Het levendig orgel
(1742)–Albertus Frese, Christiaan Schaaf–
Auteursrechtvrij
[pagina 1]
| |
Het levendig orgel; kluchtspel.Eerste tooneel.
Jan.
DUs zyn wy eindlyk hier in Ryswyk, laet eens zien:
Is dit de Hofsteê van Gerardus niet by wien
Ik wezen moet? ô Ja! 'k zal hier een weinig wagten.
Gantsch bloet! hoe zweet ik! die van dorst noch zal versmagten
Op deeze dorre plaets; waer blus ik best den brand
Die in myn keelgat is? 'k spuw dubbeltjes in 't zant.
Ha! 'k wil aen gintsche sloot myn hart eens op gaen haelen;
Want by Gerardus wil ik geen gelag betaelen,
Dat viel my wis te duur: ik ken zyn milden aert,
Die voor den armen noit een brandhout heeft gespaerd;
| |
[pagina 2]
| |
Maer, denk ik by myn zelf, hoe zal 't myn Meester maken.
Om, onbekend van elk, by zyn Meestres te raken,
Gelyk als hy van daeg noch onderneemen wil?
Dat, vrees ik, zal op myn uitdrajen, als de spil
Die alles fatsoeneerd. 'k laet my vast ringelöoren
Alleen om zyn vermaek, en ben 'er meê geschooren.
Hoor Jan, ik bidje, laet myn niet verlegen staen!
Is wederom 't Request: nu koomt het daer op aen:
Dat ik de wapenzalf bezorg om hem te zalven,
Op dat hy schootvry blyve; en ik, die, allenthalven
My stel in lyfsgevaer, om zyn gewaend geluk,
Verwagt geen ander lot als arm of been aenstuk
Gerost te worden. 'k meen het stryd met alle reden
Zoo roekeloos te zyn in 't spaeren van zyn leden.
Een zekere Fieltesoof, 'k meen Aristootdefles,
Gaf, niet onbillyk, aen een elk dees gulden les,
Wel waerd gemeld: wie kan een trouwen dienaer vinden
Na waerde en voor zyn dienst genoeg aen zich verbinden?
Dat was in d'ouden tyd! waer of dit nu geschied?
Roep vry Mirakel uit, indien gy heden ziet
Een eige Inboorling van zyn heer het een of 't ander
Officie krygen; want men let nu op geen schrander
Vernuft. By voorbeeld: een die noch onlangs in Twent
De zwynen dreef, en zelf het rechts noch slinksche kent,
Veel min het A, B, C, kan 's meesters oog betovren;
En niet alleen dat hy Officies mag verovren,
Nemaer, hy ziet als dan zo nau niet op een maegd
| |
[pagina 3]
| |
Die, lang versleeten, aen zyn heer niet meer behaegd ...
Zacht heb ik geen gerucht by deeze Laen vernoomen?
Gewis, 't is Jakomyn, die zal na afspraekkoomen...
| |
Tweede tooneel.
Vetlap, met een braed-pan; gevolgt van een Jongen met een groote schootel. Roemer, met een mande waer in eenige flessen.
Vetlap, Roemer, Jan.
Vetlap.
VOila 't kebraet Monsieur.
Roemer.
En hier, Myn heer, de wyn.
Jan.
‘Wat 's dit ...? Och dat zal wis voor 't huwlyks sluitmael zyn.
‘'t Is zeker, dat zy my als Keuken-meester groetten.
Die misslag zullen zy met schâ betaelen moeten:
Ik zal my houden in die qualiteit.’
Tegens Vetlap.
Zet nêer.
Vetlap zet de braedpan op de grond en neemt de schotel van de jongen af.
Voici des bons poulets, Monsieur, gefrikkasseer,
En die petits pigeons die delicieus kevuld zyn;
Ze lik encor les doitgs wanneer ze al opkesmuld zyn.
Ste lievre. morbleu! ze is sans comparaison;
De beste Rottisseur ze braedze niet zoo bon.
Voijé, Monsieur, ze heb die Cottelets kebrade
En blanc papier, ils sont plus mieux que carbonnade.
Die Marcassin, petit speenvarkje, ô ho! kan
| |
[pagina 4]
| |
Zo knorren as ze leef, nou zwygze in deuze pan.
Die snipje avec son drek ze doe ze watertande
De Skotle tout ornè, voici, sur al de rande
Avec des lewerik. Wat dunk ze van 't kebraet?
Senter plutôt, quel baume!
Jan.
De reuk is delicaet.
Dat wildbraet is voorwaer in 't Haegsche bosch gevangen;
Of op het duin: zie daer ik wil my laten hangen,
Zoo ik 't niet raâ
Vetlap.
Monsieur!
Jan.
Ik heb je lang gekent,
Je bent vol loopjes en hebt streeken zonder ent.
Zeg, doe je zomtyds niet, by nacht, een stroperytje?
Op 't duin, na haasof knyn, of na een jong lamprytje?
't Weet jou bekwaemheit! hoe de Koddebeijer past
Op zulke loopjes, word hy noch van jou verrast.
Maer, à propos: het heugd u wel, dat ik, op zeekren
Nâmiddag, by u was, wy zaten t'zaem te beekren
Een helder glas, wanneer de deur van 't k'nynen hok
Gantsch onvoorziens ontsprong, toen jy een beezemstok
Greep in de vuist en liep, gevolgt van meid en knegten.
De straet op; 't was een lust 't schermutselen en 't vegten
Van jou lui aen te zien! Om al die deserteurs
Weêr te agter halen; maer een e'k van die Messieurs
Nam zyn byzond'ren weg; al 't schreeuwen, vloeken, drygen,
| |
[pagina 5]
| |
Was vrugtloos om 't konyn weet in het hok te krygen.
Hoe moest ik lagchen, toen jou Huisvrou heel verbaest
Sprong voor den dag, en had, door al te groot een haest
Een hoen vergeeten van het braedspit af te trekken,
Waer mee zy, als verwoed, 't ontsnapte na ging rekken.
Vetlap.
Ma foi, dat heuk me niet, ze ben jamais ketroud Keweest.
Jan.
Het is je dan vergeten, ô die fout
Gebeurd me ook veel! zie daer ik zou 't wel haest vergeeten,
Brogt my dereuk het niet te binnen, van dit eeten,
't Geen ik myn gasten voor moet zetten op den disch,
Te proeven; en of ook dien haes wel deugdzaem is;
En of die kuikens wel bedroopen en gebraên zyn.
Vetlap.
Ah! casse pas le lievre! ze zal niet bon kedaen zyn.
Wat zal ze zek wanneerze op taffle koomen moet?
Monsieur Gerarde zel...
Jan.
Je praet gelyk een bloet!
Ras, lang my jou couteau.
Vetlap.
Monsieur ...
Jan.
Blief jy te zwygen?
Het mes! dok op? ik zal hem by zyn bout eens krygen.
Zie zoo! brui met den haas nou na de keuken, ras,
Eer dat hy koud word.
| |
[pagina 6]
| |
Vetlap.
'k wou ze voor sainct felte was!
Le lievre est tout perdu, capot en heel aen stikke
Gemassakreer, par bleu! ze doet een mensch verskrikke.
| |
Derde tooneel.
Jan, Roemer.
Jan
Nu jy, Mejonker! hier! waer blyf je met jou wyn?
Ik twyffel niet, of jy bent ruim zo loos en fyn
Gelyk je makker, die zyn rol daer fraei kon speelen.
'k Weet niet wie of van tweên het allerbest kan steelen.
Zet hier de mande eens neêr, is dit de wyn, gelyk
Ik die besteld heb by jou Meester?
Roemer.
'k bid je kyk.
Myn heer, of niet myn Baes my heeft die wyn gegeven,
Zoo als jy gisteren hebt in jou brief geschreeven.
Jan.
Ja zeker, Fynman! of 't de koopluî niet verstaen,
Om met het quid pro quo behendig om te gaen?
Het regte middel daer men kan fortuin by maeken
Is leugen en bedrog, met onbeschaemde kaeken;
Aen zulk een wiskunst is de beurs al veel verpligt.
Maer wat bedrog ontdekt zich hier aen myn gezicht!
Ha! wat voor snoode en meer als schelmsche euveldaeden!
| |
[pagina 7]
| |
Gy deed geen grooter feit al had gy 't landt verraden?
Roemer.
Myn heer!...
Jan.
Hou smoel! gy zyt een rovende Arabier;
Een flessen schuimer en hebt klaeuwen van een gier.
Roemer.
Myn heer, ik heb...
Jan.
Je hebt geen gruwlen voor te spreken!
Was dit jou ergste kwaet 't wierd over 't hoofd gekeken.
Zie daar wat schelmery: drie dik is deze kwant
Bekleed met tienen! ô! dat 's eerst de rechte trant
Van dievery! ai zie hem nu eens, hoe beteutert
Hy staet te kyken, daer zyn eerlykheit reets leuterd!
Roemer.
Myn heer, ik heb geen schuld: myn Baes heeft my belast
Van in die flessen wyn te tappen.
Jan.
Hangebast!
Jy zult noch met jou Baes aen 't dwarshout loon ontfangen.
Voor al 't bedreven kwaet.
Roemer.
Myn heer...
Jan.
Ga, laet je hangen,
By tyds, op dat je noch geen grooter kwaed bedryft.
Roemer.
Myn heer, die twee drie...
Jan.
Hoe, my dunkt noch dat je blyft?
Ga, breng de mande in huis.
| |
[pagina 8]
| |
Roemer.
Myn heer, die twee drie flessen...
Jan.
Die hou ik hier! brui heen. Ik zal myn dorst eens lessen.
| |
Vierde tooneel.
Jan, zich op de grond neêrzettende.
HIppocratis beveeld aen ider een, wel zorg
Te draegen voor zyn lyf, al zou men op den borg,
Als veeltyds gaet in zwang, de levensmiddlen haelen
Ik volg altoos die les: Gerardus zal 't betaelen
't Geen wy verteeren, kom al lang genoeg gestaen
't Is tyd dat wy met smaek nu eens aen 't kluiven gaen.
| |
Vyfde tooneel.
Jakomyn, Jan,
Jakomyn.
ZOo Jan je houd je woord... hoe wat is dat te zeggen,
De wynfles in de vuist?
Jan.
Men moet het overleggen
Om aen de spys en drank te komen met fatsoen.
Jakomyn.
Hoe koomje aen dat gebraet?
| |
[pagina 9]
| |
Jan.
Zou 'k straks een uitsluit doen,
Waar ik die spys en drank hier by de weg opschommel;
Gelyk de brakken by de reuk? Hoe kwam de drommel,
Toch aen de Paep? Nu geef eens antwoord op die vraeg.
Jakomyn.
Ja vraeg my eens na raed. Indien men niet van daeg
Een zeeker middel vind, zoo zal 't ons wis beronwen;
Want Leönora zal gedwongen zyn te trouwen
Met dien westfaelschen mof Hans Olfert, die zich laet
Een Domheer noemen; met dien vent, die inderdaet
Zo dom is als een osch. hy staet dees' achtermiddag
Te komen uit den Haeg; van avond is 't de zitdag,
Waer op men 't huwlyk met veel staetsie sluiten zal:
Gerardus geeft zyn Gast een pragtig mael en bal.
'k Heb order om de knecht straks na den Haeg te stuuren,
Om twee drie speelliên met de grootste haest te huuren,
Waer me hy daedlyk dan terug verschynen moet.
Een elk is hier verheugd; maer Leönora doet
Niet aêrs als schryen: want dat mensch is zeer neerslagtig
Van zulk verdriet... maer hoe! je schynd niet veel aendagtig
Te zyn, na 't geen ik zeg?
Jan.
Dat 's mis dat ra jy niet!
Ik overkrop myn zelf van al dat zwaer verdriet.
| |
[pagina 10]
| |
Maer sterken wy het hart noch eens.
hy drinkt.
daer voel ik zakken
Een brok, die my voor 't hart als een der grootste pakken
Gelegen heeft.
Jakomyn.
Och Jan! dat bal! dat bal! dat bal!
Zal Fredrik van zyn Lief berooven.
Jan.
Niemendal!
'k Weet met voor zulk een bal.
Hy wyst op de fles en drinkt het overige uit.
Dat kloentje is dan ontwonnen.
Jakomyn.
Och Jan, het leid 'er toe, word hier geen raed verzonnen.
Jan, opstaende.
Ik heb myn darmpjes vol. Ha bloed! nu zal ik raed
Genoeg verschaffen, eer dat werk eens verder gaet.
Gerardus, zeker, heeft noch schaemt, noch eer, noch kommer
Dat hy die dwaesheit durft beginnen, 't is noch dommer
Van hem, dat hy zyn Kind aen zulk een Spekhans geeft
Als al het groot verstant dat dezen Domheer heeft.
Jakomyn.
Die dikke doolders, Jan, die kunnen alles maken,
Hoe zot men is men kan daer door in achtingraken.
Ik vrees voor Leönoor, zy is als desperaet
En trekt haer hair van 't hooft.
Jan.
Goet. In die zelve staet
Bevind zich Frederik, die uit zyn pruik de lokken
En krullen depecheerd, by heele en halve vlokken.
| |
[pagina 11]
| |
Dien armen bloed verhoopt het leven of de dood
Eerlang te ontmoeten.
Jakomyn.
Och! hy heeft zyn leste brood
Als dan gegeten; want hy mag wel zeker hoopen
Dat alles voor hem op een argst nu uit zal loopen.
Indien myn aenslag noch van avond niet geschiet.
'k Heb, om het jonge paer te helpen uit verdriet.
Door Flip den Tuinman hier myn Broeder doen ontbieden,
Ik meen dat hier een poets, maer aerdig, zal geschieden!
Hy heeft een properkleed, zeer ryk gegaloneerd,
Het geen zyn heer hem heeft voor korten tyd verëerd,
Dit zal hem dienen om zyn rol wel uit te voeren.
Jan.
Wat is dit voor een Knaep?
Jakomyn.
Zo vraegd men van de boeren
De kunst. Die Knaep is mêe een spitsboef en heel fyn
In loopjes. net als jy.
Jan.
Wel dat kan niemant zyn
Als Robbert, die alleen my evenäerd, wy lyken
Twee broêrs die voor malkander in deugdzaemheit niet wyken.
Jackmyn.
Hy is het zelf.
Jan.
Dat 's goet. Hy is allêen in staêt
Om my te helpen! 'k weet wy zullen t'zaem wel raed
Verschaffen, dat die Mof zal van den drommel droomen
En Fredrik, na zyn wensch by Leënoor kan komen.
| |
[pagina 12]
| |
Jakomyn.
Daer is geen kans toe; want indien hy maer omtrent
De Hofsteê koomt word hy van ieder een gekent.
Jan.
Al die onnutte zorg is niets: wil maer jou best doen.
Jakomyn.
Daer is myn hand. Een schelm die niet zal als de rest doen.
Jan.
Zoo Fredrik na zyn wensch nu eens dat luk beschoud,
Dat hy in Cognito met Léonora troud,
Wanneer haer Vader niet van meening wil verändren,
'k Beloofje, zo je wilt, dat wy dan met elkandren
Eens Ex Abrupto.
Jakomyn.
Goet. Maer juist zo haestig niet.
't Is zelden! zo het lukt, al wat met drift geschiet.
Jan.
'k Beken uw weduwstaet is heel niet onvermaklyk;
Doch, na myn oordeel, acht ik goet, ja heel noodzaeklyk
Dat een Jong Weeutje, zo als jy, niet hoog bejaerd,
Een Man op nieu verkiest die haer geheim bewaert,
't Welk zulk een tortelduif onmooglyk kan bedekken.
Jakomyn.
'k Zal voor de tweedemael, niet aen dat lyntje trekken.
Een Man is aen de Vrou een pak en last, waer van
Zy zich, wanneer zy wil, niet wel ontlasten kan.
Jan.
Maer anders, zo je wilt, je kunt de proef eens neemen
| |
[pagina 13]
| |
Eer dat je koopt. Zie daer ik hou niet lang van teemen.
Jakomyn.
My dunkt het zeker, Vriend! ik ben nog niet gereet,
Ben jy zo haestig klaer. Hoor! met die praet vergeet
Jy Frederik.
Jan.
Dat 's waer! 'k heb hem noch niet vernoomen
Hoewel na afspraek zal en moet hy aenstonds koomen
'k Ga eens na Witsenburg, daer hy zyn chaize op 't Stal
Wil laeten, als hy hier in stilte eens koomen zal.
| |
Zesde tooneel.
Jakomyn.
'k ZAl alles doen om maer een stok in 't wiel te steeken
Voor dien Hans Olfert, of 't zal my aen macht ontbreeken.
| |
Zevende tooneel.
Geertje, Jakomyn.
Geertje.
OCh, Jakomyntje, hoor! hoor! Jakomyntje, hoor!
Heer Olfert....
Jakomyn.
Zwyg. daer schiet een zinking op myn oor,
Van zulk eens moeltrompet! je doet een mensch verbaezen.
| |
[pagina 14]
| |
Geertje.
Heer Olfert....
Jakomyn.
Is een zot, en jy bent een zottin.
Geertke.
Heer Olfert, met zyn Neef, kwam daer zo eeven in
Het Rechthuis, juist als ik dit brood had wezen haelen
By onzen Bakker, 'k bleef voor deur een weinig dwaelen,
Hy dronk een zoopje, toen zyn Neef, die by het paerd
Bleef staen, my vroeg: Juffrou, waer woont Monsieur Geraerd?
Ik wees hen onze plaets, waer op die beide Heeren
't Gelag vergaten, en het paerd deên gallopperen!
Nou dat kwam door de vreugd. Ik heb 't gelag betaeld
't Was maer een stuiver. By aldien zy niet verdwaeld
Geraekt zyn, of van 't paerd, waer op zy beide zaten,
Getuimeld, moeten zy zich hier al vinden laten.
| |
Achtste tooneel.
Hans Olfert, Jochem, Jakomyn.
Hans Olfert.
OWol gelukkig hues! wiens mauren dik ond hoog
Myn Leeuwenöor verbergst, on ravet ut myn oog
Do vry joe bestnen dreit! 'k schol lyker mit eir trouwen
Woe, Jochem! is 't nicht sou?
| |
[pagina 15]
| |
Jochem.
Ich havest nicht onthouwen,
Dat dei mik kuerst. Wo kan ich jou antwoordes daun?
Hans Olfert.
Gans kresem! Jochenm, lauve wen si mik zeet wie schaun
Un puntlyk Junker, un wie ryk ik ben ô Waupen!
Si selvst schol dizem nacht noch by mik kaumen slaupen.
Dei Deern is arg, en wil toch geiren an dem man.
Jochem.
Jau argst es, heft man dorst, dat man nicht supen kan.
Wen ik im kroigje weir, 'k schol supen...
Hans Olfert.
Zwig van supen!
Wi ich by Leuwenöor, leituurlig kreeg ich stupen.
Den ik héb rausene lustt, thom ... zagt wie zeen ich daur:
Das wis derkamerdier. Mejonfer pauk mich klaur:
Woe vaurt min Leeuwenöor.
Jakomyn.
‘Ik magh myn spyt verbergen;
Maer wee den Mof! ik meen dat ik hem weêr zal tergen.
Niet wel Mynheer: zy heeft, noch dag noch nacht, geen rust,
Alleen door uw Persoon.
Hans Olfert.
Dat ben ich jo bewust,
Dat si besuk: op mik verlyft es.!
Jakomyn.
Welteweeten:
| |
[pagina 16]
| |
Zy kan, wanneer zy denkt: om u, van schrik niet eeten.
Hans Olfert.
Dat loive ich ouk dat zy als rausende om my es.
Jacomyn.
Hoe meenje ook anders Heer? Maer was je nu eens mis
Omtrent haer schoonheit, en je vond jou dan bedroogen?
Wat zou je zeggen zoo zy had een paer leepe oogen
Een groote neus en mond, misschapen aengezigt
't Geen aen 't blanketzel hield alleen zyn verf verpligt;
Een kaelhoofd, en een pruik; een mond met valsche tanden,
Een scheef lyf met een breek, en dat zy ging in banden;
Een Boezem opgevuld van lappen! 'k wed je zou
Wel schrikken, van zulkeen te neemen tot uw vrou.
Hans Olfert.
Wo, schol dat waur sein von men Leeuwenöor:
Jakomyn.
Ik zeg niet
Dat zy gebreklyk is; dat leid u in de weg niet;
Maer hedendaegsch is 't veel de Mode.
Jochem.
Broder Hans
Kaup nich nen kar in zak. mi dunket je bent mans
Ond stark genoug. 'K schol eir der kleiren ut daun trekken.
Hans Olfert.
Ey snuert de mule! ich weit wat mik te daun steit! heur...
Dat ich mik nich bedreit, daur keumt min Leeuweneur.
| |
[pagina 17]
| |
Negende tooneel.
Gerardus, Leönora, Hans Olfert, Jochem, Jakomyn.
Gerardus.
HEer Olfert, welkom hier! 'k zie endlyk myn verlangen,
Vervult, dat ik u mag, ter dezer plaetze, ontfangen,
A!s myn aenstaende zoon. 'k was ongerust waer gy
verbleef; en Leönoor die was bezorgt met my.
Hans Olpert.
Sau! Sau! dat daut mik goet. Mejonfer 'k schol nich vragen,
Of min persoen an joe persoen es von behagen,
Dat weit ich jo to wol. Heur 'k moet joe pauken, dat
Ich likewel veur joe der leifde heb upgevat.
Ho! Ho! du zwygst?
Gerardus.
Dat is van vreugde...
Hans Olfert.
Recht! Schoon vater
Jakomyn.
‘Zoo ik my niet bedrieg zal ik die maertsche kater
Schoonvadren.’
Gerardus, tegens Hans Olfert.
Gy doet wel dat gy uw Neef alhier
Gebrogt hebt.
Tegens Jochem.
Zoo, Mynheer, gy doet, my veel pleisier.
Van met uw Neef by my te koomen! treê maer binnen,
Op dat wy met vermaek den Avondstond beginnen.
Jakomyn.
‘Ja wel! wie nood men niet? wat kluchtiger postuur!
| |
[pagina 18]
| |
Hy zal te gast gaen; maer de kost die zal hem zuur
Opbreken, met zyn Neef.’
Hans Olfert.
Kom gaun wi lostig drinken;
Min Leef 'k hab dorst, 'k schol eins op joe gesontheit klinken.
Jochem.
On ich hab honger, 'k mein dat ik zo vretten schol,
Dat mi de panse es dik, on jo toe barsten vol.
| |
Tiende tooneel.
Jakomyn, Leönora
Jakomyn.
WEl, Juffrou, 'k sta verbaest en als voor 't hooft geslagen!
Wat koomt ons over! wel wie hoorde oost van zyn dagen
Het geen ons hier gebreurt. zie daer, recht uit gezeid,
Eer ik hem neemen zou, al ben ik maer een Meid,
Ik liet my liever tot aen duizend stukken kappen.
Leönora.
Nu, Jakomyn, zyn Neef! wil die niet overstappen
Kwam die eens om jou uit!
Jakomyn.
Wel! 'k joeg hem, dat hy wis
Zyn broek bevulde, zo die niet bescheten is.
 | |
[pagina 19]
| |
Elfde tooneel.
Jan, als een Muzicant, koomt zingende op 't Tooneel, gevolgt van Twee Knechts, die een Kist, waer in Frederik legt, achter hem dragen.
Jakomyn, Leönora.
Jan.
1.
Ik was op zekren tyd op bol:
Mi! fa! sol!
Doordien ik by myn Philida,
Zoo net en proper,
Re! mi! fa!
Een lugtsprong dee met bei myn beenen,
Dat ik verkreeg twee blaeuwe scheenen.
2.
Juist kwam my Cloris tegen, die
Ut! re! mi!
Quanswys, my vroeg: Wat of my dee,
Gelyk wanhopig,
Si! ut! ré!
Omtremt een donker woud te kruissen,
Waer in ik horde een beekje bruissen?
3.
Maer, och! myn antwoord weird gestut
La! si! ut!
| |
[pagina 20]
| |
Daer kwam een mannetjes Goudvink, die
Verbeugt en vrolyk
Sol! la! si!
Van 't eene takje sprong op 't ander,
Zoo als wy stonden by malkander.
4.
Maer zoo als 't creme beesje, na
Fa! so! la!
Zyn olden trant, wou uit B mol,
Eens van bel iris,
Mi! fa! sol!
Zeer melodieuselyk gaen kweelen,
Zo scheen het Cloris te verveelen.
5.
'k Moet zien, of ik de kunst verstaê,
Re! mi! fa!
Zei 't Meisje, om dien tireli,
Hoe of hy hippeld,
Ut! re! mi!
Behendig, op 't moment, ik kipje!
Te krygen in myn vogelknipje.
6.
't Ging net zo: want de Goudvink deê
Si! ut! ré!
Zyn keel nau op, of hy was fut,
Hoe of hy piepte,
La! fi! ut!
Hy raekte aen 't spartelen en bleef hangén
En was, eer dat men 't zag, gevangen,
| |
[pagina 21]
| |
Jakomyn.
Wie zoekt gy hier, Myn heer? wy wagten geen meer klanten,
Jan.
'K ik zoek die 'k zoek, main Kind, wai zain drie Muzikanten.
De Meester, van 't horkest ben kik hin d'opera
Te Brusle, dat ge 't vat, 'k heb, bai main siterna,
Voor de onden niet wel bai de vaiftig jaor geloopen!
Ba! gai zait honbewust, oe dat 'kik eb doorkroopen
De klainste gaotkens en halle oekskens. Ba! 'kik zweer!
Da 'kik 't Muzaik gelaik Happelles zelf trakteer.
Jakomyn.
Dat 's goet voor jou, Myn heer, dat jy zo fraei kunt speelen,
Te Brussel, dat ge 't vat. Hier valt geen koek te deelen
Voor Muzikanten, wiers oortergend snaer gekras
Ons tegenwoordig walgt. Vertrek daerom maer ras
Maet die twee Bedelaers.
Jan.
Ba! gai zoud mai niet schennen,
Waer kik by au bekend.
Jakomyn.
Wel als ik je zou kennen.
Wat zou 't dan zyn.
Jan.
Gai oord nei Musikant,
Die maot hen snik verstaot. 'Kik roem hop main graot verstand,
Da 'kik bezit; maor hook zoo ken 'kik niet verzwaigen,
'Kik val wat aostig! hen 'ken ou niet van lang drygen
| |
[pagina 22]
| |
Want die mai haffronteerd, die weet 'kik hop de maot
Te straffen, oar dy wel? ba 'kik val duvels kwaet
Als 'kik begin, dan gaot myn paortje straks aen 't draven.
Jakomyn.
Heer Mus met kant, 'k beken, gy hebt veel edle gaven.
Jan op de Kist wyzende.
Zeg is 't au liens pleizier van hop dit Horgel...?
Leönora.
Neen,
Mynheer, 't Muzyk behaegt ons met, al ga toch heen!
Wy hebben nu geen tyd om 't Orgelspel te hooren:
't Verdriet, dat ons beknelt, zou alle onze aendacht stooren.
Jan.
Goe liens, da dunkt au; maor, hal waord dy desperaot,
Dal hiel hontzinnig, bai sanct jago! 'k weet goe raot,
Halleenlaik door 't Musaik. Zal 'kik dan maor beginnen?
Jakomyn.
Geenzints! myn Juffrou mist door droefheid al haer zinnen:
Daer alles haer verdriet, de grooste vreugde is haer
De grootste droefheid.
Jan.
'k Zweer! da 'kik....
Jakomyn.
Zweer niet.
Jan.
Zie daor,
| |
[pagina 23]
| |
'k Beloof au dan: da 'kik haor droefheid haost zal stelpen:
Main klainste Horgelpyp eeft kragt hom aor te helpen!
'Kik bid au laot mai heens main kunst vertoonen.
Jakomyn.
Hou
Die Kunst voor de Opera.
Jan tegen Leönora.
Hoe zy de hier zo schau?
'k Ik assureer au, da 'kik zal au geest vermaken,
Als gai main Horgel haort, zyn klank zal au wis raken
Tot hin et ert.
Jakomyn.
Maer kan men zulk een Instrument
Niet zien?
Leönora.
Och! Jakomyn, 'k begeer zulks niet. Gy kent
Myn droefheit.
Jakomyn.
Nou, Juffrou, het zal je niet verveelen,
Misschien zal 't beter zyn hoor jy het Orgel speelen.
Tegens Jan.
Kom speel maer op.
Jan.
Fiat.
Hy opent de Kist, waer uit Frederik voor den dag komt.
Staot au dien Horgel aon?
Leönora.
Hoe Frederik...?
Jakomyn.
Hoe Jan...?
Jan.
Da 's niet geraon!
| |
[pagina 24]
| |
'k Ik ben heen Meester van 't horkest en groot vika ris
Der Horgelisten, 'k' hiet Don Holpyp.
Frederik.
Zo het waer is,
Dat gy, door 's Vaders dwang, u doet verleiden om
Een ander aentezien als uwen Bruidegom,
En ik u missen moet; dan wil ik voor uw voeten
Eet sterven door dees, hand, als dat ik zou ontmoeten,
Dien doodsteek! van te zien, dat een gedwonge Trou
Ons van elkander rukte en altoos scheiden zou.
Leönora.
Zo Vader nu eens kwam...
Jakomyn.
Ik zal voor schildwagt speelen
Leönora.
Wat is uw oogmerk nu?
Frederik.
Gy die alleen kunt heelen
Een smert, ô Leönoor, waer van gy de oirzaek zyt,
Beschou uw Minnaer, door een radeloze spyt
Herwaerd gedreven, om een huwelyk te beletten
Het geen men, op dit uur, met kracht zoekt voort te zetten.
Duld dat een trouwe min die ramp noit uit mag staen
Jakomyn.
Och Juffrou! Jufrrou! Och! jou Vader komt daer aen,
Mynheer verberg je ras! och! Jan, ik sta te beven.
Jan.
De droeli hael den Paei.
Leönora.
Mynheer, wil u begeven
Van hier.
Jan. de Kist open doende.
Her in! kom gaeu! Her in! zoo gaeu als 't mag.
| |
[pagina 25]
| |
Jakomyn.
Neen, 't is jou Vader niet; my dogt dat ik hem zag.
Jan.
Jy dogt dat jy hem zag... je doet een mensch verblikken.
Asa, de Kist weer op. Mynheertje wil niet schrikken,
't Was maer een loos allarm van onze Sinternel.
Jy, Juffrou Jakomyn, maekt ons op nieus geen spel,
Myn L vend Orgel raekt dan heel en al in duigen.
Frederik.
Indien gy my een merk van liefde wild betuigen,
Bevry u met de vlugt, k zal uw leidsman zyn.
Leönora.
Maer hoe en op wat wys? wat dunkje, Jakomyn,
Hoor hier, zou ik bestaen met Frederik te vlugten?
Jakomyn.
Was ik als jy ik zou ... Och berje! nou geen kluchten.
Heer Fredrik! ras! och ras! kruip in jou instrument.
Jan.
Zo jy de Gooden fopt! laet ik hier zelf omtrent
Een spioneeren of ...
Frederik.
Myn Leönor ...
Jan.
Sint felten!
Hou op met al 't gepraet, de droes ryd hier op stelten.
Kom ras fruip in de Kist, daer komt Gerardus aen.
Frederik.
Myn Leönoor ik wil ...
Jan, Frederik opnemende werpt hem in de Kist.
'k wil hier geen praet verstaen.
| |
[pagina 26]
| |
Tegens Leönora.
Verlaet je maer op my Juffrou, en berg jou biezen!
Hoe speelen wy nu best, dat wy geen spel verliezen?
| |
Twaelfde tooneel.
Jan, Hans Olfert, Jakomyn, Gerardus, Twee Knechts, Frederik, in de kist.
Jan.
ZOttin! wat weet gy van een B Care of Mol?
'k Zweer! by de Sleutels van 't A, B! Ut, Re, Mi, Sol,
Dat gy geen enkle noot verstaet of kunt begrypen.
'k Heb hier in deze Kist een Orgel met drie pypen;
Len bas, fiolen, en veel instrumenten, daer
Gy geen verstand van hebt.
Hans Olfert, tegens Jakomyn,
Wem word ik da gewaur?
Jakomyn.
Dat is Don Holpyp, een der grootste kunstenaren,
Die zo uitnemende is in zang en spel ervaren,
Dat hy geen weêrga heeft.
Hans Olfert.
Don Holpyp! wo, da 's wis,
Dat dei ein Meister mit ein graute beirkeel is,
Dei grof ond fyn bywyl kan ut dem balge wringen
Keumt i hier speilen?
Jakomyn.
Ja.
Hans Olfert.
'k School na zyn pipen zingen.
| |
[pagina 27]
| |
Jan.
Dat 's recht! zo jy 't niet deed, je waerd jou leven kwyt,
Gerardus.
Wie dat de kunst veracht die doet den Meester spyt;
Maer wat is in dees' Kist?
Jan.
Myn Heer een Levend Orgel
Met allerlie geluid, ja zelf een Menschen gorgel,
Een Vox humana vyf voet zes duim, en tremblant.
Noch heb ik, buiten my, twee Meesters aen de hant,
Door wiens Accompagment het aen de gang zal raken.
Hans Olfert.
Noe Meister weist zoo guet dei Kist eins up to maken
'k Wol eins probeiren of ik 't Orgel slagen kan.
Jan.
Hou stil! begint dat niet! geloof me, alleenlyk van
De Blaesbalk bleefje doot. En hoe zou ik het stellen.
Al jy zoo onbedagt en roekloos voer ter hellen?
Hans Olfert.
Woe nau? ik heb nei naud.
Jan.
Perfors dan; maer ik ken
My vry van alles: wyl dat ik onschuldig ben.
Zacht waer 's de Sleutel?... ja, die heb ik onder 't praten,
By Flip den Tuinder, op de tafel leggen laten.
Heb maer een wyl gedult, tot straks, als Jakomyn
Die heeft gehaeld.
Gerardus.
Maer zou de Lugt niet schadlyk zyn
Aen 't Orgel.
Jan.
Dat 's gewis; ai! waer toe dat geteutel?
| |
[pagina 28]
| |
Ik deed de Kist niet op al had ik zelf de Sleutel.
Gerardus.
Wie op zyn zaken past doet zelden veel abuis.
Kom volg my; breng de Kist dan met u drien in huis.
Jan, met de twee Knechts neemen de Kist op die zy achter Gerardus in huis draegen.
| |
Dertiende tooneel.
Hans Olfert, Jakomyn.
Hans Olfert.
POtszelder! wo es nou mein Leewenoor te vinden?
's Es jo zo wonnerlik, ond waeid mit allem winden.
Wan si mik altit wol ontlaupen von 'er stal,
Zo lauve ich nimal dat ich kinderen krygen schal.
Jakomyn.
Daer zyn 'er meer getroud, die, schoon ze elkaer ontloopen,
Zich wederzydsch voorzien van kinderen by hoopen.
Hans Olfert.
'k Weet nich, heft si gein aer die hier ut vryen kaumt
Heur, Jakomientgen, wat ich heb von nacht gedraumt:
Mik dogts, 'k ha rausene lust om schape fleis to eten,
Ont wan ik 't krigen wol wirde ik mit 't spet gesmeten.
| |
[pagina 29]
| |
Veertiende tooneel.
Robbert, gekleed als een Baron, Hans Olfert, Jakomyn.
Robbert, omhelzende Hans Olfert.
A Mice, hoe gy hier? onhou my geenzins de Eer
Dat ik u na myn plicht behoorlyk embrasser.
Hans Olfert.
Dei duker slao di vent! dei schol mi bald verworgen.
'k Wol em dat kompleiment ein anderkeir wol borgen.
I mookt zich zo gemein; jo wel, 't lykt einen schalk.
Gants krezem het dei kerl nich ogen als ne valk,
Wo, dat ne dreit im slâot! wa schal ich von dem maken?
Robbert.
Zyt gy 't Mynheer? .. de droes! 'k mag op uw naem niet raeken.
Die waeid my staeg door 't hoofd! Hoedanig is die? .. zagt?
Laet zien? .. hoedanig? .. zoo men u te noemen plagt.
Hans Olfert.
'k Heit gein heudanik, 'k heur doe kanst mik nich ter degen;
Ik heit al anners.
Robbert.
'k Had de tyding nau gekregen
Van uw aenstaenden Echt, of 'k vond my gantsch verplicht,
Om u een heerlyk en uitmuntend Bruiloftdicht,
In hooge laersen, toe te dreunen op uw huwlyk;
Maer hoe gy schort de neus? houd gy my voor afschuwelyk?
| |
[pagina 30]
| |
My, die uw besten vriend geweest is. 't Heugd u wel
Al houd gy u zo vreemd, hoe ik een bagatel
Van hondert Dukatons u heb geleend?
Hans Olfert.
Doe schol mik
Nich trekken! Breurke, paukstu want ich schol dik
Gein oortgen geffen. 'k Lauv doe sprekts ne slinkschen an.
Ik heit Hans Olfert.
Robbert.
Ja Hans Olfert is de man
Die 'k zoek.
Hans Olfert.
Wa veur schol ik dy honnert dikketonnen
Betaolen?
Robbert.
Hoe, waer voor? 'k heb ze eerlyk gewonnen
Van u in 't paddemoes, by Juffrou ... ei je kent
Haer naem zo wel als ik; wy waren daer gewent
Gerieft te worden van een mals en lekker duifje;
Daer was verschot: gy vond gestaeg een ander kluifje.
Zech, Olfert, 't heugd je wel, hoe dat wy met malkaer
Eens vrolyk waren by een Spekverkoopster, daer
De man van huis was? ...
Hans Olfert.
Ich Weit nich von 't ein of 't ander.
Robbert.
Wat 's dit voor antwoord? hoe, zoo kennen wy malkander
Niet meer? en gy ontkent hartnekkiglyk uw schuld
Zoo klaer en deugdelyk? wel aen! ik zweer, gy zult,
Indien gy niet betaeld, door dezen degen sterven,
| |
[pagina 31]
| |
Of ik zal geen Baron meer zyn van Nergenswerven.
Hans Olfert.
Jo, lik mich vry dem moors! ich weit nicht wat doe praet.
Robbert, zyn degen trekkende.
Al lang genoeg gezard! nu zal ik and're raet
Verschaffen.
Jakomyn, zich tusschen beide stellende.
Och! Myn heer, ei wil zoo luit niet spreeken:
Indien 't Gerardus hoord ...
Robbert.
Dat's goet. Ik wil my wreeken.
Jakomyn.
Och! 't is een eerlyk Man die jou betalen zal.
Hans Olfert.
Ich em betalen!.. ich!.. ich geif em nich met al
Robbert.
Gy blyft dan koppig? va! 'k zal u dien kop verzetten.
Jakomyn.
Heer Olfert, och! hy zal ...
Robbert.
'k Zal hem tot gruis verpletten.
Jakomyn.
Baron, ei! nog een woord:
Tegens Hans Olfert.
Och bergje toch Myn heer.
Robbert.
Laet los! zeg ik, laet los! op dat ik dat geweer
Mag doppen in zyn bloet voor al zyn gruwelstukken,
Hans Olfert.
Och Jakomientgen! laot ich after joe wat bukken.
Maurd! brand! maurd! brand! maurd! brand!
| |
[pagina 32]
| |
Vyftiende tooneel.
Gerardus, gevolgt van Twee Knechts, Robbert, Hans Olfert, Jakomyn.
Gerardus.
WIe maekt hier zulk misbaer?
Wat oirzaek schreeuwt men hier zoo doodlyk en zoo naer?
Robbert.
Een valsche speelder, die, van 't geen hy heeft verlooren,
Geen duit betalen wil, komt hier uw rust verstooren;
Hy is het dien ik zal, indien hy my niet ras
Betaeld, gaen villen, dat, hy lykt een Marsyas
Gerardus.
Wat wil dit zeggen?
Robbert.
Hy is een der grootste guiten,
Die toelegt op bedrog om jou maer wat te snuiten.
Gerardus.
Het is myn Schoonzoon, Heer.
Robbert.
Uw Schoonzoon?
Gerardus.
Ja, In 't kort
Zal hy die worden.
Robbert.
Zyn degen opstekende.
Goet! voor eerst geen bloet gestort.
Ik neem u voor den man die eerlyk zal betalen
De hondert dukatons, hem onderscheide maelen
In 't spel verschooten, 'k doe arrest op u Myn heer;
| |
[pagina 33]
| |
Op zyn aenstaende Bruit; en dan zoo arresteer
Ik 't Huwelyks goed, dat hy als schoonzoon heeft te wagten.
Gerardus.
Verspeeld gy dus uw geld?
Hans Olfert.
'k ha niemal im gedagten
Gehad to speilen!
Robbert.
Wel! dat zulk een schender zich
Bederft met liegen! wie hiet Olfert?
Hans Olfert.
Zo heit ich.
Robbert.
Deeze is alöm bekend voor meester in 't piketten,
En alle speelen; die wel hondert pistoletten,
Verzet op eene kaert; terwyl zyn handigheit
In valsch te speelen, 't oog van idereen misleid.
Doch niettemin hy heeft wel twintig duizend gulden
Van doen, als hy betaelt zyn groote en kleine schulden.
Gerardus.
Hoe zulk een fraeje som?
Robbert.
Geloof het vry, Myn heer,
Behalven 't geen hy noch in 't Mothuis... 'k zeg niet meer.
Hans Olfert.
ô We mih! dat ich noe dei lougens mot verdragen.
'K ha na dem karte speil mine eugen nimael slagen;
Sonst wol na'm Ganzenbord.
Robbert, tegens Hans Olfert.
Hier geld geen zotte praet.
Tegens Gerardus.
Gy blyft dan Borg, Myn heer?
| |
[pagina 34]
| |
Gerardus.
Maek vry daer op uw staet:
Dat, zoo hy niet betaeld, ik u het zal verstrekken;
En prompt, betaelend, hem van 't huwlyksgoed aftrekken.
Robbert.
Gy spreekt, par bleu! Noch als een braef en eerlyk Man:
Als iemand reedlyk is, is 't my onmoglyk van
Onreedelyk te zyn. Vaerwel Myn heer; tot morgen;
Maer langer, op uw woord, zal ik dien Guit niet borgen.
| |
Zestiende tooneel.
Gerardus, Hans Olfert, Jakomyn.
Gerardus.
HOe gy een Speelder? Gy!
Hans Olfert.
'k Mag an dei kaek staun, wen
Ich immer ha gespeilt, of da 'k dein Keirl ken.
Jakomyn.
Men zegd en 't is ook waer, hoe naeu men Ezels ooren
Verbergd, 't koomt aen den dagh, hoe lang 't ook van te vooren
Verborgen is geweest.
Hans Olfert.
Jo, pauk i maor wat hen.
Da keumt neef Jochem; zeet! woe dat i dansen ken!
| |
[pagina 35]
| |
Zeventiende tooneel.
Jochem, in 't gewaet van een Cupido, Hans Olfert, Leönora, Gerardus, Jakomyn.
Jochem.
ZEet, Vetter! heir bin ich in muskerraders kleiren,
Noe lyk ik Cruipintó, zeet wie ich ken hanteiren
Dem baug on flits. Noe ken ich scheiten. Zeet!
Hans Olfert.
Veurwoar
Dei toestel is jo hupsch. Joe scheit recht up een hoar.
Wa dunk stu Leef? noe spreh.
Leönora.
Myn heer, 'k mag u niet zeggen
Van 't geene ik denk; het blyft by my verborgen leggen.
Jakomyn.
Neef Jochem presenteerd een wonderlyk figuur:
Hy lykt dien Wildeman, wiens leevendig postuur
Voorleeden kermis was in 't eerste Spul te kyken.
Cupido zeker moet in fraeiheit voor hem wyken.
Jochem.
Joe, is 't niet waur? Zeet to, noe vleig ik na om hoog.
Hy valt over Gerardus, Hans Olsert en Jakomyn, die by tegens de gront werpt.
Jakomyn, opstaende.
'k Wou dat je na den droes om raepzaet heenen vloog.
| |
[pagina 36]
| |
Myn kop is [...] aen stuk! myn armen en myn beenen
Gekraekt!
Hans Olfert, opstaende.
O wee mein kop!
Gerardus, opstaende.
Hy wou 't zoo kwaet niet meenen.
| |
Achtiende tooneel.
Jan, Hans Olfert, Gerardus, Leönöra, Jakomyn. Gevolg van gemaskerde Dansers.
Jan.
Myn heer 't Consert is klaer. Zoo 't u gelieft, men zal
Beginnen de Ouvertuur te speelen voor het Bal.
Hans Olfert.
Hei laet ons lostig zyn! braef lachen, on braef zingen!
Kom Naber, doe joe best mit hupsch herom to springen.
Woor is noe joe schermmei?
Jochem.
I wat scholmei! ich schol
Jo danssen, ont i weit, dat, ken ich jo to wol.
Gerardus.
Maer niet te vliegen.
Jochem.
Nein. no speulman leit joe heuren!
Went mit den pauken geit de tyd al vast verleuren.
Halt! Halt! i maekt mik daur zo veil grimmassen! stil!
On loester to! kedaur, wat ik no dansen wil.
| |
[pagina 37]
| |
Hy zingd.
Heur Kees men vryer &c. Speil mih noe hupskens up, on mah mih gein grimmassen
Van trimmerlementen on wol up dei maot te passen.
Na dat hy alleen gedanst heeft, word, hy in 't midden gestelt, en terwyl de anderen een contra dans om hem danssen, verschynt Robbert in 't gewaed van Leönora, die, de plaets innemende, haer overgeeft aen Frederik en Jan; met wien zy zich van 't Tooneel begeeft.
Hans Olfert.
Wel noe Schaunvater, staut dei hupschen dans joe aun?
Gerardus.
Byzonder Schoonzoon.
Jochem.
Hei! noch eins, nich stil te staun.
Zy danssen als vooren.
| |
Negentiende tooneel.
Geertje, Gerardus, Hans Olfert, Robbert, Gevolg van gemaskerde Dansers.
Geertje.
Och! help, Myn Heer! sta by! twee vastenavonds gekken
Heb ik, zoo aenstonds, met jou Dochter zien vertrekken
Van onze Hofstêe.
| |
[pagina 38]
| |
Gerardus.
Hoe! wat zegje daer?
Geertje.
Ik schrik,
Als ik 'er noch om denk! 'k stond voor een ogenblik,
By onze Tuinders Vrou, in gunste laen, te praeten,
Wanneer twee Gekken, puur als dol en uitgelaeten,
Te voorschyn sprongen, uit de groote Oranjery,
Elk had een vossestaert, waer mêe zy Neel, en my
Van verr' toewenkten en een dageraet beloofden;
Mit zag ik Leönoor, die ze uit onze oogen roofden.
Gerardus.
Myn Dochter?
Geertje.
Ja Myn heer.
Hans Olfert.
Myn Leef? wo! da's net waur!
Dei Deern is gek! ich dans mit Leeuwenoor; kedaur,
Gerardus.
Daer staet myn Kind! de Meid heeft wis 't verstand verlooren!
Geertje.
Ja of gylui wat praet, myne oogen en myne ooren
Bedotten my niet ligt. En of jy lui 't gelooft
Of niet, ik heb 't gezien dat zy ons is ontrooft
Van deeze Hofsteê, door twee vreemde manspersoonen.
Gerardus.
Zy heeft wis scheel gezien.
Hans Olfert, ontneemt de gewaende Leönora haer masques.
'k Schol u dat anners toonen.
| |
[pagina 39]
| |
Zeet! daur is Leeuweneur...
Robbert.
Uw Dienaer!
Hans Olfert.
Och! stau by
Wo da's de Duvel!
Robbert.
Die gereed is, denk het vry,
Om u, zoo levendig na Nobiskroeg te sleepen.
'k Heb Leönora, tot een vaste borg, gegrepen;
En reets doen voeren door myn knechts op myn kasteel.
Ik hou haer tot een pand, zoo lang gy in 't geheel,
En tot den laesten duit, uw schuld my zult betaelen.
Gerareus.
Och help! myn Kind is weg! Waer zal ik 't weder halen.
| |
Twintigste tooneel.
Frederik, Gerardus, Hans Olfert, Jan, Leönora, gemaskerd, Jochem, Jakomyn, Robbert, Geertje, Gevolg van gemaskerde Dansers.
Frederik.
Myn heer, zyt onbeschroomd voor Leönoor uw kind.
't Zy verre, schoon ik haer steets teder heb bemind,
Dat ik zou tragten, met geweld, iets aentevangen,
Om 't waere doelwit van myn' wensch en hoop te ontfangen.
| |
[pagina 40]
| |
De misdaed, zoo zy zulx genoemd mag zyn, bestaet
Hier in: dat wy elkaêr getrou in raed en daed
Bystonden, om, door list, een huwlyk voortekoomen,
't Geen ons niet anders als voor ongeluk deed schroomen.
Gerardus.
Zyt gy 't Heer Frederik?
Hans Olfert.
Heer Zwezerik... Wat heft
Dei hier te pauken?
Frederik, tegens Hans Olfert.
Iets, Myn heer, dat u betreft.
Uit naem van Leönoor, heb ik u dan te ontdekken:
Dat gy een voorwerp zyt dat haer niet kan verstrekken
Als tot de grooste walg.
Hans Olfert.
Woe, heft si mik neit lief?
Frederik.
Zo gy my niet gelooft, geloof dan dezen Brief.
Hy leeft.
Dat ik ter goeder uure ontwyk,
Met voordagt, zulk een Huwelyk,
Dat al zoo hatelyk voor myn
Persoon is, als 't u lief zou zyn,
Zal niemand laeken, die slechts weet:
Hoe Trouw door dwang niets baerd dan leet.
Myn afzyn dunke u dan niet vreemd;
Noch min: dat gy het qualyk neemt,
Hoe gy verstrekt tot walging, voor
Die u zal myden,
Leönoor.
| |
[pagina 41]
| |
Hans Olfert.
Dei Breef, na dat ich heur, dei es nicht dobbelsinnig
Wo, Jonfer Leeuweneur! mih dunkt, tu zyt bald vinnig!
Zi heft vry laupen, went 'k eir nimahl volgen schal;
Ich leit zi veur 't gein woar zi es, by diezem fal
Vende ich neit raudsaum om ein jonfertje to trouwen,
Dei mik schol daun am stern, meist alle nackten klouwen.
Hans Olfert es nicht dol! i hue sint boven mik!
Gerardus.
Myn Dochter geef ik u.
Hans Olfert.
Geft zi am Zwezerik.
Gerardus.
Hoe, gy versmaed haer dan?
Hans Olfert.
Dei mik den stern wol kraunen?
Nein! Nein! het sohal dik nicht ontbeiren am schoonzaunen;
Noch am kindskindren. Hei! wo bis tu, Naber? gaun
Wi hen.
Jochem.
Gaun dag! gaun dag!
Hans Olfert.
Kom vaurt! niet lang toe staun.
Jan.
Maekt plaets voor Olfert! en voor Jochem!
| |
[pagina 42]
| |
Een en twintigste en laetste tooneel.
Leönora, Gerardus, Frederik, Jan, Robbert, Jakomyn, Geertje, Gevolg van gemaskerde Dansers.
Leönora zich ontmaskerende.
Myn Vader, dat ik u vergramd heb door myn vlugten
Daar van zyt gy bewust wat zulks my deed besteen.
Gerardus.
'k Vergeef aen u, myn Kind, al 't geen gy hebt gedaen.
En gy, Heer Fredrik, nu het dus is afgeloopen,
Wat beter vonnis kund gy uit myn mond verhoopen
Als dat ik u verleen myn Dochter tot een Vrou?
Draeg zorg, dat gy haer steets bemint. 'k Zal u ten trou,
't Beloofde huwlyksgoet aen Olfert, medegeven.
Frederik.
Wy zullen altoos, en gedurende al ons leven,
U daer voor dankbaer zyn.
Jan.
Victori! vrolyk paer!
Lang leef Andronikus! zagt, ik versprak my daer:
'k Meen Heer Gerardus, die u onverlet laet speelen
Op 't Levend Orgel; 't kan Don Holpyp nu niet scheelen
| |
[pagina 43]
| |
Hoe dat gy daer op dreunt. De Klugt is toch gedaen,
Ik sluit met Zang en Dans, en zal de maet vast slaen.
Alle de Gemaskerde maeken een zoort van een Bal; waer na men een Passepied danst.
Robbert zingd:
De Waereld is een speeltooneel!
Ha! ik verstâ my op 't krakkelen;
Als ik weet voor Baron te speelen;
Of dat ik bupsch de Bruid ont steel. bis.
Al win ik juist geen dukatonnen;
Ik heb genoeg door 't spél gewonnen
Elk speelt zyn rol en krygt zyn deel.
Jakomyn zingd.
De Waereld is een speeltooneel!
Ik deed myn best in allen deeleen;
Zoo dat ik lustig op wil kweelen;
Dat ons Hans Olfert was te veel. bis.
Ik wist hem zulk een koek te bakken;
Dat hy met Jochem af moest zakken,
En Fredrik kreeg dees' Bruid ten deel.
Geertje zingd:
De Waereld is een speeltooneel!
Het schreeuwen zou my nu verveelen.
Men zal de Bruid nu niet ont steelen;
En ik heb reets een zeere keel! bis.
'k Zal voor de Mof geen borg meer blyven;
Dat vry die klanten achter blyven;
Waer van ik weinig wagt ten deel.
| |
[pagina 44]
| |
Jan zingd:
De Waereld is een speeltooneel!
ô Bloed! ik wist den haes te keelen,
En 't kon my zeeker niet verscheelen
Wat wyn ik dronk by 't schyn krakkeel; bis.
Maer als Don Holpyp 't Levende Orgel
Laet booren met een Menschen Gorgel,
Dan is het uyt! Elk krygt zyn deel.
EINDE.
|
|