|
| |
| |
| |
| |
Den Eclips van de Son.
Ofte verblintheyt, ende val van een ziele door de sonde.
Geleken met den val, ende verwoestinge van den Tempel van Salomon door de Chaldeeuwen, beklaeght in de beklaginge Jeremias Cap. 4.
Hoe is 't gout verduystert? die alderbeste verwe is verandert.
OSondaer, die noch sonder vrees,
Om de wellusten van u vlees,
| |
| |
Van Godt, en sijnen hemel dwaelt,
En niet met eenen slagh en daelt,
Siet weder den Eclipsis aen;
De Son verduystert van de Maen
Recht onder 't voorgenoemde licht,
Het welcke sy dan overdeckt
Tot dat sy wederom vertreckt.
Op die manier u komt aen boort,
En tot het quaet altijt bekoort
Den quaden geest, de Maen gelijck.
Hy deckt oock eerst het hemel-rijck,
En doet vergeten u dan Godt,
En oertreden zijn gebodt;
Waer toe met alle sijn gewelt
De wereldt tusschen beyden stelt;
Haer Rijcken u voor oogen houdt,
En soo verduystert oock u goudt;
Van 't ware licht u ziel berooft
Als hy den valschen schijn belooft.
O mensch' alsoo van hem verleyt,
Meer Jeremias u beschreyt,
Als zijn verwoest Jerusalem.
Meer over u hoort roepen hem:
Hoe is verduystert all' u gout?
O gulden Tempel opgebouwt
Van Godt, den waren Salomon,
Nu soo vernielt van Babylon?
O schoone ziel van Godt bewoont
En door sijn heyligh bloet verschoont,
Hoe is dit goddelijck gelaet
Alsoo verduystert door u quaet?
Hoe is den alderschoonsten geest
Verandert in het vuylste beest?
En is om een hoveerdigheyt
Verdonckert in der eeuwigheyt?
| |
| |
Hoe is den eersten mensch soo wijs
Verdreven uyt het Paradijs?
Verwesen tot de sterflijckheyt
Oock om een' ongehoorsaemheyt?
Hoe swart is Sodoma verbrandt,
Dat schoon', en overvloedigh landt?
Gestraft om haren quaden lust,
En ghy noch niet den uwen blust?
De sonde dan ontneemt die Son
Uyt wien 't eeuwigh licht begon.
Die Son is oock de saligheyt
Van wiens licht de Maen u scheyt.
Die Maen is 't ongestadigh goet,
Dat u van Godt soo dwalen doet.
Die Maen, ô mensche, niet bemint,
Die hier, en namaels u verblint.
Boven al vreest de sonde;
Doodelijck is haer wonde.
| |
Het begin, ende vervolgh van de quade bekooringe.
Stemme: Geluckigh is de mensch.
Verliesen all' haer stralen.
Recht tusschen beyden staen,
Hier door my wilde leeren,
| |
| |
De ziel' oock soo bevleckt,
En 't eeuwigh licht ontreckt.
Die, vyandt van den dagh,
Ons van het licht doet wijcken,
Jaeght in den aerdtschen bol,
Weer open doet ons oogen,
Dan sien wy ons bedrogen.
Ons, listigh, houdt te vooren,
Noch voorder gaet bekooren;
Den lust begint te branden.
Wy staen met open' handen.
Sy toont in 't aerdtsche dal
Haer rijck, en rijckdom al
En brenght soo tot den val.
Dan, wat het oogh bestraelt,
| |
| |
Geen quaet, en gaet voorby.
En voorder gaet be driegen.
En altijt hooger vliegen.
Ons soo verblint, en dwaes
Sy blaest op met haer aes,
Gelijck een kindt de blaes.
Doen klimmen ons gedachten.
Ons weder gaet ontbinden,
Niet in ons handen vinden.
Die dan ons eeuwigh scheyt
| |
Hare quaetheyt heestse verblint. Sap. 2.
Stemme: Schoonste ghy zijt ongestadigh.
AL hadt Argus hondert oogen
Om te waken dach, en nacht,
Van Mercuer is hy bedrogen,
En ten lesten omgebracht,
| |
| |
Als hy na sijn fluytjen hoorde,
Dat hem tot den slaep bekoorde,
Die haest al sijn oogen sloot,
En was oorsaeck van sijn doot.
Juno sach dit met medoogen,
En die oogen stelde gauw',
Om die eeuwigh te vertoogen,
In de steert van haren Pauw.
Dese fabel, niet en dwalen
Van de waerheyt, die u leert,
Hoe de werelt u verkeert.
Meerder licht is u gegeven;
Meer verlicht is u verstant,
Naer het ware Vaderlandt.
Recht om hoogh zijt ghy geschapen,
Om met Argus niet te slapen,
Door u schult het eeuwigh licht.
Oock de werelt komt u vleyen,
En vermaken met haer vreucht,
En u ziel' alsoo verleyen
Met dit fluytjen van de deucht.
Eer dat sy begint te naken,
Den Apostel doet u waken.
In den sonden-slaep u singht,
Ist dat ghy u niet bedwinght.
By dit fluytjen oock gelijcken
Meught ghy haer hoveerdigheyt.
Haren pracht, en Coninck-rijcken
Sijn maer wint, en ydelheyt.
En wilt daer niet meer naer hooren,
Met Ulysses stopt u ooren.
Steeckt den steert met het Serpent
In u oor: aensiet het endt.
| |
| |
Niet te seer en wilt betrouwen
Op u kracht, een ydel riet.
Het sal u te laet berouwen,
Die u oogen laet verblinden,
In den Pauw' oock sult die vinden;
Sien hoe dat in pracht, en staet
Uwe ziel' oock onder gaet.
| |
En leyt ons niet in bekooringe. Mat. 6. Luc. 11.
Stemme: Tweede Carileen. Spoedt u voetjens.
HOort, ô mensch', een goede les,
U altijt wacht van Hippomenes,
Drie gouw' appels als hy wierp in 't sant,
Dat haer achter-hiel, eylaes,
In de werelt dit bedrogh.
Mensch', u ziel is dese maeght,
U terstont de wereldt oock behaeght,
Van de baen van uwe saligheyt,
| |
| |
Doet de werelt met haer gelt.
Die niet eeuwigh u verheught.
Spoet u naer het Paradijs,
Hier belooft is u den hoogen prijs.
Godt sijn Rijck u belooft,
Ist dat u de werelt niet berooft.
En u vier niet uyt en blust,
U van 't eeuwigh vallen doet.
| |
GEbedt.
Versterckt my goedertieren Godt,
Dat ick niet wijck van u gebodt;
Geeft wijs heyt, dat naer uwen raet
Ick mach voorkomen alle quaet;
En liefde, dat ick nu voortaen
Mach in de waerheyt blijven staen.
Door uwen Soon gebenedijdt,
Die door sijn lijden ons verblijdt.
|
|
Auteursrechtvrij
