|
| |
| |
| |
| |
De pijne der Hellen.
Daer haren worm niet en sterft, ende het vyer niet uytgeblust en wort. Marc. 9.
GHy siet, ô Sondaer, leven hier
Den Salamander in het vier.
Het is den worm, die eeuwigh knaeght,
Een ziel, die haer te beklaeght.
In 't eeuwigh vyer is sy geraeckt
Om haer wellusten nauw gesmaeckt.
O mensch wilt ghy dit vyer ontgaen!
Hoort die verdoemde ziel wel aen.
| |
| |
| |
Treur-liedt Van een verdoemde ziele.
Stemme: Ach wie ein onausprecheliche pijn.
AY my! waer toe ben ick gekomen?
Het eeuwigh licht is my benomen.
Ick ben in 't helsche vyer, eylaes!
Het eeuwigh eeuwigh vlammen-aes,
Hoe mocht ick wesen alsoo dwaes.
Van dat ick hier in ben getreden,
Ay my! wat heb ick al geleden/
Geen hert bedencken kan d'ellendt,
Geen tongh uytspreken het torment
Dat ick moet lijden sonder endt.
Het lachen is verkeert in suchten.
Eylaes, hoe bitter zijn die vruchten
Van een soo kort, en kleyn plaisier.
Nu moet ick eeuwigh schreyen hier
Om mijn wellusten in dit vyer.
Voor al mijn Hoven, en Palleysen
Woon ick in gloeyende forneysen.
Waer is nu mijnen grooten schat?
Hoe ligh' ick hier, die boven sat.
Hoe is nu omgekeert het rat.
O mijn gesicht van Godt ontsteken
Hoe zijt ghy soo van hem geweken?
Nu moet ghy sien aen alle kant
Den onverdragelijcken brandt,
Gebannen uyt u vaderlandt.
Vermaledijdt zijt ghy mijn ooren,
Den droeven sanck moet ghy nu hooren.
Voor u gesangh' onkuys, en vuyl
Moet ghy verdragen al 't gehuyl
Van desen vreesselijcken kuyl.
| |
| |
Voor mijn vermakelijcke reucken
En voor mijn smakelijcke keucken
Moet ick verdragen vuyle stanck,
Altijt van dorst en honger kranck.
O eeuwigh eeuwigh is soo lanck.
Voor 't onbehoorelijck aenraken,
En voor het sinnelijck vermaken,
Dat ick my nimmer meer ontnam,
Moetick nu lijden dese vlam,
Waer in ick soo moetwilligh quam.
Mijn hayr soo schoon, en rijck behangen
Is nu verandert heel in slangen.
Om mijnen ongebluschten haet
In alle sonden obstinaet,
Ben ick gekomen in dit quaet.
Och had ick mijn begeerlijckheden
In haer beginselen vertreden!
Ick heb daer in te laet vertoeft,
En haer vermaeck te langh geproeft,
Dat my nu 't aldermeest bedroeft.
O werelt vol bedroch, en leugen,
Vol ydelheyt, en vals verheugen,
Hoe vlijtigh wort ghy na gejaeght.
Hoe weynigh wort na Godt gevraeght,
Eylaes, te laet van my beklaeght.
O mocht ick eens weerom beginnen,
Hoe sou ick mijnen Godt beminnen
En beter dienen dach en nacht
Die my soo langh noch had verwacht.
En ick ondanckbaer heb veracht.
Ick sou gestadigh heel mijn leven
My tot de deught alleen begeven;
Verachten dat de werelt acht,
En vlieden dat in 't lijden bracht.
Och had ick dit wat eer bedacht.
Maer eenen traen kon my bevryden
| |
| |
Van dit ellendigh eeuwigh lijden.
Eylaes! het is te laet geschreyt.
Verloren is mijn saligheyt
In eeuwigheyt, ô eeuwigheyt!
En laet den tijdt u niet ontloopen,
Daer ick na wensche sonder hoopen.
De Doodt u alle stonden naeckt.
O sondaer u quaet leven staeckt,
Eer ghy in desen brandt geraeckt.
| |
Een ander.
Stemme: Mijn lief ste lief, mijn schoone vriendinne.
O Moetick nu soo leven in pijnen.
En sal my noyt den hemel beschijnen.
O waer ick noyt een mensche geboren,
Ick waer, eylaes! niet eeuwigh verloren.
Waer ick rondom mijn oogen na wende,
In dese ronde vind' ick geen ende.
Eylaes, geen handen konnen ontbinden
My van dit vier, dat my gaet verslinden.
O mocht ick die genade verwerven,
Dat ick noch eens met hope mocht sterven!
Hoe kan ick noch soo wenschen en hopen!
Nu al mijn sandt is eeuwigh verlopen.
O waerder niet als sant op der aerden,
En niet als sandt geduerigh en baerden,
En tot den hemel waer al verheven,
En my dees' hope wierde gegeven.
Dat alle millioenen van jaren,
Die noch soo menigh sanden vergaren,
Sou maer het kleynste vogeltje dalen,
En maer alleen een sandeken halen.
En dat het eyndt van alle die sanden,
Sou wesen oock het eynde van branden,
| |
| |
In al mijn pijn, en moeyelijck lijden
My sou die mare Konnen verblijden.
Vergeefs ick na mijn saligheyt wensche.
Siet beter toe, die kont noch, ô mensche.
Wanneer dit zandt sal op zijn genomen,
Niet tot het eynd' en ben ick gekomen.
Noch niet het midden voelen mijn sinnen,
Noch niet, eylaes mijn pijnen beginnen.
My sal dit eeuwigh eeuwigh knagen.
Ick sal mijn dwaesheyt eeuwigh beklagen.
Mocht ghy maer eens een stemmeken hooren
Van dit musijck, niet meer u bekooren
En sou de werelt met haer genuchten,
Waerom ick eeuwigh eeuwigh moet suchten.
Alleen maer in een kleyne doodtsonde
Was ick, eylaes, in 't eynde gevonden.
In vuyl gedachten had ick behagen,
Hierom moet ick die pijnen verdragen.
O mensch, dat u gedachten al waren
Met den Propheet, van d'eeuwige jaren,
Ghy soudt wat meer u saligheyt achten,
En van de minste sonden u wachten.
| |
| |
| |
Een ander.
Stemme: O Mors vitalis.
De droefheyt eeuwigh erven,
Wee my, mijn vuyl gesicht
Heeft desen brandt gesticht.
In 't quaet ick my verblijde,
Geen deur en gaet hier open,
Ick heb den tijt versopen;
En blijf der vlammen aes,
Hoe mocht ick sijn soo dwaes.
Den worm sal eeuwigh knagen,
Had ick mijn schult bekent
| |
| |
Ick waer in geen torment.
Hoe soud' ick my verneeren:
Ghy soud' van my dan leeren,
| |
Een ander.
Stemme: O flamma.
O Vlammen, ô vlammen, ô helsche vlammen!
Waer in mijn ziel, eylaes, moet eeuwigh branden.
O eeuwigh branden! ô eeuwigh branden!
O eeuwigh eeuwigh branden.
O branden! ô branden! ô eeuwigh branden!
O eeuwigh eeuwigh branden!
Och of de menschen al u eens verstonden,
U eens verstonden, u eens verstonden,
Die leven noch in sonden,
Die leven noch in sonden.
O sonden, ô sonden, houdt op ô sonden,
Beweent, ô mensch', u sonden,
Die boven alle pijn my eeuwigh knagen
My eeuwigh knagen, my eeuwigh knagen,
Eer ghy alsoo moet klagen
Wilt u in tijts beklagen.
O eeuwigh, ô eeuwigh! ô bitter eeuwigh!
O eeuwigh, eeuwigh, eeuwigh!
Geduerigh sonder eyndt mijn tranen loopen,
Mijn tranen loopen, mijn tranen loopen,
| |
| |
En eeuwigh niet en hoopen,
Den tijdt is nu verloopen.
U tranen, u tranen, ô mensch' u tranen,
Met eenen traen alleen, met eens te suchten,
Met eens te suchten, met eens te suchten
Kont ghy dit vyer ontvluchten.
Neemt waer den tijdt van suchten.
| |
Den H. Bernardus
Serm. 16. in Cantic. en Matth. 22. vs 13.
Wie sal mijn hooft water geven, ende mijn oogen de fonteyn der tranen, op dat ick mach voorkomen met weenen de weeninge, ende knersselinge der tanden.
Item
Ick heb een vast opset ghemaeckt van noyt te lacchen, tot dat ick hoor:
Komt gebenedijden.
Ende sal niet ophouden van weenen, tot dat ick vry ben van dit vonnis:
Gaet vermaledijden in het eeuwigh vyer.
| |
| |
| |
Gebedt.
GEnadighen Godt, die voor u dorstigh Israël de wateren uyt de steenrotse hebt doen uytkomen, haelt oock uyt de versteentheyt onser herten de wateren der tranen, met de welcken wy mogen uyt doen den eeuwigen brandt, die wy door onse sonden verdiendt hebben. Door de verdiensten van uwen Sone Jesus Amen.
|
|
Auteursrechtvrij
