Verzameld werk. Deel 7

Vondel Den hondt en de schaduwe

Een fluxen Waterhondt quam uyt een slagers hal
En kreegh dit Hachjen voor zyn trouwicheits verval:
Al wandelende voorts een treetjen over 't water
Vergroot der Sonnen schau zyn aes soo, dat 't gheschater
Van vreugde' int herte sprang, midts dien hy honghrigh hapt
Nae den gewaenden brock, doe was hem 't vlees ontsnapt.
‘Dit is een leerlyck beeld van bodemloose menschen
Die nimmermeer vernoeght, nae groote schatten wenschen,
Gepynicht strengelyck van de' helsche Giericheyd
Die nacht en dagh ontrooft al haer gherustigheyd:
Vergaepen zich aen 't groote', en laten 'tsekre vaeren,

[p. 689]

 

En wilden op een bott, dat zy de Keyzer waeren,

 

't Waer beter dat zy haer ghenoeghden met den buyt.

 

De valsche Hoop' bedrieght, en jaeght ter poorten uyt.

 

Laet dit een baecke zyn, onsadelycke Gieren,

 

'tSeyl uws begeerlyckheyts niet ruym te laten vieren.

 

'tGhenoeghen is het al: 'tis beter (hoe ghy pocht)

 

Een Vogel in de handt, als hondert in de locht.’