Verzameld werk. Deel 2. Het boek ik. De andere namen. De derde persoon

(1978)–Bert Schierbeek– rechtenstatus



[pagina 343 (161)]
[XVII] ik hoorde de unvollendete in de grootse verheffingen der steden
[pagina 344 (162)]
die mij amorph waren in het wijze muilezeloor van een schoot ik leidde een kudde zwarte schapen over het land van een lichaam met de brandende galg van een slagschip in mijn hand de totem modern van Hedda Stern dat is de kruising van een autostrada binnen menselijk vlees zegt Hedda en het mysterie der machines op gevoelig canvas het zwaarweer op de schaamte der madrilenen und eine schöne kletterkatze sie war zei een duitser in het donker zijn stem stond hees tegen de muur op ik reed de Moore-monumenten naar binnen door de gaten van god met Mozart 90 km per uur door de nacht van het oor vreemde mensen spraken mij toe gemoedelijk in een onverstaanbare taal een witte poort in het hete zand van de ogen graslinnen in de rode bladeren der melancholie een man en een vrouw die voor mijn ogen vechten in bed met het kampeerverdriet in het lamplicht zo zingt Edith Piaf uit de kuil in haar hart Mon Légionnaire en het vaandeltje van de roode rauwevlees tong tegen de hemel toen Mabrouk ben Messalah het lichaam inmetselde de muur stond sterk voor het oog ja zei de man een vrouw is een standpunt onoverkomelijk binnen de tegenzangen van het dagelijks doen vormeloos als een sneeuwjacht ik stond alleen in die nacht ging de vrouw verder op de weg van terug of naar voren dit lichaam en de wind blies het bloed vol koude stenen en de mergel ging rechtopstaan in mijn huid en mijn stem ijzelde nood in mijn ruimte voor mij geheel alleen een wereld te klein voor het weer dat groeide en de huizen dichtsmeet tot de dubbele ramen van goedbewaarde woningen en lachende frigidaires wijsheid die de oude boeken in mijn hersens citeerden tot warmte en smeltpunten en het geloof om de berg te verzetten die de wind om mij opwoei en de dood die speelde op de ragfijne tongen der witte kristallen een doordringend lied zonder genade van illusionnaire vrijheidsliederen die van vroeger van de arbeiter von Wien maar meer de vallende bladeren van de late eeuw waarin ik leef zo zeg ik de vrouw alleen met twee liefdes in mij die mij van weerskanten het vlees van mijn lichaam mijn ziel rukken en vermageren binnen de huid waarom nu het zwaarweer staat van twee buien onweer bevechtend de staat van hun leven
[pagina 345 (163)]
dit is de dood zei de man de vrouw knikte ik ben zo paradoor binnen de gang van het bloed en geheel hotel en zou door dit land kunnen gaan met het geloof in mijn ogen dat alle bergen tot vlak land maakt en de naderingspunten langs rechte simpele lijnen tot elkaar drijft maar ik sta alleen in dit duister prijzen van een wenselijk leven binnen wat mogelijk is en de mogendheden in mij begrotingen aan mijn handen doen over witte vellen papier van hartgaaf dubbeldik in de letter der gebeten nagels die mij een particulier veld krabben op mijn Pelléas en Mélisande huid vol liefde voor twee die ik het hart vreet en het bloed zuig en niet kan geven wat zij willen dat is duidelijk antwoordde de man binnen de verbeeldingen die mijn bloed doorstromen zei de vrouw schuchter staan zij elkaar het kamp uit te leggen en de krijtstrepen te trekken en de een loopt naar de hoeren als de ander met mij slaapt en het zwaard wordt van weerskanten in de lijven gestoken en ik lig in zeven bedden tegelijk en laat de sombere stemmen der leden in mij drommen tot het orkanisch geworstel der hozen de rechte die diep staan op het aardse vlees en het land de huizen ontneemt en kaal vreet zo lig ik bruto netto ben ik alleen zij schrijven vruchtenrecepten leggen problemen binnen vochtige lakens van menselijke huid zingen intermissen uit het brood van mijn gigi-daar-kom-ik de bijeters zwijgen langs de kant van het meegevoel insectenjagers heffen de kleeflappen dit is de rode doek dit is de zwarte rook dit is het staande bloed in het oog zij brengen het dagelijks nieuws en de instructies voor het ensemble zij drinken jenever binnen mijn gevarieerde muziek zij steken de trompet door het ochtendgordijn van zwakzicht also zing ik den Heer en de vervloeking wie wacht aan de kant van deze cantate die alles bergt vroeg de man mij ik ben een reformkeuken een proefmachine en doorvorser van reukwerken antwoordde ik voor de vrouw die zwijgend stond in de iris van haar oog en naar binnen keek en telde de frequenties die door de zenuw tot de naald van
[pagina 346 (164)]
het hersenwerk gingen en terug en zij zuchtte een gat in haar hart en haalde de wereld omver en dacht aan veiligheidsacties binnen de omwentelingen der kussen voor de dreiging op de lippen der investeringen van onzekerheid die het witte gezicht van pas gewassen lakens draagt en muzelmans korankoren aangeeft met: het is groot het is zo groot het wordt steeds groter het bos de bomen het gaas wat groeit is zo groot in mij wat groeit wordt steeds groter in mij wat groei ik groot over mij het bos in mij de bomen in mij het gaas dicht in mij ik drink stil jenever en kijk haar aan ik denk ik ben op reis geweest paritair in comitée gesloten ik heb het helemaal afgebouwd een feesttent met wisselend programma en aangrijpende voordracht over de loop van de sterren waarin ik sta als een naakte vlammende man en mijn baard uitleg als melkweg van licht en mijn voeten de duisternissen geef uit aller mensenhart dat groot klopt in de muziek die bijna niemand hoort die er was in het koorwerk van Carmen die mij minde in de nacht van Madrid en duidelijke letters schreef in mijn bloed tot het onverstaanbare woord rabat mij schavot mij mij pot mij o mij ik jij te quiero ik yo oh wie mij
[pagina 347 (165)]
madrigaal mij dan het hart maar aan binnen het herhaaldelijke bloed van mij de gang is oh is open ik jij de weg de poort tot wat ik ben met het geld in de hand de ochtend van grauw de open ogen en naast te staan en te zien de winst voor het kind ik ben getrou-getrou-getrouwd oh ik je kent me nu en niet zo maar ik yo te quiero zo in mijn hart nou je weet een vrouw een spaanse vrouw die mint ik yo amo ik altijd en toen het telaat was ging hij weg en ik alleen oh yo te quiero holandees mij dan en geef oh geef veel ook het geld wel maar alles ik zal je de naam wel noemen het staat in mijn hand lees het het schrift van duizend nachten en één liefde in mij openmaakt in de streling die het geld niet telt ook ik niet yo te quiero en mi corazon ik de hemel was voor veel mannen mij niet open gezien want ze hadden dogen dicht en geheel gesloten trapten zij in mij rond de schoenen nog aan en de belachelijke sokken en oude meubels in hun bloedkassen de ordinaire kook mij dan maar leeg ik mis ook wel wat en jij ook en nou zien wat je geven kunt en de ogen open met het slot van ik zal zien wat mijn mes in je doet en de pijn nauwkeurig waarnemen es un gran sacrificio para mi hijo voor mijn zoon een offer ja ik vertaal je wel op mijn lichaam want je doet het mij aan en ik oooh geef gééf géééf mij mij dee bande de sarah die al ook ik ooh al negentig hihihi ik de onvruchtbaar het mag niet meer ik heb het toen gekregen mi Garcia de ocho ahora van acht nu ik oooh al acht jaar iederen nacht een aanwendsel zeker ja wat je mij daar zegt wat zegt het mij daar in mijn oor ik oooh te quiero con corazon met je hart jij en je vingers zacht over de navel mijn lichaam een gat in de wereld tot de hel ik de hemel mij ik oooh ik ook jou quiero ik je wil en kom kom kom want diep in de rust van dit lichaam woont de Carmen de eerste de liefste de mooiste madrilene van acht jaar her en niet de klimkat raffinée van de nagel maar rood en lang en krabben aan het genium genitalium wat voor handen barbaar dan de vrije gang de avondgenoten in de rondvaart van mijn land dit bloed ik zeg je de muziek wel van toen al ocho años acht jaar de klok voor een ander het offer de blok van het bed dat openstaat in de schone lakens iedere dag gewassen ik was en was en was oooh ook ik ja getrou zo getrouwd je weet en nu weer zo lief iemand in acht jaar waar een noorderlicht in open ligt... ik dronk stookolie uit je lijf jij mij de plaat van het woord afdraaide en in het slagwerk zette de hand omhoog balance balance noire mijn haar is mooi zei je later in een wrong en je oog uit het hart van de nacht lachend en mijn vingers tellend tien samen aan beide handen zeggend op duizend nachten één zo we aten in een rose licht een groot bed vol lakens er liepen kristallen rond doorzichtig je zei: nog eens in een moe woord
[pagina 348 (166)]
ik zit me te bedrinken en daarna de gestrekte draf der stilte van rode avondvolken op je wangen ze zongen van acht jaar de zoon de liefde het brood en de vissen de stilte de celesta en het slagwerk en het strijkorkest andante maejestoso en de koele zangvereniging van het ontwaken in de wandel der vreemde straten en het park van de dag dat opgenging door de dichte ogen van je slapende lichaam en ik opstond en wegging en wandel de wandel door een nieuw land onder nevels je lag stil het was zwijgend ik ging je werd niet wakker en vroeg geen geld ik telde het in stilte neer je hand bewoog naar je lippen naar naast je op het kussen je bent belazerd zei iemand uit de muur je werd wakker en keek ik ging es la vida zei je je wuifde me na je sliep tot in de middag 's avonds kwam ik je tegen met iemand anders je keek en je telde de slagen van het hart es la vida het staal van het dagleven es la vida er stond iets stil in de straat van de blikken de verkeerstoren floot schril driekeer es la vida in de pasapoga dag Carmen zei ik en het verkeer ging door hartversnellingen gingen zwijgend voorbij een meisje zong te quiero de valse munters maakten nieuw geld voor het kind van acht jaar het speelde met de auto die ik je gaf de auto stond stil en toette driekeer in je blikken mat en strak in de huid stond de Banco d'España je lichaam liep onder de mantel van bankpapier door er viel een kloppend hart in de goot
[pagina 349 (167)]
van wie es la vida zong de canto van koele steen in het hoofd de rabinale rumba's der trottoirbanden zwegen zo is het hart tot het been gemeten zo staat maejestueus het hart onder de mantel het oog van bont zo sloeg in wat de brand niet kon weten de ster in de stal van dit lijf de stal liep door en zong het lied es la vida ahora te quiero como un otro een koel huis van ijs stond de volgende nacht om mij heen op 1750m hoogte het was de retortenlawine van witte sneeuw uit de romp van de hemel om een berg te bevolken Vicente Garcia deed open de wegwerken van boven hij lachte en bood mij de wijn van een vuur en een warm bed er was een gesprek hij knikte en zei Goya woonde hier ook de hongerfusillade van een volk in zijn ogen de torero die bad in de Iglesia de Macarena en aan de oude steen waarop de keuken rustte en waarop de vrouw bewoog hoorde ik het beeld van Greco spreken kruisigend den Heer zij vrezen alien de stier zei Vicente Garcia in de loop van het gesprek zijn vrouw knikte zij voedde haar kind van vier maanden morgen warm water in de radiator Señor mijn vriend staarde in het vuur en dronk de wijn en zweeg en zag de grauwe Pyrenëen een wit doodslaken sneeuw om hem heen weven en nu zou hij toch nog slapen in een nauw warm bed en hij vreesde dit leven meer want het was niet de veiligheid van goede regels maar de onbeteugelde hartelijkheid van een hongerig man die hem alle dienst bewees uit het hart dat maar klopte zonder te weten de dag van morgen die op zou staan en het vertrouwen had van droog brood door de harde hand die de sneeuw zou ruimen tot mei volgend jaar es la vida en ik reed in de tram voorbij lijn 10 en zag op de hoek van de straat twee vrouwen de handen op elkaars schouder zij spraken het onverstaanbare woord van hun ogen tot diep in het kennelijke vlees de handen wogen zwaar zij waren littekens in de avond
[pagina 350 (168)]
zij zeiden elkaar een woord uit de bezige massa's der bevolkingen die de wonderwerkende naam van de god zijn de poort van de lichtende schaduw waarin de boringen verricht worden zienderogen ze leggen het hart op straat zo langs de kaden en in de kranen der hooghangende goederen tussen hemel en aarde onder het bereik van het oog van openbaringen vol en de vrees der verwerkelijking het gat in de dag dat alleen loopt die de afstand gaat binnen de ringen van onontkoombare woorden de ogen zo soms een dode brievenbus zoals de stem van de vrouw mij zei door de telefoon met mij is het niet zo goed het was een miskraam wij hadden gehoopt wij hadden al kinderzegels ontworpen en geheime diensten waren in ons bezig tot het opwerpen van dijken en veiligheid en veelnamige steden de stad Yellowknife het gele mes heeft in mijn oog een diepe stereoscopische film gedraaid waarin alles gebeurde het nachtverkeer in de straten der duistere vertegenwoordigers die hun gang in mij gaan ik heb zei jij een moors hoofd het is zo maar mijn lijf is een modderstad vol weelde ik ken het plaveisel zoals het zich onder mij beweegt soms ging zij door zo vol van de beelden mij zelf de onzekerheid en het klein geloof binnen zijden jurken in de weet van een mooi lichaam en de schijn mee maar diep in mij mompelt het dodelijk aardgas van eeuwen verdrukking van een volk oud en uitverkoren en scheef in mij gelegd tot de uitgang verstopt maar met de kennis der openbaring in mijn vlees sta ik machteloos in mijn begrenzing zoals ik zag in een dood kind waarvoor ik het lied al geschreven had in de geheime toonsoort van mijn stem en gereinigde mythe een goudwinning binnen een verborgen leer die ik las en vreesde onder mijn voeten zoals jij nu zegt over Spanje
[pagina 351 (169)]
die vrouw met vijf kinderen gelukkig in kou en honger en sneeuw die de kristallen droeg en geen diamanten die alchemie was binnen eenvoudig beton dat Spanje dat ongelukkig is in jouw stem en mij aanspreekt want ik ken dezel mensen en hun landschappen en de put die zij bewonen en bevolken maar zij hebben het lied niet verloren en ik de rabijne religie ik sta alleen in een mooi lichaam geheel vermenselijkt de elementen zijn overvol en geladen maar de energie kan de naam van dit leven niet dragen niet de troon van een korte dag in het oog van een naakte man zoals ik zelf sta tegenover haar in de vlam der kaballistische uitleggingen en de apocalyptische ogenslagen uit de beschilderde wanden van dit vervalste zijn zoals het aangaat in spookbeelden en zich uitzet in verstulpingen binnen geronnen bloedbeelden over en langs de wegen die het menszijn te gaan gedoemd is uitgedrukt binnen een niet te vatten waarheidsgehalte op afstand met dromen doorschud en omweven en uitgeheven uit de persoonlijkheden van volken en dagen die zich herhalen binnen de mythebeeldende kracht van dit woord dit doorheengangswoord dat ik leerde spreken uit het begraven hart binnen de golven der geluidszeeën gesloten als een middeleeuws fort met de bazuinen blinkend op de toren gestoken tegen de dag die de bevrijding der nachtbeelden brengt zeker Maria zei Anna nu het weer licht is komt er iemand die ons verstaat ik ben een meester in de kunst van het fluisteren hoorde ik de muur zeggen een verschrikkelijke taal van extase demonische overwelvingen binnen de huid van gewone woorden van de straat die zijn verkeer zet binnen de mens en geheime diensten gaat onderhouden en boringen verricht naar de achterlichten waarin zij het voorlicht der ogen lezen als een leer vol opklaringen die zij weten te zullen blijven onverstaanbaar hangen in de rode schijn der moordwapens en vol redelijke doden die de systemen en lichtgordijnen vol messias onder het graniet van de onmogelijke dood tot het absolute brengen van twaalf duims nagels door de leden en het hart
[pagina 352 (170)]
een geheimzinnige diaspora zoals in de stem van de vrouw die sprak tot mij: het kind lag warm maar dood uit mijn lichaam in zich zelf de wereld der volleinding staat iedere dag te wachten waar ik de wonderen vandaan haal waar ik de medicijnman word binnen de afgrond ik draag een licht naar beneden het gaat uit binnen de stemband ik stuur haar nu fruit en zeg haar dag en wens haar het beste im unschuld des werdens slaapt de daad van de dood de vrouw van Vicente Garcia wiegt haar kind op de pyreneeën een schooluitzending spreekt over de plaats waar Jezus leefde iemand in Tibeth zegent de plank met spijkers onder zijn rug het is een mooi klimaat de essentie vol fabelvogels binnen de vleugels der Phoenix woon ik samen met zonderlingen wij bedrinken ons dagelijks voor de stofwisseling de verlossing der wereld binnen de emanaties die ik in mijn stem bouw vol kleine handige werktuigen van substantie en verschijning uit alles wat gegeven lijkt aan kennis maar het oog en de hand uitloopt waar onze lichaamsnetten zich overheen bewegen en buiging maken en elegantie uitvinden tegenover het intreden der ziel die ingekeert is en slaapt in alles en het onberoerd laat in de vormen van wat is en zo stilstaand het raadsel herbergt il faut agir riep André Malraux uit tegen Spender niemand heeft de kracht der bewegingsloosheid ik kan niet goed mengen sprak een revolutionnair die een vriend had de schimmel binnen het bloed dat de huid vol rozen zet speelt kleine intermezzos op het kerkhof springt uit de benauwdheid il faut agir roepen de politici zoals Yeats zei: wat nu komt is de politieke mens dat is slecht maar wat daarna komt is de spirituele mens en dat is nog beroerder want het verschil tussen dood en leven is dan opgeheven dat is verschrikkelijk il faut agir en dan zetten ze je naam op een lijst zo van vrede voor allen en die naam wordt misbruikt en dan schrijf je de vloek neer tegen de abstracties maar de Messais zal komen wanneer alle zielen in het lijfelijke lichaam zijn
[pagina 353 (171)]
binnen getreden dit is de metempsychose de uitweg uit de huid de zielen die op gang waren tijdens mijn geboorte en opvoeding in mij en nu samendringen binnen dit onverklaarbare beeld dat ik ophang aan alle muren nadat er wel lijflijkheden in mij gestorven en begraven zijn de kringloop en verzwagering tot heilige profetie der onmiddellijke waarden gegeven binnen de hulpeloosheden van kleine kinderen en volwassenen die goed georganiseerde wegennetten aanleggen om onder elkaars bereik te komen de stammen veraf die in de ijver der verschietende horizonnen tegen elkaar staan te verbranden een nieuw godsrijk begint dan dat is de vermenging der gebeurtenissen een franse sensatiekrant en de dobbelaars op de stoepen der tempels van Boeddha op Malakka chinezen die het lot der europeanen verkwanselen hup weer een bus in brand weer een planter dood weer een meisje met een mooi mes fijn besneden in haar blanke hals het dobbelspel gaat door het zelfde woord betekent alles binnen de klank het grote oosten is de wereld de wereld het grote oosten de grote zwijgende moeder der aarde bergt dit alles in haar schoot is dit de reiniging uit de oernevels? het duurt lang zei een vrouw die binnen de pijn op het moederschap lag te wachten de vergoddelijking binnen de wereld mijn beeld dat hoog opstaat en schuil gaat soms onder de kustlijnen van het vaste land dat ligt binnen het bewegende water der menselijke gebaren dit is de ijver in een heilige boodschap van richt u allen op il faut agir il faut dormir binnen de daad van het bloed op het grootse rytme der getijden een volmaakt beeld oprichten en bouwen tegen het absurde in tegen de tegenspraak een mooie huid opzetten en kleine boosaardige dieren rondsturen met de scherpe
[pagina 354 (172)]
tanden der verborgenheid als een belastingstelsel vol inspecteursogen het grondgevoel binnen mijn woorden is een gebed dat het mag zijn zoals het kan desnoods met een mes het erkennen der vermogens van alles wat woont op aarde van de aarde en de banden diep en hoog en zijwaarts uit haar uit wat de plaats bepaalt die wisselde binnen de niveaux der kosmische banen de verdrijving uit de onhoudbare huizen een nieuwe grondleer binnen het vreselijke raadsel toen zij stond op de driesprong met één been rechts één been links en het twijfelachtige zicht naar voren het achteroog zwijgt en zaait tanden op de weg terug en de tanden baren wilde zonen en de zonen ontmoeten de moeder als maagd en schenden de maagd op de driesprong en de maagd wordt moeder maar het achteroog ziet achter en zendt nieuwe legioenen op uit de tanden zonder genade en de moeder wordt wederom maagd en verliest het gezicht van voren dat zwarte lappen legt over de toekomst als offer blok buiten gebruik en de halzen die afgesneden zullen worden naderen stil onder de dracht der hoofden en de adamsappels rollen heen over de vloeren mekkerend binnen de schaapachtige onschuld der dingen zo ziet gij zei de gids dat het haar en de nagels door groeien en iedere dode twee scharen mee krijgt binnen het graf een voor de nagels een voor de haren en één man die alles scheert zo sta ik als een asyl voor goden temidden der levenden zo zou ik willen zijn binnen de drift de kracht van de wagen die allen rijdt een wereld van denken op wielen iedere morgen vol nieuw beroep binnen het onbewoonbare binnen de onbewoonbaar verklaringen binnen het geautorizeerde doen van de dood binnen de wil van de jammer op aarde een lampion op laten fraaibeschilderd
[pagina 355 (173)]
in de keel van een pratende god over net lachen een zielsverhuizing in de ogen van iedere hond het aanbrengen van nieuwe vuren op de blote hand zo gaat wie wil zoals ik wil in het is mijn ik mijn ogenblik dan komt het voor ik loop met lege alexanderhanden uit de dood kist van mijn lijf door de straten de lepelstraten der geuniformeerden die dichtgeplakt zijn en het gaat aan in mij om mij mijn bewogenheid te behouden en de kettingreactie te zijn van de zwijgende angst hunner ogen en de stomme staar van gesmoord wij zijn tot de stem en het oor verdoofd en zonder genade gelaten in dit pak van oud papier om alleen nog de loze lepels te heffen en de klank van binnen dof te houden met vulling als kapokmatrassen wij vrouwen en mannen doen wat het lichaam ons voorschrijft en de tellende klok binnen een etmaal zo is de bewogenheid van mijn woorden de patiënt van deze wereld geworden met het zwarte laken op de plaats waar de mond pleegt te lachen en uit te gaan en ik mij bevind tussen de steile wanden die mij duizelig maken binnen mij zelf en het oog open doen op het verschrikkelijke zicht van krekelige dieren die zich bewegen geheel over alle huiden de schoongewassenen niet uitgezonderd en ziek over de mooiste vrouwen die ik in mijn armen houd arm vol schaamte over een mooi lachend lichaam dat uitgestrekt over de geeselpaden van mijn blikken dat ontzettende leven voortzet binnen een valluik zo open op de weg opgesteld en zichtbaar maar vrolijk in te gaan niemand gelukt wat in hem woont niet mee en achterlatend de waarschuwende miskramen van hun handen en hun dollegeesten
[pagina 356 (174)]
dit op het balcon van een tram van Cyrano de Bergerac die de liefde deed in het woord en wist dat het zwart was en heilig boven het offer dat rookt en het hart zeven maal zijn gang liet gaan door het lichaam van een ander dat ik wijndrinkend besprak met mijn vriend woest in de gordijnen hoog aan de roe om de vrouw die het mooist in de wereld is die van hem de kernreacties regelt ver in een duits land dat de vrouw is volwassen zoals ik haar zag eens in zijn armen wel geheel wijn en freddyaans hoog in de uraanzuil van het vlees zij beiden op de torens van het haar dat de plafonden scheert nog jong in de rijpheid van haar nagelwerken die de huid pellen haar ogen ontbloten mij telkens opnieuw dit is een zucht uit de verlegen verzadiging van het vers dat hij dagelijks schrijft wij drinken nog woester de wijn iedere avond wij drinken de lepelstraten der gevoederde ogen leeg wij zeggen wie ons wil stikken houdt de mond voor zich zelf ik zeg ik zal wel schreeuwen van jullie die de stomheid geslagen zijn en verdoemd omdat het dichtgelikt is binnen de dressoirs jullie godshandenboeiers zonder doen dat wat de dood in 't vege aderwerk aan adders consummatum legt zie je zei hij mijn vriend die Bergerac die schermde had nog vijanden en met een vijand ben je niet alleen en de losplaatsen van haar lichaam zijn zo ver in een duits land met zes noten brahms in haar handen staat ze alleen sirenen los te laten en heksen weg te dansen zonder mijn ogen en ik denk dat het niet mag maar het weten van dit gebeuren en zonder mij maakt mij de odysseus gebonden aan de mast en de gieren die dan rustig iedere dag mijn lever wegrukken mij de prometheus die haar het vuur uit vond ik sta soms alleen met open mond in het slechte gebit van dit leven het duigenvat der bezielde vrienden die de moderators niet kennen en het zware water de bevruchtingen zo eigen widen dragen dat het idioom de persoonlijke wielen vol messen plant en de stenen snijdt tegen de wegen van elkander en door de ledematen haalt en tot invaliede levenszangers vormt die de gebreken kennen binnen de fraaie be-
[pagina 357 (175)]
schilderingen der ogen... de afstemschalen worden dagelijks verzet binnen de annalen we schrijven elkaar namen analphabetische wij die het verstaan hebben en beter weten dan wie van de temperaturen van zeer oude aardlagen en de verschuivingen en het electronisch hulpgeroep binnen de wereld wij lezen dezelfde kranten wij voeden dezelfde kinderen op wij zijn een nauwkeurig fabricageproces dat wij volgen met eigen oog en hebben hetzelfde laboratorium voor hartszaken het is nabij nooit meer geopend binnen een dichtgeklapte vriendschap binnen het zwijgen van moedige overeenkomsten we bezingen dezelfde jungle en gebruiken quadruppels en triangels en schrijven de fugas uit in mooie omwegen wij kennen elkaar en groeten elkaar wij wassen ons nimmer schoon duizenden graden meten we nauwkeurig binnen profetische woorden we hebben een clubblad en eigen drukken de apperaturen van menselijke lijven staan levend in ons afgedrukt ik zeg dit ook voor jou en voor haar en voor de Ofri die langzaam uit mijn handen loopt tot het Andere en voor onze vriend die vroom is in het aarzelende woord dat hij juist weet over zijn lippen zodra de vrouw die alleen in zijn nacht woont aanwezig is uit dat land waar de Elbe de liederen zong van de oorsprongen uit het middenrif der aarde dat beefde onder de handen der gevangenschappen en de harde lijven der rubberfabrieken vol kunstmatige munities om het sneeuw der russische zielen tot vloeibaar water te maken en regelmotoren van een grotere productie voor onwelwillende houdingen en verminkingen binnen alle tien der zendingsvingers die wij iedere dag uitsteken wij zijn uitstekend binnen de verguizing die de dichters van deze wereld wacht maar ik heb nu bemande woordballonnen laten oprijzen de één vlak na de ander en zij staan als een zuil op temidden der mensen
[pagina 358 (176)]
zij lezen zich vol angst verlangen een mooi weerbericht ik raadpleegde de boeken en de opnemers binnen het getourmenteerde uiteenlopende grootheden registreer ik zonder moeite de verschillen hebben een eigen duidelijke stem van ongenade vol hartstroom en meetinstrument de majuscule orde van mijn hanteerbaarheid en de aflezing der bovenmenselijke schakelingen in dit materiaal nieuwe bonden voor een menselijk samenzijn boven de beschikkingen uit van het benauwde briefkaarten-systeem der verdorde boodschappers met de veldkijker scheur ik de grond open om de vogels der besterving lucht te geven want wat de universiteiten vol verschrikkingen niet kunnen en het studium generale der vooruitstrevenden niet kan zal ik volbrengen met een zwarte kunst die niemand spaart en mijn eigen hart uitrookt voor het blote oog opdat ieder ziet dat het een bloedvat is dat brandt binnen het puin van deze wetenschappelijke vernietigingen in het spiralen lijf dat de wervelkolom van ieder mens is

Vorige Volgende

Verzameld werk. Deel 2. Het boek ik. De andere namen. De derde persoon

[XVII]

Over dit hoofdstuk/artikel

titels