Verzameld werk. Deel 2. Het boek ik. De andere namen. De derde persoon

[p. 377 (195)]

[XX]

ik put emmers-IK uit deze wereld vol indringend materiaal en van elke soort en ik laat het werkworden op aarde en schaduw in de
zon en een diep eindgedicht voor vele mensen en een onvoorwaardelijk begin voor velen die het een voortdurende substantie ral zijn dit overmoedig slingeren van mijn tweelingsvoeten boven hun eigen afgronden en zij zullen de moed erkennen van dit leven in de hand willen houden en de vuige richtingen over en weer willen bepalen tot in de glorieuse gemeenschap van doden, levenden en ongeborenen een staat vol mensen-wegen en kettingschakels binnen de verhoudingen der volken en over de tafelspeeches heen en het ijdel heffen der kelken met het woord voor niks zonder de grote gestalten die in ons lichaam varen de scheepsrompen der wereld de tweespalten der versiering en het ramplachen binnen verzekerde uitspraken der elementen en binnen de grote zinnebeelden die wij de aarde reeds gaven en allen onder de oceanen verbindt tot de stapelplaats van een dure stof die ons allen kan kleden.
hiervoor zijn er velen gestorven die niet wisten
hiervoor sterven de meesten zonder te weten
dit is de liefde verliezen tot heilige geest
dit is de zinkput zijn van alle wegen
ik maak mij nu begaanbaar binnen een moeilijk lezen
ik heb de verliezen laten zien en brokstukken verzameld
het somber bedrijf der dagen binnen dit mensenleven
het openslaan der bronnen binnen de gesloten lichamen
zoals zij gaan
zoals ik ga allen voorbij
en zij mij
ik met dit beeld in mijn handen dat van mij weg wil als de geliefde om de breuk
en het herstel
een gewoon mensenleven met buitengewoon microkosmische ogen
een heilig man die u allen ziet en geen verdediging vindt
de keuze tussen een binnen- of een buitenleven
dat schrijf ik in iedere hand die ik druk
ik zeg: ik heb een binnenleven waar buiten in woont
ik zeg: mijn keuze ben ik zelf in mij zelf
een ondoorgrondelijk woord voor sociale verzorgers
omdat de substantie van het aanwezige meer is dan de plaatselijke ziekten

[p. 378 (196)]

 

zoals ik ze ook zie zitten te houden daarvan en de weg wijzen en het bedroefde glas heffen en het blikken gelach boven de spiegels der ogen en zij zien niet en groeten en hun gebit vait op de grand en zij rapen het op met de brillen der verontschuldiging in het gezicht dan zou men de zweep moeten heffen ik zeg het kalm

 

de zweep en de ranseldegens en het knopentouw en over de ruggen striemen tot dwars door het hart opdat de kamers bloot komen te liggen en bloederig het wezen tonen en saxofoon gaan spelen geheel op zich zelf om de valse brillen tot pauken te slaan en het gewonde lijf tot orkest en wat er woont tot suprematie

 

dit tegen de slaven die daar zitten en geen ergernis geven dan slome stofwisseling

 

wat ik schrijf is een drank vol bismuth

 

en wat ik te eten geef een hand vol poetskatoen

 

en ik zit als een slokdarm van een groot voorwereldlijk dier en vreet alle

 

portretten die in kaart gebracht zijn met langzame slikbewegingen en

 

noem ondertussen de namen die op de rug van ieder beeld staan ik lever hen

 

daarna in bij de oervader

 

die gaat spreken met de oermoeder

 

die zegt wij gaan een wasplaats maken en een rivier daartoe verleggen die de stenen kan uitslijten.

 

tot zolang laten we alles rustig liggen en maken liefde op een hoog gazon tot de aarde trilt binnen zijn natuur

 

en ik tril mee en weet dat ik mij verlossen moet en messias zo heilig binnen mijzelf aan een kruis moet gaan hangen en van boven af bemoedigende woorden moet spreken

 

ik geef nu alleen nog maar woorden weg

 

maar die zit te wachten op mijn lichaam zie ik niet

 

hij kijkt mij aan op de hoeken der straten de nauwe stegen als ik er loop met drie wereldhoeren aan mijn arm die op uitglijden staan van wege te hoge hakken en zij steunen op mij en zeggen het goede lied uit aan mijn elleboog die luisterend tussen hun ribben staat aan weerskanten het oor hooghoudend en weet zij gaan hun gang wel met mij over de kinderkeien en ik betaal driemaal het bedrag en ga alleen heen met in mijn skelet een zuchtende adem van een man die wacht op de hoeken der straten

 

dan zie ik de trams vol bedelaars langskomen binnen een geel licht

 

de monden praten het leven tegen de verzegelde ramen

 

enkele kinderen proberen het zegel los te likken

[p. 379 (197)]

 

zij verzamelen

 

maar de advertentie luidt: dit plaksel is eeuwig

 

dat is een mensenleven binnen een affiche

 

de werkheidenen gaan hun gang en bouwen kerken op de moeilijkste plaatsen om iets te doen

 

een verschrikkelijk syncretisme staat in mij op met de bijl in de hand en ik zie dat er geen grond is om op te sterven

 

het zijn de ceremoniemeesters die de grond belegd hebben met de dunne boterhammen vol bijgelovige schrik en het lichaam een rite hebben gelegd om de ziel tegen de volkomenheid

 

het gekroonde lijk van de wet opgesteld op de markt vol juichend volk

 

het gebit van het leven valt uit hun mond

 

binnen de getoomdheden die versierd ter zijde staan en aanmoedigen

 

ik sta te kijken en krijg een woekerende ziekte

 

een absolute toekomstgedachte in wat ik aan ogenblik vreet

 

een god in ieder ding

 

dat is het oog dat binnen de onvolmaaktheid woont en zich uit laat wrijven waarvoor ik deze leren lappen heb aangeschaft en ophang binnen het alphabeth dat latijns heet en maar 26 letters telt

 

dit kinderlijk telraam vol goede geloven moet alle getallen bergen

 

de geheime noemen wij imaginair en zetten ze onder het wortelteken met min er voor

 

dit is een vreemde liefde die een enkele keer uitgezegd wordt wel midden op straat in het bovenpersoonlijke dat hangt boven het dagelijks verkeer als een grondleer zo levendig verpakt en kleurig door het neon loopt met reclame voetzolen aan het ongerepte voortgaan zo zeggende dit bestaan is boven u allen uit u zelf en zal het heten de vergeten geslachten door en de rode draad halen door de vermogens van herkennen en memoreren tot de geweldige stroom die onder een groot vuur voortgaat dat wezenlijk terzijde staat in de gloed in zich binnen het water van dit ons uw mijn leven verlengt een vreemde genade binnen het winterdonker zoals de platgetrapte anecdoten het willen bewaren

 

de sneeuw over alles is een vrome wens

 

en te snelle helderheid

 

want de stenen zijn nog niet gesleten om de wasplaats voor alles te zijn en de vorst legt veel stil dat dan onderhuids de aarde moet stromen

[p. 380 (198)]

 

zo horen wij de gesprekken in La Cubana waar Woisky zingt van een kinderlijk leven vol tamtam en bellen en korenballen met de harde dop op het rytme in de bewegende vingers van rokende mensen en zien een jongen en een meisje plaats nemen zo uit het leven de blik heffen vol trompet en schuiven achter de volle tafels steeds voller en hoger tot er even niets meer te zien is en alles weg behalve de deining die Inez Cavanaugh in de Rue Champollion vol melancholie doet binnen een regenachtige dag in haar stem om met Hot Lips Page het heet je me daar maar de muur door mijn vel zie het brandt het staat stil het is zolder en boven en ik jou en jij mij en wij hen en dan allen en oooh het regent binnen de vrolijkste stem dit gruwelijk water uit ons allen wij negers de afrika en de suriname en wij staan en zingen en schuiven de wagens vol stem de lichamen in en wij dansen de vuurdans op de tong en gooien ons weg tegen de harde wand en weten een geheim in sommige ogen en het water het goddelijk water gaat door en wij wenen en lachen en geven de strot nog de groc mee van alles is vrolijk onder de drug van het leven en staan en heffen de stem op en snijden de rook der blanken in stukken uit hun ruggen tot ze alleen staan en de hand voor de mond van het verdriet houden en vaatwerk verwisselen en uit- en ingaan openbaar zoveel keer tot het de krachten neemt en wij tegen het plafond met het hoofd de zwarte haren branden en kaal schroeien en het donker hart bezien binnen de blanke walmen en de tocht van de straat

 

 

 

dan gaan wij heen

 

hete lippen

 

een trillend lijf

 

Parijs is stil op een plein

 

wij lopen door de slaap van vele mensen

 

wij

 

jij en ik

 

en ieder alleen

 

stormy weather and my love is dead en ik dodelijk alleen zo alleen

 

de vererving van een refrein van geworpenheid

 

met de diepe blik der bedwelming in het lijf

 

met de bevende hand van een onvermogen vol kinderen

 

met het verhuisde en versleepte volk aan alle kanten

 

met allen die niet wonen

 

met allen dus langs de kant van de weg van krijsende straat vol marktwaar

[p. 381 (199)]

 

het verkopen van innerlijk geweld houdt ons in leven

 

de ascese loopt op blote voeten in ons verzopen lichaam

 

de mannen de vrouwen en allen die elkaar liefhebben staan te koken

 

op het graf der oervaders

 

de oermoeder slaapt binnen het heilig oor dat als schelp om de wereld staat zoals geschreven staat in de Gemara: Groter is het laatste wonder dan het eerste!

 

en terwijl het slaapt gaat het uit, hoor ik terwijl ik mij bezig houd met de verstuiving van dit papier en de eeuwigheidswaarde en de vezelpreparaten binnen het woord of de fibratiesnelheden wel opgenomen worden zo als zij uitstaan binnen de ontroering van een stuntelig dier en of mijn vulstofgehalte de grondredenen van dit bestaan al bedekkend voldoende blootgeeft en ook de twijfel der oppervlakte lijming- en het vochtgehalte van sommige ogen die ik weggaf doen mij ruw aan in mijn oppervlakte van land tot land en binnen de structuurcompactheid van mijn werken die zijn van diep door het vlak tot hoog in de wonderlijkste volgorden van bewerking

 

mijn handen staan mij vreemd in alles waar de stof zich opstapelt en ik vraag soms een practicus aan binnen de dag om de vezeldieren in mij te voederen die mijn staat beheren en de opslagplaatsen van tijd tot tijd de ballast uitdoen zodat de ruimte om deze wonderlijke beesten in grillige stukken uiteenvalt en mij patroon geeft nog voor het oog de wanden kan zien

 

er zijn afzuiginrichtingen nodig schreeuwen de dieren

 

ik sta machteloos op mijn waterbasis en zie niet om

 

ik teken onmiddellijk de vloeren vol en laat parket aandragen voor de zolders die om bekleding roepen want zij hangen zo naakt boven het oog ik voeg een weinig gom toe om het effect te verhogen

 

huismoord, zegt iemand

 

hierna volgt de besproeiing waar binnen de dieren vluchten

 

zij laten zich mechanisch afborstelen en denken wrokkend over vacuuminstallaties

 

ondertussen ga ik mijn gang en maak beelden naar het leven

 

ik ontstof en los op in de vaste materialen en zet een groot drukwerk langs de muren

 

het heelal ontstaat na uren in een origineel idee vol exacte waarden

 

rafelige randen stellen zich onmiddellijk ten toon om verwijderd te worden

 

dit is helder

[p. 382 (200)]

 

ik vermeld het in mijn zakagenda

 

alles altijd van iedere dag wat het geeft

 

oude jaren werken mee om het zwevende been van mijn beeld vast te maken het staat als een uiteengerukt dier temidden der ruimte

 

de parketdelen der zolder houden congres

 

wilde paarden slaan de hoeven tegen de gesloten deuren en geven hunkerende liederen weg want het is hun broeder die daar staat uiteen in een wonderwerk ik zit mij zelf weg te cijferen binnen een expositie en denk aan het duivenland met de blanke snavels vol koerend gezang en een ver liefdes lied van de kinderen qui s'aiment en de mensen die voorbijgaan en hen niet zien staan tegen de poort van de nacht die Yves Montand voor hen open en dicht doet in een melancholiek zomerding vol voeding

 

ik sta op

 

ik neem een bloemencorso mee en rijd er de stad mee door omdat er te weinig gelachen wordt laat ik de zon opgaan tegen de avond en geef academische werkjes cadeau aan enkele oude professoren de meisjes mogen het corso leegroven en de jongens kunnen zich manifesteren op de rijdende wagens en wij trekken op naar een woest concours voor paarden op de trom

 

ik nodig alle middenstanders uit dit feest vol genotsmiddelen te bezoeken en in het midden te gaan staan

 

 

 

want waarlijk de dieren zullen u voeden