Verzameld werk. Deel 3. De gestalte der stem. Het dier heeft een mens getekend. Ezel mijn bewoner

(1981)–Bert Schierbeek– rechtenstatus



[pagina 65 (55)]
[O wij mijn geliefde die opgericht worden] o wij mijn geliefde die opgericht worden in de onbeweeglijke zetel ons lichaam zodat wij de vogels heiligen onze vingers de gehavende kinderen in de verschrikking der liefde waarvan wij het schrift neerleggen binnen een staaroog dat ons aanziet dat ons de waarheid en leugen verplaatst zodat wij prevelend ons zelf binnen komen en vragen om vier cent om papier te kopen en daarop te stellen de vraag en vlug ademen want de wind eet ons leeg met citaten waarin de droom van een kalf het houdt de tijdschaal links de gaande voeten en rechts het ziende oog in het midden de voorraad der stem die is onzichtbaar en zonder een woord en wij schreeuwen o mijn geliefde wij staan alleen in de kanker der stem wij zijn haar vreemdeling wij zijn in beweging tegen de ladder bewogen in de takken der ruimte
[pagina 66 (56)]
met de tweeledigheid onzer lippen die de letters verbuigen en heen doen gaan en zetten alles open want waar is de liefde die wij zijn van onszelf in de richting der duizenden wij zien haar gaan en schrijven er de muren vol en zien de sneeuw vallen om de verlaten lichamen en schreeuwen de angst der ruimten uit het schrijdende huis van de stem en wij heffen een gebed aan tegen het lege lijf wij die de denkers doodslaan en de woningbouw in standhouden en verwilderde tuinen aanleggen binnen de hartstreek en de toekomst heffen aan de bewegende schijf van de maan onze ogen van smeltend ijs want wij staan aan de kant en vrezen de dood maar de mens is warme adem uit de schoot der goden een versierde voorstelling wij o mijn geliefde die is de berg van mijn stem die ik mij bebouw in de doorbraak der wildernis waarin wij staan onze mastaba met wat wij de huid als vruchten ons gaven moerbijboomheilig en verwant en vakkundig wij leggen vreemde lijnen neer en zeggen dit is een vierkant hierbinnen gaat het gebeuren en wij aanwezig zijn en de aarde opnieuw bevolken wij zullen wat wij weten nog voorschrijven voor de millioenen die de stem bevolken zie mijn geliefde ik ben kwetsbaar nu
[pagina 67 (57)]
wij zijn gemaakt tot een ander jij hebt mijn hart uit mijn lichaam genomen jij hebt de huid die ik draag herkend jij hebt driemaal de sterren geschoten zie ik ben de drempel tussen lippen en ogen en daartussen de handen die leeg zijn het hart loopt alleen op papyrus daarop de ogen daarop de lippen een landschap vol vreemde afspraak en ik vraag ik vraag mij af ben ik de raadsman des konings bouw ik een dodenkapel lig ik als mammouth bevroren zal ik bewaard blijven zullen wij o mijn geliefde mijn stem wij bewaard blijven want de wereld valt om in ruimten van wartaal maar het woord heft zich op van haar lippen en vliegt hoog en zegt de stem helder uit schuim zal er zijn en open poorten en de beweging der sleutels en een overeigen gang tussen hoogstaande verroeste sterren wij zullen gast zijn voor allen gast tot onszelf india bewonen in de stroom van brede rivieren de flanken der maagden staan als dampende schalen het vuur ligt ontstoken aan bergen regen slaat over de gang der voeten dat is het spoor de vaders zij gaan om hun zonen te offeren de maagden houden de schalen gereed het bloed drinkt zichzelf
[pagina 68 (58)]
de moeders liggen alleen binnen eigen grenzen de maagden openen de schalen de zonen de mond zij breken open zij worden opengebroken o mijn geliefde de werking is de aanvoer door de rompgestalten die staan in de daden der mensen zoals zij gaan gebogen over de aarde in de aan- en onthechting onder de dekking der stem de zekere de onhoorbare die wij horen doof in de vezel van leven en de maagden legen de schalen en de zonen drinken de vaders keren huiswaarts naar de grenzen der moeders zij dragen brandende takken voor ons uit branden de takken schreeuwen de moeders de hutten van leven worden in vlam gezet de vrouwen vluchten de huizen uit zij verzamelen zich om de gebroken schalen der dochters onder het huilende bos van de stem de jongens breken de takken de vrouwen knielen en bidden om letters de onsterfelijke boom staat stil in aanwas en onthechting wij gaan aan de voetzool der aarde de aarde trapt en heeft lief de aarde bloedt en bloeit de aarde voedt de boom in de openbaring der stem die in ons stelt de stoel van geheim
[pagina 69 (59)]
en de hoogmoed die is in de dieren en de deernis der dingen wij wassen o mijn geliefde ons hoofd in ons hart wij staan kwetsbaar in de schrik der vergroting jouw ons mijn huis mijn geliefde onze handen wegen de tranen op aarde wij worden gehandhaafd onder de beitel der kosmos met het bestel omhangen in de angstkreet der stem o geef ons mijn geliefde de atoomtong en sluitsteen opdat het hoofd van de koning wit is en wij liggen met een lach op de diertafel der stem want wij spreken uit de huid van een paard in de mond de tachtig kolommen der liefde met het huis en de woning het behang van ons oogvermogen in ons lichaam het schone het graf van de tranen op aarde zie mijn geliefde is blond en gevleugeld en in het bloedvat geweten zij staat in magische tekens dat zijn de ogen die zien dat zijn de handen die doen dat is het onzichtbare hart in de roerende kus van haar lippen dat is de vlucht over de duizend steden van dorpen van menselijke daden het jachtgebied mijn geliefde waarin wij staan waarin wij drogen de ogen van de heldere geest en de armen te eten geven en een nieuw rijk stichten op de gespannen draad waar zijn wij waarop wij knielen en bidden met een cantate van eerbied want in de nieuwbouw staat het huis van de afbraak en zingen vreemde liederen wij
[pagina 70 (60)]
o mijn geliefde die staat aan de pendsjaab en de mens ziet lijdend aan licht met het vóórkomen van gas in de handeling der dingen een zichtbare maaltijd van belijdenis in een machine vol mensen en wij de maan ontluisteren en het noorderlicht zien met de slapende mens in de strot van de stem een tempel van mededogen in de reflex van vreemd water een zuivere rede zij zegt mijn geliefde want zij is de jongste dag in de manschap der stem in de overmaat van dit uitzicht in de stotter mijn tong want wij weten de galgen opgericht en zien de schapen gaan in de blinddoek het landschap de ram voorop met de bellen de wolfshond der honger blaft aan de kant op de horizon staat het huis van het offer dat fluistert in het hart van de mensen die gaan in het stof der beweging de schapen in een maan van meelij de belhamel belt in de berging der ogen want zij komt en gaat mijn geliefde die straalt in de stem in de verheviging en uitlandig tot wie ik adem want eenmaal ben ik gestorven en reisde ik als een dode onder de zon en bewoonde ik de waankelders der inwendige verbloeding en gooide ik
[pagina 71 (61)]
mijn hart op straat en stond mijn lichaam alleen ik zocht een waardgrond het drama der onschuld op het omgekeerde blad van mijn hart een biddende sprinkhaan in het gesticht van mijn stem en onbehuisd zoals wij zijn mijn geliefde wij mensen op aarde gesloten binnen de gordel der vreemde oogsten die groeien onder de drup der duisternis onder een heilige spreekkunst van bijgebaren en het aardvarken knort en wij in de litanie van ons lichaamsgebeuren onder het zegel der ziel en naast de lijnen der bijslag onvermoed wij mijn geliefde die ik wacht wij in synchronische visie onder de helm der stem in de heilige trapgeest want wij gaan over het zand der aarddaden met onze voorvoet wij betreden de beerputten der dieren wij vullen een nieuw stroomgebied met hoogdravend water het woord ligt verbijsterd aan de oever wij kennen de gestichten der aarde en de mensen die gebukt de woning bouwen zij graven holen onder de dekens der angst met gesloten ogen wachten wij de bruid en ik zeg kom want diep draagt ons voort de wortel der beplanting en sta ik weer aan het zand van jouw ogen en beveel de ziel een leven lang en geven ons hart uit handen
[pagina 72 (62)]
want ik zie de historie der vrouwen in de samenhang der omhelzing blond op de berg der extase doorzichtig beweegt de spin van ons hart een voorwereld van barbaarse slaap gaat ons bewonen het insect der materie wordt het bloed uit gezogen de witte gang der beenderen blijft uit het skelet van de stem spreken de doden wij groeien uit boven de toeslag der tijd de angst schroeit om de ribben het huis der bewoning wij wonen o mijn geliefde zonder deuren wij gaan heen door ons zelf en het wandelpark van onze woorden de lippen die zeggen onder de beweging der tong een luchtreis van liefde die zij doet in de diepzee parel van haar beweging werkzaam en liefelijk onder het oogmerk van waakzaam wij gaan door de verschrikkelijke tijdrekening die de huid ons tekent want de huid mijn geliefde is het hol van ons hart en wij dragen om de hals onze snoeren en door de hals gaat de stem in de stem de jaarlijkse viering van geboorte wij staan op in de draagstoel der tijd verlichten het nachthuis der ruimte en belopen elkaar over de straling van ons oppervlak de huid in de hand en samengeroepen de reuzenschelp die beweegt niet weet en het wonder loslaat dat de landwoning ons lichaam vult
[pagina 73 (63)]
met de zevenkleur van de menselijke afzet zo zien wij een schildpad van tweehonderd jaar en is zij de genezing der kwalen en bidden wij diep onder water drijvend in de handmaat der stem om het behoud van de aarde die waarzegt en wordt geteisterd in het verschrikkelijk teken volwassen met het éénbeen van half wij o mijn geliefde wij een wateruurwerk van waanbouw de mens een stinkdier van stem wij zetten de maskers op en betreden de dichte huizen en plakken de kieren dicht voor een schone verstikking want mooi staat de dood om de lippen van de gifplant dit voedsel geboren uit de spijskaart van de halswenders wij wenden de hals en gaan heen aan de schijnhand van een praatziek lichaam wij mijn geliefde in het gedenken der doden over de graftekens der horizon met een gedenkboek en een verklaring in commissie met de revolte der stem tegen de bestuurders der aarde wij geven ons weg aan het water en onderstromen dit handelshuis wij blazen de adem uit en geven een nieuwe geest wij nemen een vreemde schuld over en stellen ons schadeloos vanwege de reiniging o mijn geliefde wij in het water van de onteigening
[pagina 74 (64)]
en de mergel der stem omdat wij niet zonder geluid door de ruimte durven niet zonder heilwens niet zonder een teken tegen het noodlot omdat wij de kaskinderen zijn van eeuwen onder water ontstaan en heimwee gebonden blind uit de beweging gekropen en door het wonder bewogen het hoofd rechts het hart links in de handen geheven in de tenen de blindgang het oog tot de tanden gewapend op de slijpsteen der angst en wij gaan heen in bevolking en leren lopen over een veld van visie onze ogen op de stelten der stem onze oren hangen wij buiten en zien een statische voorstelling zoals mijn geliefde en wij en mijn stem die staan in canada en horen de doden in peru zittend met elkaar praten zij zeggen wij zien de blinde zwemmers in het ogenwater dat de wereld de vorm denkt zij bewegen in de armen hun lach en over de lippen gezuiverde rede en hoe zij gaan zijn zij de buurman van morgen over het vierkant van de droom der dagen in het lichtwezen zij staan en wij de doden zien zittend toe en hebben de deernis die wij in gramschap dragen want wij zijn de doden en zien toe en hebben gemaakt de stap van iedere voet op aarde en de lach uit iedere mond wij hebben de tong over alles bewogen
[pagina 75 (65)]
zijn zonder genade zitten stil zijn dood zien toe wij zijn de hartsvangers der stem van allen die leven en geven de lessen weg om te vergeten maar zitten recht en zien toe en hebben alles bij ons en heffen onzichtbaar de memoriehand uit ons lichaam tot opheldering van vele waarheden en zijn geweldig in alles wij in de nacht de doden en zitten en zien maar mijn geliefde staat uit als genezing en zingt uit de hoorn haar schoot en spreekt de doden toe uit de daden die zij deden en de doden leggen hun hoofden af en doorboren hun oren in taalgebrek zitten wij recht zij zeggen zie de tong staat gestold in figuren op aarde de dieren aan de rotswand der ruimte de kaart op de hand van het land wij waren voelhoorn en schrikdraad zijn het merg van de meter van tijd zijn het gevecht van vele dieren de lust en de schrik van het volk en zitten en zien
[pagina 76 (66)]

[pagina 77 (67)]
maar mijn geliefde draagt de korhoen van vreugde uit de grote deemoed haar lichaam en spreekt mij toe en neemt van mijn hoofd de oren en zegt figuren van warm zand op mijn lippen de wet der vertroosting mijn ogen beëdigd van smart over mijn huid loopt de doopvader rond en stelt mij boven de orde de waanzinhand slaat masseert en bebouwt de ruimte de stem zit stil en ziet ik ben de rijksraad en lach een spel van gekleurde plankjes op de afgescheiden zitplaats in de zwemstoel der stem en geef drievoudige winst en een zware vergelding en maak mooie gelijkluidende woorden tweesnijdend van erfdeel en aanhef en dans om de hellebaard en deel mij uit en tegen de miskraam der stem wij staan in het offer en vieren feest wij trekken de doodsengel een nieuw hemd aan en zijn een bestendige wind en passagieren op aarde met de maan in venus en plaveien met rijkunst de voorhal en rijden rond in de koetsen der stem en dobbelen met alle stenen om ieder bezit en geven het bezit een loopbevel met sleutel en loper gaan wij ter zitting en wij zitten en scheiden ons af en op de passen der bergen ligt de vrijbrief en wacht op de plaatsvullers
[pagina 78 (68)]
het volmaakte getal er wordt hooggerekend vergunning en vergeving worden getekend en achter de berg ligt het water van andere orde en over het water gebogen liggen de geliefden en drinken en wassen de ziektebeelden af op de bodem ligt lettergraniet en spreekt klare taal uit de traanbron der eeuwen want mijn geliefde wij zijn opgesteld ter beproeving ons wordt de mantel omhangen gemaakt uit het rood van de offers onder onze voeten speelt het klavier uit eigen vermogen de minerale zang uit het hart van de aarde waar de wortel ligt der beweging zo wij zijn mijn geliefde geleend aan de tijd van ziekten bezocht en het bidden opdat wij niet vergaan binnen de mondkost of in halfschaduw half zijn maar harde steen voor de dagloners der ziekte een voedingsstof en nieuw gemaakt onder de pergola van de stem wij gaan wij gaan o mijn geliefde mijn stem heen als de beschrijver van dit land gelegen wij zijn in het hoofdmoment en vieren het brandpunt en staan logisch in de samenhangende zin der leden de onderscheidene van lengtepunt tot lengtepunt van de verlofbrief en ruiling der plaatsen voorzien als de galeiboef der stem
[pagina 79 (69)]
en zonder genade achter de dood van de woorden ik sta bevlogen o land zo geschreven ik ben de schitterende o mijn geliefde gebouwd uit lucht en aarde op de schaal gelegd met de planten en dieren en gewogen in water mineraal van de stem in dit vijfstromenland van de menselijke bijtaal die wij spreken onderhevig aan dit geheel opgelegd door het spoor ik weet mijn geliefde wij bezochten de steden en wij stierven ik nam aan de haven een mes om te doden ik stierf zelf ik liep maanden als lijk binnen een leersysteem op mijn hoofd de lamskroon in het rijk van de rest der dingen ik was de naamgeving kwijt de betekenis stond stil maar in het geheim mijn geliefde wij weten dat wij ons be- wegen temidden der naamloze dingen en de maan beschrijft in de schotel der ruimte en wij leven door de naamgeving in de overbevolking der stem waarin wij stonden wij staan als vormmeester geschoven
[pagina 80 (70)]
als verschijning magisch in de menigte van de mensen barbaarse vogels onder de rode regen wij in de marge van de benadering en wij nemen tot ons en zijn de tranensmid en verslepen de woning en houden het verband met de beklemdheid van koppensnellers wij staan aangepast aan de jungle met een handschrift vol koningsstraten met de guitaar in de nacht van ons hart onder de waterdragers der stem gebukt wij en ik gaf de naam die is de nachtplant met de stokkende adem uit de dag uit het privaatbezit van de woorden en ik sla over ons de paradijsboog zijn onwetend en vliegen maar er zal geschreven staan dat wij voortgeschoven werden onder de demonie van de blindheid en dat het oog achter is op de visie en het oor doof van geluid en de wereld onvindbaar doch de stem schrijft braille en houdt het oog in de hand het oor over de aarde en spreekt de visie uit
[pagina 81 (71)]
dat wij onvindbaar zijn in het geroosterd verband der millioenen wij staan en drinken op aarde de oorlam van de belening wij zijn uitgeleend wij leunen en zeggen het verhaal uit dat het geen verhaal is in deze schrijfkamer vol stikstof het toevluchtsoord van de verbinding waarin wij ons lichaam hebben o mijn geliefde laten wij ons lichaam hebben in deze verschrikkelijke samenspraak die wij doen met allen met ons zelf en verloren op de hoogte gesteld wij in de honger in de voortgang om voedsel en wij niet leeg mogen staan in dit bidden maar de lokbloem ons hart houden dat klopt en hoog en het bloedscherm vormt waarin het spookbeeld gaat van de moeder van stem die de bekers opstelt wij staan te dringen en drinken niet wij lijden mee en staan droog van ellende maar dat de kinderen zullen lachen staat in blindschrift geschreven en de vreemde zijn van de moeder die de bekers vult de hand aan de lippen brengt en tot stilte maant die met manshoge veren omgaat en het eenvoudig tafreel bouwt van de geliefden die wij zijn
[pagina 82 (72)]
wij belopen elkaar en kweken eenzelvige bloemen in ons lichaam onze handen schoorvoetend strelen en zien de bekers en drinken langzaam en jij zegt ik zie groenland en ik hoor de klopgeest en drinken langzaam en zien een turkse hof met een bloeimaand duistere spraak aan de muren geteld gewogen en gedeeld wij dragen de bekers rond wij geven te drinken en de mensen staan op van de aarde een verzoekschrift in het kruis van hun stem de moeder gaat heen in goudwinning de kinderen staan op en zingen wij zijn met ons allen alleen een vreemd rijk ontstaat wij lopen om in elkaar wij dragen grijze kleren en gaan de gerechtskamers door wij tekenen de stukken wij o mijn geliefde bijeengebracht op dit eiland der stem dit eiland uit de adem der mensen van wie wij van het zingen uw warmond zijn uw hondsrug verlangen waarop wij schrijven met het bloed van de duisternis uw moeras tot welk licht wij zei een man zei een vrouw
[pagina 83 (73)]
zeggen de kinderen een eiland waarop wij weinig zullen eten en verlaten zijn zingen de kinderen in de veertien richtingen die de mens dient te gaan wij o mijn geliefde wij die houden de graal met de wisselbrief ons hart gewogen en vergeleken met een struisvogel veer staan in de erfopvolging klimmen tegen de wind op drinken tegen de zee een mansdeel een kindsdeel in de halve maan die je hand houdt ik de man met de schuimlat om de lippen en zeef het licht en ben zaadvanger en ga de papierbaan op zonder benen en jij houdt de maan en spreekt met de man over de koepel die de adem bouwt en de graven die de mummies bewonen en de ziel wegen dit eiland ligt in satanisch water is bewogen en de hand schrijft de vluchtende mens voor zijn adem en ziet de tekens en loopt getergd rond is kortademig in de overstroming waartegen wij staan zijn waanzinnig en dichten in de koorts van een naam en een ziekte
[pagina 84 (74)]
en lachen tegen de bomen in de geheimgang ons hart want wij willen niet sterven met open ogen zien de gang van de mens en volgen want in ons hoofd zingt een engel van de veertien richtingen die wij gaan met in het midden het beest dat de stroomregelaar houdt en de stoelen opzet en zacht rolt af het register en volgen de namen en schreeuwen luid de hand likt als een hond het papier en beschrijft de bewaarplaats dit eiland van adem en verdicht wat aanwezig is het hart uitkleedt en de bloedstroom toont daar blaast door de lichamen de wind een gat zegt de mens wij zijn doorzichtig draagt een ezel de schepping houdt de man de verre maan gaat gebogen onder de last der doden en heeft grote oren ik o mijn geliefde sta ontsteld op de scheiding en beschilder mij tegen de ruimte op de ruispijp mijn stem om wat de goden verbraken en losgooiden in brokken de toorn die wij zijn en beschrijven met de lengte en sterkte van onze benen en omhelzen met de armen kort en teder
[pagina 85 (75)]
en bewegen in de ruimte en richting ons bekken want het is waar dat wij onze natuurlijke gang niet verkeerd hebben het hoofd rechtop dragen en tegen de droom staan dit land dat is onze drempel en ligt en kraakt onder de stampvoet de waandans van vorm gemaakt uit dat hoofd rechtop en door de hand bewogen en op- en weggezet en waanzinnig stilstaan omdat alles geteld is binnen de grens van dit jachtgebied ons lichaam aangeraakt door de heilige aantocht van de gestalten die zich uit de aarde verheffen en tot de engel gaan die hen ontdoet van de nevel der geboorte en zij ongewenst naakt staan en zij de vormen zien en de schaamte die schildert en zij buiten staan stil de drempel verheft zich onder hun voeten het hoofd gaat rechtop de wind doorboort hun lichamen zij werpen zich ter aarde tegen de ontluistering de ontluistering gaat haar gang door het vreemde lichaam en zij kleurt zwart dat er nooit meer gelachen kan worden
[pagina 86 (76)]
dat we in een gesticht wonen geen ventilatie hebben en waanzinnig worden en zingen tegen de roetmuur ons lichaam en het geweld van de tralies der ribben waarbinnen het hart woont en wiegt en weent dat er nooit meer gelachen kan worden en wij de aarde de huid van de moeder met messen kerven en zij niet meer te bewonen is maar mijn geliefde belopen wij de straten en liggen aan de muur en luisteren stil in de verbrandingskamers ons lichaam wij en slaat de stem alarm openen de magmakamers der ziel gaan heen in omhelzing die is de kringloop en zien wij de stad der blinden gebouwd in geheimschrift aan de voet van de grote spreker op de hoge berg in de navel der dingen jouw lichaam gebogen over de hoorn en de stem spreekt goud is de sleutel der aarde jij geeft het brood de wijn en de olie ik deel de magische bloemen uit wij beschrijven de vormen der mist en zijn een zachte biografie die komt van de lippen die zijn ons broodlichaam en bewonen een ledig landschap
[pagina 87 (77)]
en zeggen wij zijn bijeen op dit eiland der hoogte wij knielen ons lichaam in arabische hitte en zijn de vogelval van de mens zien de dieren der verschrikking en zeggen het land ligt uiteen wij o mijn geliefde liggen uiteen in dit land en houden de stukken een centraal thema dat is het kloppende hart in de stem der velen dat zijn de namen der mensen die gaan over de aarde het wonder dat leeft onder een schrikbewind het omstandig bordeel van de stem en wij sluiten de alarmketens landen op lichtbakens en zijn blind aan de hand van de ezel der schepping wij gaan houden onze oren hoog en groot daarin wonen de apen met de voelspriet begroeid de voeten gevouwen en slapende dromen en zeggen wij zijn de dovemansoren en wederom wij knielen ons neer in ons lichaam wij mijn geliefde wij tellen geluid horen het lachen in decimalen en leggen legende om de dingen die zien want wij zijn gevangen voor de geopende deur staat de uitsmijter der stem in ons lichaam geknield in elkaar
[pagina 88 (78)]
zo wij gaan over de aarde begroeid met de manshoge namen in de deernis der stukken door het land dat uiteen ligt wij in de vroedschap der stem tot beeld geworpen en zien de mensen en dieren door de roodhuid der ogen gaan geschoeid en ingekeerd door de nacht wij o mijn geliefde die mij warm ligt mij vreemde geschriften schenkt mij waterloopkundig maakt en een zinkstuk van stem mij stelt in de burchten der dagen tot litanie en zegt zie in mijn oogkassen verandert de kaart in misverstand behoedt zich de mens en hij scheef staat en daartegen is de vrome kluizenaar in verschrikkelijke verstaanbaarheid hij ons het leven uitlegt de overschotten uitdeelt op de geslachtsregels der stem hij zelf gelegen in zijn hoofd dat wij koken dat wij ontdoen van de huid tot het kaal ligt en wit op de lippen gebrand wij lezen ik ben van u allen neem de schaar der devotie en deel het vlees uit ontrukt scheur de doeken van mijn lichaam en kleed u vlecht de haren zet de dozen gereed van de mens
[pagina 89 (79)]
en draag de stukken rond en zingen wij van de heilige voorgangers en vrezen de ontnuchtering niet maar bouw in de extase der stem die wij zijn ongezien in ons schrikgelaat want wij gaan door de eeuwen en leggen in verering het huis uit der mensen van de bewoning ontvang de kaarten rond de bomen die de beplanting zijn en de dragers gaande op de grenslijn van leven wij zien hen staan en horen zeggen wij hebben de kruisstand aangenomen op de horizon en weten niet wat wij doen zeggen de dagen en nachten uit van de schaduw redden de dag der verheffing vliegen op in de takken van de verrukking in innigheid met de mens wij bouwen de schoven en wachten schimmelvlekken met de groei vol madonna o ezel van leven drink en eet ik ben uw stem en weet van de zwaan die uw lichaam drenkt strelend de ruimte blind in de groeve met de droomstok wit zijn wij o mijn geliefde van erts bewogen en ik neem het adresboek en lees de namen het vruchtlichaam dat de aarde ons houdt ik ga uit mijzelf staan en maak meubels om op te zitten
[pagina 90 (80)]
voor de reserve voor de aanvulling beschikbaar wij zijn onder de werkende mens en bouwen geleund over het mechanische huis van de machten die ons bewonen in de hondenwacht van de stem gevuld met voorhistorische monsters verlaten schubdieren die gaan schuilende over de aarde in de poten de leer van eilanden wij en liggen alleen de hoofden gevuld met lichtbeelden die ons gemaakt worden wij klankschouwers en geknield in ons zelf voorover onder het gewicht van de duizend richtingen blind het netvlies vergroot van het lezen der namen de levenden de ademhaling eeuwen vooruit en geknield in ons zelf het beeld dat wij zijn mijn stem de oren doof in het gat van de ruimte o mijn geliefde wij staan in aanbidding en kennen de woorden niet uit de gesteldheid van dagelijkse daden wij zijn het geluid dat gemaakt wordt en breekt en meten wij met de maat van de dwingende hand en verdeeld wij worden over de gevolgen vertakt in de adem der velen de namen die staan te lezen en weten van geen voltooiing
[pagina 91 (81)]
o mijn geliefde die de grote voet heeft en gevleugeld mijn stem de genade staat los van de dingen en de dingen leven door en ik lees de namen en sta ontsteld ik ga heen en word in rouw ontvangen wij weten niet maar het lichaam ligt verspreid over de aarde een spijkerschrift bleek en verweerd wij lezen zijn naamloos gaan heen de wind brult om vertroosting de mens ligt gebogen geknield in zich zelf en zegt de toerzang dat wij bewaard mogen blijven en zitten en blind zijn en vlakte en dor o mijn geliefde het raadsel der regen is groot wij worden bezaaid met jaren en krijgen een naam

Vorige Volgende

Verzameld werk. Deel 3. De gestalte der stem. Het dier heeft een mens getekend. Ezel mijn bewoner

[O wij mijn geliefde die opgericht worden]

Over dit hoofdstuk/artikel

titels