Edino

[p. 5]

[Edino]

Edino is 20 jaar oud en hij zit in de tweede klas van het Natin. Dit heeft hij bereikt door heel hard zijn best te doen, want hij wilde altijd in de voetsporen van zijn pleegbroer, Arjan, treden.

Edino's streven is om op het Adek te komen en zich daar verder te specialiseren. Hij is zeer positief als het om zijn studie gaat. Hij heeft een middagbaantje om zijn schoolspullen en voeding te kopen. Het is best wel zwaar hoor, want studeren doet hij tot laat in de nacht.

[p. 6]

Hij weet, dat hij ook kan rekenen op de steun van het pleeggezin in Wageningen, waar hij vanaf zijn vierde jaar woont. Dat zijn een oma, een vader, een moeder, twee zusters en twee broers.

Het is kerstvakantie.

Edino verlangt naar zijn pleegfamilie, zijn eigen kamer, mama's lekkere eten, en de warmte van ‘thuis’. Dat wil hij niet missen, al wordt hij nog zo oud.

Hij belt vanuit Paramaribo naar huis: ‘Ma, ik kom morgen.’

Kort en simpel, zoals hij is.

[p. 7]

[p. 8]

Thuis kan hij urenlange gesprekken hebben met oma Toi. Zij geeft hem raad als hij erom vraagt en... ook als hij er niet om vraagt.

En de zakcentjes!

Maar soms zit hij alleen op het balkon. Mama Corrie weet dan, dat hij zit te piekeren. Zij kunnen heel goed met elkaar opschieten en als de zorgzame moeder die zij is, voelt zij hem heel goed aan.

Als zij naast hem komt zitten, zegt hij: ‘Ma, weet je hoe vaak ik aan vroeger denk? Ik weet nog hoe pa in het begin met zijn bus kwam om mij af

[p. 9]

te halen bij oma Netje. Ik mocht dan het weekend bij jullie doorbrengen. Als pa mij op zondag terugbracht, wilde ik niet uit de bus gaan. Dat vond oma Netje helemaal niet leuk. Ze kon er zelfs boos om worden. Ik wilde vanaf de eerste keer al bij jullie blijven.’

Ma geeft hem een kneepje in z'n arm.

Edino lacht verlegen. ‘Weet je nog, dat je auto's voor Ricky en mij hebt gekocht toen jullie mij kwamen halen om voor altijd bij jullie te wonen? Je zei dat ik zijn nieuwe broertje was en dat hij goed op mij moest letten. Toch was hij een beetje jaloers.’

[p. 10]

[p. 11]

Ma knikt.

‘Ja, nog steeds. Dat heeft vaak genoeg voor ruzietjes gezorgd.’

Met weemoed denkt ze terug aan die tijd. Hoe ze om haar aandacht vochten, maar ook hoe ze het toch weer voor elkaar opnamen als er eentje gestraft zou worden.

Ze denkt ook aan Ricky, een hoofdstuk apart, die soms met een bepaald gebaar of blik duidelijk laat weten dat hij er eerst was. Als ze bij hen in Paramaribo op bezoek is en Edino vertrouwelijk naast haar komt zitten, kan Ricky soms een beetje nors

[p. 12]

uitvallen: ‘Eh ... schuif noh, ik moet toch ook zitten!’

Ja, zo groot als ze zijn...

Ze glimlacht en geeft een duwtje tegen de arm van Edino.

Edino grinnikt. ‘Ik heb je met van alles mogen helpen, zelfs koek bakken en koken. Dat komt mij nu goed van pas. Ik kan zelf m'n potje klaarmaken.’

Edino heeft nog steeds zijn ‘echte’ moeder en vader, met daar ook broers en zusters. Hij was nog maar een peuter toen zijn ouders uit elkaar gingen en hij terecht kwam bij een pleeggezin.

[p. 13]

[p. 14]

Edino was vaak ziek vanwege gebrekkige voeding en aandacht. Hij heeft een lange tijd, bijna een heel jaar, in het ziekenhuis gelegen.

Zijn moeder is tijdens die periode naar een ander land vertrokken.

Later werden hij en de andere kinderen opnieuw bij verschillende pleeggezinnen ondergebracht.

Edino geeft mama Corrie een stevige brassa.

‘Ma, jij en oma Toi hebben mij veel geleerd en uitgelegd over de situatie van toen. Mijn familieleden tonen geen belangstelling voor mij. Toch zou ik heel graag contact met ze willen.

[p. 15]

Je zegt me steeds dat ik geduld moet hebben. Ik blijf hopen dat het nog goed komt.’

De gedachten van mama Corrie gaan terug naar het jongetje van toen. Aanhankelijk...liefde zoekend...

Ze ziet hem voor zich, armen gespreid als de vleugels van een vliegtuig. Zo rende hij, uitbundig om haar roepend op de bus af, als zij net vóór kerst met boodschappen uit de stad kwam.

Met z'n korte beentjes en armpjes hielp hij ijverig mee om de kerstboom te versieren. Vrolijk en verheugd.

[p. 16]

[p. 17]

Zijn oogjes flonkerden als sterretjes in het licht van de kerstlampjes, die 's avonds aangingen.

Nu is hij bijna volwassen, maar de gewoontes en de gezelligheid zijn er nog steeds: de kasten overhoop halen om de kerstversiersels bij elkaar te zoeken, de boom opzetten, getreiter en gekibbel, grapjes, kerstliedjes op de achtergrond... en dan een beetje stuntelig en stilletjes zijn warme lijf tegen haar aangeleund.

Dit is haar geluk, dit is hun rijkdom, dit... is liefde.

[p. 18]