|
| |
| |
| |
| |
Anagramma.
De Doot werpt Todo.
Sy neemt het al, en laet u niet.
De mannen der rijck dommen en hebben niet gevonden in haer handen. Psalm 75.
HIer in 't voorgaende Sinnebeelt
De Doodt het spel van Todo speelt.
Sy neemt het al, gelijck ghy siet,
En laet u Nada, dat is, niet.
Soo Niet, en Al in 't spaensch' u luyt,
Door dese letterkens beduyt
| |
| |
Hier op het tolleken gestelt,
Alleen dat boven is, dat telt.
U desen worp komt onverwacht
Gelijck de Dieven in de nacht.
De waerheyt hoort van Iesabel,
Het hooft, en eynde van dit spel.
Sy wierp eerst Todo, dat is, al,
Den goeden Naboth oock bestal.
In 't eynde Nada boven quam,
De naeckte Doot al weder nam.
Siet rollen haer van boven af
Met haren Niet in 't open graf.
Hoort aen het uyterste vermaen
U van den holle bol gedaen.
| |
Iesabel.
SIet hier een edel ydel hooft
Nu van den valschen schijn berooft.
U spiegelt hier, ô jonge jeucht,
Hier is het eynde van u vreucht.
Hier is de waerheyt heel ontdeckt.
Siet wat u tot de sonde treckt.
Mijn hooft, eylaes, u wort vertoont
Voor desen met het gout gekroont.
Siet hoe mijn aen sicht geblancket
Nu van de peerden is verplet.
U oogen klaer als kristallijn
Oock sullen niet als gaten zijn.
Den reuck verandert is in stanck
Den hollen mont is sonder klanck.
De rest is weer verkeert in as,
Gelijck het van te vooren was.
Van u mijn hooft, al ist vervloeckt:
Uyt medelijden dit versoeckt:
O mensch', en wilt niet voorder gaen
Hoort eerst de naeckte waerheyt aen.
| |
| |
Siet hier het eyndt van uwen loop.
Siet hier de schipbraeck van u hoop.
Bepoedert hier altijt u haer,
En volght de ware wijsheyt naer.
Met Abraham, en my belijdt,
Dat ghy maer stof, en assche zijt.
Als mijn gedachtenis u raeckt,
Terstont ghy u wellusten staeckt.
Bevrijt u van de helsche pijn,
Waer in verandert al de vreucht
Waer mee de werelt u verheucht.
Het beste dat op d'aerde liep,
En swierde door het blaeuwe diep,
En door den grooten hemel vloogh,
Was doen het wit van mijnen boogh.
Ick hadd' het al na mijnen sin,
Nu komter niet als wormen in.
Men diende my met sulcken vlijt.
Hoe is verandert dien tijdt.
De werelt is gerolt voorby
Met al haer pracht, en hoverdy!
Steunt op u vrienden niet te seer.
Geen vrienden kennen my nu meer:
Den eenen stoot my met den voet,
En met de werelt rollen doet.
Den anderen besiet my wel,
En seyt: is dit niet Iesabel?
Soo langh ghy staet, ghy wort geacht,
Wanneer ghy valt, ghy wort belacht.
Leyt u den adel in de krop,
Gaet soecken hem in mijnen kop.
De doodt en maeckt geen onderscheyt,
Den adel houdt voor ydelheyt.
Voor haren seyssen al gelijck
Haer buygen edel, arm, en rijck.
| |
| |
En steunt oock niet op uwen schat
Haest keert het ongestadigh rat.
Met 't geene, dat den Heer u geeft
Gerustigh, en in vrede leeft;
Maer om het dagelijcks hem bidt,
Geen onrechtveerdigh goet besit,
En niemant van het sijn ontbloot,
Het welck is oorsaeck van mijn doot.
De werelt dan in tijts versmaet,
Die moeder is van alle quaet.
Betrouwt haer niet, al schijnt sy vol.
Als ghy nu siet, den bolis hol.
| |
| |
Veranderinge des levens door het aenmercken des doodts.
Stemme: Mijn vee, en al mijn schapen.
O Werelt, niet meer talen
Van nu, soo langh' ick leef,
Alleen maer tot de deucht.
Corydon laet u Schaepjens dalen
Dat u tot mijn wey verleyt.
En laet u hert niet dwalen,
En siet niet na mijn haer,
| |
| |
Corydon laet u Schaepjens dalen.
Heel ontbloot van haer, en vel.
Mijn oogen met haer stralen
Doen loopen naer een dier.
Corydon laet u Schaepjens dalen.
Mijn oogen nu vol schijn,
Van de wormen vol venijn.
Dat ick u niet en wensch,
Sijn oorsaeck van den val.
Corydon laet u Schaepjens dalen
Daer 't al moet rotten af;
Sal de moeder, diese gaf.
Mijn wangen zijn u zalen,
| |
| |
Corydon laet u Schaepjens dalen:
Even spoedigh onder gaen.
Mijn tongh' als Nachtegalen,
Mijn tanden zijn u vreucht
Corydon laet u Schaepjens dalen.
Dit dootshooft sonder tandt
Weyt u oogen, als ghy brandt.
Vergaet met eenen stanck.
Corydon laet u Schaepjens dalen.
Ick soeck mijn saligheyt,
Sijn met hem in eeuwigheyt.
Ick wil mijn hert bepalen
Corydon laet u Schaepjens dalen,
Die eeuwigh vruchten draecht.
| |
| |
Jaeght, dat eeuwigh u behaeght.
| |
Alle menschen is geset eens te sterven. ad Hebr. 9.
Stemme: De soete Somer-tijden.
En wilt niet eeuwigh sterven,
En 't eeuwigh leven derven.
Ey laet in tijdts u quaet,
De doodt siet na geen jaren,
En wilt oock niemant sparen;
's Is blint, en stom, en doof.
't Is al vooren har roof.
Haer aensicht heeft geen oogen,
Van 's werelts Majesteyt.
En maeckt geen onderscheyt.
Veracht de goude Kroonen.
Weest als de doodt oock blint.
Haer hooft en heeft geen ooren,
| |
| |
En luystert na geen reden,
En vraeght na geen gebeden.
Jonck, oudt, en arm, en rijck
En kan niet sien u tranen,
Besiet het hooft rondtsom.
Het is al holl', en stom.
Wilt ghy dan beter sterven,
En 't eeuwigh rijck verwerven,
Altijt haer dach, en nacht
Voor al is raet behalven voor de doodt.
| |
Een ander.
Stemme: Droef heyt is mijn playsier.
Weest, als ghy leeft, de doot gelijck,
Als u den mensch' in 't eynde leert.
Als 't leven is daer uyt,
En ghy sijn open oogen sluyt,
Op dat ghy siet het eeuwigh licht.
Oock sluyt wel uwen mondt,
Op dat hier uyt niet meer de sond',
Oock niet een ydel woordt,
Dat Godt mishaeght, en wort gehoort.
En niet het listigh vlees betrouwt,
Den raeck van uwe suyverheyt.
| |
| |
U van de werelt oock ontbloot.
Haer goet, en gelt verlaet,
Of met het hert, of met de daet.
Ghy soeckt dan uyt den hoeck
Voor 't lichaem eenen ouden doeck.
Oock soo te vreden leeft,
Met 't gene dat den Heer u geeft.
Daer light dan uwen vrient,
En niet en sier dan meer verdient
Dat ghy niet sterft in eeuwigheyt.
Leeft, gelijck ghy sterven wilt.
| |
Och oft sy wijs waren, ende verstonden, ende de uytterste voorsagen. Deut. 32.
Een gelijckenisse Van het menschelijck leven, voorgehouden den Coninck van Indien Josaphat van Barlaam. Beschreven van Joannes Damascenus in hun leven in 't 13. Cap.
Stemme: Weest Nymph gegroet. Of: Carthuyser Bruyn.
Om sijne dwaes heyt noch onbeklaeght,
Die van den Eenhooren nagejaeght,
In eenen put van boven af viel,
Aen eenen tack in de val hem hiel.
| |
| |
Twee Muysen doorknaeghden
En die beweeghde met kracht om neer.
Dat dese mensche sou vallen eer.
Sagh in het diepste van desen kuyl,
Die spouwde vyer, en met open muyl
Sagh springen vier Slangen
Wat honighs druppen van boven af
Sagh, en niet siende na sijne straf.
Alsoo wellustigh in dese noodt
Of hy bevrijdt was al van de doodt.
| |
| |
U van de doodt alsoo na gejaeght,
De valscheyt van de werelt behaeght.
Dat alsoo rasch oock heeft omgebracht
Den witten dagh, en den swarte nacht.
Den diepen kuyl, den Eenhooren snel,
Den helschen Draeck, en Serpenten fel,
't Goet van de werelt vol van bedrogh
En doet, eylaes, vergeten tot noch
| |
| |
Kiest de goede, laet de quade.
De leste volght het eeuwigh Kruys.
Wat al beloften sal de doot
Vytdruck en in den lesten noot,
Nu dan, ô mensche doet het goet
Dat u de doodt dan wenschen doet.
Den lesten dagh ghy niet en weet,
Maeckt u dan alle dagh gereet.
Leeft soo ghy sterven wilt.
|
|
Auteursrechtvrij
