Verscheyden litanien tot ghebruyck des catholijcken leghers
(1595)–Thomas Sailly–
Auteursrechtvrij
[pagina 150]
| |
Ad perennis vitae fontem Mens sitiuit arida, &c.
Ter fonteyn vant eeuwigh leuen
Dorst mijn siele, seer verdrooght:
Siet: sy wilt haer ouergheuen,
Ist dat lichaems bandt ghedooght:
Dies laet sy niet onbedreuen,
Om ten hemel zijn verhooght.
Als sy sucht, en doet haer claghen,
Ouer t'groot last, en t'verdriet;
Dan crijchtse int gheluck behaghen,
T'welck sy door de sonde liet:
En t'verdriet doet meer ghewaghen,
Van t'goet, soo verquist om niet.
En wie soud' toch connen tellen,
Al de vreught vant eeuwich Rijck?
Daer sietmen ghesichten stellen,
Van ghesteenten leuentlijck
T'goudt blinct daer, niet om vermellen,
T'allen canten rijckelijck.
Dit palaeys werdt van ghesteynte,
En ghesticht van peerlen fijn:
En de straten der ghemeynte,
Van fijn goudt, en cristalijn:
Daer ende is slijck, noch onreynte,
Oft yet vuyls, oock selfs int schijn.
Winter hooghe, Somer drooghe,
| |
[pagina 151]
| |
Wordt daer nimmermeer ghesien;
Maer der roosen lustighe ooghe,
Maeckt een eeuwigh tijdts verblien.
Daer staen witte lelien hooghe:
Duysent vreughden daer gheschien.
Meerschen groene, velden schoone,
Sijn doorvloeyt van honich soet:
Alle specerijen idoone,
Balsem, en caneele goedt.
D'appels hanghen daer ten loone,
Tot s'menschens eeuwigh behoedt.
Daer en houdt de Mane haer keeren,
Son, of Sterren, haeren loop.
T'lam ist licht der stadt des Heeren,
T'welck noyt voor den nacht en stoop.
Daer en is tijdts min, oft meeren;
Tisser altijdts dagh met hoop.
Want de heylighen soo blijncken,
Al of elck een Sonne waer.
De ghecroonde, near t'beschijncken,
Met triumphe, en iolijt clear,
D'een den ander met vreught clijncken
Den versleghen vyandt swaer.
Want van alle smette ontsleghen,
Des vleeschs strijdt zijn sy ontgaen.
Tvleesch nv gheestelijck bedeghen,
En den gheest wel tsamen staen.
Soo dat sy, voor quaet beweghen,
Van malcander vrede ontfaen.
Van t'verganghich nv ontsleghen,
Comen tot den eersten staet.
En sy sien des waerheyts weghen,
Soo sy is, ten hooghsten graet.
Daer wt putten sy van deghen,
Water soet, als honigh raet.
| |
[pagina 152]
| |
Sy zijn altijdts in een wesen;
En houden den seluen standt:
Ieughdich, claer, schoon, wtghelesen,
Vry van grief, en van mis handt.
Siecte, en oude, is daer verwesen
Ionck, fraey zyn sy t'allen cant.
D'eeuwigh zijn houden sy vaste:
Want t'voorbygaen,is voorby:
Daerom zijn sy vanden laste,
En van smette, en letten vry.
Hebbende t'leuen te gaste,
T'recht des doodts verslinden sy.
Wat en connen sy niet weten,
Die hem weten, diet al weet?
Want des herten grondt secreten
Sijn voor elck euen ghereet:
Herte, wille, en sins ghemeten,
Is van alle in een beleedt.
Al heeft yeghelijck verscheyden
Prijs sijns arbeydts, ende loon:
Liefde can oock haer vermeyden
In eens anders meerder croon:
Soo elcks eyghens loons bereyden,
Werdt ghemeyn, door liefde schoon.
Waer dat t'lichaem es, met rede,
D'arenden vergaren daer:
D'Englen en Godts vrienden mede,
Met Christo verblijden haer.
En het selue broodt heeft stede,
Voor borghers, hier, ende daer.
Hongherigh, en sat met eenen,
Dat sy hebben, lust haer noch.
Versaetheyt maeckt gheen vereenen,
Nocht den hongher maeckt ghecroch.
Etende, hongher verleenen;
| |
[pagina 153]
| |
Nochtans vol, sonder bedrogh.
Altijdts nieuwen sanck sy hooren,
Met melodie, excellent.
Het iolijt verblijdt daer d'ooren,
Door t'soet spel, en instrument.
S'Conincks lof singhen zy vooren,
Door wien den strijdt is volendt
Hoe gheluckigh is die siele,
Die den Coninck siet, en heeft:
En siet s'weerelts ronde wiele
Woelen, die van anxte beeft:
Sonne, Mane, als oft al viele
Daer sterre, en planete, aencleeft.
Iesu, prijs der Campers coene,
Neemt my in v vrijdoms troon:
En naer s'crijghs gordels ontdoene,
Gheeft my der victorie croon;
Dat ick met v campioenen,
Crijghen mach des hemels loon.
Gheeft my macht ten stranghen strijde:
En oock cloecken moedt daer by.
Dat my t'recht des loons bevrijde,
Alst al wordt ghestreden vry;
En dat ick gheniete blijde,
Des strijdts prijs: t'welck zyde ghy.
Amen.
FINIS. |
|