De feesten van Josien

[p. 34]

De vrolijke wasvrouw

Het was niet makkelijk de volgende trap op te wandelen met Jumbo, het paardje en de parkieten. Bovendien was die trap veel steiler dan de vorige. Er lag een loper op van groen cocos met gele randen. Boven was het portaal belegd met groen balatum met rode rozen en de deur, waar ze aankloppen moest, was van boven tot onderen volgeprikt met prentbriefkaarten. Er viel heel wat aan af te zien: poesjes die harmonica spelen, konijntjes met gekleurde broekjes en geruite jasjes aan. Toen ze nog buiten stond hoorde ze allemaal vrolijke geluiden. Iemand riep: ‘Hoepla, hup, goed zo!’

Josien klopte aan, maar de stem bleef ‘Hoepla, hup!’ roepen. Daarom draaide Josien zo maar aan de deurknop, maar toen ze de deur open had, wist ze niet, wat haar overkwam. Grote wolken stoom sloegen haar tegemoet. Ze kon haast niets zien door

[p. 35]

de dikke wasem, die er hing. ‘Ha, die Josien!’ hoorde ze opeens roepen en toen herkende ze de stem van juffrouw Truus, de wasvrouw, die met rode, blote armen aan de tobbe stond.

‘Een beetje wasem, hè?’ zei juffrouw Truus en lachte hartelijk, waarbij de prachtigste tanden te zien kwamen. Het was alsof ze die ook altijd maar mee een sopje gaf, maar ik geloof, dat dit sopje bestond uit lachbellen, want juffrouw Truus zat boordevol lach.

Ze droogde nu haar handen in haar gebloemde boezelaar, liep naar voren, tikte Josien op de wang, rende terug en schoof het raam op, waarbij ze even wuifde naar de duif, die in de boom woonde.

‘Wel meid,’ zei ze, ‘nu kunnen we zien, wat we zeggen.’

Wat er te zien kwam was allemaal even gezellig. In het midden van de kamer hing een lamp met kralen franje, de spiegel was alweer volgestoken met prentbriefkaarten, dit keer van dansende biggen, tegen de muur hing links een reclameplaat voor tandpasta, waarbij een mooie meneer lachte tegen een lachend blond meisje, en rechts een plaat, waarop een verpleegster op een blad een bus cacao aandroeg, waarop een plaatje stond van dezelfde verpleegster, die een blad met een bus cacao droeg,

[p. 36]

waarop een plaatje stond... enzovoort, enzovoort. Josien kreeg altijd een beetje hoofdpijn als ze er aan dacht, dat die voorstelling zich altijd zou blijven herhalen.

De wasvrouw zag, dat ze rimpels trok in haar voorhoofd.

‘Ben je mal, kind,’ zei ze, ‘niet aan denken, cacao is lekker en daarmee uit. Of houd jij niet van cacao?’

‘O ja, dát wel,’ zei Josientje.

‘Kom, dan gaan wij een lekkere kop cacao zetten,’ zei de fikse wasvrouw, maar even later bleef ze staan.

‘Ik bedenk me daarnet, ik heb geen cacao meer en ook geen suiker en eigenlijk ook geen melk of thee of limonade. Maar kom, doet er niet toe, wat jij?’ vervolgde ze en begon weer lekker in het schuim te ploeteren.

Toen zag Josientje, dat er in de tobbe van juffrouw Truus tussen de vuile broeken en de vuile hemden allerlei bonte dingen dreven en toen ze nog wat beter keek zag ze, dat het vissen en een kikker en een schildpad waren van celluloid.

‘Dat is natuurlijk mijn cadeau,’ dacht ze en ze vroeg het maar op de man af.

‘Wel heb ik van mijn leven, zit dat zo?’ zei de wasvrouw. ‘Ik begreep er al niets van. Opeens hoor

[p. 37]

ik me daar een smak en daar vliegt me een doos over de vloer. Nou, ik nieuwsgierig en kijken! Je neemt het me toch niet kwalijk, dat ik hem heb opengemaakt? De houtwol en de doos zelf heb ik opgebrand, want ik had toevallig net geen kolen in huis. Dus dan had ik toch een vlam gezien en kon de warmte er wel bij denken. Trouwens, als ik was heb ik het nooit koud. Maar een pret dat ik gehad

[p. 38]

heb met die beesten van jou! Kijk maar, hup, hoepla, hoepla, moet je zien, hoe die kikker dobbert als het water golft van het boenen en de vissen! Hoe harder ik was, hoe hoger ze springen. Het was een hele afleiding.’

Josientje dacht ernstig na. Ze keek eens en telde dat er zes goudvissen waren, een kikker en een schildpad. ‘Met één goudvis heeft u misschien ook al een beetje plezier, vindt u het goed, dat ik de andere dan meeneem?’

‘Wel meid,’ zei juffrouw Truus, ‘je bent een reuzekind, een goudvis, wat een bezit! Ik had nooit kunnen denken, dat ik nog eens een goudvis van celluloid zou bezitten! Zo zie je, een mens weet nooit, wat hem nog eens te wachten staat.’

Ze viste de andere beesten uit het sop, spuugde er eens op om ze daarna tegen haar schort glimmend te poetsen, wat niet nodig was, want ze kwamen zó uit het zeepsop. Dan ging ze keurig de deur voor Josientje openzetten.

Toen deze in de gang was hoorde ze haar zingen:

‘Het leven is heus niet zo kwaad, tralalalalalala.’

Josien vond, dat ze vrij wat mooier zong dan Liliane met de punthoed van de tweede verdieping. Gelukkig had ze zakken in haar jurk, waarin ze de vissen, de kikker en de schildpad kon wegstoppen.