Het dagboek van Schermerhorn

[p. t.o. II]

Prof. Dr. Ir. W. Schermerhorn, minister-president 24 juni 1945-3 juli 1946; voorzitter der commissie-generaal voor Nederlands-Indië 10 september 1946-15 november 1947.

[p. t.o. III]

[p. VII]

[Eerste deel]

Inleiding

Heden ten dage spreken wij over het ‘dekolonisatieproces’ alsof wij ons leven lang niet anders hebben gedaan. Toch dateert deze term eerst uit een recent verleden en wij dienen ons daarom steeds te realiseren dat men in Nederland - waar men zich na de uitroeping van de republiek Indonesië op 17 augustus 1945 niet bewust was van het historisch proces, dat zich ging voltrekken - het gebeuren in Nederlands-Indië destijds alleen kon zien door de ogen van de oud-Indischgasten van vóór 1942. Wanneer wij de Handelingen van de Staten-Generaal uit het najaar van 1945 herlezen, dan klinken de stemmen van de vele en spraakzame oud-gasten ons in de oren als die uit een ver verleden. De angst en de verontwaardiging over het lot der geïnterneerden in de Japanse kampen hadden oude koloniale instincten wakker geroepen en de Stuwlieden^1. - zo heette het - oogstten nu wat zij gezaaid hadden. Men vleide zich toen nog met de ijdele hoop dat het mogelijk zou blijken Java en geheel Sumatra te onderwerpen en besefte niet dat een zodanige oplossing van het conflict Nederlands krachten verre te boven ging.

Onder die omstandigheden is het voorstel, waarmede Van Mook op 15 december 1945 naar Nederland reisde, stout en gewaagd geweest. Hij besefte dat het beeld van Nederlands-Indië het beeld was van geheel Azië, dat overal dezelfde algemene trekken vertoonde: in China, in de Aziatische delen van het Britse Rijk, in Frans Indo-China en de Philippijnen, waar de Westerse invloed zich zou gaan beperken tot het leveren van adviseurs en helpers. Van Mook achtte het mogelijk dat ook wij in Indonesië een plaats zouden kunnen blijven behouden, welke voor het Koninkrijk van belang en voordeel was en ons in de wereld nog gezag zou bezorgen.

Er van uitgaande dat een lange aarzeling of een halve oplossing erger was dan niets en dat Nederland de kracht zou kunnen opbrengen om sentimentsreacties te overwinnen, meende hij een uitweg uit de situatie te hebben gevonden door een oplossing, welke ener-

1. Zie p. 183.

[p. VIII]

zijds tot de verbeelding van het Nederlandse volk zou spreken en anderzijds de wereldopinie aan onze zijde moest brengen. Het was het denkbeeld over te gaan tot een federale opbouw van Indonesië.

Deze oplossing, waartoe Van Mook op 25 november 1945, dus reeds kort na zijn terugkeer te Batavia, is gekomen, was vooral in de hand gewerkt door een tweetal factoren:

1.	de omstandigheid, dat de Nederlandse troepen in geen geval vóór het begin van 1947 sterk genoeg zouden zijn het Nederlandse gezag te herstellen op het gebied, waar de Republiek feitelijk gezag uitoefende, d.w.z. op Java en gedeeltelijk ook op Sumatra;
2.	de omstandigheid, dat het bestuursherstel op alle eilanden buiten Java en Sumatra (waaronder Bali, Banka en Billiton) veel eenvoudiger in het werk zou gaan.

Daardoor werd Van Mook er voorlopig toe gebracht eerst alle eilanden buiten Java en Sumatra in handen te krijgen. Hiertoe waren de uit Nederland gezonden gezagsbataljons, die vóór maart 1946 door het Britse oppercommando niet op Java werden toegelaten, ruimschoots voldoende en daartoe zijn deze dan ook voor een deel ingezet. Reeds begin 1946 konden zij de bestuurstaken overnemen van de Australiërs, door wier troepen Borneo en de Grote Oost (met uitzondering van Bali en Lombok) waren bevrijd.

Verder vloog Van Mook op 15 december 1945 naar Nederland om de regering aldaar te winnen voor het denkbeeld van een federale opbouw van Indonesië. Hij sprak zich uit voor een Verenigde Staten van Indonesië - het denkbeeld, dat op 25 november bij hem was gerijpt - waardoor het in een eenheidsstaat gelegen gevaar ener Javaanse hegemonie zou worden bezworen. Het denkbeeld berustte dus op het bestaan van onderlinge tegenstellingen onder de autochtone bevolking, al werd het dan ook in de eerste plaats gehanteerd om de Nederlandse invloed zo goed mogelijk te behouden.

Het denkbeeld van Van Mook - waarvoor hij de regering-Schermerhorn gemakkelijk heeft weten te winnen, doch dat bij het voorlopige parlement bijzonder moeilijk te verwerken bleek - vond ten slotte zijn belichaming in de regeringsvoorstellen van 10 februari 1946^1., welke inhielden dat het Indonesische volk ‘na een begrensde periode van voorbereiding’ in vrijheid over zijn ‘staatkundig lot’ zou

1. Regeringsverklaring, afgelegd door de luitenant-gouverneur-generaal te Batavia op last van de Nederlandse regering. Zie Handelingen der Voorlopige Staten-Generaal 1945-1946, Bijlagen 155.1.

[p. IX]

kunnen beslissen. Gedurende die periode zou Nederland de Verenigde Staten van Indonesië in het leven roepen, deelgenoot in het Koninkrijk en samengesteld uit landen met uiteenlopende graden van zelfregering.

Nog in februari 1946 vonden met het kabinet-Sjahrir op deze basis besprekingen plaats, waarbij de Britse regering haar steun verleende door daartoe Sir Archibald Clark Kerr - een harer bekwaamste diplomaten - naar Batavia te sturen. Aanvankelijk hield Sjahrir nog vast aan de in de verklaring van 1 november 1945^1. vervatte pretentie, dat de Republiek zou worden erkend als souvereine macht over geheel Indonesië, waarvan wij in het geheel niet wilden weten, doch de op 6 maart 1946 gesloten overeenkomst tussen de republiek Vietnam en Frankrijk scheen een uitkomst te bieden. Zoals in die overeenkomst Vietnam een onderdeel zou zijn van een federatief Indo-China, met Frankrijk in een Union Française verbonden, ontwierp nu Van Mook een dergelijke oplossing voor Indonesië. De Republiek zou deel uitmaken van een Indonesische federatieve staat, die met Nederland deelgenoot zou zijn in het Koninkrijk. Van Mook ging er daarbij van uit dat de Republiek zou worden aanvaard als vertegenwoordigster van Java en had overigens uitdrukkelijk gesteld dat zijn schets niet de betekenis had van een voorstel van Nederlandse zijde, dat immers belichaamd was in de verklaring van 10 februari.

Nochtans is van republikeinse zijde deze schets wel als een Nederlands voorstel beschouwd en daaruit zijn verwarringen en misverstanden voortgevloeid. Immers zijnerzijds stelde Sjahrir nu op 27 maart een ontwerp-overeenkomst voor, waarin ditmaal de republikeinse pretenties zich nog slechts beperkten tot het de-factogezag over Java en Sumatra, doch dat niettemin op verschillende belangrijke punten bleef afwijken van de regeringsvoorstellen van 10 februari.

De voornaamste zakelijke verschillen bestonden daarin, dat de Republiek ook gezag pretendeerde over Sumatra, hetgeen voor ons onaanvaardbaar was, hetgeen evenzeer het geval was met haar verlangen dat geen regeling voor de gebieden buiten Java en Sumatra

1. Op 1 november 1945 had de republikeinse regering een verklaring gepubliceerd, waarin zeer duidelijk werd uitgesproken dat de Republiek volledige onafhankelijkheid opeiste en erkenning van haar gezag over geheel Indonesië.

[p. X]

tot stand zou kunnen komen zonder haar medewerking. Naast deze zakelijke bezwaren - welke Van Mook jegens de regering verklaarde te delen - bestond er bij de Nederlandse regering bovendien nog een bezwaar tegen de vorm, doordat zij een overeenkomst tussen Nederland en de Republiek constitutioneel onaanvaardbaar achtte. Zij wilde niet verder gaan dan de protocolvorm.

Gezien dit fundamentele gebrek aan overeenstemming was het duidelijk dat de van 14 tot 24 april op de Hoge Veluwe gevoerde besprekingen a priori tot mislukking waren gedoemd. Van Mook heeft later - met name in gesprekken met Djajadiningrat, die in 1957 een dissertatie heeft geschreven over de Hoge-Veluweconferentie^1. - doen voorkomen alsof een in Indonesië zo goed als bereikte overeenstemming teniet zou zijn gedaan door de houding der Nederlandse regering, die een eventueel resultaat als politiek niet haalbaar uit de weg zou zijn gegaan.

Dit is intussen een vertekend beeld van het gebeurde. In de eerste plaats staat het vast dat Van Mook, wat de zakelijke bezwaren tegen het voorstel van Sjahrir betreft, in de ministerraad het gevoelen der Nederlandse regering expressis verbis deelde^2.. In de tweede plaats heeft Van Mook - die een spoedige overeenstemming tussen Nederland en de Republiek terecht noodzakelijk achtte - zich laten verleiden de regering-Schermerhorn tot een resultaat te forceren op een ogenblik, dat deze alle reden had zelfs een voorlopige overeenstemming met de republikeinse regering uit de weg te gaan.

Immers zolang de regering niet kon rekenen op de steun van een volwaardig parlement, d.w.z. zolang de eerste na-oorlogse verkiezingen niet zouden zijn gehouden - zij waren inmiddels voor 17 mei 1946 uitgeschreven - durfde de Nederlandse regering het niet aan met de republikeinse delegatie tot een resultaat te komen. Daarin was dan ook de hoofdreden gelegen voor de mislukking der Hoge-Veluwe-conferentie: de regering-Schermerhorn was niet in staat de leiding te nemen in enige regeling der Indonesische kwestie, zolang de verkiezingen niet achter de rug waren.

Een bijkomstige reden voor de mislukking bestond bovendien hierin, dat de republikeinse delegatie bij haar vertrek naar Nederland nog niet in het bezit was van de goedkeuring der regering te

1. Djajadiningrat, The beginnings of the Indonesian-Dutch negotiations and the Hoge Veluwetalks. Zie hierover mijn artikel: Het begin van de Nederlandsen-Indonesische onderhandelingen.

2. Zie Drees, Nogmaals de besprekingen op de Hoge Veluwe.

[p. XI]

Djocjakarta op het voorstel van Sjahrir van 27 maart. Van Mook had met Sjahrir afgesproken dat, zodra deze toestemming zou afkomen, Sjahrir daarvan mededeling zou doen in een daartoe tussen hen beiden vastgesteld codetelegram aan de republikeinse delegatieleider. Wonderlijk genoeg had Sjahrir verzuimd deze delegatieleider hiervan op de hoogte te stellen, zodat, toen het telegram inderdaad arriveerde op een ogenblik dat Van Mook zich in Engeland bevond, niemand in staat was daarvan de betekenis te begrijpen. Blijkens een in Vrij Nederland van 21 mei 1949 gepubliceerd artikel kent Schermerhorn aan deze gebeurtenis grote waarde toe, doch zij is intussen geheel secundair. De hoofdoorzaak van de mislukking der Hoge-Veluwe-conferentie is niet daarin gelegen, dat ook de republikeinse delegatie niet beter wist dan dat ook zij tot geen afdoening van zaken in staat was, doch voornamelijk te wijten aan Van Mook, die - omdat hij niet kon inzien wat de verkiezingen in Holland te maken hadden met de regeling der Indonesische kwestie, welker onverwijlde oplossing hij boven alles stelde - zich heeft laten verleiden de besprekingen te forceren om voor Nederland verder terreinverlies te voorkomen. Hij heeft de regering er daarom als bij verrassing toe willen brengen de leiding te nemen in de regeling der Indonesische kwestie, d.w.z. tot datgene, waartoe zij, zolang de verkiezingen niet achter de rug waren, juist niet in staat was. De bijeenkomst der beide delegaties had vóór 17 mei 1946 nooit mogen plaats vinden.

Het is dus onjuist wanneer Van Mook de mislukking der Hoge-Veluwe-conferentie geheel wijt aan de Nederlandse politieke verhoudingen, al hebben deze stellig een grote rol gespeeld. Zowel zijn overrompelingstactiek als zijn weigering om Sumatra onder het gezag der Republiek te begrijpen, hebben daartoe wezenlijk bijgedragen. Dat de regering-Schermerhorn harerzijds zich niet tegen de overkomst van Van Mook heeft verzet, valt eveneens aan hem te wijten. Hij had haar namelijk over het verloop der sedert 12 maart met Sjahrir gevoerde onderhandelingen geheel onkundig gelaten, omdat hij telegrafische gemeenschap niet het juiste middel achtte om de onverwachte wijziging in het republikeinse standpunt duidelijk te maken. Door deze tactiek is de regering in de waan gebracht dat het voorstel der Republiek als een concept viel te beschouwen, waarover men eens rustig kon gaan praten, zonder dat het nodig was daarover aanstonds tot een akkoord te geraken. Met andere woorden de regering tastte daardoor mis in haar beoordeling van de situatie aan het Indonesische front, op dezelfde wijze als

[p. XII]

Van Mook niet in staat was geweest de situatie in Nederland aan te voelen.^1.

De mislukking der Hoge-Veluwe-conferentie heeft funeste gevolgen gehad. Zij heeft geleid - dat had Van Mook zeer juist voorzien -tot versterking van de positie der Republiek, die (zoals in haar voorstel van 27 maart 1946 nog wel het geval was geweest) thans niet langer van behoud van het rijksverband wilde weten en in het vervolg nog slechts een in wezen volkenrechtelijke band met Nederland zou accepteren. De tegenvoorstellen, welke Sjahrir op 17 juni indiende, in antwoord op een ontwerp-protocol, dat Van Mook hem op 30 april had doen toekomen en dat het Nederlandse standpunt, zoals dit op de Hoge Veluwe tot uitdrukking was gebracht, belichaamde, lieten duidelijk een teruggang zien, vergeleken bij het republikeinse voorstel van 27 maart. Immers in deze tegenvoorstellen was niet langer sprake van een rijksverband, doch uitsluitend nog van een bondgenootschap tussen Nederland en Indonesië, een zuiver volkenrechtelijke figuur dus. Bovendien werd thans ook erkenning van het de-factogezag over de door de geallieerden op Java en Sumatra bezette perimeters verlangd, evenals stopzetting van de aanvoer der Nederlandse troepen.

Alvorens nu na te gaan hoe het sedert 3 juli 1946 opgetreden kabinet-Beel op de nieuw ontstane situatie heeft gereageerd, dienen wij onze aandacht te schenken aan de conferentie van Malino, waar Van Mook de grondslagen heeft gelegd voor de uitvoering der in de regeringsvoorstellen van 10 februari geïnaugureerde federale politiek in de gewesten buiten Java en Sumatra. Op 25 mei had Van Mook te Singapore eindelijk overeenstemming bereikt omtrent de overdracht van het Britse opperbevel aan de Nederlandse regering t.a.v. Borneo en de Grote Oost. Daags na deze overdracht op 15 juli 1946 kwam te Malino een conferentie bijeen van afgevaardigden uit Borneo en de Grote Oost, waar Van Mook de bedoelingen en plannen der Nederlandse regering uiteenzette en besprekingen voerde over de inwendige opbouw van het betrokken gebied. Eenstemmig

1. Het bovenstaande korte overzicht van de Hoge-Veluweconferentie mocht hier niet ontbreken, omdat het Dagboek daarop tot tweemaal toe (p. 309 en p. 686-687, ingaat.
Uitvoeriger heb ik deze fase van de Nederlands-Republikeinse besprekingen behandeld in mijn boek: De liquidatie van een imperium, p. 29-30.

[p. XIII]

bleek men te gevoelen voor de opbouw van Indonesië als federatie. Een grote meerderheid was voorts voor vorming van twee staten, nl. Borneo en de Grote Oost, m.a.w. voor niet te kleine eenheden. Ten slotte besloot men over enkele maanden een tweede conferentie te houden met vertegenwoordigers van alle bevolkingsgroepen, ter bespreking van de staatkundige organisatie van het betrokken gebied.^1. Dit mondde uit in de van 18-24 december te Den Pasar gehouden conferentie van alle bevolkingsgroepen van Oost-Indonesië, ten einde over de staatkundige opbouw van hun gebied te beraadslagen. Terwijl men in den Haag arbeidde aan de staatkundige vormgeving van het onder republikeins gezag staande gebied, zoals deze inmiddels was belichaamd in het op 15 november 1946 geparafeerde akkoord van Linggadjati, bouwde Van Mook intussen voort aan die van de Grote Oost.^2.

De instelling der commissie-generaal - die de besprekingen zou voortzetten, welke gaande waren tussen de Indische regering met vertegenwoordigers van de verschillende staatkundige organisaties buiten Java en Sumatra, en de op de Hoge Veluwe afgebroken besprekingen met vertegenwoordigers der Republiek omtrent een voorlopige oplossing van het politieke conflict op Java en Sumatra weder op gang moest brengen - heeft berust op afspraken tijdens de kabinetsformatie van 1946^3.. Jonkman, de nieuw benoemde minister van overzeese gebiedsdelen, stond hier in zoverre buiten dat hij de commissie-generaal al bij zijn optreden toegeschoven kreeg. Het denkbeeld was toen al naar buiten gecompromitteerd door de gelijktijdige publicatie van de samenstelling van het nieuwe kabinet en de mededeling dat de juist afgetreden minister-president van het eerste naoorlogse kabinet Schermerhorn als commissaris-generaal zou worden aangewezen. Het maakte daardoor de indruk van een ‘baan-

1. Overzicht van de voornaamste feiten uit de voorgeschiedenis van en het gebeuren tijdens de conferentie van Malino 16-24 Juli 1946. Zie Handelingen der Staten-Generaal 1946-1947, Bijlagen 341.1.

2. Intussen had nog van 1-12 oktober 1946 te Pangkal Pinang op Banka een conferentie plaats gevonden met vertegenwoordigers der minderheden-Indo-Europeanen, Chinezen en Arabieren - ter bespreking hunner toekomstige staatkundige positie. Voor het verslag van de conferentie van Pangkal Pinang, zie Handelingen der Staten-Generaal 1946-1947, Bijlagen 376.

3. Zie p. 258, noot 1.

[p. XIV]

tje voor Schermerhorn’^1. en een concessie aan de Partij van de Arbeid. De figuur van de commissie-generaal werd dan ook door de oppositie met groot wantrouwen begroet.

Jonkman heeft de zaak aanstonds een principieel staatsrechtelijk karakter gegeven, omdat hij de figuur formeel zeer wel verdedigbaar achtte, al was zij dan ook beklonken alvorens hij daarin betrokken werd. De Katholieke Kamerfractie had aanvankelijk het voornemen om de luitenant-gouverneur-generaal in de commissie slechts een adviserende stem te geven, doch Jonkman was er al spoedig in geslaagd de fractie van haar voornemen in dit opzicht te doen afzien.

Blijkens de memorie van toelichting op het wetsontwerp^2. - welke geheel de stempel draagt van Jonkman - is de commissie-generaal in het leven geroepen ten einde een voortgezet samenkomen van opperbestuur en Indische regering te verzekeren. Met betrekking tot Nederlands-Indië vielen vraagstukken op te lossen, welke buiten het kader stonden van het algemeen bestuur in Nederlands-Indië. In september 1945 was minister Logemann daartoe naar Brisbane gereisd om met de luitenant-gouverneur-generaal Van Mook te confereren. Twee malen was deze daarna van Batavia naar Den Haag gevlogen voor overleg met het Nederlandse kabinet. Meer dan eens had Van Mook na zijn laatste bezoek aan Nederland in april 1946 aangedrongen op de overkomst van enkele ministers naar Batavia.

De moeilijkheid deed zich daarbij voor dat ministers niet voor langere tijd kunnen worden onttrokken aan de uitoefening van hun functie als departementshoofden, aan de beraadslagingen in de ministerraad en aan die in de Staten-Generaal. De enige methode om voor deze moeilijkheid een oplossing te verkrijgen bestond daarom in de instelling ener commissie-generaal, toegerust met die bevoegdheden, welke het opperbestuur, indien het zelf te Batavia zetelde, zou kunnen uitoefenen. Zij diende daartoe een ruim mandaat van opperbestuursbevoegdheid te verkrijgen, zodanig dat zij als orgaan van het opperbestuur te Batavia snelle en belangrijke beslissingen

1. Deze roddelpraat wordt afdoende weerlegd door het feit, dat Schermerhorn het hem door Beel aangeboden ambt van burgemeester van Amsterdam had geweigerd.

2. Memorie van toelichting op het wetsontwerp houdende instelling van een commissie-generaal voor Nederlands-Indië van 2 augustus 1946. Zie Handelingen der Staten-Generaal, Bijlagen 1946^II, no. 256.3.

[p. XV]

zou kunnen treffen, welke het kabinet in Nederland dan voor zijn verantwoording zou nemen.

Tijdens de beraadslagingen over het wetsontwerp in de Tweede Kamer op 16 augustus 1946 drukte Jonkman zich nog wat onbewimpelder uit. Hij zei toen dat, mocht de commissie-generaal een de-factoerkenning van de Republiek aanbevelen, zij zich sterk zou kunnen maken voor de regering dat t.a.v. de overeenkomst, die zij daartoe mocht willen aangaan, de regering met haar politieke leven zou instaan voor de verwezenlijking daarvan^1.. De erkenning van de Republiek werd dus open gehouden. De term uit de 10 februari-verklaring ‘binnen het Koninkrijk’ werd zó geïnterpreteerd, dat hij elke denkbare constructie zou kunnen omvatten. Verder kon Jonkman onmogelijk gaan. Men kon toch van een Nederlandse regering bezwaarlijk verwachten dat zij een verbreking van het koninkrijk tot programmapunt zou hebben gemaakt.

Het wetsontwerp bereikte het Staatsblad op 2 september 1946 onder no. G 233^2.. Aan de luitenant-gouverneur-generaal was ambtshalve zitting in de commissie-generaal toegekend^3.. Dit was geschied om een voortdurende persoonlijke samenwerking tussen landvoogd en commissie-generaal te verzekeren, echter zonder dat daarbij sprake mocht zijn van dooreenmenging der overigens niet steeds gemakkelijk te onderscheiden functies van opperbestuur en algemeen bestuur. Op deze wijze werd enerzijds bereikt dat de landvoogd in de commissie-generaal regelmatig de zienswijze zou kunnen vertolken van de Indische regering, anderzijds voorkomen dat de commissie-generaal beslissingen zou nemen op het terrein van het algemeen bestuur^4..

1. Zie Handelingen der Staten-Generaal 1946^II, Tweede Kamer, p. 170, eerste kolom.

2. Zie bijlage I. De instructie voor de commissie-generaal is als bijlage II opgenomen.

3. Aan Van Mook was niet met zoveel woorden een stemrecht toegekend. Maar bij art. 8 was hem, voor het geval hij het oneens mocht zijn met de overige leden, een recht van opschortend beroep op de Kroon verleend. Dit was evenveel als een stemhebbend lidmaatschap en werkte door zijn vetokarakter naar buiten bovendien imponerender.

4. Er moge op worden gewezen dat de positie van de commissie-generaal tijdens haar bestaan niet ongewijzigd is gebleven. Zij was als een stuk opperbestuur naar Nederlands-Indië vertrokken, toegerust met alle bevoegdheden, welke aan het opperbestuur toekwamen, zo dit zelf te Batavia verblijf zou hebben gehouden. Na haar eerste verblijf in Nederland is dit echter grondig gewijzigd. Zij was na terugkeer in Nederlands-Indië op 9 januari 1947 niet langer een stuk opperbestuur, dat zelfstandig kon handelen, doch nog slechts, zoals Schermerhorn het heeft uitgedrukt, - zie p. 260 - ‘een soort boodschappen lopend adviescollege’. Dit was - zoals wij hierboven zagen - in strijd met de gekozen opzet, doch art. 1 lid 2 van G 233 maakte dit mogelijk.

[p. XVI]

Tegen de benoeming van Schermerhorn bestonden bij velen grote bezwaren, vooral bij de rechtse partijen, doch deze stond - gelijk wij zagen - al van te voren vast. Aan Katholieke zijde was men geporteerd voor de benoeming van Steenberghe, maar deze had geweigerd. Vervolgens werd De Quay naar voren geschoven, doch de Katholieke Kamerfractie prefereerde haar woordvoerder in het debat over Nederlands-Indië Van Poll. Van Poll was voor Van Mook weinig aannemelijk als instigator der parlementaire onderzoekingscommissie en van het door haar uitgebrachte rapport^1.. Ook Jonkman was met deze keuze niet bijster ingenomen, doch zag daarin terstond het voordeel dat de Katholieke Kamerfractie hiermede werd vastgelegd op het politiek program. De commissie-generaal was nu eenmaal een maaksel met het front naar Nederland en met het oog hierop was een samenwerkende Van Poll verre van verwerpelijk. En van zijn samenwerking hield men - ook Schermerhorn -zich overtuigd. De oud-zeeofficier en kort te voren afgetreden waarnemend burgemeester van Amsterdam De Boer werd over het algemeen aannemelijk geoordeeld.

Ook over het voorzitterschap der commissie-generaal, dat ten slotte aan Schermerhorn toeviel, is nog heel wat te doen geweest. Romme, die vreesde dat Van Poll door Schermerhorn geheel zou worden ‘ingekapseld’^2., was daarvan een fel tegenstander, doch hij verbleef op het kritieke moment in het buitenland, zodat hij zijn invloed op dat ogenblik niet kon doen gelden. Overigens zal de omstandigheid, dat Schermerhorn als juist afgetreden premier de beste papieren had om voor de functie van voorzitter in aanmerking te komen, ongetwijfeld in zijn voordeel hebben gewerkt. En de voor-

1. Deze parlementaire onderzoekingscommissie is ingesteld op grond ener door Van Poll op 17 januari 1946 in de Tweede Kamer ingediende motie, welke dezelfde dag met 50 tegen 29 stemmen werd aangenomen. Zij heeft na een 5-weeks bezoek aan Nederlands-Indië op 1 mei 1946 een omvangrijk verslag uitgebracht. Zie Handelingen der Staten-Generaal 1945-1946, Bijlagen 208.2.

2. 27 oktober 1946, Romme aan Van Poll, gepubliceerd in het maandblad Student van april 1969.

[p. XVII]

naamste reden zal ten slotte wel zijn geweest dat aldus naar buiten werd gedemonstreerd dat geen koersverandering was bedoeld.^1.

Op 12 september 1946 vonden installatie en eedsaflegging plaats en op 14 september vertrok de commissie-generaal naar Nederlands-Indië, waar zij - behoudens twee onderbrekingen, welke resp. van 26 november 1946 tot 9 januari 1947 en van 24 mei tot 12 juni 1947 hebben geduurd - tot 30 juli 1947 heeft verbleven. Deze onderbrekingen hebben gediend voor overleg in Nederland. De eerste onderbreking voor overleg met de Nederlandse regering over het op 15 november 1946 geparafeerde akkoord van Linggadjati, de tweede voornamelijk voor overleg van Schermerhorn en Van Poll met hun achterban, toen de mogelijkheid ener militaire actie een steeds dreigender karakter begon aan te nemen.

Ook tijdens haar verblijf in Indonesië vonden korte onderbrekingen plaats. Zo nam de commissie-generaal van 1 tot 5 oktober 1946 deel aan de eerste zittingsweek der minderhedenconferentie van Pangkal Pinang op Banka en hield zij van 11 tot 13 november 1946 verblijf te Linggadjati, ten einde ook Soekarno en Hatta aan het overleg te doen deelnemen.

Op 22 en 23 april 1947 vertoefde de commissie-generaal te Makassar ter bijwoning van de opening van het parlement van Oost-Indonesië. Op 11 en 12 mei 1947 - tijdens het bezoek der ministers Beel en Jonkman - woonde de commissie-generaal te Pontianak de ondertekening bij van het West-Borneo-statuut^2..

Schermerhorn zelf vond een enkele maal gelegenheid voor een korte excursie: op 19 januari 1947 naar Buitenzorg, van 25 februari-1 maart - ditmaal te zamen met Van Poll, beiden met hun echtgenoten-naar Bandoeng en Tjiandjoer, en van 1 tot 4 april naar Billiton.^3.

Niet alleen van het gevoerde politiek overleg, maar van al zijn wederwaardigheden gedurende de periode 18 september 1946 tot 18 september 1947 heeft Schermerhorn een dagboek bijgehouden, wat er wel op duidt dat hij zich de historische betekenis zijner zending terdege is bewust geweest.

1. De benoeming van het drietal is geschied bij K.B. van 10 september 1946 no. 1.

2. Zie Handelingen der Staten-Generaal 1946-1947, Bijlagen 527.1.

3. Van al deze bezoeken - zo ambtelijke als particuliere - geeft het Dagboek een pakkend relaas.

[p. XVIII]

De grote waarde van een dagboek als historische bron bestaat hierin dat het niet, zoals met mémoires het geval is, naar het bekende einde toe is geschreven, doch de telkens wisselende verwachtingen en gevoelens weergeeft, niet alleen van de schrijver zelf, doch ook van anderen uit zijn omgeving, bijgehouden op de dag of hoogstens enkele dagen nadat de daarin beschreven gebeurtenissen zijn voorgevallen, wanneer deze dus nog niet in de herinnering zijn verbleekt dan wel het beeld daarvan door de tijd is vertekend, terwijl niemand nog weet, waarop dit alles zal uitlopen.

Dat het Dagboek ook actuele betekenis heeft gehad blijkt wel daaruit dat Schermerhorn, na terugkeer der commissie-generaal te Batavia in januari 1947, is begonnen zijn dagboekbladen te gebruiken als informatiebron voor personen in Nederland: Lieftinck, Vorrink, Logemann en anderen.^1. Ook heeft hij een enkele maal zelf plezier gehad van zijn dagboek door dit als bewijsmiddel te kunnen hanteren in geval van meningsverschil o.a. met De Boer^2. en met Lieftinck^3.. Eigenlijk was het geen dagboek, dat hij onder de naam ‘Geheim verslag’ bijhield, doch een dagdictaat, daar hij doorgaans voor een dictafoon sprak, welk dictaat dan door zijn secretaresse werd getypt. Alleen bij zijn laatste bezoek aan Nederland in juni 1947, waarbij zijn secretaresse hem niet vergezelde, heeft hij zijn verslag op de schrijfmachine zelf getypt.

Wat het Nederlands Historisch Genootschap hier ter hand heeft genomen, is ten onzent een volstrekt novum: de uitgave van een dictaat in plaats van een geschreven tekst. Het is immers meestentijds geen schrijftaal, doch spreektaal, waarin Schermerhorn zijn gedachten heeft uitgedrukt. Spreektaal is directer, frisser, levendiger vooral, dan schrijftaal en dat is een van de aantrekkelijkheden van dit Dagboek. Daar staat tegenover dat Schermerhorn daardoor niet altijd kon letten op de vorm, zoals hij bij een geschreven tekst ongetwijfeld wel zou hebben gedaan. Bij het gesproken woord komen herhalingen voor, welke uit de geschreven tekst moeten worden geëlimineerd, blijven daarentegen soms vermeldingen achterwege, die een schrijver tot goed begrip van de lezer hem niet zou hebben onthouden^4..

1. Omgekeerd kreeg Schermerhorn toen ampele informatie van hetgeen zich in Nederland afspeelde, o.a. van Lieftinck, Vorrink, Logemann en Mansholt.

2. Zie p. 278-279.

3. Zie p. 337-338.

4. Dit laatste is verholpen door het aanbrengen van verklarende voetnoten.

[p. XIX]

Daarbij dient men te bedenken dat Schermerhorn op zeer verschillende uren van de dag gelegenheid vond tot dicteren. Hij deed het soms 's morgens vroeg, nadat hij behoorlijk was uitgerust, maar soms ook 's avonds laat en zelfs wel 's nachts na een vermoeiende, ja uitputtende, dagtaak. Het spreekt vanzelf dat de kwaliteit van het dictaat telkenmale de sporen draagt van de geestelijke en lichamelijke conditie, waarin hij op dat ogenblik verkeerde. De ene maal is het dictaat helderder en pregnanter dan de andere maal.

Dit bracht voor de bewerker mede dat hij zijn taak niet kon beperken tot annotatie alleen, doch zich daarnaast ook een zekere redactionele vrijheid moest voorbehouden, d.w.z. aanpassing van de gesproken tekst aan de gangbare schrijftaal, uit den aard der zaak uitsluitend daar waar dit het gemakkelijk lezen en het beter begrip van hetgeen bedoeld is kon bevorderen.

Het is nu opmerkelijk dat de redactionele taak van de bewerker in haar totaliteit veel onbeduidender is geweest dan men wellicht geneigd zou zijn uit het bovenstaande op te maken. Het moet integendeel eerder verwondering wekken dat er voor de bewerker zo weinig te verbeteren viel, al was dit dan ook de ene maal wat meer dan de andere. De tekst is doorgaans verrassend helder, wat duidt op een langdurige oefening in dicteren. Schermerhorn bezit bovendien het vermogen een situatie of een gebeurtenis in enkele zinnen raak te typeren.

Het spreekt vanzelf dat de bewerker zijn redactionele taak steeds met de nodige terughoudendheid heeft verricht. Aan de inhoud van het dictaat mocht natuurlijk in geen enkel opzicht afbreuk worden gedaan. Om daarvan zeker te zijn heb ik alle redactionele wijzigingen, welke ik aanbracht, aan Schermerhorn zelf voorgelegd en niet één er van is opgenomen zonder zijn uitdrukkelijk consent.^1.

Op deze wijze is tevens meer dan voldaan aan het voorschrift, opgenomen onder no. 16 der algemene regels voor het uitgeven van historische bescheiden door het Historisch Genootschap, dat immers zegt dat van contemporaine veranderingen in een handschrift, aangebracht door de steller zelf, of door anderen in opdracht van de steller, steeds de eindredactie wordt opgenomen.

Ten slotte is ook de indeling van het Dagboek in hoofdstukken

1. Op uitdrukkelijk verlangen van Schermerhorn zijn op p. 173 resp. 81 en 47, op p. 193 56 woorden weggelaten. Het betreft hier passages, waarin meningsuitingen van in leven zijnde leden van het Koninklijk Huis zijn genoemd of besproken.

[p. XX]

van mij afkomstig. In dit opzicht valt mijn taak dus te vergelijken met die van Jacob van Lennep tegenover Multatuli. Ik deelde - vide de inhoudsopgave - het Dagboek in dezelfde hoofdstukken in als ik het daarop gebaseerde, mijn in 1959 verschenen, boek Het akkoord van Linggadjati heb gedaan.

Door de verdeling in hoofdstukken krijgt de lezer althans een globaal overzicht van de inhoud van het Dagboek, dat zeer uitvoerig is. Van elk gesprek, dat Schermerhorn heeft gevoerd, van elke toevallige ontmoeting, van elke ondervinding - voldoening, teleurstelling of ergernis - heeft hij steeds zorgvuldig boek gehouden. Juist door deze uitvoerigheid, door zijn rijke en gevarieerde inhoud, is het ondoenlijk van het Dagboek een nader overzicht te geven^1.. Het gemis daarvan vindt evenwel daarin een compensatie, dat Het akkoord van Linggadjati een gemakkelijk overzicht geeft van het verloop van de politieke onderhandelingen met de Republiek en daardoor wellicht diensten kan bewijzen aan hen, die door de uitvoerigheid van het Dagboek dreigen gevaar te lopen het spoor bijster te raken in het labyrinth van hetgeen vaak ten onrechte voor de meest dorre en onpersoonlijke zaak ter wereld wordt aangezien: de onderhandeling over een verdrag. Niet alleen het spel der onderhandelaars zelf, doch ook de beïnvloeding daarvan door de achter de coulissen werkende krachten is immer fascinerend. Niet alleen over de achterban in Nederland, doch ook over die in Djocjakarta licht het Dagboek ons in. De schrijver toont ons hun drijfveren, strevingen en gewiekstheden.

Afzonderlijk dien ik nog in te gaan op de aan het Dagboek toegevoegde noten. Deze zijn van drieërlei aard:

1.	Verklarende voetnoten, welke alleen dienen tot aanvulling en toelichting van de tekst als hierboven uiteengezet.^2. Het betreft hier feiten van algemene bekendheid, welke tot goed begrip van de context worden vermeld en waarbij geen aanleiding bestaat voor bronnenvermelding.^3.
2.	Vermelding van reeds gepubliceerde bronnen als Handelingen der Staten-Generaal, verslagen van vergaderingen van de Veilig-

1. Een aan het slot van dit werk opgenomen Alfabetische inhoudsopgave tracht aan dit bezwaar zo goed mogelijk tegemoet te komen.

2. Zie p. XVIII, noot 4.

3. Voorbeelden: p. 99, noten 1 en 2; p. 200, noot 1; p. 220, noten 1 en 2; p. 224, noot 1; p. 323, noot 1; p. 338, noot 2.

[p. XXI]

	heidsraad, vindplaats der in de tekst vernielde dagblad- en tijdschriftartikelen, alsmede verwijzing naar publicaties van mijn hand, inzonderheid het in 1959 verschenen boek ‘Het akkoord van Linggadjati’.
3.	Aanvullende mededelingen welke steeds en uitsluitend berusten op inlichtingen van Schermerhorn, welke hij mij heeft verstrekt, toen ik destijds de publicatie van het zoëven genoemde boek voorbereidde.^1. Hetzelfde geldt voor enkele in de noten vermelde telegramnummers, voor zover die niet reeds in de tekst zelf dan wel in mijn boek voorkomen.^2.

Wat het politiek overleg met de Republiek aangaat - waartoe de commissie-generaal is overgegaan, zodra zij op 14 oktober 1946 een wapenstilstand had tot stand gebracht - volstaan wij er mede vast te stellen, dat dit heeft geleid tot de vorming van een nieuwsoortig volkenrechtelijk lichaam, de Nederlands-Indonesische Unie, waarin de Verenigde Staten van Indonesië met Nederland zouden worden verenigd. In deze Verenigde Staten zou de Republiek haar eigen plaats krijgen als de facto uitoefenende het gezag over Java (met Madoera) en Sumatra. De Kroon zou in beide delen der Unie het verbindende element blijven, de rijksdelen voortaan nog slechts in de Unie-organen verbonden zijn. Dit is de voornaamste inhoud van het op 15 november 1946 geparafeerde akkoord van Linggadjati^3..

Al was dus het Rijksverband niet behouden, zoals nog in april 1946 mogelijk zou zijn geweest, door de Nederlands-Indonesische Unie - een contractus sui generis tussen twee staten, waarvan geen voorbeeld bestond - scheen, althans formeel, een hechter band geschapen dan een zuiver volkenrechtelijk bondgenootschap. Intussen hing alles er van af in hoeverre men aan Nederlandse zijde er in zou slagen deze Unie-organen op te tuigen. Vandaar de sedert tussen partijen gevoerde strijd over een ‘zware’ of ‘lichte’ Unie.

Hoewel het schema van Linggadjati niets anders was dan een uitwerking van de beginselen van Malino - evenals met de stichting van de staat Oost-Indonesië, waartoe de conferentie van Den Pasar

1. Voorbeelden; p. 233, noot 2; p. 358, noot 3.

2. Voorbeeld; p. 123, noot 1.

3. Zie bijlage III.

[p. XXII]

ten slotte was overgegaan^1., het geval is geweest - bleek de Tweede Kamer tijdens een van 16 tot 20 december 1946 gevoerd debat dit ‘naakte’ Linggadjati slechts te kunnen aanvaarden, nadat het bij de bekende motie Romme-Van der Goes van Naters^2. was ‘aangekleed’ in een door de commissie-generaal gegeven onoverzichtelijke en tientallen bladzijden vergende interpretatie^3., welke, evenals de van regeringszijde gemaakte voorbehouden^4., vóór de ondertekening der overeenkomst door de wederpartij moest zijn aanvaard. Toen deze daartoe niet bereid bleek, doch deze aankleding ten slotte wel wilde opvatten als de weergave van datgene, waartoe de Nederlandse regering zich harerzijds zou gebonden achten, zonder dat de Republiek zich zelve daaraan bond, heeft op 25 maart 1947 de ondertekening der basis-overeenkomst op deze grondslag plaats gevonden^5..

De vertraging, welke aldus in de ondertekening van het akkoord was opgetreden, heeft nadelige gevolgen gehad. De positie van de Republiek was intussen sterker geworden^6. en dit bracht mede dat zij bij de onderhandelingen, welke na de ondertekening van het akkoord over de uitwerking daarvan zijn gevoerd, niet langer genoegen nam met de positie, welke zij daarbij tot aan de datum van invoering der Verenigde Staten van Indonesië - gedacht was aan 1 januari 1949 - als deelstaat had geaccepteerd^7.. Zij liep bij die onderhandelingen vooruit op de uiteindelijke toestand, welke wij volgens

1. De staat Oost-Indonesië is voorlopig ingesteld op grond van het staatsnoodrecht (Staatsblad D 65) bij ordonnantie van de luitenant-gouverneur-generaal van Nederlands-Indië dd. 34 december 1946, welke zou vervallen zodra bij of krachtens de wet over zijn vorming en organisatie zou zijn beslist. Zie Handelingen der Staten-Generaal 1946-1947, Bijlage 388.1. 3.

2. Zie p.184.

3. Toelichting op de ontwerp-overeenkomst van Linggadjati. Zie Handelingen der Staten Generaal 1946-1947, Bijlage 367.2.

4. Bij de regeringsverklaring van 10 december 1946, zie Handelingen der Staten-Generaal 1946-1947, Tweede Kamer, p. 706-709, en de aanvullende regeringsverklaring van 19 december 1946, zie idem, p. 1004-1013.

5. F. de Boer, die zich met deze gang van zaken niet kon verenigen, nam deswege ontslag als commissaris-generaal voor Nederlands-Indië.

6. Niet alleen naar binnen, doch ook naar buiten: in juni 1947 hadden het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten van Amerika, Australië, China, India, Egypte, Syrië en Iran de Republiek reeds de facto erkend. Egypte was zelfs een stap verder gegaan en had met de Republiek op 11 juni 1947 een vriendschapsverdrag gesloten, waarbij deze ook de iure was erkend.

7. Zo weigerde de Republiek haar eigen organen, met name de Kementerian Loear Negri, tijdens de overgangsperiode te liquideren.

[p. XXIII]

de conceptie van Linggadjati hadden gedacht op geleidelijker wijze te zullen bereiken. Dadelijk na de parafering op 15 november 1946 zou het anders zijn geweest. Thans was, wilde men de zaak op gang krijgen, het onvermijdelijk geworden dat er aanstonds aan die eindtoestand vorm zou worden gegeven. Vandaar dat onzerzijds in de ultimatieve nota van 27 mei 1947 de onmiddellijke instelling ener overgangsregering met reële bevoegdheden in uitzicht werd gesteld en eveneens de omzetting van de Indische departementen in nieuwe federale organen.

Het punt, waarop de over de uitwerking van dit akkoord gevoerde onderhandelingen tussen de commissie-generaal en de Republiek ten slotte zijn gestrand, was de door ons verlangde gemeenschappelijke gendarmerie voor de handhaving van orde en rust, ook in het republikeinse gebied. De Republiek zag dit als een taak harer eigen organen en stond daarmee, nu wij krachtens Linggadjati haar gezag de facto hadden erkend, bepaald sterk. Van Mook had dit punt aan de op 27 mei 1947 overhandigde nota toegevoegd, hoewel daarover tevoren nimmer met de republikeinse delegatie was gesproken. De Republiek wees overleg in zake de verantwoordelijkheid voor het waken over de binnenlandse veiligheid met de andere deelstaten en ook met Nederland niet af, doch verlangde slechts dat het orgaan voor het waken over de binnenlandse veiligheid op haar gebied het republikeinse politie-apparaat zelf zou zijn. Was dit onredelijk? Wat betekende de-factogezagserkenning wanneer men haar de gelegenheid onthield de-factogezag uit te oefenen? Het is dan ook geen wonder dat het overleg, voorafgaande aan de tweede militaire actie in december 1948, op hetzelfde punt is afgesprongen als in juli 1947 het geval was geweest.

De hoofdvraag, welke de lezing van het Dagboek oproept, is deze: hoe was het mogelijk dat Schermerhorn, die van de militaire weg bepaald afkerig was, omdat hij daarvan geen heil verwachtte, daarop toch is beland?

Om deze vraag te kunnen beantwoorden, dienen wij ons vooraf te realiseren dat er drie redenen bestonden voor militaire actie:

1.

de psychologische factor: de overtuiging dat met de wederpartij verder onderhandelen volstrekt nutteloos was, vooral na het republikeinse antwoord van 7 juni 1947; dat daardoor het geduld uitgeput raakte, men een einde aan de zaak wenste te zien gemaakt en militaire actie als laatste uitweg zag uit de ontstane impasse. In

[p. XXIV]

	Batavia vielen, zo licht Schermerhorn ons in, de tegenstanders van de militaire actie op de vingers van elke hand af te tellen^1.; in Nederland waren alleen de communisten en de linkervleugel van de Partij van de Arbeid daartegen gekant.
2.	de economische factor: de deviezenpot was leeg, West- en Oost- Java moesten worden opengelegd, ten einde de uitvoer der ondernemingsproducten ter hand te kunnen nemen en de voedselpositie in de perimeters te verbeteren. Deze factor was - waar niemand van abandonnering van Java en Sumatra wilde weten - de voor naamste rechtvaardiging voor onverwijld gewapend optreden, zoals Schermerhorn op verschillende plaatsen uitdrukkelijk erkent.^2.
3.	het ontbreken van een hanteerbaar alternatief^3.: door onverwijlde instelling ener interimregering zou in dit college de strijd, welke te voren tussenbeide delegaties was gevoerd, slechts zijn voortgezet, terwijl de tijd drong. Ook het inroepen van Britse, Amerikaanse of U.N.O.-bemiddeling zou te veel tijd in beslag hebben genomen, tenzij gepaard met ogenblikkelijke Amerikaanse financiële hulp.

Bij het opmaken van haar eenstemmig advies aan de Nederlandse regering^4. na ontvangst der Republikeinse nota van 7 juni 1947 over de thans te volgen weg heeft de commissie-generaal geen keus gedaan tussen de militaire weg en een beroep op interventie, doch deze aan de Nederlandse regering overgelaten, aangezien deze daartoe het best in staat was. Zij volstond er daarom mede het voor en tegen van elk der beide wegen in het licht te stellen. De keus der Nederlandse regering viel op de militaire weg, hetgeen op grond van het voorafgaande niet valt te verwonderen. Van Mook kreeg volmacht tot militaire actie over te gaan^5..

Schermerhorn was aanvankelijk van plan geweest een afzonderlijk advies uit te brengen^6., waarin hij militaire actie zou hebben afgewezen, doch heeft daarvan afgezien op aandrang van Vorrink^7., die hem had bezworen mede te werken aan het uitbrengen van een eenstemmig advies, daar anders een breuk in de Partij van de Arbeid

1. Zie. p. 603.

2. Zie p. 577, 611.

3. Ook dit heeft Schermerhorn uitdrukkelijk erkend, zie p. 808.

4. Bij C G 172 van 17 juni 1946, zie p. 635.

5. Bij C G 80 van 20 juni 1947, zie p. 652.

6. Zie p. 607.

7. Zie p. 607.

[p. XXV]

onvermijdelijk was, d.w.z. de linkerzijde zich daarvan zou afscheiden. Schermerhorn heeft op grond daarvan aan een eenstemmig advies medegewerkt en het daardoor de regering in Den Haag gemakkelijk gemaakt.

Terwijl nu Van Mook en Van Poll, toen het besluit eenmaal was gevallen, daarbij volhardden als enige uitweg uit de impasse, bleef Schermerhorn in tweestrijd of hij wel juist had gehandeld aan het verlangen van de partijvoorzitter toe te geven. Vandaar dat hij er sedert toe is gekomen afzonderlijke telegrammen (C G 190^1. en C G 192^2.) te doen uitgaan, waarin hij een ander geluid liet horen - eerst onverwijlde invoering ener interimregering, vervolgens, voor het geval deze mocht worden aangeboden^3., internationale bemiddeling - echter zonder zich nochtans van het oorspronkelijke eenstemmige advies, waaraan hij had medegewerkt, los te maken. Het is duidelijk dat de regering in den Haag met dergelijke halfslachtige adviezen niet goed raad wist. Zij boden bovendien - gelijk wij zagen - geen hanteerbaar alternatief en ten slotte was het daarvoor al te laat, daar de regering haar beslissing, gesteund door het oorspronkelijke eenstemmige advies, reeds had genomen.

Vormt het voorlaatste hoofdstuk van het Dagboek: Naar de militaire actie, het meest dramatische, waarin de elkander in snel tempo opvolgende gebeurtenissen de schrijver van het Dagboek laten dobberen tussen hoop en vrees, totdat de militaire actie ten slotte toch een feit werd, het laatste hoofdstuk is duidelijk een anti-climax. Het laat zien hoe de reeds ter zijde geschoven commissie-generaal na het uitbreken van de militaire actie naar Nederland terugkeerde en daar nog mocht deelnemen aan vergaderingen met de ministerraad^4.. Het was intussen allang duidelijk geworden, dat haar einde in het zicht was^5..

1. Van 6 juli 1947, zie p. 732-736.

2. Van 17 juli 1947, zie p. 770-771.

3. Hierop meende Schermerhorn, op grond zijner contacten met de Britse consul-generaal te Batavia Mitcheson, met stelligheid te mogen rekenen; zie p. 809.

4. Op 6 en 14 augustus 1947 met de ministerraad alleen, op 18 augustus tevens met Michiels van Verduynen, op 4 september tevens met Van Mook, Abdulkadir en Van Royen en op 18 september tevens met Van Mook na diens terugkeer uit de Verenigde Staten van Amerika.

5. Bij K.B. van 13 oktober 1947 is aan Schermerhorn en Van Poll, met ingang van 15 november 1947, eervol ontslag verleend als commissaris-generaal voor Nederlands-Indië, onder dankbetuiging voor de belangrijke diensten onder buitengewone omstandigheden door hen aan den lande bewezen.

[p. XXVI]

Het akkoord van Linggadjati - zoals dat was belichaamd in de politieke overeenkomst van 25 maart 1947 - had Van Mook aan de vooravond der militaire actie opgezegd. Het beginsel van Linggadjati - een federaal Indonesië, met Nederland in een Nederlands-Indonesische Unie verbonden - is evenwel het richtsnoer der Nederlandse regering gebleven, waaraan zij tot aan de souvereiniteitsoverdracht onverminderd heeft vastgehouden.

Het akkoord van Linggadjati is de laatste poging geweest van Nederland om met de Republiek, zonder inmenging van derden, tot overeenstemming te komen over het politieke vraagstuk. Doordat Nederland ten slotte langs de weg van militair geweld heeft willen afdwingen hetgeen in vrijwilligheid niet te verkrijgen viel, is de inmenging van de Veiligheidsraad gevolgd, waardoor het internationaal prestige van de Republiek enorm is gestegen. Nederland zou voortaan bij zijn pogingen om met de Republiek alsnog tot overeenstemming te geraken daarbij de hulp van derden moeten accepteren.

De lectuur van het Dagboek is niet alleen van belang voor historici, zij is dat evenzeer voor beoefenaren van staats- en volkenrecht, doordat het gebeuren zich afspeelde op de snijlijn van het staatsrechtelijke en volkenrechtelijke vlak; materiaal ook voor sociologen, die de invloed kunnen bestuderen van pers- en pressuregroups op het gevoerde beleid en ten slotte ook voor polemologen, die daaruit kunnen nagaan hoe men nolens volens in een oorlog glijdt.

Wij besluiten deze inleiding met een overzicht van de samenstelling van het secretariaat der commissie-generaal.

Aan het hoofd stond als secretaris-generaal mr. P. Sanders, die in 1945 - 1946 onder Schermerhorn als minister-president secretaris-generaal was geweest van het Ministerie van Algemene Oorlogvoering. Schermerhorn had zijn benoeming als commissaris-generaal afhankelijk gesteld van die van Sanders als secretaris-generaal.

Sanders werd ter zijde gestaan door mr. I. Samkalden - van departementswege als adviseur voor staatsrechtelijke aangelegenheden aan het secretariaat toegevoegd - beiden juristen van uitzonderlijke bekwaamheid. Zij redigeerden in nauwe samenwerking de

[p. XXVII]

ontwerpen voor de uitgaande telegrammen, de notulen der vergaderingen van de commissie-generaal met de republikeinse delegatie en doorgaans ook die van de bijeenkomsten der commissie-generaal onderling; daarnaast ook de periodieke verslagen der commissie-generaal^1.. Eveneens hebben zij te zamen het akkoord van Linggadjati opgesteld, alsmede de daarop door de commissie-generaal gegeven toelichting^2.. Sanders onderhield bovendien uitstekende contacten met zijn opposite number Ali Boediardjo, de secretaris der Republikeinse onderhandelingsdelegatie, waardoor op daarvoor geëigende ogenblikken een nuttig officieus contact kon worden gelegd^3.. Verder is op 6 november 1946 mr. J. de Visser de gelederen van het secretariaat komen versterken; 24 van de 75 vergaderingen der commissie-generaal onderling heeft hij genotuleerd.

Ook waren nog aan het secretariaat verbonden mr. C.C.J. Maassen, die op voorstel van Van Poll was aangetrokken en een enkele maal werd belast met het notuleren. De economische besprekingen werden doorgaans verslagen door drs. M. Weisglas, die daartoe door het Ministerie van Economische Zaken tijdelijk beschikbaar was gesteld.

Secretaresse van Schermerhorn, die ook het Dagboek van deze heeft getypt, was mej. J.A.A. Lenderink. Mej. van der Vegte trad op als secretaresse van Sanders, mej. E. Bijtsma als die van Samkalden, terwijl Van Poll werd bijgestaan door zijn dochter mej. L. van Poll. Al deze mensen, van hoog tot laag, hebben steeds al hun krachten ingezet voor de goede zaak. Zij ontzagen hun nachtrust niet en hebben ook menige vrije zondag blijmoedig opgeofferd.

1. De commissie-generaal heeft een zevental verslagen betreffende haar werkzaamheden ingezonden, welke de regering in afschrift deed toekomen aan de Tweede Kamer, ter vertrouwelijke kennisneming door haar leden. Zij handelden over de navolgende perioden:
i 18-28 September 1946; zie Handelingen der Staten-Generaal 1946-1947, Bijlage 332.1.
ii 28 September - 15 oktober 1946; idem 332.2.
iii 16 oktober - 10 november 1946; idem 332.3.
iv 10-21 november 1946; idem 332.3.
v 9 januari - 25 maart 1947; idem 332.4.
vi 26 maart - 27 mei 1947; idem 332.5.
vii 27 mei - 21 juli 1947; idem, zitting 1947-1948, 332.6.

2. Zie p. 166, noot 1.

3. Zie p. 360-363.

[p. XXVIII]

Aan het boek zijn zeven bijlagen toegevoegd:

1.	de wet op de instelling der commissie-generaal van 2 september 1946;
2.	de instructie voor de commissie-generaal van 13 september 1946;
3.	de naast elkander afgedrukte tekst van de oorspronkelijke Nederlandse ontwerp-overeenkomst van 3 november 1946 en de ten slotte op 15 november 1946 geparafeerde tekst van het akkoord van Linggadjati;
4.	de nota van Schermerhorn getiteld: Analyse en perspectieven der Indonesische kwestie medio februari 1947;
5.	een artikel in De Nieuwsgier van 21 maart 1947 over het aftreden van het lid der commissie-generaal F. de Boer;
6.	de nota van Schermerhorn, getiteld: Analyse en perspectieven der Indonesische kwestie medio mei 1947;
7.	overzicht der gebeurtenissen tussen 17 juni en 20 juli 1947, opgesteld door het secretariaat der commissie-generaal.

Dat de beide eerstgenoemde bijlagen zijn opgenomen is zonder meer duidelijk. De derde bijlage is toegevoegd, omdat het zonder deze niet mogelijk is de in het oorspronkelijke Nederlandse ontwerp van 3 november, zo te Linggadjati op 11, 12 en 13 november als te Batavia nog op 15 november 1946, aangebrachte wijzigingen te volgen; de vierde bijlage, omdat Schermerhorn deze zelf als een integrerend bestanddeel van het Dagboek beschouwt^1., evenals met de vijfde bijlage het geval is^2.; de zesde om in het licht te stellen hoe ingrijpend het beeld, dat Schermerhorn in de sub 4 opgenomen bijlage had geschetst, zich in drie maanden tijds had gewijzigd, en de zevende ten slotte ten behoeve van de lezer, ten einde hem de vele en snel opeenvolgende gebeurtenissen in het tijdvak tussen 17 juni en 20 juli 1947 op gemakkelijke wijze voor ogen te stellen.

smit

1. Zie p. 306.

2. Zie p. 383.