles heb gekregen en heb leren zien door het geloof, en dat ik nooit een anderen grond er voor heb dan mijn geloof. Gods ‘vinger’ is nu eenmaal niet te verklaren op zichzelf. Uw vinger ook niet. Wat de ‘vinger’ doet, is een gevolg van wat het ‘hart’ wil. Men kan niet eens bij u, en nog veel minder bij

2. Daniël 5:5-6, 25-28.

3. 2 Corinthiërs 5:7.

[p. 142]

den Heere God, den vinger verklaren zonder het ‘hart’. En over het ‘hart’ Gods krijgen we immers alleen wetenschap uit Zijn openbaring, die ons de diepten van dat ‘hart’ ontsluit? Wie zou Gods ‘hart’ verstaan zonder dat Hij het bekend maakte? Niet één, niet één. En dus is ook de ‘vinger’ Gods alleen met zekerheid te zien door wie gelooft; en dan ook alleen naar de wet van het geloof. Men moet niet al te gemakkelijk spreken in feestelijke uren: dit is de vinger Gods. Men moet ook niet al te lichtvaardig stichtelijke uren opvullen met de zelfverzekerde, en zonder geloofsstrijd gewonnen betuiging, dat wij de ‘kennelijke leiding’ des Heeren zo nog eens mogen opmerken. Want om één keer waarachtig te kunnen zeggen: ‘dit is Gods vinger’, moet men achter die uitspraak kunnen plaatsen heel de kracht, heel den inhoud, heel de worsteling van zijn geloof, zijn geloof in den levenden God. Achter elke beweging van Gods ‘vinger’ ligt heel het proces der openbaringsgeschiedenis.

Er kunnen tijden zijn, waarin God Zijn volk verstrikt in zijn eigen redeneringen, ook in zijn ‘vrome’ redeneringen. Als de gemeente met den ‘vinger Gods’ werken gaat, zo als een schoolkind werkt met de regels van zijn tafels van vermenigvuldiging, dan staat het er heel slecht met die gemeente voor. Dan maakt God zich op, om ons, die zo heel gemakkelijk en zo heel zorgeloos alles even precies ‘weten’ van Zijn wegen met ons en met de andere mensen, weer onder den indruk te brengen, dat wij Zijn leidingen niet kunnen ‘kennen’ en dat zij nooit ‘kennelijk’ zijn, los van ons geloof, dat elken dag werken moet en nieuwe dingen spreken moet. En dat doet God dan niet, om ons af te nemen de troostende zekerheid, dat Hij werkt in de geschiedenis, maar om ons de zekerheid weer te geven op de enige juiste wijze. Hij neemt de zelfverzekerdheid van ons af, om ons, door schaamte en boete heen, weer terug te brengen tot de verzekerdheid des geloofs, Want waarlijk, een andere is er niet.

[p. 143]

Zulk een tijd is ook geweest toen de profeet Amos optrad onder Israël. Toen wisten ze ook alles ervan, dat God toen en toen Zijn vinger had laten zien in de geschiedenis. Had God het niet zelf duizendmaal gezegd? Ja, God hàd het gezegd. Maar vandaag neemt God hun die zekerheid af: Hij laat hen zien, dat ze niets overhouden, dat hun hele zekerheidsgebouw zo maar in elkaar stort, als ze niet elk ogenblik leven uit het geloof en uit dat geloof alleen. En omdat voor ons dit onderwijs zijn nut ook heeft, daarom zullen wij heden spreken over:

Israëls valse roem door den Heere beschaamd.

Want de Heere neemt weg:

1.	Israëls valsen roem in het heden;
2.	Israëls valsen roem over het verleden;
3.	Israëls valsen roem voor de toekomst.

I.

Allereerst treedt God zelf hier door Amos twistend tegenover Zijn volk, door hun den valsen roem in het heden grondig af te nemen. Hoor, daar dreunt het in de oren van de kinderen Israëls: ‘Zijt gijlieden Mij niet als de kinderen der Moren, o kinderen Israëls?’ En zonder nu dadelijk in bizonderheden over die Moren af te dalen, mogen we dit wel allereerst opmerken, dat de vergelijking van Israël met de Moren niet veel goeds bevat voor Israël. In het algemeen reeds gaat het er voor een volk bedenkelijk uitzien, als men het vergelijkt met andere volkeren; want een volk wil graag iets aparts hebben, waardoor het een eigen wezen en waarde heeft, in tegenstelling met de natiën er om heen. En wat moet men er dan van zeggen, als Israël met een ander volk

[p. 144]

vergeleken wordt en op één lijn ermee gesteld wordt? Dat is al een vernedering, al zou het volk, waarmee Israël in vergelijking komt, nòg zo heerlijk en sterk en voornaam zijn. Want het is Israëls roem en trots, dat het van alle volkeren onderscheiden is, dat het een heerlijkheid heeft, waaraan geen andere natie ook maar raken kan.

Maar nog erger maakt de profeet het; want de Moren, nu ja...dat is niet veel moois. Wie zijn de Moren? Ze zijn de zogenaamde Kusjieten, afstammelingen van Kusj^4.. Men noemt ze ook wel: Ethiopiërs. En deze Kusjieten woonden ten Zuiden van Egypte; het waren, ook voor het begrip van de Israëlieten, echte kleurlingen. Donker was hun gelaatskleur, op het zwarte af. Daar in hun land, in Nubië, en aangrenzend gebied, leefden ze hun eigen leven. Maar Israël had voor hen geen eerbied. In tel waren de Kusjieten niet. Wat zouden die onbesnedenen? Wat moesten die zwarten? Naar Israël konden ze niet eens tasten; want de zonen van Abraham zijn ten eerste het volk van God, en ten tweede hebben ze een innerlijke beschaving, die hen ver boven de lelijke Kusjieten verheft. En ten derde heeft Israël zijn roemruchtig verleden! Wie denkt er nu aan de Kusjieten?

Wie eraan denkt? Ik, zeg Amos. Ik denk eraan. Ik denk er zo sterk aan, dat ik geloof, en ook hardop zeggen durf, dat gij, trotse Israëlieten, uitwendig gezien, niets op die Kusjieten vóór hebt! Komt, bekijkt nu de dingen eens nuchter. Heb gij dan wel op de Kusjieten iets voor? Of zou het niet zó zijn, dat gij in de ogen van den Heere precies aan de Moren, kinderen van Kusj, gelijk staat?

Deze vergelijking van Amos heeft de mensen verbluft. Stel u maar eens voor, dat er onder ons iemand opstond, die in alle kerken de verklaring liet aanplakken, dat de God van Nederland ons volk precies op één lijn stelde met de Batakkers^5. of de Chinezen...We zouden zeggen: dat gaat te ver; die man kent onze va-

4. In het Oude Testament duidt de naam Koesj gewoonlijk Ethiopië aan. In de Statenvertaling is het Morenland een aanduiding voor Nubië en de aangrenzende landen. Een tijdlang hebben de Ethiopiërs in Nubië hun rijk tot grote bloei gebracht; de hoofdsteden waren Napata en Meroe. Zelfs Egypte is tijdens de 25e dynastie door de Ethiopiërs beheerst. Misschien is Farao So (2 Koningen 17:4) de Ethiopische vorst Sabaka. En Tirhaka, de koning van Koesj (2 Koningen 19:9), beklom als Farao Tahaka de Egyptische troon. De bloei van het Ethiopische rijk is gevolgd door eeuwen kwijnend bestaan; in de nadagen berustte het gezag bij de koningin-moeder, die de titel Candace voerde.

5. De Batakkers zijn een volk, dat de oostkust van Sumatra bewoont. Langer dan andere Sumatraanse volken hebben zij zich van vreemde invloeden weten vrij te houden. Het werk van de zending bleef onder de Batakkers lange tijd zonder resultaat en kwam pas in de tweede helft van de 19e eeuw goed op gang.

[p. 145]

derlandse geschiedenis niet...En toch zó iets zegt Amos; ja, hij maakt het nog veel en veel erger. Want wij, in onzen tijd, horen van volkerenvrede en volkerenbond^6. en af en toe wijden we enige plechtige woorden aan het ‘beginsel’, dat alle volkeren gelijkwaardig zijn en dat de rassenhaat moet worden vervloekt. Maar toen Amos leefde, was men zó ver nog niet. En dan bovendien: zó staan de zaken niet eens. Want Israël was niet maar een volk onder de andere volken; het was maar niet een politieke macht neen, neen; het was het heilige volk, de verkoren natie, het geestelijk geslacht van Abraham. Uit Israël moest de zegen komen voor de andere volkeren. Alle volkeren moesten komen tot Sions berg, en het heil vandaar verwachten. Dat volk Israël had de geestelijke beloften, het was verbondsvolk van God. En daarom, als we goed willen beseffen, hoe martelend die vergelijking voor Israël moet geweest zijn, dan moet ge u eens voorstellen, wat het voor ons zou zijn, als een profeet ons in Gods naam ging verkondigen, dat de Gereformeerde kerk, dat het christendom, dat ons belijdend christenvolk, dat nu het verbond der genade draagt, in de ogen van God niets meer te betekenen heeft dan heidense Chinezen en ongedoopte Batakkers...Zou dat niet wezen om te schrikken?

Ja, onmeedogend lijkt Amos' woord en in hoge mate onbillijk. Want welke rechtgeaarde zoon van zijn volk roemt niet in zijn dagen juist de ongewone gunst van God? Was Gods hand niet kennelijk met Israël? Laat Amos de rekening eens opmaken. Wat zict hij dan anders dan zegen? De koning, die thans regeert is Jerobeam II^7.. Het is die Jerobeam, die geregeerd heeft van ongeveer 785 tot ongeveer 745 vóór Christus. En ging het niet prachtig onder zijn bestuur? Kijk eens naar het leger! Hoe ellendig had het er niet uitgezien de laatste jaren. Eerst had de Koning van Syrië, Hazaël^8., het leger van Israël verslagen op de gruwelijkste manier. Het leger betekende niets meer en kon ook

6. De Volkenbond is ontstaan uit het streven om de staten te verenigen in een allen omvattend verbond, waarbinnen een vaste vrede zou heersen en alle geschillen op vreedzame wijze zouden worden opgelost. Gedurende de Eerste Wereldoorlog kwam van alle kanten de wenselijkheid van een Volkenbond naar voren. Onder leiding van de Amerikaanse president Woodrow Wilson werd de Volkenbond in 1920 opgericht.

7. Jerobeam II was koning van Israël van 787 tot 747. Hij nam van zijn vader Joas een staat over die zijn vrijheid op de Arameeërs herwonnen had. Het schijnt Jerobeam II gelukt te zijn in meerdere veldslagen (Amos 6:14) de oude grenzen van Israël te herstellen (2 Koningen 14:25). Er wordt zelfs gesproken van een onderwerping van Damaskus en van Hamat (2 Koningen 14:28). De lange regeringsperiode van Jerobeam II vormt het laatste hoogtepunt in de politieke geschiedenis van Israël. Uit de redevoeringen van Amos blijkt, dat het rijk veel te lijden had van inteme spanningen (Amos 7:9 e.v.) en Hosea sprak nog voor de dood van Jerobeam II een hard oordeel uit over de hele dynastie van Jehu (Hosea 1:4). De staat Israël heeft de dood van Jerobeam II slechts een kwart eeuw overleefd (2 Koningen 13:13-15:8).

8. Hazaël was koning van Damascus van 842 tot 800; hij was de moordenaar en opvolger van Benhadad III (2 Koningen 8:14v). Hazaël streed tegen Joram van Israël bij Ramot in Gilead (2 Koningen 8:28). Zijn regering viel ongeveer gelijktijdig met die van Jehu. Hazaël heeft zich met resultaat tegen de Assyrische invallen verdedigd en voerde een agressieve politiek tegenover Israëls gebied aan de oostelijke zijde van de Jordaan (2 Koningen 10:32v). De verloren gebieden konden onder de opvolger van Hazaël door Joas van Israël heroverd worden (2 Koningen 13:25).

[p. 146]

niets meer. Toen straks Joahaz^9. koning werd over Israël, was het trotse leger, dat eens een David had gekend als aanvoerder, ingekrompen tot 50 ruiters, 10 krijgswagens en 10000 man voetvolk: dat was alles. Dat was de neergaande lijn.

Maar de kansen waren gekeerd. Onder de regering van Joas^10. was de lucht weer wat opgeklaard. Men veroverde weer de steden, die Syrië Israël had afgenomen en wist zich tegenover de Noordelijke buren, de Syriërs, goed te handhaven. Ook tegenover het broedervolk, Judea, versterkte men zijn positie. En toen dan ook straks Jerobeam aan het roer kwam, Jerobeam II, toen was alles weer goed. Jerobeam vocht tegen Syrië, en - hij was heel gelukkig. De Heere had de wapenen van Zijn volk kennelijk gezegend. De Syriërs werden ook al weer kennelijk door het oordeel gestraft; hier was de vinger Gods. En kijk nu uit uw ogen, Amos: de handel bloeit weer en God zegent weer den akkerbouw en de inkomsten vloeien weer rijkelijk; en er zijn er, die een apart verblijf hebben voor den zomer en een voor den winter. De God van Israël heeft het lot gewend. Na het zure geeft Hij 't zoet;^11. en wie het zoet weer smaakt, moet het ‘zuur’ maar erg gauw vergeten.

En nu moet ge niet tegenwerpen, dat dit alles maar aan den buitenkant ligt. Want ook met den godsdienst staat het er heel goed voor. Let maar op, Amos. Waar zijn geen altaren? Ze worden uit den grond gestampt. Waar worden de offers niet opgebracht? Nog nooit misschien zijn de altaren zó rijk gevuld. Ja, laat Amos nu eens niet een spelbreker zijn, die bij den vooruitgang grimmig toekijkt en geen open oog heeft voor den ‘kennelijken’ zegen; want die is er toch, ook in het godsdienstige. Laat Amos eens hierover nadenken, dat er tussen de toestanden onder den eersten Jerobeam en die onder den tweeden Jerobeam een aanmerkelijk verschil is en een wending ten goede. Toen Jerobeam I^12. optrad was de leus: het 10-stammenrijk moet van

9. Joahaz, de zoon van Jehu, was koning van Israël van 818 tot 802. Zijn regeringsperiode droeg het stempel van de strijd met Hazaël van Damascus (2 Koningen 13:22). De troonswisseling in Israël werd door Hazaël benut voor een aanval tegen Joahaz (2 Koningen 12:18). In het verloop van deze strijd, die tot aan de dood van Joahaz duurde, heeft Hazaël grote beperkingen van de bewapening opgelegd. Slechts 50 ruiters, 10 wagens en 10.000 man voetvolk mocht Joahaz behouden.

10. Joas, de zoon van Joahaz, was koning van Israël van 802-787. Van zijn vader kreeg hij als erfenis de strijd tegen de Arameeërs. Maar Hazaël stierf bij het begin van zijn regering en diens zoon Benhadad kon de machtspositie van zijn vader niet behouden. Joas veroverde in drie veldslagen de aan de Arameeërs verloren gebieden in het Overjordaanse. In het laatste jaar van zijn regering heeft Joas gestreden tegen Juda, het verslagen en Jeruzalem ingenomen. Zo liet hij voor zijn zoon Jerobeam II een sterk rijk na (2 Koningen 13:10-25; 14:8-14).

11. Psalm 77:6 (berijmd). ‘D' Allerhoogste maakt het goed; na het zure geeft Hij 't zoet.’

12. Jerobeam I was koning van Israël van 927-907. Na de dood van Salomo werd hij door de stammen van Israël, die van Rechabeam waren afgevallen, tot koning verheven. Zijn regeringstijd was vol strijd met Rechabeam, die trachtte het rijk van David te herstellen. Jerobeam I heeft onder ongunstige omstandigheden de basis gelegd voor een staat, het noordelijke rijk, dat altijd nog 200 jaar heeft bestaan. Volgens de boeken Koningen en Kronieken is Jerobeam I een gestalte, die de belichaming is van verkeerde politieke en godsdienstige beslissingen.

[p. 147]

het 2-stammenrijk geheel en al gescheiden worden. Jerobeam I wilde de mensen uit Noord-Israël verhinderen voor de bevrediging van zijn godsdienstige behoeften naar het Zuiden, naar Judea, te trekken, en daarom richtte hij een stierkalverendienst te Dan en Bethel^13. op. Toen dacht men er niet aan, uit het Noorden naar het Zuiden te gaan. Maar tegenwoordig? Wel, er is weer een druk geestelijk verkeer tussen beide rijken. Amos zelf is het bewijs ervan.^14. Hij is óók gekomen uit het Zuiden naar het Noorden; en als hij zich behoorlijk weet te gedragen en niet al te ruw optreedt, dan zal men hier in het Noorden met bizonder veel ‘genoegen’ ook naar zijn godsdienstige voordrachten horen; want men is ruimhartig genoeg. En dan, weet Amos niet ervan, dat men uit het Noorden weer bedevaarten organiseert naar het Zuiden? Ja, ja, hij weet er alles van, hij spreekt er zelfs over. Bedenk eens goed: men trekt uit het Noorden naar het Zuiden, helemaal naar Berseba^15., in het Zuiden van Juda, om te aanbidden. Men moet toch wel een verstokt klager zijn, om dat niet mooi te vinden. Was daar eens om gekomen in de dagen van Jerobeam I!

Neen, Amos, de tijden zijn goed. De handel bloeit, de oorlog is gezegend, de godsdienst trekt weer belangstelling, met het broedervolk komt weer aansluiting. God heeft Zijn volk uit den druk verheven; dit is de vinger Gods. De Heere is aan deze plaats en wij hebben dat heel goed geweten.

De roem, hoort ge, de roem. En er mag een amen bij.

Maar Amos staat op en zwaait den gesel. Roemt gij? Uw roem is vals. Vals, zeg ik u. Ja, ik weet alles af van uw bedevaart. Gij zingt geestelijke liederen erbij. Gij speelt weer op de luit...als David. Maar om de breuk van Jozef bekommert ge u niet; ge zijt met de uiterlijke vormen tevreden. Ge hebt wel Davids luit, maar niet Davids lied.^16. Wel Davids vorm, maar niet Davids wezen. Ge grijpt van David den kunstvorm, maar ge raakt niet aan zijn

13. Jerobeam I heeft Israël losgemaakt van de cultus te Jeruzalem. In Bethel en Dan werden staatsheiligdommen opgericht, alwaar gouden stieren of kalveren werden opgesteld, die ook dienst moesten doen voor de cultus van de God die Israël uit Egypte geleid had. Deze nieuwe vorm van de dienst aan God werd de afgodendienst, de zonde van Jerobeam genoemd (1 Koningen 15:26).

14. Amos was een profeet uit het zuidelijke rijk en trad op tussen 769 en 743 in het noordelijke rijk, onder Jerobeam II. Amos bracht een profetische prediking, waar de gerechtigheid van God en het naderbij komend oordeel centraal stonden. Hij wees op de innerlijke verdorvenheid van het Tienstammenrijk, ondanks de uitwendige bloei. Hij hekelde de ergerlijke misstanden op godsdienstig, zedelijk en maatschappelijk gebied, waardoor een goddelijk gericht onvermijdelijk was.

15. Berseba, een plaats in het zuiden van Israël, vormde ten tijde van het koninkrijk van David de zuidgrens. Een in het Oude Testament veel voorkomende uitdrukking is ‘van Dan tot Berseba’ (1 Samuel 3:20). Nadat het rijk uiteengevallen was kon men Juda beschrijven als het gebied van Geba tot Berseba (2 Koningen 23:8) of van het gebergte van Efraim tot Berseba (2 Kronieken 19:4).

16. ‘Wel Davids luit, niet Davids lied’ is de titel van een meditatie van Schilder over Amos 6:5, 6; vgl. Gereformeerde Kerkbode van Delft, 9-6-1923; Om Woord en Kerk, Deel 1, pag. 191-192. Schilder keert zich in deze meditatie tegen hen die uit zijn op vernieuwing op zich, en tegen hen die krampachtig aan de traditie vasthouden. Hij vraagt, waar bij hen Davids gedachten, de bekering tot de God van David, te vinden zijn. Zij hebben wel Davids luit (de vorm), maar niet Davids lied (de inhoud).

[p. 148]

voor God verbroken hart. Is het heiligdom zo vol met bezoekers? Ik wil het geloven, zegt Amos. Maar ziet ge dien man daar niet? Met een allerrechtvaardigst gezicht heeft hij een armen man boete opgelegd voor een overtreding; maar de opbrengst is gebruikt voor een goede fles wijn en de rechter bedrinkt zich uit de opbrengst van de bezoldiging der zonde van den aangeklaagde. Ziet gij dien ander? Hij ligt op een mooi kleed; het is ongetwijfeld een sieraad van het heiligdom. Maar...het is te pand genomen van een arme, en het werd niet teruggegeven. En zijn de altaren gevuld met dure, ècht dùre offers; die véél gèld kosten? Het is alles goed en wel, maar als het hart er niet in spreekt, dan gruwt God ervan. Toen Israël als een troep zwervelingen door de woestijn trok, toen kon men den Heere zoveel ‘dure’ dingen niet aanbieden. Maar de naakte, schraal gevulde altaren uit dien kalen tijd waren God liever dan de thans gevulde offerplaatsen, want de Heere ziet het hart aan. De vorm is veels-zins goed, maar vraag niet naar het wezen...

Hoort ge nu, Israël? Gij roemt op het uiterlijke. De uiterlijke voorspoed brengt u tot de uitspraak: God is mét ons. Gij grondt dien roem op uitwendigen vooruitgang. Maar wil ik u eens wat zeggen? vraagt Amos. Als gij alleen den maatstaf aan het uiterlijke ontleent, dan hebt ge geen enkele reden om u te verheffen boven de Moren, de verachte Kusjieten. De Heere stelt u en hen op één lijn!

Wees nu nuchter en eerlijk; heeft Amos geen gelijk? O, wat kan die man preken en wat houden zijn preken den tijd bij! Want wij, die achteraf dit alles lezen, wij zien met verbazing, hoe juist in dien tijd, waarin Amos profeteerde, het rijk der Moren^17. een macht van betekenis werd en op de wereldkaart plotseling werd vooruitgeschoven. Heeft Israël gelukkig gevochten tegen een klein volkje, de Syriërs? Maar de Moren hebben óók gelukkig gevochten, en nog wel tegen een groot rijk als Egypte. Waarom

17. Vgl. noot 4.

[p. 149]

zouden de Israëlieten wèl en de Moren niet mogen zeggen: dit is Gods vinger? De Moren zeggen misschien - nu ja, ieder volk heeft zijn eigen god en iedere god doet zijn best voor zijn eigen volk. Maar dat kan Israël niet zeggen. Israël weet het: er is maar één God, en alle volkeren staan onder Zijn geducht bestuur. Als het de Heere is, die Israëls vliegende vaandels vooruittrok in den strijd tegen de Syriërs, dan heeft ook de Heere den Moren den zegen op hun wapenen gegeven. Als ik alleen het uiterlijke aanmerk, hebben de Moren niets minder gekregen dan de zonen van Abraham, zegt Amos.

Ja, huiver nu, Israël. Schijnt het niet alsof God de Moren zelfs vóórtrekt boven u? Zie, de Moren zijn, precies zo als gij, aan Egypte eens onderworpen geweest. Zij zijn in het ‘diensthuis’ geweest. Maar ook weer even precies als Israël zijn de Moren uit den dwang van Egypte vandaan gekomen. Israël, ook de Moren kunnen zeggen en schrijven boven hun heilige boeken: het is de Heere, Abrahams God, die de Moren uit Egypteland, uit het diensthuis heeft uitgeleid!^18. Want dat zijn de feiten! Ja, wat wilt ge? Juist in den tijd waarin Amos profeteert, hebben de Moren de wereld verbaasd. Ze waren niet alleen maar uit het ‘diensthuis’ van Egypte uitgeleid, maar ze hebben dat diensthuis zelf veroverd, ze hebben die gevangenis gevangen genomen. Ze hebben eerst hun rijk versterkt en een hoofdstad gebouwd, Napata. En precies in den tijd, waarin Amos profeteerde, heeft één van hun koningen, koning Pianchi, geheel Egypte veroverd. De koningen van Egypte waren een tijdlang...Moren. Waar blijft ge nu, Israël? Jozef was maar onderkoning. Maar een Moor is straks koning van Egypte. Gij hebt het diensthuis nooit veroverd. De Moren wèl. Wie is meer, de Moor of het kind van Abraham? Gemeente, het is heel lang geleden, dat Israël onder den gesel van Amos zó moest bloeden. Maar God wil, dat gij vandaag eronder bloedt, tenzij gij met Amos verzoend zijt door den Geest

18. Vgl. noot 4.

[p. 150]

der profetie. Want raakt Amos ons ook niet? Als hij Israël zijn hoop afneemt, dan neemt hij ons die hoop ook af. Israël zet boven zijn wet, of neen, Israël leest het erboven, maar de Heere schrijft het erboven: Ik ben de Heere, die u uit Egypte, uit het diensthuis uitgeleid heb. Als dat niets bijzonders is, dan zijn óók wij verloren. Want ook wij hebben zoëven nog datzelfde woord vernomen in onzen nieuwtestamentischen eredienst; wij eigenen het ook ons toe, omdat wij menen, dat het voor ons vervuld is. Ja, wij maken daarvan den grondregel van ons leven in dankbaarheid, als wij des Zondags de wet ons horen lezen. Als de Moren niets minder zijn dan Israël en voor God daarmee gelijk staan, dan moet ook ons Pinksterlied maar geschrapt worden, dat ons zingen doet:

De Filistijn, de Tyriër, de Moren,
zijn binnen u.o Godsstad, voortgebracht...^19.

Want dat lied zegt, dat de Moren naar Israël smekende komen moeten. Maar als ze nu gelijk staan met Israël? O Amos, uw woord slaat niet alleen pedante Joden, maar ook vermoeide Christenen neer. Heeft dan Gods verbond met Abraham niets te betekenen? Neen, het schijnt van niet. Amos treedt als spelbreker op, ook op ons feest, want Abraham is ook ònze vader. Amos gaat, naar het schijnt, achter Abraham terug. Ja, nog meer...hij treedt zelfs achter Noach terug. Want toen Noach uit de ark trad en zijn zegen gaf aan Sem, Cham en Jafet, toen heeft hij Sem boven aan gezet.^20. En Israël is uit Sem, het staat boven aan. Voor Jafet viel ook nog een belofte, Jafet mocht in den zegen van Sem wel delen. Maar Cham werd vervloekt, die zou slaaf van slaven zijn. En wie zijn nu de Kusjieten anders dan de kinderen van Cham? O Amos, is Noach geen profeet meer? Als gij de Kusjieten op één lijn stelt met de besten van de kinderen

19. Psalm 87:3 (berijmd).

20. Genesis 9:24-27.

[p. 151]

van Sem, dan zet gij slaven naast vrijen, dan verflauwt ge alle grenzen, dan maakt ge een bagatel van alle beloften...Zeg ons, Amos, is dat nu wáár, of is het niet waar, dat God de Heere zegt: een Moor en een kind van Abraham, zij zijn Mij gelijk. Zou God Zijn gena vergeten, nooit meer van ontferming weten?^21. Amos, verklaar u nader...

21. Psalm 77:6 (berijmd).

II.

Maar Amos verklaart zich nog niet nader. Hij wil zijn volk nóg dieper onder het juk doen doorgaan. Nu ja, zouden ze kunnen zeggen, nu ja, toegegeven, dat die Moren een fortuinlijke politiek voeren tegenwoordig. Goed, de Moren krijgen Egypte eronder. Maar dat neemt toch niet weg, dat óns VERLEDEN toch een glorie ten toon spreidde, die in de vaderlandse geschiedenis der Moren of van welk ander volk ook, nergens te vertellen valt. Ons verleden, Amos, vlak dat niet uit! En dan...die Moren zijn zo heel ver weg. Wie kan zich nu zo bezig houden met wat daar ginds gebeurt? Maar ge moet beginnen bij het begin, ge moet uw ogen den kost geven vlak naast de deur! En dan zeggen wij toch maar, dat vlak naast onze grenzen de zegen des Heeren op ons gevallen is. Hebben we de bovenburen ten Noorden, de Syriërs, niet geslagen in de mogendheid des Heeren, Amos? Pas op, profeet, scheld uw volk niet en loochen de daden des Heeren niet. Goed, zegt Amos, heel goed. We zullen dan eens over het verleden praten en vlak bij huis blijven.

Gij zegt: het verleden was zo mooi voor ons, als voor niemand anders. Welnu, laten we eens zien naar de buren. De benedenen de bovenburen. De buren in het Zuiden zijn de Filistijnen. En die in het Noorden zijn de Syriërs.

Die Filistijnen, Israël, ge hebt er heel wat op aan te merken; hun rekening is bij u gauw gemaakt: onbesnedenen, vreemdelingen.

[p. 152]

Maar zijn ze zo min wel? Amos stelt de vraag, en wij, na zoveel eeuwen, luisteren belangstellend toe. Want wij herinneren ons reeds, dat nu nog altijd het land, waarin de kinderen van Abraham woonden, Palestina heet; en het woord Palestina. dat lijkt heel veel op den naam Phi-li-s-t-ijnen; het land, dat God aan Abraham ten erve gaf, dat wordt door de hele wereld nog vandaag genoemd met een naam die aan de Filistijnen herinnert. Ja, wij luisteren gespannen toe. Wat is er met die Filistijnen aan de hand?

Wel, zegt Amos, ze zijn gekomen uit Kaftor.^22. En Kaftor is een merkwaardige naam: het betekent: Creta. Creta nu is een eiland in de Middellandse Zee. Op dat eiland hebben de Filistijnen eens gewoond, een echt zeekapersvolkje. Maar ze zijn de zee overgestoken, en al zijn ze later dan Abrahams volk aan de kust gaan wonen, die ook Israël tot zich, trok, ze hebben er heel wat betekend en zelfs den naam van het land bepaald, zoals we zagen.

Is dat geen wonder, Israël? Gij stoft altijd nog op uw roemruchte vaderlandse geschiedenis. Want gij zegt: wij zijn door het water getogen. Mozes is uit het water getogen.^23. En wij zijn door het water getogen. Door de Rode Zee. Welk volk heeft zulk een wonder ooit beleefd? Komt, zingt er nog eens van met Mirjam en Mozes^24. en den dichter van psalm 77...^25. Ja...maar voordat ze willen zingen komt Amos nuchter tussenbeide en zegt: maar de Filistijnen dan, die zijn toch ook door de zee gekomen? Als het vinden van een weg door de zee voor u iets heel groots betekent, is het dan voor de Filistijnen een ding zonder betekenis? De zee, waardoor gij kwaamt, Israël, was maar heel smal en nauw. Maar de Filistijnen hebben hun volksverhuizing moeten doen over een flinken afstand dwars over een woelige zee, En ze zijn er gekomen. Dat zegt wat: een volk, dat trekt over de zee! Heeft dat de Heere niet gedaan? Ja zeker, want de Filistijnen hebben geen god, die leeft. Dat moet diezelfde God gedaan hebben, die ook Israëls God is.

22. De Filistijnen, aan wie nog altijd de naam Palestina herinnert, worden reeds in de volkerenlijst van Genesis 10 vermeld. Zij waren afkomstig uit Kaftor (Kreta). Een deel van hen is vermoedelijk via Egypte naar de zuidelijke zeekust van Kanaän getrokken, een ander deel is dadelijk van Creta naar die kust gegaan (12e eeuw). Beide delen troffen er Filistijnen aan, die al lang daar woonden. Op grond van de bijbelse gegevens krijgt men de indruk, dat de Filistijnen, die zich reeds lang aan de kustvlakten van Kanaän ten zuiden van Jaffa gevestigd hadden (2000-1500) in ongeveer 1200 door groepen van stamverwanten zijn versterkt.

23. Exodus 2:1-10; Exodus 13 en 14.

24. Exodus 15:1-19, het lied van Mozes aan de Schelfzee; Exodus 15:20-21, het lied van Mirjam.

25. De dichter van Psalm 77 stelt zich de geschiedenis van zijn volk voor ogen, met name de verlossing uit Eypte en de doortocht door de Rode Zee (vers 12-21) om voor het heden troost en nieuwe moed te verkrijgen.

[p. 153]

Neen, bij de buren in het Zuiden is de valse roem niet te handhaven.

Ja, maar dan de buren van het Noorden, werpen ze schichtig tegen. Die zijn toch pas verslagen. Amos, daar kunt ge toch niets van maken. Stel uw aangezicht tegen het Noorden, die onheilsplaats van altijd, en zeg dan zelf niet, of we dàn roemens- en dankensstoffe hebben?

Welaan, zegt Amos, voor het laatst dan naar het Noorden gezien. Daar wonen de Syriërs. Waar komen de Syriërs vandaan? Uit Kir komen ze.^26. En Kir, dat is dat land, daar heel in de verte, tussen Tigris en Zagros. Om uit dat verre oord te komen in het gebied, waar de Syriërs nu wonen, hebben ze een heel brede woestijn moeten doortrekken. Let nu goed op: ze kwamen door een woestijn. Dat hele volk van Syrië kwam door de woestijn. Israël, daar gaat uw laatste steun, uw laatste stut. Ge hebt 3 lofmotieven. Het eerste is: wij zijn het diensthuis Egypte uitgeleid. Ga naar de Moren, daar is het ook gebeurd. Het tweede thema van een lofpsalm is: wij kwamen na Egypte door de zee. Door de ZEE! Ga naar de Filistijnen, die kwamen ook door de zee. Maar 't is waar: ge hebt uw derde refrein nog: wij kwamen door de woestijn. Gaat naar de Syriërs, gij geestelijke luiaards, ziet de werken van uw God, den God der wereld, en wordt wijs^27.: ook de Syriërs kwamen door de woestijn. Israël kwam door een kleine woestijnstrook en deed er veertig jaar over. De Syriërs kwamen door veel grotere woestenij en kwamen er gauwer. Wilt gij roemen: waar blijft de roem? Houd al uw uiterlijkheden vast, God slaat ze u uit de hand, een voor een. Wilt gij roemen in hetgeen voor ogen is, wilt gij van den vinger Gods een werkhypothese maken, zo doet as op uw hoofd; want de nuchtere feiten laten u, als gij niet meer hebt, aan àlles vertwijfelen. Heeft Israël wel een aparte plaats, een afzonderlijke ere en roeping? Komt priesters en offeraars, komt en vraagt:

26. Kir is het stamland van de Arameeërs of Syriërs (Amos 9:7; 2 Koningen 16:9; Jesaja 22:6). Het wordt in verband met Elam genoemd. Het is vermoedelijk te zoeken in de landstreek ten oosten van de Tigris, ten noordoosten van de Syrisch-Arabische woestijn; misschien in de vlakte Jathuri tussen de Tigris en Elam.

27. Zinspeling op Spreuken 6:6.

[p. 154]

 

Zou de Heer Zijn gunstgenoten,

 

Dacht ik, dan altoos verstoten?^28.

28. Psalm 77:5 (berijmd).

III.

En nog is Amos niet uitgesproken. Het heden heeft hij duister gemaakt. Het verleden heeft hij van glans beroofd. Als heden en verleden instorten: dan is ook de toekomst donker: zie, de ogen des Heeren Heeren zijn tegen dit zondig koninkrijk! Dat is: den valsen roem wegnemen voor de toekomst.

De toekomst...Want de profeet dreigt wel, maar het oordeel, dat hij in uitzicht stelt, is nog toekomstig. Immers, óórdeel is er. Het koninkrijk is zondig. ‘Dit zondig koninkrijk,’ zegt Amos; want het 2-stammen rijk is niet zó verdorven nog als hier het 10-stammen rijk in het Noorden. Het is een zondig rijk. Daarom zal het niet kunnen blijven wat het is. De ogen des Heeren zijn reeds tegen dat koninkrijk. De ogen des Heeren. Het zijn ‘al’ de ogen. Het zijn nog maar de ogen.

Als gij iemand liefhebt, gemeente, of ge toomt tegen hem, dan doorloopt die zielsbeweging drie stations. Het gevoel van liefde of afkeer zit eerst in uw hart. Maar daar is het verborgen. Dàn gaat het schitteren in de ogen. En zo komt er al iets zichtbaar van wat verborgen in uw hart leeft en beweegt. De ogen stralen van liefde of flikkeren van toom. Als het al met de ogen begint, dan komt straks het derde station, dan komt het tot ‘de hand’ of: ‘den vinger’. Dan zal de hand de liefde bedienen door het offer of den toorn door de daad, die vergelding brengt. De ogen brengen nog het oordeel niet of den zegen. De hand zal dat doen, tenzij de ogen iets zien, dat het hart tot andere gedachten brengt, en zo een anderen glans in de ogen brengt en een andere daad aan de hand ontlokt.

En nu, Israël, zie op en ontmoet uw God. Zijn ogen dreigen al.

[p. 155]

Het onweer hangt al in de lucht en profetenzielen voelen het al aankomen. Het zijn reeds de ogen, o Israël. Het hart Gods laat zich reeds zien als met toorn vervuld. Het zijn nog maar de ogen: o Israël;...indien gij u bekeren wilt, welnu, het is nog niet de hand, gij kunt nog ontkomen...Maar als ge u niet bekeert. dan zal de toom Gods uit het hart schieten en uit zijn oog bliksemen en straks zal zijn hand, zijn vinger, het oordeel en de straf op u doen neerdalen. Gij zegt nu: Gods vinger is hier en die vinger Gods schrijft ons kennelijk goede woorden, troostelijke woorden. Maar Israël, ga van Gods vinger naar Gods hart terug, want het hart verklaart den vinger en geeft hem bevel, wat hij doen zal. Als gij zondigt, is het hart Gods tegen u en dús ook de vinger. Bekeer u; en zo niet, Gods vinger zal u haastelijk bijkomen en uw kandelaar van zijn plaats weren.^29.

Zo dreigt Amos wel, maar zelfs de vorm van dreiging laat nog plaats voor oprechte bekering.

En nu, gemeente, hebt gij het raadsel, dat Amos stelt, voor uzelf ook wel aangedurfd?

O, we hebben het nog niet tot zijn oplossing gebracht, want het moest eerst in al zijn scherpte voor u gaan staan. Hebt gij goed begrepen, dat aan dit woord van Amos alles hangt, ook voor ons? Als Noachs tent on-zin heeft horen spreken, en als de dienstbaarheid van Cham voor God precies op één lijn staat met den vrijheidszegen van Sem, wat doen wij dan? Wij wonen als Jafet in de tent van Sem.^30. Maar als dat niets betekent, en als Sem met Cham op gelijke wijze baart, dan baart Sem niet tot vrijheid en Cham niet tot dienstbaarheid. Dan is de zending vergeefs geweest, toen ze ons zocht hier in het land van Batavieren en van Saksers. Ons Christendom is dan maar verbeelding, want het staat of valt met de feiten, de historische feiten, die niet anders mogen zijn dan ze zijn.

En verder, als Israëls tocht door de Rode Zee niets betekent, doe

29. Openbaring 2:5.

30. Genesis 9:24-27.

[p. 156]

dan uw bijbel dicht. Hosea zegt met nadruk: Uit Egypte heeft God Zijn Zoon geroepen.^31. Dat was een heel bizondere daad, zegt Hosea. En dat zegt Mattheüs ook. Want die daad was zó bizonder, dat ze in Christus vervuld is: Christus is óók uit Egypte geroepen, zegt Mattheüs en toen is dat woord vervuld. Als Israël nu niet Gods uitverkoren zoon is, dan is Christus ook niet uit Egypte geroepen. Dan wordt het Evangelie een fabel. En als de uitredding door het water niets te betekenen heeft, loop dan de kerk uit. Want toen Israël uit de Rode zee kwam. toen heeft Mozes gezongen, en Mirjam, een prachtig lied in Exodus 15. En wat doet God? God trekt een lijn dwars door den bijbel heen, een lijn van Exodus 15 naar Openbaring 15.^32. Het ene hoofdstuk meldt het lied van Mozes aan de Rode zee, het andere dat van het Lam aan de Glazen zee. Als die Rode Zee geen onvergelijkelijk, allerbizonderst Wonder heeft gezien, dan is dus het lied van het Lam aan de glazen zee een verzinsel; want die 2 liederen zijn één lied; het lied van Mozes èn van het Lam. En nu ten derde male, als die woestijnreis niets bizonders is, noem dan Paulus den groten dwaas. Want hij zegt: in de woestijn liet God water stromen en dat water was Christus...^33. En Hij liet manna regenen en dat manna was Christus...^34. Was Christus ook op Creta en toog hij ook naar Asdod en Damascus der Syriërs?

Is Christus dan gemeen goed, en zingt psalm 147 voor niets: ‘Zo wou Hij met geen volk'ren hand'len’?^35.

Als dit de hele boodschap is, dan is alles ijdelheid.

Maar kom nu terug en laat God met u richten. Waarom spreekt Hij aldus hard ons aan? Niet om ons iets af te nemen, maar om ons terug te geven door boete en berouw heen, wat wij zelf wilden wegwerpen.

Zie, Israël heeft geroemd in zijn verbond: wij zijn Abrahams zaad. Maar toen het niet meer tot de uitwendige dingen naderde door het inwendig geloof, toen móest de Heere zelf dat volk

31. Hosea 11:1 spreekt over de verlossing van het volk Israël uit Egypte. Mattheüs 2:15 spreekt over de terugkeer van de Here Jezus, na de vlucht naar Egypte, in Nazareth. In de woorden van Hosea memoreert de Here zijn reddend handelen en zijn vaderlijke liefde, waarmee Hij Israël als zijn zoon uit Egypte heeft geroepen en sindsdien heeft geleid. De zoon Israël heeft echter zijn roeping tot gehoorzaamheid en dienst aan de Vader verzaakt. God heeft toen opnieuw zijn Zoon uit Egypte geroepen. De Here Jezus Christus treedt in de plaats van de ongehoorzame zoon en het trouweloze volk, om de geschiedenis van Israël in zijn leven te herhalen en daarmee de schuld van de ongehoorzaamheid en de ontrouw aan den lijve te dragen en zelf gehoorzaamheid en trouw te bewijzen.

32. Het lied van Mozes en Mirjam (Exodus 15) is het lied van Israëls verlossing uit Egypte. In Openbaring 15:2-4 zingen de hemelingen van de majesteit en de gerechtigheid van Gods oordelen. Zij zingen het lied van Mozes, de dienstknecht van God, en van het Lam dat voor zijn volk verlossing bereid heeft. Bedoeld wordt het ene lied, dat het triomferende Lam hen leerde in aansluiting aan het lied, dat Mozes de Israëlieten deed zingen. In het lied van Mozes en het Lam komt de ene heilsgeschiedenis in beeld.

33. 1 Corinthiërs 10:1-5.

34. Johannes 6:22-59.

35. De uitzonderingspositie van Israël ten opzichte van de andere volken hield in, dat God aan Israël zijn woorden, inzettingen en verordeningen heeft bekend gemaakt. Zo is Israël het volk van zijn verbond. Psalm 147:10 (berijmd): ‘Zo wou Hij met geen volken hand'len.’

[p. 157]

dwingen om het uitwendige alleen te verklaren uit het inwendige. Daarom liet Hij hen zien, dat ze geen dorre wetenschap konden gebruiken, maar alleen levend geloof. Daarom liet Hij hen zien, dat hun voze redenering niet bestand was tegen de nuchtere feiten, want alleen het geloof overwint de wereld. Daarom liet God hen zien, dat men niet wat voor ogen is kan gebruiken om te besluiten aangaande de dingen, die niet voor ogen zijn, maar dat men het uitwendige moet verklaren uit hetgeen onzichtbaar is. De vaderlandse geschiedenis maakt niet de kerkhistorie, maar de worstelingen der kerk, van het verbond der genade, de gangen des heils door de wereld, die verklaren het lot der volkeren, den loop van Moren, Syriërs, en Filistijnen. En van heel de wereld. De algemene openbaring troost niet zonder de bizondere.^36. Wij kunnen de natuur en het leven niet verklaren uit zichzelf; wij kunnen ze ook niet gebruiken om ook maar een tittel of jota te ‘verklaren’ van de bizondere openbaring. Want alleen het allerbizonderste geheim van Gods bizondere openbaring ontdekt ons het hart Gods en de ogen en den vinger Gods.

En eerst als het volk van zijn dode zelfverheffing met schaamte weergekeerd is, eerst dàn kan het weer rusten aan Gods vaderhart. Het volk moet eerst weer op geestelijke wijze zijn geschiedenis leren schrijven. En Israëls geschiedenis is niet te schrijven, zonder dat de Messias, de Christus Gods, de beschrijving bepaalt en de indeling beheerst. Laat Christus los, en vergeet, dat God Israël verwekte, om dien Christus voort te brengen, en daar staan ze onverbiddelijk op één rijtje: Israël, Morenland, Filistea, Syrië, Grieken en Romeinen, Germanen en Saksers. Laat Christus los; en de mensen vloeien samen en de goden ook. Maar nu: o Israël ontwaak, en bekeer u en laat Amos den Messias weer mogen wijzen als verklaring en bekroning van uw geschiedenis. Wat ziet ge dan?

Dan huivert ge en zijt ontroerd. Dan zegt ge: Heere, Israël is ver-

36. De algemene openbaring houdt in de zelfbekendmaking van God in de werken van schepping en onderhouding van de wereld. De bijzondere openbaring is die bekendmaking van God, waardoor Hij door bijzondere middelen, die hun centrum en hoogtepunt vinden in Christus, de weg tot zichzelf ontsloten heeft.

[p. 158]

lost uit het diensthuis. En de Moren zijn het ook. Maar het diensthuis van Egypte was voor Israël maar een afschaduwing van het diensthuis der zonde. Gij hebt Israël door typen heen gebracht tot de vervulling: in Christus hebt Gij dat diensthuis der zonde geslecht, en uw volk, nieuwtestamentisch, daaruit geleid. In Christus gezien, is Israëls verlating van Egypte, schaduw van wat komen moet en een begin van wat later vervuld wordt. Maar bij de Moren is dat zo niet. Hun aardse diensthuis is verlaten en straks geslecht. Maar zij bleven slaven der zonde. Zij zijn in het grote diensthuis gebleven en alleen maar van kamer veranderd. Maar Israël is het diensthuis uitgeleid in Christus.

En wederom, Heere, mijn God, gij hebt Israël getrokken door het water. En de Filistijnen ook. Maar Israël komt door het water tot Bethlehem, doch de Filistijnen door het water tot Gaza en Asdod, doch naar Bethlehem niet. Het water van de Rode Zee is om den Christus tot een teken des doops gesteld^37.; maar het water der Middellandse zee was water, en daarmee uit. De weg der Filistijnen loopt niet door over Bethlehem heen tot den hemel toe. Het was een weg, die doodliep, want de zonde kan alleen maar een slop bouwen.

En nu ten laatste: Heere onze God, Gij hebt de Syriërs gehaald uit Kir door de woestijn en ook Israël getrokken door de woestijn. Maar Israëls woestijn vond een pad naar Jeruzalem en vandaar tot heel de wereld. Doch van Damascus der Syriërs loopt die weg niet. Damascus krijgt geen pinksterzaal.

In Jezus Christus alleen is God te zien en te geloven en alleen Jezus Christus verklaart de geschiedenis. Israëls woestijngang is, al de Schriften door, een beeld geworden van de verdrukkingen der kerk, totdat de vrouw, de kerk, uit Openbaring 12 in de grote verdrukking komt in de grote woestijn en zo daaruit verlost wordt.^38. Maar de Woestijn Kir heeft de wonderen Gods in dezen volstrekt enigen zin nog nooit verhaald of geprofeteerd. God laat

37. In het gebed van het Formulier bij de bediening van de Heilige Doop komt de zinsnede voor: ‘Maar uw volk Israël hebt U daar [de Rode Zee] droogvoets door geleid, waardoor U toen reeds de doop hebt aangeduid.’

38. Met het beeld van de woestijn wordt uitgedrukt de eenzaamheid en de onherbergzaamheid van het isolement. In de laatste tijden zal de kerk een getto-gemeenschap worden. De wereld zal haar uitstoten, de duivel zal haar vervolgen. Maar God zal haar ‘onderhouden’, dat wil zeggen: zij zal ondervinden, dat God zijn beloften waar maakt en het haar aan niets zal doen ontbreken.

[p. 159]

er Gog en Magog door, om met Zijn Zoon te strijden.^39. Christus alleen verklaart ook de woestijn Kir.

Nu dan, gemeente, hebben wij den Christus wel?

Durven wij deze profetie van Amos aan?

O, laat ons nooit spelen. Ook niet met Amos. Wij kunnen zelfs van deze dingen een spel maken. Er kunnen tijden zijn, waarin predikers glacé handschoenen dragen en een onberispelijke das, om toch eens goed aan de mensen de boodschap van Amos te brengen. Och, men kan ook Amosje spelen. Men kan het tot de modeartikelen gaan rekenen: een duchtige preek tegen het farizeïsme en een hartig woord tegen de eigengerechtigen. En dan zal de preekstoel dreunen, maar die er op staat, zijn hart zal niet schreien. Hij heeft het eens goed en vooral nieuwerwets gezegd. Wee den prediker, wee den tijdgeest, die zó iets vraagt. Neen, dan weet Amos het anders. Hij neemt Israël veel af, maar geeft het alles terug. Hij preekt zelfs dit harde woord, niet om te zeggen: het verbond is maar een farizeeërswaan en uw pretentie is dwaasheid; want hij heeft geworsteld, om het verbondsvolk, dat Gods bizonder volk was en bleef, terug te brengen tot de herkenning van zijn heerlijk wezen. En dat moet nog ieder doen. Elke boetepreek onder ons moet beginnen van het geloof en branden van grote liefde.^40. Men moet Amos niet napraten, omdat tegen een periode van verbondsprediking nu gans behoorlijk een andere periode moet volgen van verbrijzeling van farizeeërsstoeltjes. Maar wie Amos' woord uit Christus wil verstaan, die komt tot een diepe beschaming. Als dan velen zeggen: verklaar den bijbel uit de natuur en het heil uit de geschiedenis, dan zegt hij: denk aan Amos; het kan niet, het kan niet. Wij moeten als dwazen door de wereld gaan met een onbewijsbaar goed en een onbewezen geschiedbeschouwing. Alleen de bizondere openbaring Gods verklaart de algemene, in haar strekking en bedoeling. Wij kunnen aan wat voor ogen is, ons niet vast houden; achter het

39. In Openbaring 20:7-10 worden de volken der aarde, aangeduid met de namen Gog en Magog (vgl. Ezechiël 38 en 39), door de satan verleid tot een laatste machtige strijd tegen de kerk van Jezus Christus. Het komt echter niet eens tot een werkelijk offensief. Vuur van de hemel verteert hen.

40. Ongeveer gelijktijdig met het verschijnen van deze preek publiceerde Schilder in De Reformatie vijf artikelen getiteld ‘Van kerk tot kring...een afval’; Om Woord en Kerk Deel 4, Goes 1953, pag. 64-95. In deze artikelen roept Schilder de kerk op om in de volle breedte kerk te blijven. Meerdere thema's van deze preek over Amos en van de artikelen ‘Van kerk tot kring...een afval’ komen overeen.

[p. 160]

zienlijke moet ons de onzienlijke kracht Gods tot zaligheid, een iegelijk, die gelooft, gelegen zijn. Hebt gij uw tranen geschreid? Ezau ook.^41. Hebt gij krachten gedaan? Judas ook.^42. Hebt gij warme tijden gekend? Demas ook.^43. Gaat onze weg voorspoedig, gelukt ons voornemen? De Antichrist ondervindt het straks ook.^44. Vloeien te inkomsten ruim? De bioscoop heeft ook een vast gebouw in kleine plaatsen. Gaat het goed met de actie? Met de tegen-actie ook. Hebben wij tijden van opleving? Het leger des heils ook.^45. Hadden we krachtige werking van liefde en trouw in de dagen van Scheiding en Doleantie?^46. Maar waar bleven de Hugenoten^47., de Waldenzen?^48. Heeft Oranje ons veel gebracht? Maar andere vorstenhuizen hebben ook liefde en lof geofferd en hun volkeren zijn ontbonden of aan de leugen overgegeven. Heeft God Nederland bevrijd? De negerslaven van Amerika ook. Bleek het bloed der martelaren het zaad der kerk?^49. Maar de communisten zijn opgezweept door de processen, die hun eerste voorlopers naar Siberië stuurden. Hebben wij in onze landen de Roomsen overvleugeld? God heeft in Mexico en in Rusland en Oostenrijk door ongelovigen dat zelfde laten gebeuren. Broeders en zusters, wij moeten naar het geloof terug. Er is geen andere weg. En wij moeten Amos verdragen. Want de preek van Amos is later te Nazareth door Jezus verscherpt.^50. Hij zeide: heeft God uw melaatsen gereinigd? Maar Naäman, den Syriër ook; en toen heeft die van God genezen generaal een leger georganiseerd, dat Israël veel kwaad zou doen, in een tijd, toen God in Israël geen melaatsen reinigde, opdat zij zouden bekennen, melaats te zijn vanwege de zonde. Toen Jezus dat zeide, heeft hij Amos' preek hernieuwd, maar ook vervuld en in zegen omgekeerd. Want hij was reeds de zegen in de preek van Amos. Hij heeft gezegd: de Syriër gaat soms vóór den Israëliet. En aan die prediking is toen openbaar geworden de gedachte van veler hart. De één zei: werp Amos over de grenzen en: stort Jezus van de steilte af. De ander

41. Genesis 27:34.

42. Markus 6:6b-13 en parall.; tekenen en wonderen door Jezus' discipelen, ook door Judas.

43. 2 Timotheüs 4:10.

44. De Antichrist is de grote tegenstander van de Messias. Hij gaat op de plaats van God en van Christus staan (2 Thessalonicenzen 2:1 e.v.; Openbaring 13); hij treedt op als pseudo-Christus en pseudo-profeet (Markus 13:6, 23 en parall.). In Openbaring 13:1-10 treedt de Antichrist op in de verschijning van het eerste beest, als duidelijke perversie van Christus. Zijn begeleider en pseudo-profeet (Openbaring 13:11-17) openbaart de Antichrist en verleidt de mensheid door tekenen en wonderen (vgl. 2 Thessalonicenzen 2:9 e.v.).

45. Het Leger des Heils is een religieus-sociale organisatie. De oprichter was William Booth (1829-1912). De achtergrond van het Leger des Heils is te vinden in de opwekkingsbeweging van het Methodisme.

46. De Afscheiding van 1834 is begonnen te Ulrum, de gemeente van Hendrik de Cock. In oktober 1834 scheidden de ‘opzienderen en litmaten der Gereformeerde Gemeente van Jezus Christus te Ulrum’ zich af van de Nederlandse Hervormde Kerk. De Doleantie is de kerkelijke beweging van 1886 en volgende jaren, waarbij een groot aantal kerkeraden met de synodale bestuursorganisatie braken.

47. Hugenoten is de naam voor de Franse Calvinisten, die na een periode van grote bloei bloedig vervolgd werden (1572). Zij wisten zich te handhaven, zij het als sterke minderheid.

48. De Waldenzische beweging is een vertolking van het armoede-ideaal, zoals dat in de 12e eeuw veelvuldig voorkwam. De Waldenzen waren te vinden in Zuidoost Frankrijk, in Noord-Spanje en in Noord-Italië. Zij waren eerst werkzaam binnen de Rooms Katholieke Kerk, maar in de Hervormingstijd gingen de overgebleven groepen op in reformatorische stromingen.

49. Staande uitdrukking voor groei van de kerk in tijden van druk. De uitdrukking is afkomstig uit het Apologeticum (195), een geschrift van Tertullianus. Hij schrijft: ‘Plures efficimur, quotiens metimur a vobis: semen est sanguis christianorum.’ (Wij worden talrijker zo dikwijls als wij door u worden gemaaid: een zaad is het bloed van de christenen.)

50. Lukas 4:24-30.

[p. 161]

leerde geloven en zei: ik ben bekommerd van wege mijn zonden.

Toen kwam Jezus, de meerdere dan Amos, voor die zonden betalen en alle melaatsen reinigen. Elkeen, die gereinigd was, Tyriër, of Syriër, Moor of Filistijn, of kind Abrahams, hij heeft hem Abraham toegerekend. En tot allen zeide Hij: gij zijt Mijn volk en ik ben uw Geneesmeester. Want daar is verkiezing en verwerping en daar is heilig en profaan, ingelijfde en vreemdeling. Daar is een verbond der genade, een bizonder verbond en een bizondere genade. Maar slechts in den Christus wordt het gekend en beleefd. En Gods vinger is in de geschiedenis, ook in de uwe, vandaag. Maar alleen het geloof zegt u, dat Gods vinger het handvat van uw deur geraakt heeft en dat Zijn vinger droop van de myrrhe.^51. En de openbaring toont de geschiedenis als vervulling van Gods raad tot Zijn Zelfhandhaving in de wereld door Jezus Christus. Keer weder, afvallig kind, keer weder, ketterse mens, keer weder, zoeker en twijfelaar, die wringt om uw bijbelgeloof toch maar een plaatsje te bezorgen bij de gratie van uw zogenaamde wetenschap; keer weer en wees niet langer een halfslachtig mens. Want het moet zó zijn: van de openbaring tot de geschiedenis, en van de bijzondere tot de algemene openbaring. Wie niet in Christus is, dien wijst de vinger Gods achterna: hij gaat ten verderve. En wie in Christus Jezus is, die wandelt in raadselen. Maar de oplossing zingt zich uit in zijn ziel.

Of dit gemoedelijk is? Wel het is om bij te schreien en om eeuwig er over te lachen. Ons heil hangt ten allen dage aan de historiefeiten der Schrift. Christus is uit Egypte verlost; dàt was het bizondere. En Christus is door de Rode Zee gegaan en daarom moest het water op zij. En Christus is door het woestijnzand gedragen; dáárom kon het zand niet verteren. En als Christus hier onder òns is, dan kàn de kerk niet vergaan, want Hij verlaat nimmermeer. Laat Pianchi Egypte veroveren en Israël de ogen ver-

51. Hooglied 5:5.

[p. 162]

blinden: Christus heeft de grote gevangenis gevangen genomen en Hij heeft Israël het hart bekeerd. ‘Zou wou Hij met geen volkeren handelen’. Maar wel met Zijn volk dat uit alle volken is. Een volk uit alle geslachten allerbizonderst geroepen.

Amen.