MoiBoi. Het uitstapje

[p. 4]

[MoiBoi. Het uitstapje]

MoiBoi staat ongeduldig voor het raam te wachten. Hij luistert naar de geluiden buiten.

Eindelijk hoort hij het.

Opgewonden rent hij naar papa en mama, die in de keuken bezig zijn.

‘Oom Theo komt al,’ roept hij en pakt zijn tas.

Oom Theo steekt zijn hoofd door het raam. ‘Frisse morgen lieve mensen. Al gereed?’ vraagt hij.

‘Goede morgen,’ groeten ze terug.

Oom Theo helpt de ijsbox en tassen naar de auto te brengen.

MoiBoi kijkt zoekend rond.

[p. 5]

‘Gaat Ramon niet mee, oom?’ vraagt hij teleurgesteld.

‘Nee hoor, hij is stout geweest,’ antwoordt oom.

Plotseling hoort MoiBoi gegiechel achter in de auto. Ramon komt te voorschijn. ‘Eén nul,’ plaagt hij.

MoiBoi lacht. ‘Yes! Give me the five.’ Hun handen kletsen tegen elkaar.

‘Oké, instappen allemaal,’ zegt oom vrolijk. De auto wordt gestart en ze gaan op weg.

Zij gaan naar familie in het dorp Matta. Oom Theo rijdt snel, maar

[p. 6]

veilig door de stad. Ze gaan over de brug bij de Saramacca-doorsteek.

‘Ramon, kijk zoveel boten in het kanaal,’ roept MoiBoi.

Ramon drukt met zijn neus tegen de auto-ruit. ‘Wow! Kijk ook hoeveel van die oude verroeste. Zullen die nog varen?’ vraagt hij verwonderd.

Papa legt uit, dat sommige van de oude boten nog steeds gebruikt

[p. 7]

worden om de boomstammen via het kanaal naar de houtzagerijen te slepen.

Oom stopt bij één van de warungs langs de weg in Lelydorp. Daar koopt mama zoutjes en baka-bana. Ze drinken heerlijke koude dawet. Dat is stroop met kokos-melk en stukjes maizena.

De reis gaat verder.

[p. 8]

Iets voorbij Zanderij nemen ze de afslag naar Cola-kreek. Er rijden veel auto's op de zandweg. De planten langs de weg zijn bedekt met het rood van de opwaaiende bauxietstof.

Langs de weg zijn er veel kreekjes. De vakantie-gangers genieten van het koele, donkere water. Sommige hebben hun tentjes opgezet om te overnachten.

‘We zijn al bijna bij Matta,’ zegt oom. ‘Zie je dat de zandweg nu in een ander kleur overgaat? In Matta is het zand grof en wit. Het lijkt op ruw zout.’

[p. 9]

Ze rijden langs huizen, een houten kerk, een grote, open zaal en een voetbalveld.

MoiBoi kijkt verwonderd om zich heen. Hij is nog nooit in Matta geweest.

Oom Theo mindert vaart en slaat linksaf. Dan rijdt hij een erf op, stopt voor een winkeltje en toetert.

Van achter het winkeltje komen er enkele indiaanse kinderen en een oma aangelopen.

Wat kijkt de oma blij en verrast!

Zij stappen uit de auto en lopen naar haar toe.

[p. 10]

Iedereen groet. Oom geeft haar een brassa. Ze lacht en praat heel druk in een vreemde taal.

MoiBoi snapt er niets van. Hij kijkt vol ontzag naar haar mond. Hij heeft nog nooit zo een grote garage gezien, zeker drie tanden zijn weg.

‘MoiBoi, weet je welke taal oma Fiene praat?’ fluistert Ramon.

‘Het klinkt gek, noh?’ zegt MoiBoi.

‘Ik versta het ook niet,’ antwoordt Ramon.

‘Oma praat arrowaks, dat is een indiaanse taal,’ legt oom uit.

[p. 11]

Ze lopen met de anderen mee naar een grote pina-hut achter op het erf.

Mama pakt het lekkers uit en roept alle kindertjes erbij. Oma brengt koude Fernandes limonade uit de winkel. Er wordt gezellig gebabbelt en gesnoept.

Daarna mogen ze gaan zwemmen. Zodra ze bij de kreek zijn, rennen de

[p. 12]

kinderen als dolle geitjes naar het donkere water.

MoiBoi bibbert van het koele water. ‘Het ll..ll..lijkt op c-c-coca c-cola,’ stottert hij.

‘Ja, lekkere koude cola met visjes erin,’ plaagt Ramon.

Er wordt flink gestoeid en gezwommen. Als de maagjes knorren, rennen ze terug naar de hut.

[p. 13]

Mama schept voor allemaal een portie nasi uit en papa schenkt markoesa-sap.

Oma Fiene komt met schijfjes sappige ananas uit haar tuin.

Na het eten willen de kinderen voetballen. Zij ravotten erop los, totdat één van de jongens opmerkt, dat MoiBoi met blote voeten speelt. Hij roept: ‘Wer'ju pata boi, sika lai dja!’

‘Wat is dat?’ vraagt MoiBoi.

Ramon legt uit, dat het een klein diertje is, dat in je voet boort. Onder de huid vormt het een zakje, waarin

[p. 14]

het eitjes legt. Dit gaat ontsteken. Het krijgt pus en jeukt. Het moet met een naald worden weggehaald.

Dat zal pijn doen, denkt MoiBoi.

Hij kijkt naar zijn vuile voeten. Vlug gaat hij ze wassen en trekt zijn patta's aan. Na het voetballen spelen ze djoel en gaan daarna weer in de kreek zwemmen om af te koelen van de middag hitte.

Het is bijna vijf uur. Papa roept: ‘Jongens, het is tijd om te gaan.’

Er wordt afscheid genomen. Oom Theo rijdt langzaam het erf uit. De

[p. 15]

jongens zwaaien naar de kinderen, die een eindje naast de auto mee rennen. MoiBoi groet:

‘Ramon en MoiBoi waren hier, het was een leuke dag, we hadden veel plezier. Adjosi oma Fiene, Adjosi pikin fu Matta, wi sa kon esi baka!’